Research by Hasse-Nima Golkar
Imperialism and Zionism are intertwined offspring of the exploitative and occupying capitalist system!
Preface
The prolonged conflicts between Israel and Palestine, ongoing since 1948, have grown deeply complex, encompassing historical, religious, political, and social dimensions. Numerous attempts at peace have been made, but none have yielded practical solutions due to Israeli settlement expansions in the West Bank and the prevention of Palestinian refugees from returning to their homes by the Israeli government.
In this state of prolonged political and diplomatic deadlock, on October 7, 2023, Palestinian armed groups led by Hamas - militarily, economically, and politically supported by the fascist Islamic state of Iran - unexpectedly breached Israel’s security barriers. After crossing the obstacles, they launched attacks on an Israeli youth music festival and military bases. Reports indicate that approximately 1,200 military personnel and civilians were killed in this terrorist attack, while around 250 individuals, including 38 children, were taken hostage by Hamas and Islamic Jihad militias.
Following this attack, the Israeli army, in what it claimed as a defense of its right to exist, imposed a complete siege on the Gaza Strip - a region with a densely packed population of about 2.2 million people. With full economic, political, and military support from the United States and utilizing the most advanced warfare technologies, Israel cut off water and electricity, restricted access to medical care, forcibly displaced populations multiple times, and engaged in indiscriminate bombings of residential areas, hospitals, and schools - acts amounting to war crimes and genocide, which continue to this day. Reports suggest that since the onset of this latest war, around 50,000 people, the majority of whom are women and children, have lost their lives.
Furthermore, based on astonishing, horrific, and heartbreaking figures, civilian infrastructure - including approximately 68% of residential buildings, agricultural lands, and roads - has either been completely destroyed or severely damaged. Out of 36 hospitals, only 17 are partially and minimally operational, all of which are facing shortages of fuel, medical supplies, equipment, and clean water.
In the request submitted to the International Court of Justice for a judicial ruling against Israel’s occupation of Palestinian territories, dated January 20, 2023, it is stated:
"...We believe that Israel’s violation of the prohibition on the acquisition of territory by force and the Palestinian people's right to self-determination has a direct impact on the illegality of Israel’s continued presence as an occupying power in the occupied Palestinian territories. Israel’s ongoing misuse of its position as an occupying power - through annexation, the imposition of permanent control over the occupied Palestinian territories, and persistent denial of the Palestinian people’s right to self-determination - constitutes a fundamental violation of international law, rendering Israel’s presence in the occupied Palestinian territories illegal."
####
Introduction
Zionism emerged as a political and nationalist Jewish movement in the late 19th century. Its primary aim was to establish an independent Jewish state in Palestine, led by Theodor Herzl, motivated by the security and identity needs of Jews facing widespread antisemitism in Europe. After the establishment of Israel in 1948, Zionist objectives expanded to include settlement expansion and consolidation of territorial control. This short article examines various aspects of this issue from legal, political, religious, and cultural perspectives.
1. History and Emergence of Zionism
1.1. Background
Zionism developed in response to widespread antisemitism in Europe during the late 19th century. Regular attacks against Jews (pogroms) in Eastern Europe and Russia, as well as structural discrimination across Europe, motivated the establishment of a movement aimed at finding a safe homeland for the Jewish people.
Imperialism and Zionism are intertwined offspring of the exploitative and occupying capitalist system!
Preface
The prolonged conflicts between Israel and Palestine, ongoing since 1948, have grown deeply complex, encompassing historical, religious, political, and social dimensions. Numerous attempts at peace have been made, but none have yielded practical solutions due to Israeli settlement expansions in the West Bank and the prevention of Palestinian refugees from returning to their homes by the Israeli government.
In this state of prolonged political and diplomatic deadlock, on October 7, 2023, Palestinian armed groups led by Hamas - militarily, economically, and politically supported by the fascist Islamic state of Iran - unexpectedly breached Israel’s security barriers. After crossing the obstacles, they launched attacks on an Israeli youth music festival and military bases. Reports indicate that approximately 1,200 military personnel and civilians were killed in this terrorist attack, while around 250 individuals, including 38 children, were taken hostage by Hamas and Islamic Jihad militias.
Following this attack, the Israeli army, in what it claimed as a defense of its right to exist, imposed a complete siege on the Gaza Strip - a region with a densely packed population of about 2.2 million people. With full economic, political, and military support from the United States and utilizing the most advanced warfare technologies, Israel cut off water and electricity, restricted access to medical care, forcibly displaced populations multiple times, and engaged in indiscriminate bombings of residential areas, hospitals, and schools - acts amounting to war crimes and genocide, which continue to this day. Reports suggest that since the onset of this latest war, around 50,000 people, the majority of whom are women and children, have lost their lives.
Furthermore, based on astonishing, horrific, and heartbreaking figures, civilian infrastructure - including approximately 68% of residential buildings, agricultural lands, and roads - has either been completely destroyed or severely damaged. Out of 36 hospitals, only 17 are partially and minimally operational, all of which are facing shortages of fuel, medical supplies, equipment, and clean water.
In the request submitted to the International Court of Justice for a judicial ruling against Israel’s occupation of Palestinian territories, dated January 20, 2023, it is stated:
"...We believe that Israel’s violation of the prohibition on the acquisition of territory by force and the Palestinian people's right to self-determination has a direct impact on the illegality of Israel’s continued presence as an occupying power in the occupied Palestinian territories. Israel’s ongoing misuse of its position as an occupying power - through annexation, the imposition of permanent control over the occupied Palestinian territories, and persistent denial of the Palestinian people’s right to self-determination - constitutes a fundamental violation of international law, rendering Israel’s presence in the occupied Palestinian territories illegal."
####
Introduction
Zionism emerged as a political and nationalist Jewish movement in the late 19th century. Its primary aim was to establish an independent Jewish state in Palestine, led by Theodor Herzl, motivated by the security and identity needs of Jews facing widespread antisemitism in Europe. After the establishment of Israel in 1948, Zionist objectives expanded to include settlement expansion and consolidation of territorial control. This short article examines various aspects of this issue from legal, political, religious, and cultural perspectives.
1. History and Emergence of Zionism
1.1. Background
Zionism developed in response to widespread antisemitism in Europe during the late 19th century. Regular attacks against Jews (pogroms) in Eastern Europe and Russia, as well as structural discrimination across Europe, motivated the establishment of a movement aimed at finding a safe homeland for the Jewish people.
1.2. Theodor Herzl and the Basel Congress
Theodor Herzl, an Austrian writer and journalist, published the book "The Jewish State" in 1896, advocating for the creation of an independent Jewish state. One year later, in 1897, the first Zionist Congress was held in Basel, Switzerland, aiming to organize world Jewry and formulate strategies for acquiring the land of Palestine.
2. Goals and Ideology of Zionism
2.1. Initial Goals (Before the Establishment of Israel - 1948)
• Establishing an independent Jewish state in Palestine.
• Returning dispersed Jews worldwide to their "Promised Land."
• Creating a modern and secular Jewish society.
2.2. Goals After the Establishment of Israel
• Strengthening security and consolidating the State of Israel.
• Expanding Israel's borders through various wars.
• Judaizing occupied territories and expanding settlements.
• Preserving Jewish identity through education and immigration.
3. Establishment of Israel and Its Consequences
3.1. Wars and Territorial Expansion
• 1948 (War of Independence/Nakba): Creation of Israel and occupation of additional Palestinian territories.
• 1956 (Suez Crisis): Attack on Egypt alongside Britain and France.
• 1967 (Six-Day War): Occupation of the West Bank, Gaza Strip, Golan Heights, and East Jerusalem.
• 1973 (Yom Kippur War): Partial recovery of territories by Egypt and Syria.
4. Israel as a Non-Economic Colonial and Occupying State
4.1. Reasons for Being a Non-Economic Colonial Entity
• Motivations are primarily religious and nationalist rather than economic.
• Efforts to establish a Jewish land through settlement and colonization.
4.2. Reasons for Being an Occupying State
• Land seizure through war and military occupation.
• Establishing illegal settlements in the West Bank and East Jerusalem.
• Human rights violations through blockades, house demolitions, and unlawful detentions.
• Changing the demographic and cultural fabric of Palestinian areas.
5. Legal and International Dimensions
5.1. Adoption of International Resolutions and Laws
Throughout the history of the Israeli-Palestinian conflict, the United Nations (Governments) and other international bodies have passed various resolutions, many of which Israel has ignored, completely.
5.2. Important Resolutions
1. Resolution 181 (1947): Partition Plan for Palestine
2. Resolution 194 (1948): Right of Return for Refugees
3. Resolution 242 (1967): Land for Peace Principle
4. Resolution 338 (1973): Call for Peace Negotiations
5. Resolution 2334 (2016): Condemnation of Illegal Settlements
5.3. Violations of Human Rights and International Law
• Illegal occupation of territories.
• Blockade of Gaza and creating a humanitarian crisis and disaster.
• Illegal settlement expansions.
• Altering the demographic character of Palestinian areas.
6. Political and Strategic Dimensions
6.1. International Support for Israel
• United States: The largest supporter of Israel in military, political, and economic terms.
• European Countries: Some governments, including like the UK and Germany maintain strong relations with Israel.
• Normalization with Arab Countries: Abraham Accords with UAE, Bahrain, Morocco, and Sudan.
6.2. Palestinian Resistance Front and Supporting States
• Ruling governments in Iran, Syria, Lebanon (Hezbollah): Economic, military and political support for Palestinian resistance.
• West Bank; the Palestine Liberation Organization (PLO/Fatah), the Popular Front for the Liberation of Palestine (PFLP), the Popular Front for the Liberation of Palestine – General Command (PFLP-GC), the Democratic Front for the Liberation of Palestine, the Abu Nidal Organization.
• Gaza Strip; The Islamic Resistance Movement (Hamas), the Islamic Jihad.
7. Religious and Cultural Aspects
7.1. Religious and Cultural Claims
• Judaism: Belief in the "Promised Land" according to the Torah.
• Islam: Jerusalem as the third holiest site, and Al-Aqsa Mosque as the first Qibla.
• Christianity: Historical significance of Jerusalem for Christians worldwide.
8. Supportive and Oppositional Views on Zionism
Theodor Herzl, an Austrian writer and journalist, published the book "The Jewish State" in 1896, advocating for the creation of an independent Jewish state. One year later, in 1897, the first Zionist Congress was held in Basel, Switzerland, aiming to organize world Jewry and formulate strategies for acquiring the land of Palestine.
2. Goals and Ideology of Zionism
2.1. Initial Goals (Before the Establishment of Israel - 1948)
• Establishing an independent Jewish state in Palestine.
• Returning dispersed Jews worldwide to their "Promised Land."
• Creating a modern and secular Jewish society.
2.2. Goals After the Establishment of Israel
• Strengthening security and consolidating the State of Israel.
• Expanding Israel's borders through various wars.
• Judaizing occupied territories and expanding settlements.
• Preserving Jewish identity through education and immigration.
3. Establishment of Israel and Its Consequences
3.1. Wars and Territorial Expansion
• 1948 (War of Independence/Nakba): Creation of Israel and occupation of additional Palestinian territories.
• 1956 (Suez Crisis): Attack on Egypt alongside Britain and France.
• 1967 (Six-Day War): Occupation of the West Bank, Gaza Strip, Golan Heights, and East Jerusalem.
• 1973 (Yom Kippur War): Partial recovery of territories by Egypt and Syria.
4. Israel as a Non-Economic Colonial and Occupying State
4.1. Reasons for Being a Non-Economic Colonial Entity
• Motivations are primarily religious and nationalist rather than economic.
• Efforts to establish a Jewish land through settlement and colonization.
4.2. Reasons for Being an Occupying State
• Land seizure through war and military occupation.
• Establishing illegal settlements in the West Bank and East Jerusalem.
• Human rights violations through blockades, house demolitions, and unlawful detentions.
• Changing the demographic and cultural fabric of Palestinian areas.
5. Legal and International Dimensions
5.1. Adoption of International Resolutions and Laws
Throughout the history of the Israeli-Palestinian conflict, the United Nations (Governments) and other international bodies have passed various resolutions, many of which Israel has ignored, completely.
5.2. Important Resolutions
1. Resolution 181 (1947): Partition Plan for Palestine
2. Resolution 194 (1948): Right of Return for Refugees
3. Resolution 242 (1967): Land for Peace Principle
4. Resolution 338 (1973): Call for Peace Negotiations
5. Resolution 2334 (2016): Condemnation of Illegal Settlements
5.3. Violations of Human Rights and International Law
• Illegal occupation of territories.
• Blockade of Gaza and creating a humanitarian crisis and disaster.
• Illegal settlement expansions.
• Altering the demographic character of Palestinian areas.
6. Political and Strategic Dimensions
6.1. International Support for Israel
• United States: The largest supporter of Israel in military, political, and economic terms.
• European Countries: Some governments, including like the UK and Germany maintain strong relations with Israel.
• Normalization with Arab Countries: Abraham Accords with UAE, Bahrain, Morocco, and Sudan.
6.2. Palestinian Resistance Front and Supporting States
• Ruling governments in Iran, Syria, Lebanon (Hezbollah): Economic, military and political support for Palestinian resistance.
• West Bank; the Palestine Liberation Organization (PLO/Fatah), the Popular Front for the Liberation of Palestine (PFLP), the Popular Front for the Liberation of Palestine – General Command (PFLP-GC), the Democratic Front for the Liberation of Palestine, the Abu Nidal Organization.
• Gaza Strip; The Islamic Resistance Movement (Hamas), the Islamic Jihad.
7. Religious and Cultural Aspects
7.1. Religious and Cultural Claims
• Judaism: Belief in the "Promised Land" according to the Torah.
• Islam: Jerusalem as the third holiest site, and Al-Aqsa Mosque as the first Qibla.
• Christianity: Historical significance of Jerusalem for Christians worldwide.
8. Supportive and Oppositional Views on Zionism
8.1. Supportive Views
• Providing safety and refuge for Jews.
• Defending Israeli democracy.
8.2. Oppositional Views
• A colonialist project violating Palestinian rights.
• Creating an apartheid system and racial discrimination.
9. Conclusion
Zionism, as a political, religious, and extreme nationalist movement, has had far-reaching impacts on the Middle East and the world. Considering the political, legal, religious, and cultural dimensions of this issue, the Palestinian-Israeli conflict remains one of the most complex and sensitive global disputes. Fair and law-based negotiations are essential for achieving a sustainable solution.
• Providing safety and refuge for Jews.
• Defending Israeli democracy.
8.2. Oppositional Views
• A colonialist project violating Palestinian rights.
• Creating an apartheid system and racial discrimination.
9. Conclusion
Zionism, as a political, religious, and extreme nationalist movement, has had far-reaching impacts on the Middle East and the world. Considering the political, legal, religious, and cultural dimensions of this issue, the Palestinian-Israeli conflict remains one of the most complex and sensitive global disputes. Fair and law-based negotiations are essential for achieving a sustainable solution.
Research by Hasse-Nima Golkar
امپریالیسم و صهیونیسم دوقلوهای بهم چسبیده اند که زائیده ی سیستم إستثمارگر و إشغالگر سرمایه داری می باشند!
پیشگفتار
درگیری های طولانی از سال ۱۹۴۸ میلادی تا کنون مابین اسرائیل و فلسطین بسیار عمیق و پیچیده شده است که دارای ابعاد تاریخی، مذهبی، سیاسی و اجتماعی می باشد. تا کنون چندین تلاش بدون نتیجه برای صُلح انجام شده، اما بخاطر شهرک سازیها در کرانه باختری و ممانعت از بازگشت آوارگان فلسطینی به خانه های خود توسط دولت اسرائیل هیچ راهِ حلّ عملی تا کنون به دست نیامده است.
در چنین شرایط بحرانی و بُنبست سیاسی – دیپلماتیک چندین ساله، گروههای مُسلّح فلسطینی به رهبری حَماس که تحت پُشتیبانی نظامی-اقتصادی-سیاسی دولت فاشیستی اسلامی حاکم بر ایران بوده و می باشند در ۷ اُکتبر ۲۰۲۳، به طور غافلگیرانه دیوارهای اَمنیتی اسرائیل را شکستند و پس از عبور از موانع، به یک جشنواره ی موسیقی جوانان اسرائیلی و پایگاههای نظامی حمله وَر شدند. گفته می شود که حدود ۱۲۰۰ نفر نظامی و غیر نظامی در این حمله ی تروریستی کُشته گردیده و حدود۲۵۰ نفر، از جمله ۳۸ کودک، توسط شبه نظامیان حماس و جهاد اسلامی به اسارت گرفته شدند.
پس ازاین حمله بود که ارتش اسرائیل زیر عنوان" دفاع از حق موجودیّت خود" و با پُشتیبانی کامل اقتصادی- سیاسی- نظامی دولت آمریکا و استفاده از پیشرفته ترین فناّوریهای جنگی، نَوار غزّه با تَراکم جمعیتی حدود ۲.۲ میلیون انسان را تحت مُحاصره ی کامل خود قرار داد و با قطع آب و برق، محدود کردن دسترسی به مُراقبتهای پزشکی، چندین بار جابجائی اجباری جمعیت از یک منطقه به منطقه دیگر، بُمباران بیرویّه مناطق مسکونی، بیمارستانها و مَدرسه ها مُرتکب جنایت جنگی و نَسل کُشی گردید و این، همچنان ادامه دارد.
گفته می شود که از آغاز جنگ اخیر تا کنون حدود پنجاه هزار نفر که بیشتر آنان از زنان و کودکان می باشند، جان خود را از دست داده اند. علاوه بر این با إستناد به اَرقام شگفت انگیز، وَحشتناک و دِلخراش؛ زیرساخت های غیرنظامی از جمله حدود ۶۸ درصد از ساختمان های مسکونی، زمین های کشاورزی و جاده ها یا به طور کامل نابود شده و یا به شدّت آسیب دیده اند. تنها ۱۷ بیمارستان از ۳۶ بیمارستان که به طور محدود و جُزئی فعالیت می کنند، همگی با کمبود سوخت، کمبود مواّد و تجهیزات پزشکی، و آب سالم و پاک مُواجه هستند.
در درخواستِ ثبت شده مبنی بر صدور حُکم قضائی توسط «دیوان بینالمللی دادگستری»(لاهه - هُلند) بر علیه اِشغال سرزمین های فلسطین توسط اسرائیل به تاریخ ۲۰ ژانویه ۲۰۲۳ از جمله نوشته شده است:«... ما بر این باور هستیم که نقض ممنوعیت تصرف اراضی با زور توسط اسرائیل و حق تعیین سرنوشت مردم فلسطین تأثیر مستقیمی بر غیر قانونی بودن ادامه حضور اسرائیل به عنوان یک قدرت اشغالگر در سرزمین اشغالی فلسطین دارد. سوء استفاده مداوم اسرائیل از موقعیت خود به عنوان یک قدرت اشغالگر، از طریق الحاق و اِعمال کنترل دائمی بر سرزمین اشغالی فلسطین و ادامه ی نارضایتی از حق مردم فلسطین برای تعیین سرنوشت خود، ناقض اصول اساسی حقوق بینالملل است و حضور اسرائیل در اراضی اشغالی فلسطین مقبولیّت قانونی ندارد».
####
مقدمه
صهیونیسم به عنوان یک جنبش سیاسی و ملی گرای یهودی در اواخر قرن نوزدهم میلادی ظهور کرد. هدف اصلی آن ایجاد یک کشور مستقل یهودی در فلسطین به رهبری تئودور هرتزل با انگیزه نیازهای أمنیّتی و هویتّی یهودیانی بود که با یهودی ستیزی گُسترده در اُروپا مُواجه بودند. پس از تأسیس اسرائیل در سال ۱۹۴۸ میلادی، اهداف صهیونیستها گسترش یافت و شامل توسعه شهرک سازی و تحکیم کُنترل اَرضی میشد. این مقاله ی کوتاه به بررسی اَبعاد گوناگون این موضوع از دیدگاهِ حقوقی، سیاسی، مذهبی و فرهنگی می پردازد.
۱. تاریخ و پیدایش صهیونیسم
۱.۱ پیش زمینه
حملات مُنظّم علیه یهودیان (پُگرومها) در اروپای شرقی و روسیه و همچنین تبعیضهای ساختاری در اُروپا، انگیزهٔ ایجاد جنبشی برای یافتن سرزمین أمنی برای یهودیان را فراهم کرد و صهیونیسم بهعنوان یک جُنبش سیاسی و ناسیونالیستِ یهودی در اَواخر قرن نوزدهم میلادی شکل گرفت. این جنبش با هدف ایجاد یک دولت یهودی مُستقل در سرزمین فلسطین، زیر رهبری تِئودور هرتزِل و با انگیزههای أمنیتّی و هویتّی یهودیان در برابر یهود ستیزی اُروپا به وجود آمد. پس از تأسیس اسرائیل در سال ۱۹۴۸میلادی، اهداف صهیونیسم گُسترش یافت و به مسائلِ اِشغالگری و گسترش شهرکسازیها مُنجر شد.
۱.۲ تئودور هرتزل و کُنگره ی بازِل
امپریالیسم و صهیونیسم دوقلوهای بهم چسبیده اند که زائیده ی سیستم إستثمارگر و إشغالگر سرمایه داری می باشند!
پیشگفتار
درگیری های طولانی از سال ۱۹۴۸ میلادی تا کنون مابین اسرائیل و فلسطین بسیار عمیق و پیچیده شده است که دارای ابعاد تاریخی، مذهبی، سیاسی و اجتماعی می باشد. تا کنون چندین تلاش بدون نتیجه برای صُلح انجام شده، اما بخاطر شهرک سازیها در کرانه باختری و ممانعت از بازگشت آوارگان فلسطینی به خانه های خود توسط دولت اسرائیل هیچ راهِ حلّ عملی تا کنون به دست نیامده است.
در چنین شرایط بحرانی و بُنبست سیاسی – دیپلماتیک چندین ساله، گروههای مُسلّح فلسطینی به رهبری حَماس که تحت پُشتیبانی نظامی-اقتصادی-سیاسی دولت فاشیستی اسلامی حاکم بر ایران بوده و می باشند در ۷ اُکتبر ۲۰۲۳، به طور غافلگیرانه دیوارهای اَمنیتی اسرائیل را شکستند و پس از عبور از موانع، به یک جشنواره ی موسیقی جوانان اسرائیلی و پایگاههای نظامی حمله وَر شدند. گفته می شود که حدود ۱۲۰۰ نفر نظامی و غیر نظامی در این حمله ی تروریستی کُشته گردیده و حدود۲۵۰ نفر، از جمله ۳۸ کودک، توسط شبه نظامیان حماس و جهاد اسلامی به اسارت گرفته شدند.
پس ازاین حمله بود که ارتش اسرائیل زیر عنوان" دفاع از حق موجودیّت خود" و با پُشتیبانی کامل اقتصادی- سیاسی- نظامی دولت آمریکا و استفاده از پیشرفته ترین فناّوریهای جنگی، نَوار غزّه با تَراکم جمعیتی حدود ۲.۲ میلیون انسان را تحت مُحاصره ی کامل خود قرار داد و با قطع آب و برق، محدود کردن دسترسی به مُراقبتهای پزشکی، چندین بار جابجائی اجباری جمعیت از یک منطقه به منطقه دیگر، بُمباران بیرویّه مناطق مسکونی، بیمارستانها و مَدرسه ها مُرتکب جنایت جنگی و نَسل کُشی گردید و این، همچنان ادامه دارد.
گفته می شود که از آغاز جنگ اخیر تا کنون حدود پنجاه هزار نفر که بیشتر آنان از زنان و کودکان می باشند، جان خود را از دست داده اند. علاوه بر این با إستناد به اَرقام شگفت انگیز، وَحشتناک و دِلخراش؛ زیرساخت های غیرنظامی از جمله حدود ۶۸ درصد از ساختمان های مسکونی، زمین های کشاورزی و جاده ها یا به طور کامل نابود شده و یا به شدّت آسیب دیده اند. تنها ۱۷ بیمارستان از ۳۶ بیمارستان که به طور محدود و جُزئی فعالیت می کنند، همگی با کمبود سوخت، کمبود مواّد و تجهیزات پزشکی، و آب سالم و پاک مُواجه هستند.
در درخواستِ ثبت شده مبنی بر صدور حُکم قضائی توسط «دیوان بینالمللی دادگستری»(لاهه - هُلند) بر علیه اِشغال سرزمین های فلسطین توسط اسرائیل به تاریخ ۲۰ ژانویه ۲۰۲۳ از جمله نوشته شده است:«... ما بر این باور هستیم که نقض ممنوعیت تصرف اراضی با زور توسط اسرائیل و حق تعیین سرنوشت مردم فلسطین تأثیر مستقیمی بر غیر قانونی بودن ادامه حضور اسرائیل به عنوان یک قدرت اشغالگر در سرزمین اشغالی فلسطین دارد. سوء استفاده مداوم اسرائیل از موقعیت خود به عنوان یک قدرت اشغالگر، از طریق الحاق و اِعمال کنترل دائمی بر سرزمین اشغالی فلسطین و ادامه ی نارضایتی از حق مردم فلسطین برای تعیین سرنوشت خود، ناقض اصول اساسی حقوق بینالملل است و حضور اسرائیل در اراضی اشغالی فلسطین مقبولیّت قانونی ندارد».
####
مقدمه
صهیونیسم به عنوان یک جنبش سیاسی و ملی گرای یهودی در اواخر قرن نوزدهم میلادی ظهور کرد. هدف اصلی آن ایجاد یک کشور مستقل یهودی در فلسطین به رهبری تئودور هرتزل با انگیزه نیازهای أمنیّتی و هویتّی یهودیانی بود که با یهودی ستیزی گُسترده در اُروپا مُواجه بودند. پس از تأسیس اسرائیل در سال ۱۹۴۸ میلادی، اهداف صهیونیستها گسترش یافت و شامل توسعه شهرک سازی و تحکیم کُنترل اَرضی میشد. این مقاله ی کوتاه به بررسی اَبعاد گوناگون این موضوع از دیدگاهِ حقوقی، سیاسی، مذهبی و فرهنگی می پردازد.
۱. تاریخ و پیدایش صهیونیسم
۱.۱ پیش زمینه
حملات مُنظّم علیه یهودیان (پُگرومها) در اروپای شرقی و روسیه و همچنین تبعیضهای ساختاری در اُروپا، انگیزهٔ ایجاد جنبشی برای یافتن سرزمین أمنی برای یهودیان را فراهم کرد و صهیونیسم بهعنوان یک جُنبش سیاسی و ناسیونالیستِ یهودی در اَواخر قرن نوزدهم میلادی شکل گرفت. این جنبش با هدف ایجاد یک دولت یهودی مُستقل در سرزمین فلسطین، زیر رهبری تِئودور هرتزِل و با انگیزههای أمنیتّی و هویتّی یهودیان در برابر یهود ستیزی اُروپا به وجود آمد. پس از تأسیس اسرائیل در سال ۱۹۴۸میلادی، اهداف صهیونیسم گُسترش یافت و به مسائلِ اِشغالگری و گسترش شهرکسازیها مُنجر شد.
۱.۲ تئودور هرتزل و کُنگره ی بازِل
با انتشار کتاب "دولت یهود" در سال ۱۸۹۶، تئودور هرتزل، نویسنده و روزنامه نگار اُتریشی، لزوم ایجاد کشوری مستقل برای یهودیان را مطرح کرد. یک سال بعد، در سال ۱۸۹۷، نخستین کُنگره ی صهیونیستی در شهر بازل، سوئیس برگُزار شد. هدفِ این کُنگره سازماندهی یهودیان جهان و تعیینِ راهبُردهای مُناسب برای دَستیابی به سرزمین فلسطین بود.
۲. اهداف و ایدئولوژی صهیونیسم
۲.۱ اهداف اولیه (تا پیش از تأسیس اسرائیل - ۱۹۴۸)
- ایجاد یک دولت یهودی مستقل در فلسطین
- بازگرداندن یهودیان پراکنده در جهان به سرزمین موعود
- ایجاد جامعهای یهودی با ساختار مُدرن و سکولار
۲.۲ اهداف پس از تأسیس اسرائیل
- تحکیم أمنیّت و تَثبیت دولت إسرائیل
- گُسترش مَرزهای اسرائیل از طریق جنگهای مُختلف
- یهودیزه کردن سرزمینهای اشغالی و گسترش شهرک سازیها
- حفظ هُویتّ یهودی از راهِ آموزش و مهاجرت
۳. تأسیس اسرائیل و پیامدهای آن
۳.۱ جنگها و گسترش سرزمینها
- (جنگ استقلال/نِکبَت - فاجعه) ۱۹۴۸: ایجاد اسرائیل و تَصرُف بخشهای بیشتری از خاک فلسطین
- (جنگ کانال سوئز) ۱۹۵۶: حمله به کشور مِصر به همراه بریتانیا و فرانسه
- (جنگ شش روزه) ۱۹۶۷: اشغال کرانه ی باختری، نوار غزّه، بُلندیهای جولان و قُدس شرقی
- (جنگ یوم کیپور) ۱۹۷۳: بازپسگیریِ محدود برخی مناطق توسط مصر و سوریّه
۴. اسرائیل بهعنوان یک دولت استعمارگر غیر اقتصادی و اِشغالگر
۴.۱ دلایل استعمارگر غیر اقتصادی بودن
- انگیزههای مذهبی و ملیگرایانه به جای اقتصادی
- تلاش برای ایجاد سرزمین یهودی از طریق اِسکان و شهرک سازی
۴.۲ دلایل اشغالگر بودن
- تَصرّف سرزمینها از طریق جنگ و اشغال نظامی
- ایجاد شهرکهای غیرقانونی در کرانه باختری و قُدس شرقی
- نقض حقوقِ بَشر از طریق مُحاصرهها، تخریب خانهها و بازداشتهای غیرقانونی
- تغییر بافتِ جَمعیتی و فرهنگی مناطق فلسطینی
۵. ابعاد حقوقی و بینالمللی قضیه
۵.۱ تصویب قطعنامهها و قوانین بینالمللی
در طول تاریخ مُناقشه اسرائیل و فلسطین، سازمان ملل (حکومت ها) و دیگر نَهادهای بینالمللی قطعنامههای مُختلفی صادر کردهاند که بسیاری از آنها توسط اسرائیل کاملَن نادیده گرفته شده است.
۵.۲ قطعنامههای مهم
1. قطعنامه ۱۸۱ (۱۹۴۷): طرح تقسیم فلسطین
2. قطعنامه ۱۹۴ (۱۹۴۸): حق بازگشت آوارگان
3. قطعنامه ۲۴۲ (۱۹۶۷): بازپسگیری سرزمینها
4. قطعنامه ۳۳۸ (۱۹۷۳): تأکید بر مذاکرات صُلح
5. قطعنامه ۲۳۳۴ (۲۰۱۶): ممنوعیّت شهرک سازیهای غیرقانونی
۵.۳ نقض حقوق بشر و قوانین بینالمللی
- تصرّف غیرقانونی سرزمینها
- محاصره غَزه و ایجاد بُحران و فاجعه ی انسانی
- گسترش غیرقانونی شهرکها
- تغییر بافتِ جمعیتی مناطق فلسطینی
۶. اَبعاد سیاسی و استراتژیک
۶.۱ حمایتهای بینالمللی از اسرائیل
- ایالات مُتحده آمریکا: بُزرگترین پُشتیبان اسرائیل از لحاظ نظامی، سیاسی و اقتصادی.
- کشورهای اُروپائی: برخی از کشورها از جمله بریتانیا و آلمان روابط بسیار نزدیکی با اسرائیل دارند.
- عادیسازی روابط با کشورهای عَربی: توافُق نامههای إبراهیم با إمارات مُتحده عربی، بَحرین، مَراکش و سودان
۶.۲ جبهه ی مقاومت فلسطینی و کشورهای حامی آن
- حکومت های حاکم بر ایران، سوریه، لُبنان (حزبالله): حمایتهای اقتصادی، نظامی و سیاسی از مقاومت فلسطینی
- جُنبشهای فلسطینی:
در کرانه ی باختَری؛ سازمان آزادیبخش فلسطین (پی.اِل.او/ فَتَح)، جبهه خلق برای آزادی فلسطین (پی.اِف.اِل.پی)، جبهه خلق برای آزادی فلسطین - فرماندهی عمومی (پی.اف.ال.پی - گ ث)، جبهه دموکراتیک برای آزادی فلسطین، سازمان ابونضال.
در نوار غزه؛ جنبش مقاومت اسلامی (حَماس)، جهادِ اسلامی.
۷. ابعاد مذهبی و فرهنگی
۷.۱ ادعاهای مذهبی و فرهنگی
- یهودیّت: اعتقاد به سرزمین موعود طبق تورات
- اِسلام: قُدس بهعنوان سومین مکان مقدس و مسجدالاقصی بهعنوان اولین قبله مسلمانان.
- مسیحیّت: اهمیت تاریخی قدس برای مسیحیان جهان
۸. دیدگاههای موافق و مخالف صهیونیسم
۸.۱ دیدگاههای موافق
- أمنیت و پناهگاه یهودیان
- دفاع از دموکراسی اسرائیل
۸.۲ دیدگاههای مخالف
- پروژهای استعمارگرانه و نقض حقوق فلسطینیان
- ایجاد سیستم آپارتاید و تبعیض نژادی
۹. نتیجه گیری
صهیونیسم بهعنوان جنبشی سیاسی، مذهبی و مِلیگرایانه ی اِفراطی ، تأثیرات گستردهای در خاورمیانه و جهان داشته است. با توجه به ابعاد سیاسی، حقوقی، مذهبی و فرهنگی این موضوع، همچنان مسئله فلسطین و اسرائیل از پیچیدهترین و حسّاسترین مُناقشات جهانی محسوب میشود. نیاز به مذاکرات عادلانه و مبتنی بر قوانین بینالمللی برای رسیدن به راهِ حلیّ پایدار همچنان احساس میشود.
۲. اهداف و ایدئولوژی صهیونیسم
۲.۱ اهداف اولیه (تا پیش از تأسیس اسرائیل - ۱۹۴۸)
- ایجاد یک دولت یهودی مستقل در فلسطین
- بازگرداندن یهودیان پراکنده در جهان به سرزمین موعود
- ایجاد جامعهای یهودی با ساختار مُدرن و سکولار
۲.۲ اهداف پس از تأسیس اسرائیل
- تحکیم أمنیّت و تَثبیت دولت إسرائیل
- گُسترش مَرزهای اسرائیل از طریق جنگهای مُختلف
- یهودیزه کردن سرزمینهای اشغالی و گسترش شهرک سازیها
- حفظ هُویتّ یهودی از راهِ آموزش و مهاجرت
۳. تأسیس اسرائیل و پیامدهای آن
۳.۱ جنگها و گسترش سرزمینها
- (جنگ استقلال/نِکبَت - فاجعه) ۱۹۴۸: ایجاد اسرائیل و تَصرُف بخشهای بیشتری از خاک فلسطین
- (جنگ کانال سوئز) ۱۹۵۶: حمله به کشور مِصر به همراه بریتانیا و فرانسه
- (جنگ شش روزه) ۱۹۶۷: اشغال کرانه ی باختری، نوار غزّه، بُلندیهای جولان و قُدس شرقی
- (جنگ یوم کیپور) ۱۹۷۳: بازپسگیریِ محدود برخی مناطق توسط مصر و سوریّه
۴. اسرائیل بهعنوان یک دولت استعمارگر غیر اقتصادی و اِشغالگر
۴.۱ دلایل استعمارگر غیر اقتصادی بودن
- انگیزههای مذهبی و ملیگرایانه به جای اقتصادی
- تلاش برای ایجاد سرزمین یهودی از طریق اِسکان و شهرک سازی
۴.۲ دلایل اشغالگر بودن
- تَصرّف سرزمینها از طریق جنگ و اشغال نظامی
- ایجاد شهرکهای غیرقانونی در کرانه باختری و قُدس شرقی
- نقض حقوقِ بَشر از طریق مُحاصرهها، تخریب خانهها و بازداشتهای غیرقانونی
- تغییر بافتِ جَمعیتی و فرهنگی مناطق فلسطینی
۵. ابعاد حقوقی و بینالمللی قضیه
۵.۱ تصویب قطعنامهها و قوانین بینالمللی
در طول تاریخ مُناقشه اسرائیل و فلسطین، سازمان ملل (حکومت ها) و دیگر نَهادهای بینالمللی قطعنامههای مُختلفی صادر کردهاند که بسیاری از آنها توسط اسرائیل کاملَن نادیده گرفته شده است.
۵.۲ قطعنامههای مهم
1. قطعنامه ۱۸۱ (۱۹۴۷): طرح تقسیم فلسطین
2. قطعنامه ۱۹۴ (۱۹۴۸): حق بازگشت آوارگان
3. قطعنامه ۲۴۲ (۱۹۶۷): بازپسگیری سرزمینها
4. قطعنامه ۳۳۸ (۱۹۷۳): تأکید بر مذاکرات صُلح
5. قطعنامه ۲۳۳۴ (۲۰۱۶): ممنوعیّت شهرک سازیهای غیرقانونی
۵.۳ نقض حقوق بشر و قوانین بینالمللی
- تصرّف غیرقانونی سرزمینها
- محاصره غَزه و ایجاد بُحران و فاجعه ی انسانی
- گسترش غیرقانونی شهرکها
- تغییر بافتِ جمعیتی مناطق فلسطینی
۶. اَبعاد سیاسی و استراتژیک
۶.۱ حمایتهای بینالمللی از اسرائیل
- ایالات مُتحده آمریکا: بُزرگترین پُشتیبان اسرائیل از لحاظ نظامی، سیاسی و اقتصادی.
- کشورهای اُروپائی: برخی از کشورها از جمله بریتانیا و آلمان روابط بسیار نزدیکی با اسرائیل دارند.
- عادیسازی روابط با کشورهای عَربی: توافُق نامههای إبراهیم با إمارات مُتحده عربی، بَحرین، مَراکش و سودان
۶.۲ جبهه ی مقاومت فلسطینی و کشورهای حامی آن
- حکومت های حاکم بر ایران، سوریه، لُبنان (حزبالله): حمایتهای اقتصادی، نظامی و سیاسی از مقاومت فلسطینی
- جُنبشهای فلسطینی:
در کرانه ی باختَری؛ سازمان آزادیبخش فلسطین (پی.اِل.او/ فَتَح)، جبهه خلق برای آزادی فلسطین (پی.اِف.اِل.پی)، جبهه خلق برای آزادی فلسطین - فرماندهی عمومی (پی.اف.ال.پی - گ ث)، جبهه دموکراتیک برای آزادی فلسطین، سازمان ابونضال.
در نوار غزه؛ جنبش مقاومت اسلامی (حَماس)، جهادِ اسلامی.
۷. ابعاد مذهبی و فرهنگی
۷.۱ ادعاهای مذهبی و فرهنگی
- یهودیّت: اعتقاد به سرزمین موعود طبق تورات
- اِسلام: قُدس بهعنوان سومین مکان مقدس و مسجدالاقصی بهعنوان اولین قبله مسلمانان.
- مسیحیّت: اهمیت تاریخی قدس برای مسیحیان جهان
۸. دیدگاههای موافق و مخالف صهیونیسم
۸.۱ دیدگاههای موافق
- أمنیت و پناهگاه یهودیان
- دفاع از دموکراسی اسرائیل
۸.۲ دیدگاههای مخالف
- پروژهای استعمارگرانه و نقض حقوق فلسطینیان
- ایجاد سیستم آپارتاید و تبعیض نژادی
۹. نتیجه گیری
صهیونیسم بهعنوان جنبشی سیاسی، مذهبی و مِلیگرایانه ی اِفراطی ، تأثیرات گستردهای در خاورمیانه و جهان داشته است. با توجه به ابعاد سیاسی، حقوقی، مذهبی و فرهنگی این موضوع، همچنان مسئله فلسطین و اسرائیل از پیچیدهترین و حسّاسترین مُناقشات جهانی محسوب میشود. نیاز به مذاکرات عادلانه و مبتنی بر قوانین بینالمللی برای رسیدن به راهِ حلیّ پایدار همچنان احساس میشود.
فدراسیون عصر آنارشيسم / Federation of Anarchism Era
Photo
آن ها که برای فقرا سخنرانی می کنند
آنها در شبکههای اجتماعی برای فقرا سخنرانی میکردند، میگفتند که چقدر ناآگاهاند و از نظر اخلاقی چقدر پایینتر از آنها قرار دارند—هرکسی که مخالفت کند یا راهی واقعبینانهتر پیشنهاد دهد، همین برچسب را میگیرد.
بعد، اثر تقلید شروع میشود. فعالان و آنارشیستهایی که خودشان واقعاً درگیر این مشکلاتاند، کمکم به بازنمایی همین ایدههای توهمآمیز میپردازند—ایدههایی که همیشه جنبشهای اجتماعی را خنثی میکنند و آنها را از تغییرات واقعی دور نگه میدارند. در هر درگیری، معمولاً طرفی که توان بیشتری برای بالا بردن سطح تنش دارد، برنده است. اما این حرفهای بیمعنی ما را از هر دستاوردی دور میکند و تلاش دارد جنبشهای واقعی را به مخالفتهای کنترلشده تبدیل کند.
رسانههای اجتماعی هم در این میان نقش دارند. هرکسی میتواند چیزی پست کند و احساس کند که دنیا را تغییر داده، درحالیکه در واقع هیچ تغییری اتفاق نمیافتد. مردم خودشان را در فضای بستهی خودشان حبس میکنند و در همان حال، یکدیگر را تحسین میکنند.
آیا آنارشیسم باید مسیرش را تغییر دهد و خود را بازتعریف کند؟
در میان جمعیت انبوهی که حرکت در آن سخت شده بود، دو چهرهی نقابدار را دیدم که با ظرافت در میان مردم حرکت میکردند، مثل دلفینهایی که از میان امواج میگذرند. نگاههایمان با یکی از آنها تلاقی کرد—یک زن نقابدار—که در سکوت سری تکان دادم و راه را باز کردم، درحالیکه آنها در حرکتی روان و بیوقفه، به مسیرشان ادامه دادند. بعدها فهمیدم که آنها بخشی از گروهی بودند که شعارهای آنارشیستی مینوشتند—شعارهایی که مثل نسیمی خنک در آن جمعیت سنگین و خفهکننده بود.
یافتن یک گروه خاص در آن دریای پرچمها، هرچه بیشتر به پلازا د مایو نزدیک میشدیم، سختتر میشد. هیچ سیگنال تلفنی نبود—دولت در میدان، مسدودکنندههای سیگنال نصب کرده بود. برای اولین بار، دیدم که مأموران پلیسی که همیشه به آزار بیخانمانها و مردم عادی مشغولاند، این بار با تمام توان سعی میکردند دیده نشوند—چون میدانستند که اگر مردم آنها را بشناسند، بیرحمانه زیر دست و پا له خواهند شد.
قلدرها فقط زبان زور را میفهمند.
در میان این جمعیت، چند نفر حاضرند اگر شرایط سرکوبگرانهتر شود، باز هم بمانند؟ و از آنها، چند نفر واقعاً آمادهاند که نه فقط در حرف، بلکه در عمل از ایدهی آنارشیسم دفاع کنند؟
بیشتر فضاهای آنارشیستی دچار همان مشکلات اجتماعیاند که در بالا گفتم—جایی که بیشتر از آنکه ایدههای عملی مطرح باشد، نمایشهای خودنمایانهی اجتماعی جریان دارد.
اگر بخواهیم یک مدل سیاسی-اقتصادی برای پیشبرد داشته باشیم، میتوانیم کنفدرالیسم دموکراتیک کردها را برداریم و آن را با تغییراتی هوشمندانه، به آنارشیسم نزدیکتر کنیم. چنین پروژهای میتواند حمایت طیف وسیعی را جلب کند.
ریکاردو فلورس ماگون میگفت:
"اگر آنارشیست هستی، نگو. آنارشیستهای دیگر از قبل میدانند، و اگر بگویی، احمقها را میترسانی."
او با همین استراتژی موفق شد حمایت گستردهای را برای حزب لیبرال مکزیک جلب کند—هرچند که نه لیبرال بود و نه حزب.
میتوانیم مردم را به حمایت از آنارشیسم ترغیب کنیم، حتی بدون اینکه خودشان متوجه باشند؟
در نهایت، مردم مردی را که ارهبرقی به دست داشت با یک آنارشیست اشتباه گرفتند و ناآگاهانه به تخریب کشور و نابودی شرایط خودشان کمک کردند. پس مهم نیست که ایدهها چقدر درست یا غلط باشند—بلکه مهم این است که چطور مردم را به عمل وادار کنی، حتی اگر برخلاف منافعشان باشد.
ما میتوانیم این را در جهت درست به کار بگیریم.
آنارشیسم نیاز دارد که برای طیف گستردهتری از مردم قابلدسترس باشد. باید خودش را بازتعریف کند و شیوههایش را تغییر دهد.
اما آیا پیروز شدیم؟
از ساعت ۶ عصر، مردم آرامآرام میدان را ترک کردند. ساعت ۹:۳۰ شب، یک فستیوال پانک راک در میدان مقابل کنگره برگزار شد—همان جایی که در ۱۳ مارس، سرکوبی وحشیانه علیه بازنشستگان رخ داده بود.
یک گروه از پلیسهای موتورسوار در فاصلهای دور گشت میزدند و تلاش میکردند ترس ایجاد کنند، اما مردم در پیادهرو به آنها ناسزا میگفتند تا سرانجام از دیدرس خارج شدند.
آنها دارند دوباره قدرتشان را به دست میآورند—چون تعادل قدرت دارد دوباره به نفعشان تغییر میکند.
ساعت ۱:۴۱ بامداد، دوستی ویدیویی منتشر کرد که چند خیابان آنطرفتر گرفته شده بود—۱۲ افسر پلیس، مرد جوانی را بیدلیل آزار میدادند، تنها چون خیابان تقریباً خالی بود.
ما پیروز نشدیم.
فقط توانستیم دشمن را موقتاً عقب برانیم—بهاندازهای که مشروب بنوشیم، علف بکشیم و جشن بگیریم.
برخلاف بقیه، این آنارشیستها در حال جشن گرفتن "پیروزی دموکراسی" نیستند.
آنها در شبکههای اجتماعی برای فقرا سخنرانی میکردند، میگفتند که چقدر ناآگاهاند و از نظر اخلاقی چقدر پایینتر از آنها قرار دارند—هرکسی که مخالفت کند یا راهی واقعبینانهتر پیشنهاد دهد، همین برچسب را میگیرد.
بعد، اثر تقلید شروع میشود. فعالان و آنارشیستهایی که خودشان واقعاً درگیر این مشکلاتاند، کمکم به بازنمایی همین ایدههای توهمآمیز میپردازند—ایدههایی که همیشه جنبشهای اجتماعی را خنثی میکنند و آنها را از تغییرات واقعی دور نگه میدارند. در هر درگیری، معمولاً طرفی که توان بیشتری برای بالا بردن سطح تنش دارد، برنده است. اما این حرفهای بیمعنی ما را از هر دستاوردی دور میکند و تلاش دارد جنبشهای واقعی را به مخالفتهای کنترلشده تبدیل کند.
رسانههای اجتماعی هم در این میان نقش دارند. هرکسی میتواند چیزی پست کند و احساس کند که دنیا را تغییر داده، درحالیکه در واقع هیچ تغییری اتفاق نمیافتد. مردم خودشان را در فضای بستهی خودشان حبس میکنند و در همان حال، یکدیگر را تحسین میکنند.
آیا آنارشیسم باید مسیرش را تغییر دهد و خود را بازتعریف کند؟
در میان جمعیت انبوهی که حرکت در آن سخت شده بود، دو چهرهی نقابدار را دیدم که با ظرافت در میان مردم حرکت میکردند، مثل دلفینهایی که از میان امواج میگذرند. نگاههایمان با یکی از آنها تلاقی کرد—یک زن نقابدار—که در سکوت سری تکان دادم و راه را باز کردم، درحالیکه آنها در حرکتی روان و بیوقفه، به مسیرشان ادامه دادند. بعدها فهمیدم که آنها بخشی از گروهی بودند که شعارهای آنارشیستی مینوشتند—شعارهایی که مثل نسیمی خنک در آن جمعیت سنگین و خفهکننده بود.
یافتن یک گروه خاص در آن دریای پرچمها، هرچه بیشتر به پلازا د مایو نزدیک میشدیم، سختتر میشد. هیچ سیگنال تلفنی نبود—دولت در میدان، مسدودکنندههای سیگنال نصب کرده بود. برای اولین بار، دیدم که مأموران پلیسی که همیشه به آزار بیخانمانها و مردم عادی مشغولاند، این بار با تمام توان سعی میکردند دیده نشوند—چون میدانستند که اگر مردم آنها را بشناسند، بیرحمانه زیر دست و پا له خواهند شد.
قلدرها فقط زبان زور را میفهمند.
در میان این جمعیت، چند نفر حاضرند اگر شرایط سرکوبگرانهتر شود، باز هم بمانند؟ و از آنها، چند نفر واقعاً آمادهاند که نه فقط در حرف، بلکه در عمل از ایدهی آنارشیسم دفاع کنند؟
بیشتر فضاهای آنارشیستی دچار همان مشکلات اجتماعیاند که در بالا گفتم—جایی که بیشتر از آنکه ایدههای عملی مطرح باشد، نمایشهای خودنمایانهی اجتماعی جریان دارد.
اگر بخواهیم یک مدل سیاسی-اقتصادی برای پیشبرد داشته باشیم، میتوانیم کنفدرالیسم دموکراتیک کردها را برداریم و آن را با تغییراتی هوشمندانه، به آنارشیسم نزدیکتر کنیم. چنین پروژهای میتواند حمایت طیف وسیعی را جلب کند.
ریکاردو فلورس ماگون میگفت:
"اگر آنارشیست هستی، نگو. آنارشیستهای دیگر از قبل میدانند، و اگر بگویی، احمقها را میترسانی."
او با همین استراتژی موفق شد حمایت گستردهای را برای حزب لیبرال مکزیک جلب کند—هرچند که نه لیبرال بود و نه حزب.
میتوانیم مردم را به حمایت از آنارشیسم ترغیب کنیم، حتی بدون اینکه خودشان متوجه باشند؟
در نهایت، مردم مردی را که ارهبرقی به دست داشت با یک آنارشیست اشتباه گرفتند و ناآگاهانه به تخریب کشور و نابودی شرایط خودشان کمک کردند. پس مهم نیست که ایدهها چقدر درست یا غلط باشند—بلکه مهم این است که چطور مردم را به عمل وادار کنی، حتی اگر برخلاف منافعشان باشد.
ما میتوانیم این را در جهت درست به کار بگیریم.
آنارشیسم نیاز دارد که برای طیف گستردهتری از مردم قابلدسترس باشد. باید خودش را بازتعریف کند و شیوههایش را تغییر دهد.
اما آیا پیروز شدیم؟
از ساعت ۶ عصر، مردم آرامآرام میدان را ترک کردند. ساعت ۹:۳۰ شب، یک فستیوال پانک راک در میدان مقابل کنگره برگزار شد—همان جایی که در ۱۳ مارس، سرکوبی وحشیانه علیه بازنشستگان رخ داده بود.
یک گروه از پلیسهای موتورسوار در فاصلهای دور گشت میزدند و تلاش میکردند ترس ایجاد کنند، اما مردم در پیادهرو به آنها ناسزا میگفتند تا سرانجام از دیدرس خارج شدند.
آنها دارند دوباره قدرتشان را به دست میآورند—چون تعادل قدرت دارد دوباره به نفعشان تغییر میکند.
ساعت ۱:۴۱ بامداد، دوستی ویدیویی منتشر کرد که چند خیابان آنطرفتر گرفته شده بود—۱۲ افسر پلیس، مرد جوانی را بیدلیل آزار میدادند، تنها چون خیابان تقریباً خالی بود.
ما پیروز نشدیم.
فقط توانستیم دشمن را موقتاً عقب برانیم—بهاندازهای که مشروب بنوشیم، علف بکشیم و جشن بگیریم.
برخلاف بقیه، این آنارشیستها در حال جشن گرفتن "پیروزی دموکراسی" نیستند.
فدراسیون عصر آنارشيسم / Federation of Anarchism Era
Photo
ما داریم برای کشتهشدگانمان سوگواری میکنیم، از گذشته درس میگیریم، و برای آیندهای که ارزش زندگی کردن داشته باشد، توطئه میکنیم.
ما هم ضعفها را میبینیم، هم امیدها را
✍Olivera
ما هم ضعفها را میبینیم، هم امیدها را
✍Olivera
فدراسیون عصر آنارشيسم / Federation of Anarchism Era
Photo
Those who give speech for the poor
March 24th rally in argentina, performative activism,clasism, and the need of anarchist to reinvent themselves. (A satire...maybe)
Never Again:
There are things valued as virtuous in a society, sometimes for all the wrong reasons. Things that even cruel tyrants with any sense understand should be left alone if they expect to stay in power for any significant amount of time. Javier Milei never had much sense to begin with. Luckily, the real decision-makers decided to give him enough psychiatric medication to make him sleep away this iconic day. On March 24th, 1976, a military coup deposed the constitutional government of Isabel Martínez de Perón, starting a reign of terror of unprecedented proportions in Argentina's history. Scholars have written hundreds of volumes on every aspect of this dark historical period. It suffices to say that in the scene of the Cold War, foreign American interests, coupled with local oligarchies, were complicit in the military coup, participating in crimes against humanity where over 30,000 people were abducted, tortured in the most horrific ways, and then killed, having their babies stolen and given to other families, their property seized, and every atrocity under the sun committed against them in clandestine detention centers.
March 24th is a national holiday as the Day of "Memory, Truth, and Justice." Today, millions of Argentinians took to the streets to commemorate this infamous event in our history. There is not a snowball's chance in hell that Milei's fascistoid government could apply the usual repression and scare tactics and still manage to be in one piece. The topic is omnipresent on every form of media. It is one of those things that should not be touched. The rituals of "protests" like this are not much different from football culture. We squeezed ourselves into a train, bus, or subway. While chanting the same songs that compare dictatorship to the current government, just beside me, a couple of pensioners were discussing with a younger lefty woman how they participated in the protest on March 13th that was brutally repressed. Solidarity was ever-present at the event, which represented a cross-section of society. It was a truly inclusive event. Despite this, the official posture of the current government is negationism.
Performative Activism:
I checked my gear in case of possible repression; my setup is compact and low-profile. Just walking down the street, I came across the Antifa column. The hooded crew had been preparing in advance with special meetings for several months to supposedly train in tactics, first aid, and some other stuff. They did pretty much the same thing they do every year. They go from the same point, paint some graffiti, put up some posters and stickers, while making lots of noise and using fireworks and colored smoke for added spectacle value. All while making an extra effort to look tough. I could distinguish some known individuals wich my personal opinions vary widely from "overall a good comrade" to "please, stay at home and spare us your idiocy."
Antifa is a perfect example of performative activism. While antifascist action is necessary, it is not equally active all the time. Antifascist action is a job, much like the job of a volunteer fireman. We put out fires of totalitarian activities when we must. The rest of the time, we train, attend to other tasks, teach others, and go on with our lives. But Antifa is something else. It is an entire subculture supposedly built around fighting fascism that ends up doing all sorts of activities but the only one it is supposed to.
March 24th rally in argentina, performative activism,clasism, and the need of anarchist to reinvent themselves. (A satire...maybe)
Never Again:
There are things valued as virtuous in a society, sometimes for all the wrong reasons. Things that even cruel tyrants with any sense understand should be left alone if they expect to stay in power for any significant amount of time. Javier Milei never had much sense to begin with. Luckily, the real decision-makers decided to give him enough psychiatric medication to make him sleep away this iconic day. On March 24th, 1976, a military coup deposed the constitutional government of Isabel Martínez de Perón, starting a reign of terror of unprecedented proportions in Argentina's history. Scholars have written hundreds of volumes on every aspect of this dark historical period. It suffices to say that in the scene of the Cold War, foreign American interests, coupled with local oligarchies, were complicit in the military coup, participating in crimes against humanity where over 30,000 people were abducted, tortured in the most horrific ways, and then killed, having their babies stolen and given to other families, their property seized, and every atrocity under the sun committed against them in clandestine detention centers.
March 24th is a national holiday as the Day of "Memory, Truth, and Justice." Today, millions of Argentinians took to the streets to commemorate this infamous event in our history. There is not a snowball's chance in hell that Milei's fascistoid government could apply the usual repression and scare tactics and still manage to be in one piece. The topic is omnipresent on every form of media. It is one of those things that should not be touched. The rituals of "protests" like this are not much different from football culture. We squeezed ourselves into a train, bus, or subway. While chanting the same songs that compare dictatorship to the current government, just beside me, a couple of pensioners were discussing with a younger lefty woman how they participated in the protest on March 13th that was brutally repressed. Solidarity was ever-present at the event, which represented a cross-section of society. It was a truly inclusive event. Despite this, the official posture of the current government is negationism.
Performative Activism:
I checked my gear in case of possible repression; my setup is compact and low-profile. Just walking down the street, I came across the Antifa column. The hooded crew had been preparing in advance with special meetings for several months to supposedly train in tactics, first aid, and some other stuff. They did pretty much the same thing they do every year. They go from the same point, paint some graffiti, put up some posters and stickers, while making lots of noise and using fireworks and colored smoke for added spectacle value. All while making an extra effort to look tough. I could distinguish some known individuals wich my personal opinions vary widely from "overall a good comrade" to "please, stay at home and spare us your idiocy."
Antifa is a perfect example of performative activism. While antifascist action is necessary, it is not equally active all the time. Antifascist action is a job, much like the job of a volunteer fireman. We put out fires of totalitarian activities when we must. The rest of the time, we train, attend to other tasks, teach others, and go on with our lives. But Antifa is something else. It is an entire subculture supposedly built around fighting fascism that ends up doing all sorts of activities but the only one it is supposed to.
Plainly put, they can't fight fascism because they can't even understand modern forms of fascism. They ended up doing a parody of themselves where they look more like someone who watched the cult classic film "The Warriors" too many times. Their subculture is around the music scene, fight clubs (something I really approve of), in combination with whatever "rebellious" ideas or trends the powers that be decided should be fashionable at that particular time. Substance abuse, dysfunctional cancel culture, corruption, internal power struggles. Their social group dynamics are dysfunctional and tribalistic at best and "a cause of activist burnout that runs across generations" at worst.
They defined their identity about fighting fascism, but they are unable to fight real fascism because it just flies over their head. So they need a "fascism" they can fight... That is how scapegoats are created. Not everyone you dislike is a fascist. They just need them to be that.
Holding a flag at the very rear of the formation, I see a face I clearly recognize. It is the guy who falsely accused me of being a fascist infiltrator in some group chat because I questioned some idiotic idea I can't bother to remember right now. And how he went on and on with empty threats about how he would destroy me if he ever encountered me. While subtly caressing my concealed impact weapon, considering if I should finally take him up on his offer and send his big bloated humanity crashing down to the pavement with several fractured facial bones, I take a deep breath. I finally decided not to bother with a dog that barks more than it could ever bite.
The Unlikely Expression of Classism:
Despite what some clueless American lefties on the internet would tell you, racism is not a widespread practice in Argentine society. But classism is. As I walk through the multitudinous rally, it looks more like a street celebration than a protest. No one thinks they will be repressed in this context. This is the day where all political organizations dust off their activists and march on to Plaza de Mayo. While those multitudinous columns can roam free, they are nowhere to be seen when repression strikes. I passed through the stand of "Anarquista," the local anarchist newspaper, seeing some familiar faces. The paper used to be good reading material before it was completely overwhelmed by the chaotic events happening in Argentina. You cannot be politically correct and at the same time accurately reflect the reality of this trainwreck of a situation.
The "imitation effect" is a marketing term where consumers of certain demographics purchase products they perceive as associated with the habits of someone of higher socio-economic class or status. A known case study is a particular whisky brand that made sure its product was served at the most elitist nightclubs where the rich and famous hung out. There was nothing special about this drink. Last time I had one, it tasted like being punched in the throat. But the imitation effect made people of lower socio-economic backgrounds start consuming it like crazy, therefore reaching its intended audience. The "market of ideas" employs this simple tactic a lot. Most of the prevalent ideas in anarchist and activist circles in general are coming from a very specific sector of American academia and popularized by celebrities and social media influencers that parrot more or less the same speech at the same time because they are managed by the same agencies.
The academic circuits, especially in social sciences, have over and over turned out peer-reviewed papers that sustained ridiculous theoretical claims with insufficient or faulty evidence, as proven in the "hoax papers" scandal. This is not to say there are not worthy recent works, but the waters have been muddied so much that these concepts should be carefully hand-picked.
They defined their identity about fighting fascism, but they are unable to fight real fascism because it just flies over their head. So they need a "fascism" they can fight... That is how scapegoats are created. Not everyone you dislike is a fascist. They just need them to be that.
Holding a flag at the very rear of the formation, I see a face I clearly recognize. It is the guy who falsely accused me of being a fascist infiltrator in some group chat because I questioned some idiotic idea I can't bother to remember right now. And how he went on and on with empty threats about how he would destroy me if he ever encountered me. While subtly caressing my concealed impact weapon, considering if I should finally take him up on his offer and send his big bloated humanity crashing down to the pavement with several fractured facial bones, I take a deep breath. I finally decided not to bother with a dog that barks more than it could ever bite.
The Unlikely Expression of Classism:
Despite what some clueless American lefties on the internet would tell you, racism is not a widespread practice in Argentine society. But classism is. As I walk through the multitudinous rally, it looks more like a street celebration than a protest. No one thinks they will be repressed in this context. This is the day where all political organizations dust off their activists and march on to Plaza de Mayo. While those multitudinous columns can roam free, they are nowhere to be seen when repression strikes. I passed through the stand of "Anarquista," the local anarchist newspaper, seeing some familiar faces. The paper used to be good reading material before it was completely overwhelmed by the chaotic events happening in Argentina. You cannot be politically correct and at the same time accurately reflect the reality of this trainwreck of a situation.
The "imitation effect" is a marketing term where consumers of certain demographics purchase products they perceive as associated with the habits of someone of higher socio-economic class or status. A known case study is a particular whisky brand that made sure its product was served at the most elitist nightclubs where the rich and famous hung out. There was nothing special about this drink. Last time I had one, it tasted like being punched in the throat. But the imitation effect made people of lower socio-economic backgrounds start consuming it like crazy, therefore reaching its intended audience. The "market of ideas" employs this simple tactic a lot. Most of the prevalent ideas in anarchist and activist circles in general are coming from a very specific sector of American academia and popularized by celebrities and social media influencers that parrot more or less the same speech at the same time because they are managed by the same agencies.
The academic circuits, especially in social sciences, have over and over turned out peer-reviewed papers that sustained ridiculous theoretical claims with insufficient or faulty evidence, as proven in the "hoax papers" scandal. This is not to say there are not worthy recent works, but the waters have been muddied so much that these concepts should be carefully hand-picked.
The first to adopt these new trendy ideas are usually the progressive bourgeoisie. Since they never suffered any oppression and are only exposed to a very filtered and sanitized version of reality, they are on board with posturing any idea that makes them feel intellectually and morally superior. This is where classism shines. While the right-wing rich keep peddling the lie of meritocracy, in which the poor would not be in that situation if they weren't such lazy scumbags, the progressive rich, because of their newly found ideas, can posture themselves as morally superior, wise, and knowledgeable when this can't be further from the truth. They would lecture the poor on social media about how ignorant they are and how below their moral stature those uneducated simpletons are to anyone who disagrees or proposes an alternate approach that is more in touch with reality.
Then the imitation effect happens. And those activists and anarchists who do suffer from these social problems start acting out these delusional ideas. Notions that always seem to pacify social movements and keep them well away from any meaningful social change. Since in these conflicts, the part that is willing and able to escalate the conflict more tends to win, this ridiculous nonsense keeps us safely away from ever achieving anything and tries to convert legitimate movements into controlled dissidence. Social media also plays a role. Where you could post anything and feel like you are saving the world while not really doing anything. People lock themselves up in their echo chambers while patting each other on the back.
Anarchism Needs to Change Practices and Rebrand Themselves?
As I walk through a sea of people, everyone is cramped up in such a way that even walking a few paces was a chore. I see two masked figures gracefully flowing through the crowd like dolphins swimming through water. We found each other's eyes with this masked female comrade as I smoothly nodded my head and swiftly moved out of the way while the pair swiftly continued their movement in a true insurrectionary fashion. As I later found out, they were the propaganda crew painting anarchist slogans that are like a cold breeze in that hot, stuffy crowd. Finding any one particular organization in that sea of flags as we approached Plaza de Mayo was an almost impossible task. No phone signal; the government put jammers in the square. I never before saw police officers who enjoy swarming and harassing homeless and random people try so hard not to be noticed all around the demonstration area and downtown in general, knowing fully well that they can and will get swarmed and stomped by the crowd. Bullies only understand force. I wonder of this multitude how many would show up if the climate was one of repression, and of those, how many would truly support with actions the anarchist ideal? Many of the spaces where anarchists congregate are subject to many dysfunctional social dynamics outlined above. There is more social grandstanding than workable, practical ideas.
If we would want some political socio-economic model to push for, we could take Kurdish democratic confederalism and carefully add some extra cleverly thought anarchist modifications for good measure. That could be a political project that pretty much everyone can support. In a very Ricardo Flores Magón fashion, "if you are an anarchist, don't say it. Other anarchists already know, and if you say it, you will scare the fools." With this premise, he was very successful in gaining popular support with his "Mexican Liberal Party," even if they weren't liberal and it wasn't a party. Can we make regular people support anarchy and act out in anarchist ways without them being fully conscious they are supporting anarchy?
Well, they confused a chainsaw-wielding maniac with an anarchist and unknowingly contributed to the destruction of a country and their own material conditions. So, it does not really matter how good or nefarious your ideas are, but on the technicalities of making people act against their own best interests.
Then the imitation effect happens. And those activists and anarchists who do suffer from these social problems start acting out these delusional ideas. Notions that always seem to pacify social movements and keep them well away from any meaningful social change. Since in these conflicts, the part that is willing and able to escalate the conflict more tends to win, this ridiculous nonsense keeps us safely away from ever achieving anything and tries to convert legitimate movements into controlled dissidence. Social media also plays a role. Where you could post anything and feel like you are saving the world while not really doing anything. People lock themselves up in their echo chambers while patting each other on the back.
Anarchism Needs to Change Practices and Rebrand Themselves?
As I walk through a sea of people, everyone is cramped up in such a way that even walking a few paces was a chore. I see two masked figures gracefully flowing through the crowd like dolphins swimming through water. We found each other's eyes with this masked female comrade as I smoothly nodded my head and swiftly moved out of the way while the pair swiftly continued their movement in a true insurrectionary fashion. As I later found out, they were the propaganda crew painting anarchist slogans that are like a cold breeze in that hot, stuffy crowd. Finding any one particular organization in that sea of flags as we approached Plaza de Mayo was an almost impossible task. No phone signal; the government put jammers in the square. I never before saw police officers who enjoy swarming and harassing homeless and random people try so hard not to be noticed all around the demonstration area and downtown in general, knowing fully well that they can and will get swarmed and stomped by the crowd. Bullies only understand force. I wonder of this multitude how many would show up if the climate was one of repression, and of those, how many would truly support with actions the anarchist ideal? Many of the spaces where anarchists congregate are subject to many dysfunctional social dynamics outlined above. There is more social grandstanding than workable, practical ideas.
If we would want some political socio-economic model to push for, we could take Kurdish democratic confederalism and carefully add some extra cleverly thought anarchist modifications for good measure. That could be a political project that pretty much everyone can support. In a very Ricardo Flores Magón fashion, "if you are an anarchist, don't say it. Other anarchists already know, and if you say it, you will scare the fools." With this premise, he was very successful in gaining popular support with his "Mexican Liberal Party," even if they weren't liberal and it wasn't a party. Can we make regular people support anarchy and act out in anarchist ways without them being fully conscious they are supporting anarchy?
Well, they confused a chainsaw-wielding maniac with an anarchist and unknowingly contributed to the destruction of a country and their own material conditions. So, it does not really matter how good or nefarious your ideas are, but on the technicalities of making people act against their own best interests.
We can do it the other way around. New dynamics need to arise for anarchism accessible to a wide population. It needs some rebranding and some studying.
People started slowly vacating the square at 6 PM. At 21:30, there was a punk rock festival in the square in front of Congress. The same place where brutal repression happened on March 13th against the pensioners. A squad of motorcycle police roamed in the distance, attempting to look intimidating while people on the sidewalk uttered all kinds of insults at them as they finally turned around and disappeared around the corner. They are slowly regaining their bravado as the balance of powers turns once again in their favor. At 1:41 on the 25th, a friend uploaded a video taken a few blocks away where 12 officers harassed a young man over nothing, taking advantage that the streets were almost vacant.
We did not win. We just rolled back the enemy temporarily. Enough to drink, smoke weed, and have a party. Unlike most, these anarchists are not celebrating "the wonders of democracy." We are mourning our dead, learning from the past, and conspiring for a future worth living. We see the flaws, but we also see the potential.
✍Olivera
People started slowly vacating the square at 6 PM. At 21:30, there was a punk rock festival in the square in front of Congress. The same place where brutal repression happened on March 13th against the pensioners. A squad of motorcycle police roamed in the distance, attempting to look intimidating while people on the sidewalk uttered all kinds of insults at them as they finally turned around and disappeared around the corner. They are slowly regaining their bravado as the balance of powers turns once again in their favor. At 1:41 on the 25th, a friend uploaded a video taken a few blocks away where 12 officers harassed a young man over nothing, taking advantage that the streets were almost vacant.
We did not win. We just rolled back the enemy temporarily. Enough to drink, smoke weed, and have a party. Unlike most, these anarchists are not celebrating "the wonders of democracy." We are mourning our dead, learning from the past, and conspiring for a future worth living. We see the flaws, but we also see the potential.
✍Olivera
بازیابی اعتراضات و جنبش دانشجویی در اندونزی
در ماه مارس ۲۰۲۵، اندونزی شاهد موج جدیدی از اعتراضات دانشجویی بود که در واکنش به تصویب قانون تجدید نظر شده نیروهای مسلح ملی اندونزی (TNI) صورت گرفت. این قانون تعداد پستهای غیرنظامی که سربازان مجاز به تصدی آنها هستند را از ۱۰ به ۱۴ افزایش داد، امری که نگرانیهای گستردهای درباره افزایش نفوذ نظامیان در ساختارهای غیرنظامی دولت به همراه داشت.
ائتلاف اتحادیههای دانشجویی اندونزی (BEM SI) نقش محوری در سازماندهی این اعتراضات ایفا کرد. این ائتلاف، که مجموعهای از اتحادیههای دانشجویی از دانشگاههای مختلف را شامل میشود، پیشبینی کرده بود که حدود ۵۰۰۰ دانشجو در تظاهرات شرکت کنند و تهدید کرده بود که در صورت عدم واکنش مثبت دولت، اقدامات بیشتری انجام خواهد داد.
اعتراضات عمدتاً در مقابل ساختمانهای مجالس مقننه ملی و منطقهای برگزار شد. دانشجویان با پوشیدن لباسهای مشکی و به آتش کشیدن نمادین اشیاء، نارضایتی خود را از افزایش حضور نظامیان در مناصب غیرنظامی ابراز کردند.
در جریان این اعتراضات، نیروهای امنیتی با معترضان درگیر شدند که منجر به بازداشت تعدادی از دانشجویان شد. بر اساس گزارشها، حدود ۱۱۳۳ نفر در سراسر کشور بازداشت شدند.
این اعتراضات نشاندهندۀ نگرانی عمیق جامعۀ دانشجویی و بخشهای مختلف جامعۀ مدنی اندونزی نسبت به افزایش نفوذ نظامیان در ساختارهای غیرنظامی دولت و تهدید آن برای مردم این جغرافیا است.
در ماه مارس ۲۰۲۵، اندونزی شاهد موج جدیدی از اعتراضات دانشجویی بود که در واکنش به تصویب قانون تجدید نظر شده نیروهای مسلح ملی اندونزی (TNI) صورت گرفت. این قانون تعداد پستهای غیرنظامی که سربازان مجاز به تصدی آنها هستند را از ۱۰ به ۱۴ افزایش داد، امری که نگرانیهای گستردهای درباره افزایش نفوذ نظامیان در ساختارهای غیرنظامی دولت به همراه داشت.
ائتلاف اتحادیههای دانشجویی اندونزی (BEM SI) نقش محوری در سازماندهی این اعتراضات ایفا کرد. این ائتلاف، که مجموعهای از اتحادیههای دانشجویی از دانشگاههای مختلف را شامل میشود، پیشبینی کرده بود که حدود ۵۰۰۰ دانشجو در تظاهرات شرکت کنند و تهدید کرده بود که در صورت عدم واکنش مثبت دولت، اقدامات بیشتری انجام خواهد داد.
اعتراضات عمدتاً در مقابل ساختمانهای مجالس مقننه ملی و منطقهای برگزار شد. دانشجویان با پوشیدن لباسهای مشکی و به آتش کشیدن نمادین اشیاء، نارضایتی خود را از افزایش حضور نظامیان در مناصب غیرنظامی ابراز کردند.
در جریان این اعتراضات، نیروهای امنیتی با معترضان درگیر شدند که منجر به بازداشت تعدادی از دانشجویان شد. بر اساس گزارشها، حدود ۱۱۳۳ نفر در سراسر کشور بازداشت شدند.
این اعتراضات نشاندهندۀ نگرانی عمیق جامعۀ دانشجویی و بخشهای مختلف جامعۀ مدنی اندونزی نسبت به افزایش نفوذ نظامیان در ساختارهای غیرنظامی دولت و تهدید آن برای مردم این جغرافیا است.
گزارش اعتراضات ترکیه: مقاومت در برابر سرکوب دولتی
در هفتههای اخیر، اعتراضات گستردهای در ترکیه شکل گرفته است، اما سرکوب دولتی و ضعف در سازماندهی، مانع از حرکتهای منسجمتر شده است. نیروهای پلیس با استفاده از استراتژی محاصره، گروههای کوچک معترضان را محاصره کرده و اقدام به بازداشتهای گسترده کردهاند. این سرکوب شدید تلاشی آشکار برای ترساندن مردم و کاهش حضور آنها در خیابانها است.
در همین حال، دولت با سوءاستفاده از تعطیلات رسمی ماه رمضان، که از ۳۰ مارس آغاز میشود، تلاش دارد تا موج اعتراضات را تضعیف کند. دولت اردوغان بهطور غیرمعمول این تعطیلات را به ۹ روز افزایش داده است، در حالی که معمولاً تنها ۳ تا ۴ روز طول میکشد. این اقدام میتواند موقتاً باعث کاهش تجمعات شود، اما بسیاری بر این باورند که اعتراضات در روزهای آینده با قدرت بیشتری ادامه خواهد یافت. اگر این اعتراضات تا اول ماه مه ادامه یابد، سرکوب آن بسیار دشوار خواهد شد.
خشونت پلیس و سرکوب رسانهای
همزمان با افزایش فشار بر معترضان، گزارشهایی از خشونت شدید پلیس منتشر شده است. در یکی از موارد تکاندهنده، یک زن معترض مورد آزار جنسی پلیس قرار گرفت. همچنین، امروز چندین شبکه تلویزیونی مشمول ممنوعیت پخش شدند، که نشان از تلاش حکومت برای کنترل اطلاعات و جلوگیری از انتشار تصاویر خشونت دولتی دارد. با این حال، فعالان و خبرنگاران تلاش میکنند که تمامی این خشونتها را مستند کرده و آرشیو کنند.
نیروهای بکچی: شبهنظامیان در خدمت دولت
یکی از پدیدههای قابل توجه در سرکوب اخیر، افزایش نقش نیروهای «بکچی» است. این نیروها که در ابتدا بهعنوان گشتهای شبانه معرفی شدند، امروزه به یکی از بازوهای سرکوب دولتی تبدیل شدهاند. اگرچه آنها مستقیماً جزو ارتش نیستند، اما اختیاراتی مشابه با پلیس دارند.
نقش بکچیها را میتوان با سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در ایران مقایسه کرد. همانطور که سپاه در ایران نقش فراتر از یک نیروی نظامی دارد و به ابزار سرکوب، کنترل اجتماعی و حمایت از دولت تبدیل شده است، بکچیها نیز در ترکیه به نیروهایی فراتر از یک گروه امنیتی شبانه تبدیل شدهاند. دولت اردوغان در سالهای اخیر سرمایهگذاری زیادی روی این نیرو کرده و حالا حتی در اعتراضات روزانه از آنها استفاده میشود. شب گذشته، گزارشهایی منتشر شد که نشان میدهد بکچیها با پوشیدن جلیقههای پلیس در حال سرکوب اعتراضات بودهاند، که این اقدامی غیرقانونی است و نشاندهنده کمبود نیرو در میان پلیس رسمی کشور است.
ادامه بازداشتها و آینده اعتراضات
بر اساس آمارهای دولتی، از آغاز اعتراضات تاکنون ۱۸۷۹ نفر بازداشت شدهاند که از این تعداد، ۲۶۰ نفر بهطور رسمی زندانی شده و ۴۶۸ نفر با قرار آزادی مشروط آزاد شدهاند. این در حالی است که گزارشهای مستقل نشان میدهد که تعداد واقعی بازداشتشدگان ممکن است بیشتر از این باشد.
با وجود این سرکوبها، امید به ادامه اعتراضات زنده است. خشم عمومی نسبت به سیاستهای دولت، افزایش مشکلات اقتصادی و سرکوب آزادیهای مدنی، نشان میدهد که این جنبش بهسادگی خاموش نخواهد شد. شاید در روزهای آینده، بهویژه پس از تعطیلات رمضان، موج جدیدی از اعتراضات با سازماندهی بهتر شکل بگیرد.
ویدئویی که اخیراً منتشر شده است، بهترین مستندات از خشونت پلیس علیه معترضان را نشان میدهد:
x.com/radyoDikmen/status/1905326214551593246
در هفتههای اخیر، اعتراضات گستردهای در ترکیه شکل گرفته است، اما سرکوب دولتی و ضعف در سازماندهی، مانع از حرکتهای منسجمتر شده است. نیروهای پلیس با استفاده از استراتژی محاصره، گروههای کوچک معترضان را محاصره کرده و اقدام به بازداشتهای گسترده کردهاند. این سرکوب شدید تلاشی آشکار برای ترساندن مردم و کاهش حضور آنها در خیابانها است.
در همین حال، دولت با سوءاستفاده از تعطیلات رسمی ماه رمضان، که از ۳۰ مارس آغاز میشود، تلاش دارد تا موج اعتراضات را تضعیف کند. دولت اردوغان بهطور غیرمعمول این تعطیلات را به ۹ روز افزایش داده است، در حالی که معمولاً تنها ۳ تا ۴ روز طول میکشد. این اقدام میتواند موقتاً باعث کاهش تجمعات شود، اما بسیاری بر این باورند که اعتراضات در روزهای آینده با قدرت بیشتری ادامه خواهد یافت. اگر این اعتراضات تا اول ماه مه ادامه یابد، سرکوب آن بسیار دشوار خواهد شد.
خشونت پلیس و سرکوب رسانهای
همزمان با افزایش فشار بر معترضان، گزارشهایی از خشونت شدید پلیس منتشر شده است. در یکی از موارد تکاندهنده، یک زن معترض مورد آزار جنسی پلیس قرار گرفت. همچنین، امروز چندین شبکه تلویزیونی مشمول ممنوعیت پخش شدند، که نشان از تلاش حکومت برای کنترل اطلاعات و جلوگیری از انتشار تصاویر خشونت دولتی دارد. با این حال، فعالان و خبرنگاران تلاش میکنند که تمامی این خشونتها را مستند کرده و آرشیو کنند.
نیروهای بکچی: شبهنظامیان در خدمت دولت
یکی از پدیدههای قابل توجه در سرکوب اخیر، افزایش نقش نیروهای «بکچی» است. این نیروها که در ابتدا بهعنوان گشتهای شبانه معرفی شدند، امروزه به یکی از بازوهای سرکوب دولتی تبدیل شدهاند. اگرچه آنها مستقیماً جزو ارتش نیستند، اما اختیاراتی مشابه با پلیس دارند.
نقش بکچیها را میتوان با سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در ایران مقایسه کرد. همانطور که سپاه در ایران نقش فراتر از یک نیروی نظامی دارد و به ابزار سرکوب، کنترل اجتماعی و حمایت از دولت تبدیل شده است، بکچیها نیز در ترکیه به نیروهایی فراتر از یک گروه امنیتی شبانه تبدیل شدهاند. دولت اردوغان در سالهای اخیر سرمایهگذاری زیادی روی این نیرو کرده و حالا حتی در اعتراضات روزانه از آنها استفاده میشود. شب گذشته، گزارشهایی منتشر شد که نشان میدهد بکچیها با پوشیدن جلیقههای پلیس در حال سرکوب اعتراضات بودهاند، که این اقدامی غیرقانونی است و نشاندهنده کمبود نیرو در میان پلیس رسمی کشور است.
ادامه بازداشتها و آینده اعتراضات
بر اساس آمارهای دولتی، از آغاز اعتراضات تاکنون ۱۸۷۹ نفر بازداشت شدهاند که از این تعداد، ۲۶۰ نفر بهطور رسمی زندانی شده و ۴۶۸ نفر با قرار آزادی مشروط آزاد شدهاند. این در حالی است که گزارشهای مستقل نشان میدهد که تعداد واقعی بازداشتشدگان ممکن است بیشتر از این باشد.
با وجود این سرکوبها، امید به ادامه اعتراضات زنده است. خشم عمومی نسبت به سیاستهای دولت، افزایش مشکلات اقتصادی و سرکوب آزادیهای مدنی، نشان میدهد که این جنبش بهسادگی خاموش نخواهد شد. شاید در روزهای آینده، بهویژه پس از تعطیلات رمضان، موج جدیدی از اعتراضات با سازماندهی بهتر شکل بگیرد.
ویدئویی که اخیراً منتشر شده است، بهترین مستندات از خشونت پلیس علیه معترضان را نشان میدهد:
x.com/radyoDikmen/status/1905326214551593246
Forwarded from ریتم آنارشی Anarchy rhythm
ترجمه کوردی به فارسی سرودۀ کفشدوزک
کفشدوزک خانه داییام کجاست؟
در شهر یا کوهستان یا در روستاست؟
کفشدوزک بیا به روی دستانم
تا یار احساس کند زیباییِ عشوەهایم را
من میخواهم مثل تو پرواز کنم
برقصم و رَخت ستم بدرم، آری بدرم، آری بدرانم
بالهایم بگذار مثل تو خالخال باشند
خانههایم هم قد و قواره، سرخوش باشند
خوش ندارم بالهایم خونین باشند
خالهایم بگذار مثل تو رنگین باشند
کفشدوزک خانه داییام کجاست؟
در شهر یا کوهستان یا در روستاست؟
لی له لی لالو ای دایی، ای عمو، ای برادر، ای پدر
تف به سیستم شاهی، به آقا و رعیتی، به سیستم فاسد پیرمرد!
کفشدوزک، آموزگارم دستگیر شده است
رنگ رقص و صدای آوازم به هم ریخته است
می دانم تو هم همان مسیر را میپیمایی
نیرو بگیر، نیرو بگیر میتوانی بیایی
همراهم بیا به جشن رهایی
همراە باد شمال برگردیم به شهر
زرد و سرخ و سبزتر باشد دیار ما
غرق بوسه و شادی باشد شهر ما
کفشدوزک خانۀ داییام کجاست؟
در شهر یا کوهستان یا در روستاست؟
@ritm_anarchy
کفشدوزک خانه داییام کجاست؟
در شهر یا کوهستان یا در روستاست؟
کفشدوزک بیا به روی دستانم
تا یار احساس کند زیباییِ عشوەهایم را
من میخواهم مثل تو پرواز کنم
برقصم و رَخت ستم بدرم، آری بدرم، آری بدرانم
بالهایم بگذار مثل تو خالخال باشند
خانههایم هم قد و قواره، سرخوش باشند
خوش ندارم بالهایم خونین باشند
خالهایم بگذار مثل تو رنگین باشند
کفشدوزک خانه داییام کجاست؟
در شهر یا کوهستان یا در روستاست؟
لی له لی لالو ای دایی، ای عمو، ای برادر، ای پدر
تف به سیستم شاهی، به آقا و رعیتی، به سیستم فاسد پیرمرد!
کفشدوزک، آموزگارم دستگیر شده است
رنگ رقص و صدای آوازم به هم ریخته است
می دانم تو هم همان مسیر را میپیمایی
نیرو بگیر، نیرو بگیر میتوانی بیایی
همراهم بیا به جشن رهایی
همراە باد شمال برگردیم به شهر
زرد و سرخ و سبزتر باشد دیار ما
غرق بوسه و شادی باشد شهر ما
کفشدوزک خانۀ داییام کجاست؟
در شهر یا کوهستان یا در روستاست؟
@ritm_anarchy