99 درصد اونایی که ادعایی رفاقت و خوبیشون میشه بعدا میفهمید عه این چقد حرومزاده بوده خبر نداشتم.
خلاصه یکم صبر داشته باشید کم کم خود واقعیه آدمارو میبینید.

وقتی یکیو دوس داری وقتایی که باهاش میگذرونی بدنت شروع میکنه به ترشح دوپامین واکسی توسین و مغزت به این حس عادت میکنه، وقتی از دستش بدی بدن درد میگیری و بدنت خواهان همون مواد شیمیاییه که حالتو خوب کنن به زبونِ ساده تر تو معتاد اون و حسی که بهت داده شدی.

بدترین حال ممکن وسط بودنه؛ ‏یه جایی که نه خوبی و نه بد، یه چیزی هستی بین این دو که نمیتونی تعریفش کنی، نمیتونی توضیحش بدی، نمیتونی بفهمونی که چی داره به سرت میاد.
نه سقوط میکنی و نه صعود.

تلخ ترین قسمت هر آهنگ همون جاییه که اصلا توجهت به صدای خواننده نیست، تمام توجهت پیش یه تصویری از گذشتست.

هیچکس هیچوقت نمیتونه از ته قلب ببخشه
همیشه از پشت پرده مغزش باهاش کلنجار میره.

من یجایی از زندگیم فکر میکردم که باید همش دویید دنبالِ عشق، همش باید ثابت کرد همش باید به زور آدمارو برای خودت کنی، یکم که گذشت فهمیدم اشتباه بود...
رابطه، عشق، دوست داشتن، هیچ جوره به زور و اجبار نمیشه، نمیشه به زور ادمارو نگه داری، عشق متعادل ترین اتفاق زندگیته عشق دقیقا مثل ترازو میمونه باید دو طرف برابر باشه باید هرچقدر که طرف رو دوست داری اونم دوستت داشته باشه، عشق احساس برابر بین دو آدمه، انقدر سعی نکنید آدمارو به زور نگه دارید تو زندگیتون.

کاش میشد بفهمیم که چیشد یهو نه فیلم حال میده، نه آهنگ، نه بیرون رفتن، نه خونه موندن، هیچی حال نمیده، و همه صداها رو مختن، نمیدونم چرا ولی احساس میکنم خیلیامون دچارشیم.

‏دلتنگی خیلی چیز عجیبیه؛ وسط کاری و حواست به هیچ‌جا نیست، یهو میبینی دلت داره چیکه‌چیکه آب میشه و میچکه و با هیچی نمیتونی جلوش رو بگیری.
مگر اینکه ی خبری ازش بشه، ی پیامی ازش بگیری، یه چیزی راجبش بشنوی.

دیگه کسیو نمیشه جدی گرفت؛ کسی اونقدر واقعی نیست که بوی موندن بده.
کسی اونقدر شبیهت نیست که بتونی از بغضات واسش بگی.
کسی اونقدر دوستت نداره که از جهان نترسی.
کسی نيست، این دنیا از درون خالی شده.