اما ای ایرانی!
در طولِ تاریخِ صدها سالِ گذشته، تو کِی توان اینو داشتی که بتونی یکپارچه همراه با مردم و حاکمیتِ متمرکز از مرزهایِ خودت صیانت کنی؟ تویی که در سال‌هایِ پیش، برای امریکا با «سگ» برابر بودی و در خاکِ خودت، ارزشت از «سگ» هم کمتر بود، کِی جراتِ این رو داشتی که منافع و پایگاه‌هایِ کدخدایِ جهان(!) رو موردِ هدف قرار بدی؟ تو کِی می‌تونستی برایِ استفاده از حقِ طبیعی و بومیِ پیشرفت علمی و هسته‌ای؛ نیاز به اجازهٔ کسی نداشته باشی؟ تویی که هر بخش از کشورت پیش‌کشِ یه اَبَرقدرت می‌شد! تو در جنگ جهانیِ اول و دوم، کِی فرصت داشتی به تجاوزِ اجنبی پاسخ بدی؟ تویی که در هر دو برهه، تسلیم و تصرف شدی! کِی توان اینو داشتی که طیِ ۲۲ موج در عرضِ ۱۲ روز، اهداف استراتژیکِ دشمنت رو شخم بزنی و دشمن رو مجبور به سانسورِ شدید در مخابرهٔ اخبارِ شخم‌خوردن‌هاش بکنی؟ ایرانی! چرا تاریخ نمی‌خونی؟ چرا وقایع رو در یک سِیرِ تاریخی نمی‌بینی؟ «ایرانی» تو صدها سال صبر کردی تا به امروزی برسی که توانِ متمرکز بر توانِ دفاعی خودت رو داشته باشی، تو هیچوقت آغازگرِ جنگ نبودی؛ اما تاریخ گواهی می‌ده که ایرانیِ تا قبل از انقلاب، هیچوقت توانِ متمرکز بر دفاع از خودش رو هم نداشته! ایرانی! تاریخ بخون. هیچوقت به وعده‌هایِ دشمن اعتماد نکن! حتی لحظه‌ای و کمتر از لحظه‌ای به هیچ وعده‌ و اَمانی از دشمن خوش‌بین هم نباش. «زنهار از دشمنِ خود پس از صلحی هرچند موقت!» این یه اصلِ تغییرناپذیر در زندگیِ توعه و نیازی به تاکید نداره. اما ایرانی! تاریخ بخون؛ تا به وقتِ عدمِ کنترلِ هیجاناتِ خودت؛ یکی توی سر خودت نزنی، یکی توی سرِ مخاطب.

ایرانی!
تو ۱۲ روز در برابرِ دو قدرتِ هسته‌ای -و حمایتِ باقیِ کشورهایِ غربی و اروپایی- نه انسجامِ ملی‌ت از دست رفت؛ نه توانِ موشکی و هسته‌ای‌ت باوجودِ ضربه‌هایِ سخت، نابود شد؛ و نه دولت و حاکمیتت دچار تزلزل شد! تویی که با یک چمدان دلارِ امریکایی، دولتِ وقتت رو در کودتای ۲۸ مرداد سرنگون ‌می‌کردن و در هر دو جنگِ جهانی تسلیم و تصرف می‌شدی و شبانه بحرین‌ت رو عروس می‌کردن. ایرانی! ایرانی! ایرانی! حواس‌ت رو در این جنگِ عمیقِ شناختی جمع کن؛ این تازه اولِ کاره. خودت رو نباز!

این‌روزها خیلی‌ها تازه فهمیدن که چرا می‌گفتیم «مرگ بر امریکا! مرگ بر اسرائیل! مرگ بر منافق!» فهمیدن که امریکا و اسرائیل، حتی وسطِ مذاکره و شعارِ صلح؛ ذاتِ کثافت و جنایتکارِ خودش رو عیان می‌کنه. فهمیدن دهه‌ها کُشتار و نسل‌کشی در فلسطین و لبنان و … با دروغِ «ما با مردم عادی کاری نداریم» عادی‌سازی می‌شد! فهمیدن اعتمادی به ژست‌هایِ حقوق‌بشریِ غربی‌ها نیست! فهمیدن وجودِ رهبری شجاع، مقتدر و مدبّر و محوری بنامِ ولایت‌فقیه؛ چقدر مُغتنمه! فهمیدن «وطن» مادره و هرکسی که فارسی حرف بزنه؛ هموطن نیست. فهمیدن که عاملِ تمامِ جنگ‌ها و تنش‌ها و خون‌ریزی‌ها؛ امریکاست و ولدِ نامشروعش اسرائیل! فهمیدن اون‌هایی که با اسمِ «ارزشی» تحقیرشون می‌کردن؛ چجوری صفِ اول دفاع از کشور بودن. فهمیدن چرا در سوریه و لبنان و عراق با دشمن می‌جنگیدیم و چرا افزایشِ اقتدارِ دفاعی و موشکی‌ انقدر مهمه! فهمیدن ذاتِ قاتلِ امریکا و اسرائیل، با شعار ننوشتن رویِ موشک‌ و «چشم‌قربان‌گفتن‌» عوض نمی‌شه! فهمیدن وقتی مشغولِ تهمت زدن به شهدایِ مدافع حرم بودن؛ این شهدایِ مظلوم خارج از مرزهایِ وطن، با تنِ بی‌سر برمی‌گشتن تا وطن محفوظ بمونه. فهمیدن شعارِ «نه غزه! نه لبنان! جانم فدایِ ایران!» مزخرف و بلوفی بیش نیست! فهمیدن اون‌ تریبون‌هایی‌که ۱۴۰۱ دَم از آزادی و مبارزه می‌زدن و ژستِ دلسوزی و نگرانی و مردم‌داری می‌گرفتن؛ این‌روزها یا آویزونِ اسرائیل بودن، و یا هنوز بی‌طرفن و بی‌شرف. فهمیدن ترورِ شخصیتِ قهرمانانِ زنده و شهیدِ ما، قدمِ ابتدایی در ترور فیزیکیِ اون‌هاست!

اگه کسی همچنان نفهمیده و ماله بدست دنبالِ اسرائیل و در رویایِ اعتماد به امریکاست و لگد می‌زنه به ایرانِ اسلامی؛ دیگه یه احمقِ معمولی نیست. یه احمقِ عمدیه! که دیدنِ «فهمیدن»‌هایِ مردم آزارش می‌ده و به هر نحو می‌خواد این فهمیدنِ پرهزینه رو متلاشی کنه. مثلِ جاسوسی که آل‌زبیر برایِ ایجاد تفرقه بینِ سپاهِ مختار فرستاد! سکوت نکنید…

حسابِ روزها و هفته‌ها و ما‌ه‌ها و حتی ساعت‌ها از دستم در رفته. نوشته‌اند تاریخِ امروز ۱۴۰۴/۴/۴ و چهارشنبه‌ست. و من در چهارمین روز از چهارمین ماهِ سالِ صفر‌چهار، شدیداً به نگاهِ شما محتاجم. بند بندِ وجودم خنکایِ سایهٔ شما را طلب می‌کند و عمیقاً دلم برایِ شما تنگ است. مناجات‌نامه بلد نیستم و آدابِ صحبت کردن هم نمی‌دانم، عاجزم. ناتوانم. اما دلم شما را می‌خواهد، مسیرِ رسیدن به شما را نمی‌دانم. نمی‌دانم کجایید. چه می‌کنید و وقتی نامهٔ کارهای هفتگیِ من به شما می‌رسد، کدامش خوشحال‌تان می‌کند و کدامش غمگین… من هیچ‌چیز نمی‌دانم. اما می‌دانم دلم برایِ شما تنگ است. سیدِ ما گفته مقصد‌ قله‌ست؛ پس در مسیرِ رسیدن به قله سنگلاخی و سختی و کمیِ هوایِ تنفس را باید به جان خرید. اگر این سختی‌هایِ رسیدن به قلّهٔ موعودی‌ست که شما بر فرازِ آن ایستاده‌اید؛ تمامش را به جان می‌خرم. دلم برایِ شما تنگ است. از خدا پنهان نیست؛ از شما هم. دلم برایِ خودش پیکریِ دارد؛ و این پیکر قلبی. و تویِ دلم، قلبی جداگانه می‌تپد. و این قلب برایِ شما به تنگ آمده! مچاله‌ست. دل‌تنگ است. العَجَـــل یعنی همین؟ آقای صبر و انتظار…

ویدیویِ پربازدید این روزهایِ دنیای تیک‌تاک! نوشته: «ممنون از کسایی که این تصاویر رو ساختن.»

وقتش نیست. وقتِ زانویِ غمِ فراق بغل گرفتن. به قولِ حاج‌مهدی رسولی: بپا خیزید ای مردم!
که وقتِ سوگواری نیست…
ندارد بهره‌ای از زندگی، خونی ‌که جاری نیست..
اما من منتظرم. مُحرّم که شد، کوچه خیابون‌ها مشکی‌پوشِ اباعبدالله که شد، وقتِ روضه‌خونی‌هامون از «حماسهٔ همیشه جاریِ حسینی» که شد؛ بشینم یه گوشه. یه دلِ سیر برایِ این «باور‌ نکردنِ» رفتنِ شما، اشک بریزم و باور نکنم و باور نکنم، تا اون روزِ موعود. روزِ رجعتِ خوبانِ عالَم.

نَحنُ لا نُهزم؛
عِندَما ننتصر، ننتصر
و عندما نُستَشهــد،
نَنتصِر...

همزمان بااینکه تو تلویزیونِ ایران، بحث بر سرِ اینه که هم‌فکری ‌کنن که چطور باید از این اتحاد و انسجامِ ملیِ کم‌نظیرِ حاصل شده در این جنگِ تحمیلی صیانت بشه؛ مقاماتِ امریکایی دارن همدیگه رو تیکه‌پاره می‌کنن که آیا تاسیساتِ فردو نابود شده یا نه؟

سی‌ان‌ان و نیویورک‌تایمز چند گزارش‌ منتشر کردن که این ترامپ حرفِ مفت می‌زنه! فردو که نابود نشده! ان‌بی‌سی میگه ارزیابیِ ما اینه که اونقدر که ترامپ می‌گه حمله به فردو موثر نبوده! از این‌ور ترامپ داره به خبرگزاری‌هایی که گفتن فردو فقط آسیب دیده؛ فحش می‌ده. به نیویورک‌تایمز می‌گه ورشکسته! دربارهٔ یه خبرنگار توییت زده: «اخبار جعلی پخش کرده. باید فوراً توبیخ و مثلِ سگ از سی‌ان‌ان اخراج بشه!» وزیر دفاعِ امریکا می‌گه: نخیرم سی‌ان‌ان دروغ می‌گه! اصلا اگر میخواید ببینید در فردو چه اتفاقی افتاده؛ بیل بردارید زمین رو بکَنید!

از اون‌ور ترامپ یکی در‌میون می‌گه بهتره ایران بیاد پایِ مذاکره! گروسی هم می‌گه بازرسانِ ما باید از تاسیسات فردو بازدید کنن!
خب مگه نمی‌گید کلاً نابودش کردید؟ مگه باهمدیگه سرِ همین دعوا نمی‌کنید؟ مذاکره سرِ چی؟ بازرسی از کدوم تاسیسات؟! ناکام بودید؟! اذعان کنید!


بعد دور و برِ ما، یه عده که به کل از اقتضائات و شرایطِ جهان پَرتن و دنیا براشون گوگولیه؛ هنوز رویِ دیوارِ مذاکـره با این قاتلِ تروریستِ بدعهـدِ وحشی که حتی در توییت‌هایی که می‌نویسه هم ثُباتِ نظر نداره و زبانش، زبانِ قلدری و توحّشه؛ یادگاری می‌نویسن. بلاهتِ بی‌حد!

خب تحلیل‌گرانِ عزیز. دیگه وقتشه عمیق‌تر فکر کنیم. نظرتون چیه؟
ناکامی‌ها و پیروزی‌ها طبقِ اهداف در میدان تعیین می‌شن عزیزان. دشمن در این تجاوزِ نظامی چندین هدف رو بعنوان یک پروژه دنبال می‌کرد:
- نابودیِ کاملِ توان هسته‌ای و موشکی.
- ایجاد اغتشاش و ناآرامی داخلی در کشور و از بین بردنِ حاکمیت مرکزی.
- تجزیهٔ کشور.

خب؛ ما ۱۲ روز با ۲ قدرتِ هسته‌ای بطور مستقیم و تنها جنگیدیم؛ اما پشت‌پرده چیز دیگه‌ایه! مستقیم امریکا و اسرائیل با ما در جنگ بودن اما غیرمستقیم ما با کشورهای اروپایی و دولت‌های خائن عربی جنگیدیم! دیدید که در خبرها اومده ارتشِ اردن اعلام کرده تمام‌وقت داشته به اسرائیل کمک می‌کرده برای اینکه بتونه موشکهای ایرانی رو رهگیری بکنه. از اونور فرانسه هم اعلام کرد که در این موضوع بطور کامل پشتِ اسرائیل بوده. از تشکرِ دبیرکل ناتو هم مشخصه که در واقع ما نه تنها با امریکا و اسرائیل؛ بلکه با «ناتو» می‌جنگیدیم! در این ۱۲ روز دفاعِ جانانه؛ فقط چند شهر از ایرانِ عزیز، جنگ رو بطور کامل احساس می‌کردن. اما آیا در اسرائیل این‌طور بود؟! بیش از ۱۵ ساعت آژیر خطر و در پناهگاه بودن؛ زیستِ ۱۲ روزهٔ اسرائیلی‌ها بود. چرا مقامات اسرائیلی به این موضوع اذعان کردن که از ابتدای تاریخِ جعلی اسرائیل هرگز چنین ویرانی‌ای به چشم ندیدن و یک‌سومِ تل‌آویو با خاک یکسان شده؟! چرا در میانهٔ جنگی که دشمن صهیونی معتقد بود چند روزه به نتیجهٔ پروژهٔ دلخواهش می‌رسه؛ امریکا بطور مستقیم به کمکش اومد؟ امریکا برایِ نجات اسرائیل و در حمله به فردو تماماً برایِ نابودی تاسیساتِ ما پای کار اومد. نابود شد؟ پس چرا هنوز حرف از مذاکره بر سرِ هسته‌ای می‌زنه؟ پس چرا بین مقاماتِ امریکایی گیس و گیس‌کشیه که فردو فقط آسیب دیده و ترامپ به خبرگزاری‌هایِ امریکایی که اعلام کردن تاسیساتِ ایران آسیب ندیده، فحاشی می‌کنه؟!
مسئلهٔ بعدی اینه که؛ آیا توان موشکیِ ما از بین رفت؟ پس چرا آخرین ضربه قبل از اتش‌بس رو ایران بطور ویرانگری به اسرائیل وارد کرد؟ با چی؟ با باد و هوا؟! یا با موشک؟! آیا گوشه‌ای از ایران، شما اغتشاش دیدید؟! یا نه، انسجامِ عجیبی هم حاصل شد؟ آیا خللی در کارِ دولت و حاکمیت بوجود اومد؟! آیا هسته‌ایِ ما نابود شد؟ آیا توانِ موشکیِ ما به پایان رسید؟

ضربه نخوردیم؟ چرا. ضرباتِ سختی هم خوردیم! و بدیهیه که ترمیمِ نقاطِ ضعف در این شرایط؛ حتما در دستورِ کارِ متخصصانِ امره.‌ اما کی می‌تونه منکرِ ضربات سختی که به اسرائیل وارد کردیم بشه؟ اگه نزدیم، پس چطور دشمن رو وادار به سانسورِ آمار ضرباتی که خورده کردیم؟! ضربه نخوردی دیگه، سانسورش برا چیه؟! ضربه به مقرِ موساد، پایگاه هوایی نواتیم، وزارت جنگِ اسرائیل، نیروگاه برق و پالایشگاه نفتِ حیفا، موسسهٔ بسیار مهمِ وایزمن، فرودگاهِ بن‌گوریون، افتضاحاتِ متعدد پدافندهایِ گران و پیشرفته، عدم‌تاب‌آوریِ جامعهٔ اسرائیلی و دست به دامنِ امریکا شدن و … اینا چیه؟ یه سری به رسانه‌هایِ جهان بزنید و ببینید چطور در ستایشِ دفاع جانانهٔ ایران و ناکامیِ دشمنانِ تا بنِ دندان مسلح؛ حیرت‌زده تحلیل ارائه می‌دن.
۱۲ روز، نه‌تنها با دو‌قدرتِ هسته‌ای+ناتو جنگیدیم؛ بلکه از پا نیفتادیم، دشمن با تمامِ توان وارد شد و به هیچ هدفی در میدان نرسید! ناکامیِ دشمن در رسیدن به اهدافی که در این مرحله دنبال می‌کرد؛ یعنی موفقیتِ شما در ناکام‌گذاشتنِ اون. اتش‌بس و این حرف‌هایی که می‌زنن [و دشمنِ تا دندان‌مسلح خواستارش شده] هم جزئی از همین جنگه، تقریباً همهٔ دنیا می‌دونن که دشمنِ ما، به هیچ ‌عهدی پایبند نخواهد بود و نبردِ ما با دشمنانِ ذاتیِ بشریت پایانی نداره. به فرمودهٔ رهبر «اقدام جمهوری‌‌اسلامی علیه مراکزِ مهم آمریکا در منطقه، حادثه‌ای بزرگ، و در آینده قابل‌تکرار است!»
پس انگشت‌ها روی ماشه‌ست.


غرض اینه که: درست روایت کنیم این دفاعِ جانانه رو. با القایِ ناامیدی به مخاطب و روایتِ وارونه؛ به تاریخ، به مقاومت، به این جبهه خیانت نکنیم و در نقشِ بازویِ رسانه‌ایِ دشمن در این جنگِ شناختی؛ ظاهر نشیم. واقع‌بینی با القای ناامیدی و ندیدنِ وقایع در یک مقیاسِ بزرگ‌تر؛ زمین تا آسمون فرقشه!

سلام بر حسین(ع).
او که به ما مبارزه و قیام علیهِ یزیدِ فاسقِ ظالمِ زمـانه را آموخت. و سلام بر یارانِ حسین(ع)، بر شهدایِ راهِ حسین(ع). از عاشورایِ ۶۱ هجری، تا امروز، و تا همیشهٔ تاریخ.