برای ازدواج کردن دوست داشتن کافی نیست، تفاهم مهمه، فرهنگ مهمه، اخلاق مهمه، هیچوقت نگید دوستش دارم همین کافیه، کافی نیست، بعد از ازدواج میفهمید کافی نیست.

یه مرحله‌ای هم هست که دخترها همه چیز رو میدونن اما ساکتن و دیگه اعتراضی نمیکنن، اینجا حس زرنگی نیاد سراغتون و بجاش خودتون صحنه رو آروم آروم ترک کنید چون دیگه مهم نیستید.

استرس طوریه که مغزت میگه باید بخوابی، دلت میگه باید گریه کنی، معده‌ات میگه باید بالا بیاری و تو وسطش داری به این فکر میکنی که چرا موبایلت رو تو یخچال گذاشتی.

اون شب صبح شد ولی تا روزی که زنده‌ام اون شب رو فراموش نمیکنم.

بهش گفتم چرا حس میکنی دیگه دوستت نداره؟ گفت چون آدمی که دوستت داره هر کاری میکنه که آرومت کنه، وقتی میتونست فقط با پنج دقیقه حرف زدن ناراحتیم رو حل کنه این کار رو نکرد بجاش ساعت‌ها من رو توی ناراحتی و گریه تنها گذاشت رفت سراغ کارش و اصلا یادش رفت که من هم هستم، انگار نه انگار وجود دارم، دوست داشتن فقط گفتن دوست دارم نیست، یعنی بلد باش کی باید بمونی، کی باید گوش بدی و چطوری آرومش کنی، اگه کسی رو دوست داری باید یاد بگیری در لحظه کنارش باشی نه فقط وقتی که وقت اضافه داری.

یطوری پل‌های پشت سرم رو خراب میکنم که نه خودم بتونم برگردم، نه تو بتونی بیای.

هیچوقت به خودتون اجازه ندین که یادتون بره شرایط سخت زندگیتون واسه کی مهم بود و کنارتون موند و برای کی مهم نبود، هیچوقت هیچوقت فراموش نکنید.

درسته هیچوقت دیر نیست ولی بعضی وقت‌ها ارزشش رو نداره.

‏بدترین کار، تاکید میکنم، بدترین کاری که میتونین با یه نفر بکنید مقایسه کردنش با بقیه و دادن حس ناکافی بودن بهشه.

عاشق‌ه۱ای واقعی همیشه حواسشون به هم هست، حتی اگه خیلی سرشون شلوغ باشه برای تو وقت دارن، یه کاری میکنن که اگه دورت پره آدم هم باشه نتونی جز اون کسی دیگه رو ببینی، یطوری رفتار میکنن که انگار واقعا فرشته‌ان، یکاری میکنن که خودته رو دوست داشته باشی، بهت حس کافی بودن میدن.

یه قسمتی از بزرگسالی اونجاست که میفهمی زندگی منتظرت نمیمونه، بعد هر شکست باید خودت تیکه‌هات رو از زمین جمع کنی و با زخم‌هات ادامه بدی، تو مسیر که حرکت کنی کم کم دوباره ترمیم میشی، زندگی با هر اتفاقی در جریانه پس تو هم باید ادامه بدی.

اگه باز هم ببینیش؟ دیگه حتی نگاهش هم نمیکنم.

فراموشم کن

دوست‌هایی که وقتی حال نداری، ساکتی یا میری تو لاک خودت، نمیرن‌تو فاز دلخور شدن و درکت میکنن، خیلی باارزشن.

من آدمی هستم که با هزار مدل سختی بزرگ شده وقتی با من حرف میزنی، یکم مراعات کن، من کسی نیستم که بخاطر موقعیت یا وضع مالیت خودم رو کوچیک کنم.

ببخشید ولی من واقعا خوشحال میشم وقتی میفهمم آدم‌هایی که به هر نحوی بهم بدی کردن الان به خاک سیاه نشستن.

انسان از جایی به بعد دیگر کمتر انسان است، رنگ‌های روحش کمرنگ‌تر و ذره‌ ذره از خود تهی میشود و به قبرستانی از آدم‌ها، احساسات، آرزوها و خاطرات نصفه و نیمه تبدیل میشود.

چرا در برابر تغییر کردن نظر آدم‌ها انقدر گارد دارین؟ آدم تا یه چیزی میگه سریع همه میگن قبلا که یطور دیگه میگفتی، خب قبلا تو این سن نبودم این تجربه‌ها رو نداشتم احمق الان نظرم عوض شده.

‏ببخشید که دیر شناختمت عزیزم، درگیر خوبی کردن بهت بودم.