چاپ سوم منتشر شد...

رمان «چیزهای کوچکی مثل اینها» همزمان دو ماجرا را پیگیری می‌کند که درنهایت به یکدیگر گره می‌خورند:
از یک طرف ماجرای زندگی آرام بیل فرلانگ، تاجر زغال‌سنگ موفق، را می‌خوانیم و جستجوی او برای معنای زندگی. و از طرفی دیگر با رخت‌شوی‌خانه‌های ترسناکی در ایرلند آشنا می‌شویم که زنان و دختران زیادی در آنجا به اسارت گرفته شده‌اند. برخورد و آشنایی بیل فرلانگ با یکی از زنان اسیر در رخت‌شوی‌خانه و درگیری اخلاقیِ او با این مسئله، نقطۀ حساس رمان است.

کلر کیگِن، نویسندۀ این رمان، با آنتون چخوف و ویلیام ترور مقایسه می‌شود. کیگن از حس همدلی عمیق آنها بهره برده است، چشمانی تیزبین برای دیدن جزئیات مهم دارد، و به دور از شعارزدگی نسبت به مسائل اخلاقی و جنسیتی بسیار حساس است.

(چیزهای کوچکی مثل اینها،‌ کلر کیگن، ترجمهٔ مزدک بلوری)

به‌زودی
عنوان جدیدی از ادبیات قرن نوزدهم روسیه
در مجموعۀ ادبیات داستانی نشر بیدگل
منتشر می‌شود...

قرن نوزدهم در ادبیات روسیه به‌عنوان «عصر طلایی» شناخته می‌شود. در این دوره بود که مکتب رمانتیسیسم بستری مناسب برای شکوفایی استعدادهای شاعرانه فراهم کرد. نام الکساندر پوشکین در طلایۀ نویسندگان رمانتیک روسیه قرار دارد. بی‌شک پوشکین در میان سایر معاصرانش، چهرۀ شناخته‌شده‌تری است. او را بنیان‌گذار ادبیات مدرن روسیه و بزرگترین شاعر زبان روسی می‌دانند.

اهمیت کار پوشکین در غنا بخشیدن به زبان ادبی و پرده برداشتن از ظرفیت‌های هنری بدیع در زبان روسی است؛ همین مسأله او را تبدیل به مهم‌ترین شاعر ملی روسیه می‌کند. راهی که پوشکین آغاز کرد، به‌عنوان میراث او در طول قرن نوزدهم امتداد یافت. نویسندگان بزرگ دیگری همچون داستایوفسکی، گوگول، تالستوی، تورگینف و چخوف نیز از میراث‌داران این جریان به‌شمار می‌آیند؛ جریانی که تنوع و تبلوری بی‌مثال به زبان و ادبیات روسیه بخشید.

نقاشی: منظرۀ برفی، اثر ک. واسیلیف نقاش روسی قرن نوزدهم

رزا لوکزامبورگ از ادبیات روسیه می‌گوید...

در طول قرن‌ها، در سراسر قرون وسطا و تا نزدیک به اواخر دهۀ سوم قرن هجدهم، روسیه را سکوت مرگبار و ظلمت فراگرفته بود. در آنجا نه زبان ادبی خلاق، نه ادبیات علمی، نه چاپخانه‌ها، نه کتابخانه‌ها، نه مجلات و نه مراکز فرهنگی وجود داشت. سپس چیزی شبیه به معجزه اتفاق می‌افتد.

در اواخر قرن هجدهم جنگ‌های ناپلئون چون آذرخش جرقه زد. در همین دوران بود که ادبیات روسی بدون وقفه رو به پیش درحال شکوفایی بود. این ادبیات ملودی ایتالیا، رجولیت انگلیسی و اشرافیت و تعمق آلمانی را باهم ترکیب می‌کند و بلافاصله با گنجینه‌ای از استعدادها، افکار و احساس و زیبایی درخشان لبریز می‌شود. شب تاریک طولانی و سکوت مرگ‌سا به خیالات سپرده می‌شوند. ناگهان ادبیات روسی به مثابه پارۀ شاخص ادبیات اروپا در جایی قرار می‌گیرد که در سیاهرگ‌های آن خون دانته، رابله، شکسپیر، بایرون، لسینگ و گوته جریان دارد.


متن از مقالۀ «درباره‌ی ادبیات روسیه»، نوشتۀ رزا لوکزامبورگ

نقاشی: منظره با رنگین‌کمان، اثر الکسی ساوراسوف نقاش مطرح قرن نوزدهم روسیه

به‌زودی منتشر می‌شود...

آن دسته از خوانندگان من که هرگز در روستا زندگی نکرده‌اند نمی‌توانند تصور کنند که خانم‌های روستایی چقدر معرکه‌اند! اینها که در هوای پاک باغ‌ها و در سایه‌سار درختان سیب بزرگ شده‌اند دانش زندگی را از کتاب‌ها فراگرفته‌اند. خلوت گزیدن، رهایی و خواندن کتاب باعث می‌شود همۀ آن احساسات و شوروشوقی که برای خانم‌های زیبارو و پریشان‌فکر ما ناشناخته‌اند در اینها خیلی زود پرورش باید.
(بریده‌ای از متن کتاب)

پوشکین، از مشهورترین نوابغ ادبی روسیه، در این داستان‌ها با پرهیز از قهرمانان و خیال‌پردازی‌های رمانتیک به‌سراغ زندگی روزمره می‌رود، از امیدها، دلبستگی‌ها و رنج‌های مردم عادی می‌نویسد و، با نثری ساده و موجز در برداشت تازه و زنده‌اش از مضامین و ژانرهای ادبی محبوب آن دوره، گسترۀ مهارت داستان‌گویی‌اش را به نمایش می‌گذارد.

او پدیده‌ای نادر است؛ نویسنده‌ای که ارمغان اشعارش برای سرزمین خود چنان شگفت‌انگیز بود که توجه کل جهان متمدن را به خود جلب کرد.
(نیکلای گوگول)

(داستان‌های بلکین، الکساندر پوشکین، ترجمۀ بابک شهاب)

منتشر شد...

«داستان‌های بلکین» شامل ۵ داستان ساده و سرگرم‌کننده از زندگی انسان‌هایی عادی است که توسط بزرگ‌‌ترین شاعر غنایی روسیه به رشتۀ تحریر درآمده‌اند.

پوشکین زمانی که «داستان‌های بلکین» را می‌نوشت، یکی از مهم‌ترین اهداف خود را چنین بیان کرد: «زبان ما باید آزادی بیشتری داشته باشد.» و زمانی که از او پرسیدند «بلکین کیست؟» پاسخ داد: «او، هرکه باشد، داستان باید این‌گونه نوشته شود: ساده، موجز و روشن.»

اما ایدۀ اولیۀ داستان‌های بلکین از کجا آمده است؟
پوشکین در نامه‌ای به دوستش نوشته بود: «نمی‌توانی تصور کنی چه صفایی دارد از دست نامزدت فرار کنی و بنشینی شعر بنویسی... من پنج داستان نوشته‌ام که باراتینسکی با خواندنشان قاه‌قاه می‌خندند.» و این پنج داستان‌ همان «داستان‌های بلکین» بودند.

(داستان‌های بلکین، الکساندر پوشکین، ترجمۀ بابک شهاب)

به‌زودی منتشر می‌شود...

نحوۀ تصاحب و از دست دادن چیز‌ها در زندگی خیلی عجیب است. آدم‌ها امروز مال تو هستند و فردا نه. مکان‌ها و حتی خانه‌ها، امروز به شما تعلق دارند و فردا نه. و همین‌طور خاطرات. شاید شما هیچ خاطره‌ای از پرنده‌ و قطار نداشته باشید و بعد ناگهان، مجذوب خاطرات عشقی سراسر دروغ می‌شوید و همه‌جا پر از قطار و پرنده می‌شود.

مکایا بی ­گالت با هر جمله‌ای که می‌­نویسد شما را طلسم می‌کند. لیدیا، برادرش و جزیره –قلمرو راز­ها و شورآب­‌ها، سرزمین انزوا و آرزو­– به دور خواننده تاری می­‌تنند که تا آخرین جملۀ کتاب رهایش نخواهد کرد.
(رابین مک آرتور)

(شب به‌خیر غریبه، مکایا بِی گالت، ترجمهٔ آرش افراسیابی)

منتشر شد...

سرنوشت آدم‌ها لباس نیست که بشود دم هر مهمانی و مناسبتی آن را انتخاب کرد، آن‌هم لباسی تک‌سایز که قوارۀ همه‌کس باشد. ولی من فهمیدم که چرا لوکاس یاد بیبی بی افتاده و این حرف‌ها از کجا آب می‌خورد. این جور فکرها زمانی به سر آدم می‌زند که چاه تنهایی‌اش عمیق شده باشد و رهایی از آن غیرممکن. توی جزیره غم تنهایی و بی‌کسی به مراتب شدیدتر از دلتنگی‌های معمولی است. تنهایی می‌تواند در انزوایی شیرین و توأم با غم و غصه خلاصه شود. بی‌کسی و غریبی جزیره اما از جنس انزواست، انزوایی در میان باد و موج‌های سهمگین، و هیچ حلاوتی هم ندارد. تنهایی جزیره یعنی به افق آبی‌رنگ ته دنیا چشم بدوزی و در حسرت و تمنای چیزهایی که فقط و فقط در آن‌طرف این افق وجود دارند بسوزی.

(شب به خیر غریبه، مکایا بِی گالت، ترجمۀ آرش افراسیابی)