پیروزِ شکست‌خورده در صد نبرد | چرا همهٔ پیروزی‌ها ارزش ندارند؟

هر جنگی فرسایش خودش را دارد، از این رو: پیروزی در نبردهای غیر ضروری نوعی شکست است.

تو در صد نبردی پیروز شدی که نبرد تو نبود و وقتی به سرزمینت برگشتی آن را در تسخیر دشمن دیدی. پیروزی‌های تو بی‌فایده بود ولی واقعا شادت می‌کرد. «یعنی این همه شادی بی‌فایده بود؟» بله بی‌فایده بود. تو برای شادی و لذت زندگی کردی. شادی کردی و باختی.

- - -

بگذار من برعکس خیلی‌ها که می‌گویند «مهم اینه که خودت شاد باشی» و «ببین احساست چیه» و این دست حرف‌ها بگویم: اتفاقا احساسات لحظه‌ای ما می‌توانند خیلی خطرناک باشند. برخی عرصه‌ها تو را وسوسه می‌کنند که بیا و شکستش بده، هی پوزهٔ فلانی رو به خاک بمال و... اما از وسوسهٔ نبردهای غیر ضروری دوری کن. وقت تو محدود است و نبردهای باحال، نامحدود. وقتی کار اصلی‌ات را انجام ندهی و به جایش کلکسیون پروانه جمع کنی، فردا تو و پروانه‌هایت کوچه‌نشین خواهید شد.

- - -

نمادها تابع اصل هستند، خیلی از اداهایی که می‌بینید مانند جشن پیروزی پس از شکست است. مهم نیست که شکست خورده‌ایم، ادای پیروزها را که می‌توانیم دربیاوریم. وقتی در «اصل» ببازی و اسیر حاشیه شوی، به پیروزی نمادین پناه می‌بری. عروسی می‌تواند با موفقیت برگزار شود و زندگی زناشویی شکست بخورد. شما عروسی ناموفق دیده‌اید؟ فوقش سمت آقایان غذا کم بیاید. سمت خانم‌ها ولی غذا کم نخواهد آمد.

- - -

سربند سرخ ابودُجانه نماد شجاعت بود چون ابودجانه شجاع بود، سربند از او نام گرفته بود نه او از یک تکه پارچه. نمادها تابع اصل هستند، یعنی باید باشند. «دوستت دارم» تابع رفتار است نه جایگزینش. هر شعار و نماد دیگری نیز همین است.