عَن انس قال ضَحَّى النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ بِكَبْشَيْنِ أَمْلَحَيْنِ أَقْرَنَيْنِ، ذَبَحَهُمَا بِيَدِهِ، وَسَمَّى وَكَبَّرَ، وَوَضَعَ رِجْلَهُ عَلَى صِفَاحِهِمَا
بخاری(۵۵۶۵)(مسلم(۱۹۶۶)
نسائی(۴۳۸۷)ترمذی(۱۴۹۴)

از انس رضی‌الله‌عنه روایت است که رسول الله صلى الله عليه وسلم دو قوچ سفيد و سیاه و شاخ‌دار را قربانی کرد. آن دو را با دستان خود ذبح کرد و بسم الله و الله اکبر گفت و پایش را بر يک طرف گردن آنها گذاشت. 

انس رضی الله عنه خبر داده که رسول‌الله صلی الله علیه وسلم  در روز عید قربان دو گوسفند نر شاخدار سفیدرنگ آمیخته با سیاهی را ذبح کرد و بسم الله و الله اکبر گفت و در هنگام ذبح پای خود را بر گردن آنها گذاشت.

عن أبي هُريرةَ رضي الله عنه قال: جاءَ رجلٌ إلى النَّبيِّ صلى الله عليه و سلم فقال: يا رسولَ اللَّهِ، أيُّ الصَّدقةِ أعْظمُ أجْرا؟ قال: «أنْ تَصَدَّقَ وأنْت صحيحٌ شَحيحٌ تَخْشى الْفقرَ، وتأْمُلُ الْغنى، ولا تُمْهِلْ حتَّى إذا بلَغتِ الْحلُقُومَ. قُلت: لفُلانٍ كذا ولفلانٍ كَذَا، وقَدْ كان لفُلانٍ»
[متفق عليه]
بخاری(۱۴۱۹)و مسلم(۱۰۳۲)

از ابوهریره رضي الله عنه روایت است که شخصی نزد رسول‌الله صلى الله عليه و سلم آمد و پرسید: ای رسول‌ الله! کدامین صدقه، اجر و پاداش بیش‌تری دارد؟ فرمود: «صدقه‌ای که آن را در حالی بدهی که خود، سالم و تن‌درستی و نسبت به مال و ثروت، حریص و علاقه‌مندی و از فقر می‌ترسی و به مال و ثروت، امیدواری؛ نه این‌که آن‌قدر در صدقه دادن درنگ کنی تا جانت به گلو برسد و آن‌گاه بگویی: این، مال فلانی باشد و آن، از آنِ فلانی. در حالی که آن مال، دیگر، از آنِ وارثان توست»

در این روایت، آمده است:
«تَخْشى الْفقرَ، وتأْمُلُ الْغنى»؛
یعنی: «از فقر می‌ترسی و به مال و ثروت، امیدواری». در روایت دیگری آمده است:
«تأْمُلُ الْبقاء وَتَخْشى الْفقرَ»؛
یعنی: بدان سبب که سالم و تن‌درستی، به زندگی و طول عمر، امیدوار هستی؛ زیرا آدمِ تن‌درست، مرگ را از خود دور می‌پندارد؛ حال آن‌که ممکن است به صورت ناگهانی بمیرد. بر خلاف بیمار که مرگش را نزدیک می‌داند و اگر بمیرد، مرگش، ناگهانی نیست. فرمود:«وَتَخْشى الْفقرَ»؛ یعنی: چون به زندگی، امیدواری و فکر می کنی که عمر طولانی خواهی کرد، نگرانِ فقر هستی. انسانی که تصور می‌کند، زیاد عمر خواهد کرد، از فقر می‌ترسد؛ زیرا نگران است که شاید دارایی‌اش تمام شود.

عن أَبِي هُرَيْرَةَ رضي الله عنه قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه و سلم : سَتَكُون فِتَنٌ الْقَاعِدُ فِيهَا خَيْرٌ مِنَ الْقَائِمِ، وَالْقَائِمُ فِيهَا خَيْرٌ مِنَ الْمَاشِي، وَالْمَاشِي فِيهَا خَيْرٌ مِنَ السَّاعِي، وَمَنْ يُشْرِفْ لَهَا تَسْتَشْرِفْهُ، وَمَنْ وَجَدَ مَلْجَأً أَوْ مَعَاذًا فَلْيَعُذْ بِهِ
متفق علیه
بخاری (٥٣٥٣)مسلم(٢٩٨٢)

از ابو هریره رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: در آینده فتنه‌هایى رخ مى‌دهد، کسانى که مى‌نشینند و در آن دخالت نمى‌نمایند بهتر از کسانى هستند که در آن خودنمایى مى‌کنند، و کسانى که در آن خودنمایى مى‌کنند بهتر از کسانى مى‌باشند که در آن شرکت مى‌نمایند، و کسانى که در آن شرکت مى‌کنند بهتر از کسانى هستند که در آن فعالیت دارند، و کسى که خود را به آن نزدیک نماید به هلاک مى‌رسد، هر کس که توانست پناهگاهى را به دست آورد، باید به آن پناه برد.

عَنْ عَبْدَ اللَّهِ ابْنَ بُحَيْنَةَ رضي الله عنه ، وَهُوَ مِنْ أَزْدِ شَنُوءَةَ، وَهُوَ حَلِيفٌ لِبَنِي عَبْدِ مَنَافٍ وَكَانَ مِنْ أَصْحَابِ النَّبِيِّ صلى الله عليه و سلم «أَنَّ النَّبِيَّ صلى الله عليه و سلم صَلَّى بِهِمُ الظَّهْرَ، فَقَامَ فِي الرَّكْعَتَيْنِ الأُولَيَيْنِ لَمْ يَجْلِسْ، فَقَامَ النَّاسُ مَعَهُ حَتَّى إِذَا قَضَى الصَّلاَةَ وَانْتَظَرَ النَّاسُ تَسْلِيمَهُ كَبَّرَ وَهُوَ جَالِسٌ، فَسَجَدَ سَجْدَتَيْنِ قَبْلَ أَنْ يُسَلِّمَ، ثُمَّ سَلَّمَ
متفق‌علیه
بخاری(۸۲۹) مسلم (۵۱۷)
ابوداود(۱۰۳۴) ترمذی(۳۹۱)
نسائی(۱۱۷۷)

از عبدالله بن بُحَيْنَةَ رضی الله عنه که یکی از اصحاب رسول الله صلی الله علیه وسلم بود روایت است که: رسول الله صلی الله علیه وسلم همراه آنها نماز ظهر را خواند و در پايان دو ركعت اول، فراموش كرد بنشيند و مردم نيز با او بلند شدند. وقتی نماز به پايان رسيد و مردم منتظر سلام گفتن رسول الله صلى الله عليه وسلم بودند، ایشان در حالی كه نشسته بود، تكبير گفت و قبل از اینکه سلام دهد دو سجده بجای آورد و سپس سلام گفت.

رسول الله صلی الله علیه وسلم همراه اصحابش نماز ظهر را می خواند، پس از خواندن دو رکعت اول، برای تشهد اول ننشست و [برای خواندن رکعت سوم] برخاست و مقتدی ها هم از وی پیروی نموده و چنین کردند. وقتی دو رکعت دوم را خواند و برای تشهد آخر نشست و از آن فارغ شد و مردم منتظر سلام دادنش بودند، در حالی که نشسته بود تکبیر گفته و قبل از اینکه سلام دهد، همراه صحابه دو سجده نمود مانند دو سجده ی درون نماز و این دو سجده سجده های سهو بودند. آنگاه سلام داد. و این دو سجده جبران تشهدی بودند که ترک شده بود

عَنْ أَبِي ذَرٍّ رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ عَنِ النَّبِىِّ ﷺ قَالَ: «ثَلاَثَةٌ لاَ يُكَلِّمُهُمُ اللَّهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ، وَلاَ يَنْظُرُ إِلَيْهِمْ، وَلاَ يُزَكِّيهِمْ، وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ» قَالَ فَقَرَأَهَا رَسُولُ اللَّهِ ﷺ ثَلاَثَ مِرَارٍ، قَالَ أَبُو ذَرٍّ: خَابُوا وَخَسِرُوا، مَنْ هُمْ يَا رَسُولَ اللَّهِ؟ قَالَ: «الْمُسْبِلُ اِزَارَهُ وَالْمَنَّانُ، وَالْمُنَفِّقُ سِلْعَتَهُ بِالْحَلِفِ الْكَاذِبِ». (مسلم/106)


از ابوذر رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ روایت است که نبی اکرم صلی اللّٰه علیه وآله وسلم فرمود: «روز قیامت، الله متعال با سه گروه، حرف نمی‌زند، به سوی آنان، نگاه نمی‌کند، آنها را پاک نمی‌گرداند و دچار عذاب دردناکی می‌شوند». رسول الله صلی اللّٰه علیه وآله وسلم این جملات را سه بار، تکرار نمود. ابوذر رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ گفت: ناکام شدند و زیان کردند؛ یا رسول الله! آنان چه کسانی هستند؟ فرمود: «کسی‌که ازارش را پایین می‌اندازد، و کسی‌که می‌بخشد و منت می‌گذارد، و کسی‌که با سوگند دروغین، بازار کالایش را گرم می‌کند».

عَنْ أَنَسٍ«رَضي اللّٰه عنه» أَنَّ رَجُلاً جَاءَ فَدَخَلَ الصَّفَّ وَقَدْ حَفَزَهُ النَّفَسُ، فَقَالَ: الْحَمْدُ لِلَّهِ حَمْدًا كَثِيرًا طَيِّبًا مُبَارَكًا فِيهِ، فَلَمَّا قَضَى رَسُولُ اللَّهِ ﷺ صَلاتَهُ قَالَ: «أَيُّكُمُ الْمُتَكَلِّمُ بِالْكَلِمَاتِ»؟ فَأَرَمَّ الْقَوْمُ، فَقَالَ: «أَيُّكُمُ الْمُتَكَلِّمُ بِهَا، فَإِنَّهُ لَمْ يَقُلْ بَأْسًا». فَقَالَ رَجُلٌ: جِئْتُ وَقَدْ حَفَزَنِي النَّفَسُ، فَقُلْتُهَا، فَقَالَ: «لَقَدْ رَأَيْتُ اثْنَيْ عَشَرَ مَلَكًا يَبْتَدِرُونَهَا أَيُّهُمْ يَرْفَعُهَا».
صحیح مسلم600

انس«رضی الله عنه» می‌گوید: مردی نفس زنان آمد و به صف (نمازگزاران) پیوست و گفت: «الْحَمْدُ لِلَّهِ حَمْدًا كَثِيرًا طَيِّبًا مُبَارَكًا فِيهِ». هنگامی که رسول الله ﷺ نمازش را تمام کرد، پرسید: «کدامیک از شما این کلمات را بزبان آورد»؟ مردم سکوت کردند. رسول الله ﷺ دوباره فرمود: «کدامیک از شما این کلمات را بزبان آورد؟ او چیز بدی به زبان نیاورد». مردی گفت: من نفس زنان آمدم و این کلمات را به زبان آوردم. آنحضرت ﷺ فرمود: «من دوازده فرشته را دیدم که برای بالا بردن این ذکر از یکدیگر سبقت می‌گرفتند»

وعَنْ أبي قَتَادَةَ رض، قَالَ: سمِعْتُ رسُول اللَّهِ ﷺ يقُولُ: «مَنْ سَرَّهُ أَنْ يُنَجِّيَهُ اللَّه مِنْ كُرَبِ يَوْمِ القِيَامَةِ، فَلْيُنَفِّسْ عَنْ مُعْسِرٍ أوْ يَضَعْ عَنْهُ»»

رواهُ مسلمٌ ۱۵۶۳

از ابوقتاده رضی الله عنه، گفت: از پیامبر ﷺ شنیدم که می‌فرمود: «هرکس دوست دارد خداوند او را از زحمت‌ها و اندوه‌های روز قیامت نجات دهد ، در دریافت قرض، از بدهکار تنگدست، به او مهلت دهد یا (از همه یا قسمتی) از آن را صرف‌نظر کند»

عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بنِ مَسعودٍ‍ رضی‌الله‌عنه قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله و سلم : «أَوَّلُ مَا يُقْضَى بَيْنَ النَّاسِ، يَوْمَ الْقِيَامَةِ، فِي الدِّمَاءِ
مسلم(۱۶٧۸)

از عبدالله بن مسعود‍ رضی‌الله‌عنه روایت است که رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمود: «نخستین، فیصله‌ای که روز قیامت، میان انسان‌ها صورت می‌گیرد، در مورد خون‌ها (قتل‌ها) است». (و اولین پرسش از حقوق الهی، در مورد نماز است)

عن أبي الدرداء رضي الله عنه قال: قال رسول الله‌ صلى الله عليه و سلم :«لا يَكُونُ اللَّعَّانُونَ شُفَعاءَ وَلا شُهَدَاءَ يَوْمَ القِيامَةِ»
مسلم(۲۵۹۸)

ازابودرداء رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمود: نفرین‌کنندگان، نه در قیامت شفاعت‌کننده خواهند بود و نه از آنان به عنوان گواه، استفاده می‌شود.

بی‌تردید، زبان یکی از نعمت‌های بزرگ الهی است که به انسان عنایت گردیده تا در زندگی اجتماعی به وسیله آن بتواند خواسته‌ها، پیشنهاد‌ها، درد دل‌های خویش را با دیگران در میان بگذارد. ارزش واقعی این قطعه گوشت گویا را، کسی می‌داند که از آن محروم است. اینک باید قدری فکر کرد که چرا الله این نعمت بزرگ را در اختیار انسان نهاده است. آیا ما توانسته‌ایم از آن، مطابق دستور الله استفاده کنیم؟
الله چنین انسان‌های بد دهن و نفرین‌کننده را دوست ندارد و روز قیامت جایی که دیگر مؤمنان حق شفاعت دارند و از آنان به عنوان گواه استفاده می‌شود، اینان نه حق شفاعت دارند و نه از آنان گواهی خواسته می‌شود.

عَنْ عَائِشَةَ قَالَتْ: كَانَ رَسُولُ اللَّهﷺِ إِذَا مَرِضَ أَحَدٌ مِنْ أَهْلِهِ، نَفَثَ عَلَيْهِ بِالْمُعَوِّذَاتِ، فَلَمَّا مَرِضَ مَرَضَهُالَّذِي مَاتَ فِيهِ، جَعَلْتُ أَنْفُثُ عَلَيْهِ وَأَمْسَحُهُ بِيَدِ نَفْسِهِ، لأَنَّهَا كَانَتْ أَعْظَمَ بَرَكَةً مِنْ يَدِى.

مسلم/2192

حضرت عایشه رضی الله عنها می‌گوید: هرگاه، یکی از افراد خانواده‌ی رسول اللهﷺ بیمارمی‌شد، پیامبر اکرم ﷺسوره‌های اخلاص، فلق و ناس را می‌خواند و بر او فوتـ می‌نمود. لذاهنگامی که رسول اکرم در بیماری وفات بسر می‌برد، من ایشان را دمَ کرده و فوت می‌نمودم و دست خودش بر بدنش می‌کشیدم؛ زیرا که دستش، با برکت‌تر از دست من بود.

 

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ عَنْ رسول الله ﷺ قَالَ: «لا تَقُومُ السَّاعَةُ حَتَّى تُقَاتِلُوا الْيَهُودَ حَتَّى يَقُولَ الْحَجَرُ وَرَاءَهُ الْيَهُودِيُّ يَا مُسْلِمُ هَذَا يَهُودِيٌّ وَرَائِي فَاقْتُلْهُ».

(بخارى: 2926)

ابوهریره رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ روایت می‌كند كه رسول الله ﷺ فرمود: «قیامت برپا نمی‌شود مگر این كه شما با یهود بجنگید تا آنجا كه سنگی كه یهودی پشت آن ، پنهان شده است، بگوید: ای مسلمان! این، یک نفر یهودی است كه پشت من پنهان شده، او را بقتل برسان.

مَنْ رَدَّ عَنْ عِرْضِ أَخِيهِ رَدَّ اللَّهُ عَنْ وَجْهِهِ النَّارَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ
ترمزی(۱۹۳۱)

ابو الدرداء  رضى الله عنه از پيامبر  صلى الله عليه و سلم  روايت مى كند كه فرمودند: هرکس از آبروی برادرش دفاع کند، الله متعال در روز قيامت آتش دوزخ را از او دور می گرداند.

اين حديث فضيلت كسى را بيان مى كند كه از ناموس و شرف برادر مسلمانش دفاع مى كند، و اگر در مجلسى يكى از حاضران برادر مسلمانت را غيبت كرد، بر تو واجب مى گردد از برادر مسلمانت دفاع كنى، و مرد غيبت كننده را ساكت كنى، و اين منكر را نپذيرى، اما اگر غيبت كننده را به حال خود گذاشتى اين نشانه ى خوار كردن برادر مسلمانت است، و از مواردی که دلالت دارد مراد از این روایت، دفاع از او در غیابش می باشد، حديث اسماء بنت يزيد است كه از رسول الله صلى الله عليه و سلم  روايت كرده كه فرمودند: هرکس از گوشت برادرش در غیاب او دفاع کند، این حق بر عهده ی الله است که او را از آتش دوزخ نجات دهد.

عن جَابِرٍ رضي الله عنه ، قَالَ: جَاءَ أَبُو حُمَيْدٍ، رَجُلٌ مِنَ الأَنْصَارِ، مِنَ النَّقِيعِ، بِإِنَاءٍ مِنْ لَبَنٍ إِلَى النَّبِيَّ صلى الله عليه و سلم ، فَقَالَ النَّبِيُّ صلى الله عليه و سلم : أَلاَّ خَمَّرْتَهُ، وَلَوْ أَنْ تَعْرُضَ عَلَيْهِ عُودًا
متفق‌علیه
بخاری(۵۶۰۵)مسلم(۲۰۱۱)

جابر می‌گوید رضي الله عنه : ابو حمید که یک نفر انصارى بود، از محلى به نام نقیع، یک ظرف شیر براى رسول‌الله صلى الله عليه و سلم آورد، رسول‌الله صلى الله عليه و سلم گفت: چرا سر این ظرف را نپوشانیده‌اى؟! اگر هیچ چیزى براى سرپوش آن پیدا نمى‌کردى حداقل با یک تکه چوب  آن را مى‌پوشاندى بهتر بود»

این حدیث حاوی سنت مهمی است که سر ظروف را بپوشانیم اگر چه چوبی را ضربدری بر آن بگذاریم و این در صورتی است که چیزی برای پوشاندن آن نیابیم.
بسم الله گفتن قبل از سرپوش گذاشتن  حفظ آن از شیطان ؛ و شیطان پوشش را باز نمی کند.
سرپوش آن را از بیماری همه گیر ناپاکی و پلیدی و حشرات و حیوانات موذی حفظ می کند.

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم قَالَ أَحَبُّ الْبِلاَدِ إِلَى اللَّهِ مَسَاجِدُهَا وَأَبْغَضُ الْبِلاَدِ إِلَى اللَّهِ أَسْوَاقُهَا
مسلم(۶۷۱)

از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «محبوب ترين مکان ها نزد الله، مساجد و منفورترين مکان ها نزد الله، بازارها هستند»

در این حدیث بیان شده که محبوبترین و برترین مکان ها نزد الله متعال مساجد هستند، زیرا در مساجد نماز برپا می شود، ذکر الله و حلقه های علم است و به مردم امور دینی آنها آموزش داده می شود. در مقابل، بدترین و منفورترین اماکن نزد الله متعال بازارها می باشند، چون در بازار کارهای نادرست و بیهوده زیاد است و سوگند و فریب و دروغ و غفلت از یاد الله متعال به کثرت قابل مشاهده است