تصاویرِ اسرایِ آزادشدهٔ فلسطینـی رو که نگاه می‌کنم متوجـهِ یه نقطـهٔ اشتراک بین خیلی از اون‌ها می‌شم؛ علاوه بر این‌که تلفیقـی از درد، شکوهِ صبر و ایمان در چهره‌هاشون نمایانه؛ تهِ چهره‌هاشون، یک یحیی‌سنوار؛ یک رهبر و یک قهرمانِ تاریخ‌سازِ آینده هم هست!
-از اسیرانِ آزاد شدهٔ فلسطینی؛ «علی‌حسن» که به حبسِ‌ابد و «ابراهیم سراحنه» که به شش حبسِ ابد و ۴۵ سال زندان محکوم شده بود.
-از اسیرانِ آزاد شدهٔ فلسطینی؛ «علی‌حسن» که به حبسِ‌ابد و «ابراهیم سراحنه» که به شش حبسِ ابد و ۴۵ سال زندان محکوم شده بود.
بعد از اختصاص دادنِ میلیاردها دلار پول و سلاح به اوکراین برایِ تقابل با روسیه از سمتِ امریکا [به بیانِ بهتر، تله‌ای که امریکا به اوکراین با وعدهٔ عضویت در ناتو تحمیل کرد] ترامپ در طرحِ پیشنهادی خودش برایِ تسویهٔ بدهی اوکراین به امریکا، تصاحبِ حدود ۵۰٪ از حقوق مواد‌معدنیِ اوکراین رو جا داد [به قولِ رهبری؛ برای پر کردنِ جیبِ کمپانی‌های اسلحه‌سازیِ امریکا!] حالا هم وزیرِ‌دفاع آمریکا گفته عضویت در ناتو برای اوکراین واقع‌بینانه نیست! و در نهایت این قابِ عبرت‌آموز بعنوانِ یکی از نتایجِ اعتماد به امریکا؛ تصمیم‌گیریِ نماینده‌هایِ امریکا و روسیه برای آیندهٔ اوکراین؛ بدونِ حضور اوکراین! از تصاویرِ آتلیه‌ایِ زلنسکی با لباسِ‌نظامی، و ژست‌هایِ جلوی‌دوربینِ سلبریتی-رئیس‌جمهوری که بخش‌هایی از خاکِ اوکراین رو به باد داد چیزی می‌بینید؟ از تیترها و فانتزیِ چگوارا سازیِ لیبرال‌هایِ ایرانی از زلنسکی و نادیده‌گرفتنِ «تجربه»هایِ اعتماد به امریکا چطور؟
تصویرِ پایین:
روزی روزگاری؛ ایرانِ قبل از انقلاب. سال ۱۳۲۲- کنفرانس تهران.برگزاریِ کنفرانس رؤسایِ‌جمهور امریکا، شوروی و انگلیس در ایران! بدونِ اطلاعِ دولت و مترسک‌شاهِ مملکت!
تصویرِ پایین:
روزی روزگاری؛ ایرانِ قبل از انقلاب. سال ۱۳۲۲- کنفرانس تهران.برگزاریِ کنفرانس رؤسایِ‌جمهور امریکا، شوروی و انگلیس در ایران! بدونِ اطلاعِ دولت و مترسک‌شاهِ مملکت!
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
سناتورِ امریکایی:
درست همون سبکِ لیبی‌سازی رو دربارهٔ ایران پیگیری کنید!
کدوم سبک؟
سناریوسازیِ آمریکا و اعمالِ‌نفوذ در شورایِ امنیت [موسوم به پروندهٔ لاکربی] و اعمالِ تحریم‌ها علیهِ لیبی، قذافی رو به پذیرفتنِ همهٔ خواسته‌هایِ آمریکا وادار می‌کنه. اما با مشاهدهٔ ضعف و انفعال از سمتِ قذافی، امریکا توقعات بیشتری طرح می‌کنه. تا جایی‌که در ۲۰۰۳ لیبی به طورِ کامل با تعطیلی مراکز‌هسته‌ای و تسلیمِ تجهیزاتِ نظامی و شیمیایی، و کوتاه‌کردنِ بُردِ موشک‌ها موافقت می‌کنه و موشک‌های دوربردش رو هم به آمریکا می‌ده؛ بعلاوه برایِ اعتمادسازیِ بیشتر اجازهٔ دسترسی‌کاملِ آمریکا به هر فرد و سند دیگه رو هم می‌ده و نظارتِ بیشترِ بازرسان‌آژانس رو می‌پذیره!
سناریوی امریکا قدم به قدم پیش رفت؛ لیبی به تمامِ خواسته‌هایِ غرب تن داد؛ اما آمریکا به هیچکدوم از تعهدات و وعده‌هاش از جمله لغوِ تحریم‌ها، کمک به لیبی برایِ ارتباط‌‌ِ تجاری با دنیا، و حذف از فهرستِ حامیانِ تروریسم عمل نکرد؛ و سرانجام در ۲۰۱۱ با همراهی و حملهٔ نیروهای ناتو به لیبیِ خلعِ‌سلاح‌شده؛ اون رو به کشوری جنگ‌زده و تکه‌پاره بدل کرد!
یک پروسهٔ کاملاً آشنا!
درست همون سبکِ لیبی‌سازی رو دربارهٔ ایران پیگیری کنید!
کدوم سبک؟
سناریوسازیِ آمریکا و اعمالِ‌نفوذ در شورایِ امنیت [موسوم به پروندهٔ لاکربی] و اعمالِ تحریم‌ها علیهِ لیبی، قذافی رو به پذیرفتنِ همهٔ خواسته‌هایِ آمریکا وادار می‌کنه. اما با مشاهدهٔ ضعف و انفعال از سمتِ قذافی، امریکا توقعات بیشتری طرح می‌کنه. تا جایی‌که در ۲۰۰۳ لیبی به طورِ کامل با تعطیلی مراکز‌هسته‌ای و تسلیمِ تجهیزاتِ نظامی و شیمیایی، و کوتاه‌کردنِ بُردِ موشک‌ها موافقت می‌کنه و موشک‌های دوربردش رو هم به آمریکا می‌ده؛ بعلاوه برایِ اعتمادسازیِ بیشتر اجازهٔ دسترسی‌کاملِ آمریکا به هر فرد و سند دیگه رو هم می‌ده و نظارتِ بیشترِ بازرسان‌آژانس رو می‌پذیره!
سناریوی امریکا قدم به قدم پیش رفت؛ لیبی به تمامِ خواسته‌هایِ غرب تن داد؛ اما آمریکا به هیچکدوم از تعهدات و وعده‌هاش از جمله لغوِ تحریم‌ها، کمک به لیبی برایِ ارتباط‌‌ِ تجاری با دنیا، و حذف از فهرستِ حامیانِ تروریسم عمل نکرد؛ و سرانجام در ۲۰۱۱ با همراهی و حملهٔ نیروهای ناتو به لیبیِ خلعِ‌سلاح‌شده؛ اون رو به کشوری جنگ‌زده و تکه‌پاره بدل کرد!
یک پروسهٔ کاملاً آشنا!
ممنون می‌شم لطف کنید و برای سلامتیِ مادربزرگم یه حمدِ شفا بخونید…🤍
وداعاً أبانا | يوسف سعد العاملي
يوسف سعد العاملي
شهید‌مرتضی‌آوینی می‌گوید: «عاشقان، عاشقِ بَلایند. دُرِّ حیات در احتجابِ صدف‌عشق است و آن را جز در اقیانوسِ بلا نمی‌توان یافت؛ عاشقان غواصانِ این بحرَند و اگر مجنون نباشد، چگونه به دریا زنند؟
دل بیت‌الاحزان است و از بیت‌الاحزان امّید مدار که جز نالهٔ حُزن بشنوی. یار، هجران گرفته‌ست تا شوقِ وصل هماره باشد؛ اما هجران، شوق و حُزن را با هم بر‌می‌انگیزاند. جهان بی‌حُزن گو مَباد که جهانِ بی‌حزن، جهانِ بی‌عشق است، اما این حزن نه آن حُزن است که خواجه فرمود: «کی شعر تَر انگیزد خاطر که حزین باشد؟»
این، آن شَرَر است که دلسوختگان را بر جان و دل افتاده است؛ تا لیاقتِ لقاء یابند…»
در روزگارمان و پیشِ چشممان مصداق یافته‌اند! عاشقان عاشقِ بَلایند و یارِ ما هجران گرفته و دلِ سوختهٔ ما؛ رج‌به‌رج حُزن می‌بافد که جهانِ‌بی‌حزن، بی‌عشق است و حزنِ ما، حزنِ هجران است و اشتیاقِ لقاء؛
همان‌‌که خودت گفتی یا‌أباهادی!
«إلى اللِقاء مع إنتصارِ الدّم علی‌السّیف..»
به امّیدِ دیداری همراه با پیروزیِ خون بر شمشیر!
با رجعتی به روزِ وصال.
وداعاً یا‌عزیزنا!
إنّا سَنبقیٰ‌للولایةِ‌طائعـین..
قسَمَاً بالله و بکتاب‌الله؛
#إنا_علي_العهد یانَصرالله!
دل بیت‌الاحزان است و از بیت‌الاحزان امّید مدار که جز نالهٔ حُزن بشنوی. یار، هجران گرفته‌ست تا شوقِ وصل هماره باشد؛ اما هجران، شوق و حُزن را با هم بر‌می‌انگیزاند. جهان بی‌حُزن گو مَباد که جهانِ بی‌حزن، جهانِ بی‌عشق است، اما این حزن نه آن حُزن است که خواجه فرمود: «کی شعر تَر انگیزد خاطر که حزین باشد؟»
این، آن شَرَر است که دلسوختگان را بر جان و دل افتاده است؛ تا لیاقتِ لقاء یابند…»
در روزگارمان و پیشِ چشممان مصداق یافته‌اند! عاشقان عاشقِ بَلایند و یارِ ما هجران گرفته و دلِ سوختهٔ ما؛ رج‌به‌رج حُزن می‌بافد که جهانِ‌بی‌حزن، بی‌عشق است و حزنِ ما، حزنِ هجران است و اشتیاقِ لقاء؛
همان‌‌که خودت گفتی یا‌أباهادی!
«إلى اللِقاء مع إنتصارِ الدّم علی‌السّیف..»
به امّیدِ دیداری همراه با پیروزیِ خون بر شمشیر!
با رجعتی به روزِ وصال.
وداعاً یا‌عزیزنا!
إنّا سَنبقیٰ‌للولایةِ‌طائعـین..
قسَمَاً بالله و بکتاب‌الله؛
#إنا_علي_العهد یانَصرالله!
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
انگار این جملات را برایِ همین روزهای ما گفته بودی یا أباهادی! که برویم یک گوشه‌ای از یک اتاق بنشینیم و یادمان نرود؛ «خدا هست و می‌بیند.» که اگر عزاداریم، اگر این‌روزها زود به زود اشک مهمانِ چشم‌هایمان می‌شود؛ عزای ما از جنسِ عزای سیدالشهداست! تحرّک‌بخش است، دل‌مان را نمی‌میراند؛ که زنده می‌کند، افسرده‌مان نمی‌کند؛ که دست بگذاریم روی زانو و یاعلی‌گویان بلند شویم که کارِ نکرده بسیار داریم. راهِ نرفته هم بسیار. در برهوتیم؛ اما تا رسیدن به آبادیِ وصالِ آن خورشیدِ موعود راهی نمانده. اما سید! دل‌مان…
دل‌مان تنگ می‌شود، دل‌مان تنگ شده! برایِ صدایِ تو، کلماتِ تو، برایِ «برادر و عزیز و مایهٔ فخرِ» آقا سیدعلیِ عزیزِ ما. برایِ آن‌وقت‌ها که می‌گفتند سیدحسن سخنرانی دارد و سر از پا نمی‌شناختیم. برای صورتِ همیشه خندان‌ت که تا به رَجَزخواندن می‌رسید؛ ابُهتش دل‌گرمیِ ما می‌شد و مایهٔ ترسِ دشمنان. دل‌مان برایِ تو و رفقایَت تنگ شده…
می‌گویند «اشک» نهایتِ احساساتِ آدمی‌ست! و نهایتِ دل‌تنگیِ ما این‌روزها مُدام مهمانِ چشم‌هایمان می‌شود. از دی‌ماهِ ۹۸ تا امروز! از اردیبهشتِ ۱۴۰۳ تا امروز! و از امروز تا همیشه…
#إنا_علي_العهد
دل‌مان تنگ می‌شود، دل‌مان تنگ شده! برایِ صدایِ تو، کلماتِ تو، برایِ «برادر و عزیز و مایهٔ فخرِ» آقا سیدعلیِ عزیزِ ما. برایِ آن‌وقت‌ها که می‌گفتند سیدحسن سخنرانی دارد و سر از پا نمی‌شناختیم. برای صورتِ همیشه خندان‌ت که تا به رَجَزخواندن می‌رسید؛ ابُهتش دل‌گرمیِ ما می‌شد و مایهٔ ترسِ دشمنان. دل‌مان برایِ تو و رفقایَت تنگ شده…
می‌گویند «اشک» نهایتِ احساساتِ آدمی‌ست! و نهایتِ دل‌تنگیِ ما این‌روزها مُدام مهمانِ چشم‌هایمان می‌شود. از دی‌ماهِ ۹۸ تا امروز! از اردیبهشتِ ۱۴۰۳ تا امروز! و از امروز تا همیشه…
#إنا_علي_العهد
ما در ایران‌ایم، پایِ تلویزیون به تماشایِ بیروت؛ این گوشهٔ از دنیا قیامتی به پا شده مردم! ایرانی، عرب، اروپایی، شیعه، سُنی، امریکایی، مسیحی، مسلمان، همه‌شان آمده‌اند بدرقه. حاضرین در محل شعار می‌دهند «إنا علي‌العهد یانصرالله» و ما از کیلومترها دورتر، همراه‌شان شعار می‌دهیم، ماشینِ حمل پیکرها که وارد می‌شوند؛ ضربان قلب‌مان تندتر می‌شود، همراهِ حاضرین در محل، اشک می‌ریزیم. آنقدر که حواس‌مان نیست بُغضِ بُهت زدهٔ چندماهه‌مان حالا به هق‌هق بدل شده. صدایِ سید پخش می‌شود و هرلحظه انگار منتظریم تا خودِ سید بیاید و همراهِ او فریاد بزنیم «هیهات من‌الذّله»، اما…
گاهی هم بی‌اختیار دست رویِ صفحهٔ تلویزیون می‌کشیم و به صورت‌مان می‌زنیم؛ همان‌جا که پیکرها را با پرچمِ زرد حزب‌الله پوشانده‌اند. دستِ خودمان نیست؛ قلب‌مان آنجاست، تمامِ قلب‌مان. چه قیامتی به پا شده سید! وزنهٔ این‌گوشهٔ دنیا چقدر سنگین است. مردانِ خدا خالقِ حماسه‌هایِ بزرگ‌اند…
#إنا_علي_العهد یانصرالله.
هستیم بر آن عهدی که بستیم یانصرالله. هستیم با یارِ خراسانی؛ هستیم پایِ کارِ سیدِ خراسانی. او که فصلِ‌مشترکِ وصیتِ‌قهرمانان روزگار ماست.
إنا علي العهد!
تا آن‌روزِ موعود، تا روزِ ظهورِ آن عزیزترین منتظَر...
گاهی هم بی‌اختیار دست رویِ صفحهٔ تلویزیون می‌کشیم و به صورت‌مان می‌زنیم؛ همان‌جا که پیکرها را با پرچمِ زرد حزب‌الله پوشانده‌اند. دستِ خودمان نیست؛ قلب‌مان آنجاست، تمامِ قلب‌مان. چه قیامتی به پا شده سید! وزنهٔ این‌گوشهٔ دنیا چقدر سنگین است. مردانِ خدا خالقِ حماسه‌هایِ بزرگ‌اند…
#إنا_علي_العهد یانصرالله.
هستیم بر آن عهدی که بستیم یانصرالله. هستیم با یارِ خراسانی؛ هستیم پایِ کارِ سیدِ خراسانی. او که فصلِ‌مشترکِ وصیتِ‌قهرمانان روزگار ماست.
إنا علي العهد!
تا آن‌روزِ موعود، تا روزِ ظهورِ آن عزیزترین منتظَر...
چه صف‌آرایی و جبهه‌بندیِ واضحی!
چه جایی از تاریخ ایستاده‌ایم. فعالِ امریکایی در مراسمِ تشییعِ شهدای مقاومت در بیروت حاضر است؛ همزمان که جنگنده‌هایِ صهیونیستی برفرازِ محل به پرواز درمی‌آیند و دیوار صوتی را می‌شکنند، او هم مُشت گره می‌کند. فرزندِ چگوارا ادایِ احترام ویژه می‌کند به ساحتِ سیدِ شهیدِ مقاومت. هنرمندِ ایرلندی در لبنان حاضر می‌شود، نوهٔ نلسون ماندلا در تمجیدِ سید نطقِ آتشینی می‌کند، مسیحی‌ها می‌گویند «قسم به مسیح و قسم به انجیل‌مان! لبیک یانصرالله.» نویسندهٔ مسیحی می‌گوید «سیدحسن فقط سیدِ شیعیان نیست!» فعالِ امریکایی در واکنش به پرواز جنگنده‌های صهیونیستی می‌گوید «آنهایی که در جنگ با خدا هستند؛ هرگز پیروز نخواهند شد.»
همزمان در اسکاتلند و المان و لندن و چندجایِ دیگر از جهان تظاهراتِ حمایت از فلسطین برگزار می‌شود؛ پرچمِ جمهوری‌اسلامی نه تنها در دستانِ حاضران در تشییعِ شهدای مقاومت؛ که حالا در دستانِ حامیان مقاومت در کشورهای دیگر هم دیده می‌شود. همه‌جا خبرِ حماسهٔ تشییعِ عزیزانِ مقاومت پیچیده؛ از آن «دریایی از مردم» تعبیر می‌کنند. اما خبری از حاکمانِ بی‌رگ و فربهٔ عرب نیست! صهیونیست‌ها عصبانی‌اند و می‌گویند این یک دوراهی‌ست؛ یا با مایید یا با ایران. نمایندهٔ کنگرهٔ امریکا توییت تهدیدآمیزی زده که اگر در این مراسم شرکت کنید؛ در کنارِ ایران ایستاده‌اید! شبکه‌هایِ فارسی‌زبانِ معاند که هم‌نوا با بعضی تحلیلگرانِ مجازیِ داخلی می‌گفتند «کارِ مقاومت تمام است! هیچکس نمانده! دیگر اثری از مقاومت نخواهد بود!» هم از سیلِ جمعیتی که از سراسر دنیا آمده‌اند و پرچم‌هایِ مقاومت را بالا برده‌اند؛ حیرت‌زده‌اند. جبهه‌بندی‌ها چقدر واضح است!
این عباراتِ حیرت‌انگیزِ آیت‌الله حائری‌شیرازی(ره) مدت‌هاست ذهنِ مرا مشغول کرده: «اسرائیل آمده بیعت بگیرد و شرکِ عالم اسلام را آشکار کند. اگر در عمقِ اروپا و آمریکا یا حتی در درون اسرائیل، پاکی هست بالاخره از صفوفِ آنها خارج خواهد شد و به ما خواهد پیوست؛ و اگر در درونِ خانه‌های ما ناپاکی وجود داشته باشد بالاخره از بین ما خارج خواهد شد و به آنها خواهد پیوست. این قرارِ ما با آنهاست.»
هزینه‌هایِ بیداریِ ما سنگین است؛ خونِ عزیزترین بندگانِ خدا مرزبندی‌ها را روشن و روشن‌تر می‌کند. هنوز هم حرف بسیار است! اما عجالتاً وای بر نفْسی که در این ابتلائات «بزرگ» نشود و باز بیراهه برود...
چه جایی از تاریخ ایستاده‌ایم. فعالِ امریکایی در مراسمِ تشییعِ شهدای مقاومت در بیروت حاضر است؛ همزمان که جنگنده‌هایِ صهیونیستی برفرازِ محل به پرواز درمی‌آیند و دیوار صوتی را می‌شکنند، او هم مُشت گره می‌کند. فرزندِ چگوارا ادایِ احترام ویژه می‌کند به ساحتِ سیدِ شهیدِ مقاومت. هنرمندِ ایرلندی در لبنان حاضر می‌شود، نوهٔ نلسون ماندلا در تمجیدِ سید نطقِ آتشینی می‌کند، مسیحی‌ها می‌گویند «قسم به مسیح و قسم به انجیل‌مان! لبیک یانصرالله.» نویسندهٔ مسیحی می‌گوید «سیدحسن فقط سیدِ شیعیان نیست!» فعالِ امریکایی در واکنش به پرواز جنگنده‌های صهیونیستی می‌گوید «آنهایی که در جنگ با خدا هستند؛ هرگز پیروز نخواهند شد.»
همزمان در اسکاتلند و المان و لندن و چندجایِ دیگر از جهان تظاهراتِ حمایت از فلسطین برگزار می‌شود؛ پرچمِ جمهوری‌اسلامی نه تنها در دستانِ حاضران در تشییعِ شهدای مقاومت؛ که حالا در دستانِ حامیان مقاومت در کشورهای دیگر هم دیده می‌شود. همه‌جا خبرِ حماسهٔ تشییعِ عزیزانِ مقاومت پیچیده؛ از آن «دریایی از مردم» تعبیر می‌کنند. اما خبری از حاکمانِ بی‌رگ و فربهٔ عرب نیست! صهیونیست‌ها عصبانی‌اند و می‌گویند این یک دوراهی‌ست؛ یا با مایید یا با ایران. نمایندهٔ کنگرهٔ امریکا توییت تهدیدآمیزی زده که اگر در این مراسم شرکت کنید؛ در کنارِ ایران ایستاده‌اید! شبکه‌هایِ فارسی‌زبانِ معاند که هم‌نوا با بعضی تحلیلگرانِ مجازیِ داخلی می‌گفتند «کارِ مقاومت تمام است! هیچکس نمانده! دیگر اثری از مقاومت نخواهد بود!» هم از سیلِ جمعیتی که از سراسر دنیا آمده‌اند و پرچم‌هایِ مقاومت را بالا برده‌اند؛ حیرت‌زده‌اند. جبهه‌بندی‌ها چقدر واضح است!
این عباراتِ حیرت‌انگیزِ آیت‌الله حائری‌شیرازی(ره) مدت‌هاست ذهنِ مرا مشغول کرده: «اسرائیل آمده بیعت بگیرد و شرکِ عالم اسلام را آشکار کند. اگر در عمقِ اروپا و آمریکا یا حتی در درون اسرائیل، پاکی هست بالاخره از صفوفِ آنها خارج خواهد شد و به ما خواهد پیوست؛ و اگر در درونِ خانه‌های ما ناپاکی وجود داشته باشد بالاخره از بین ما خارج خواهد شد و به آنها خواهد پیوست. این قرارِ ما با آنهاست.»
هزینه‌هایِ بیداریِ ما سنگین است؛ خونِ عزیزترین بندگانِ خدا مرزبندی‌ها را روشن و روشن‌تر می‌کند. هنوز هم حرف بسیار است! اما عجالتاً وای بر نفْسی که در این ابتلائات «بزرگ» نشود و باز بیراهه برود...
عجب رسمِ غریبی!
نمی‌دانم خصیصهٔ ابتلائات است یا بدعادتیِ ما آدم‌ها. ما بی‌معرفت‌ها. بعد از شهادتِ مظلومانهٔ شهید‌‌رئیسی می‌دیدم که آدم‌ها پشتِ صفحاتِ مجازی‌شان طلبِ حلالیت می‌کردند که «سید مارا ببخـش که…» تعدادشان از دستم خـارج است. بعضی جملات را که در زمانِ حیات به او نسبت می‌دادند را خوب یادم هست. بگذریم. حالا هم بعد از شهادتِ سیدحسن‌نصرالله خیلی‌ها طلب حلالیت می‌کنند از سیدِ «مُعزّالمومنینـی» که تا چندماه پیش با بی‌معرفتیِ تمام به او می‌تاختند و سخنرانی‌ش را به حاشیه می‌بردند و حزب‌الله را به «هیچ‌کاری نکردن» محکوم می‌کردند و وعده‌هایِ صادقِ سید را هم «هیــچ» می‌پنداشتند. جملاتِ این‌ها را هم خوب یادم هست.
چه رسمی‌ست. غُربت در آن موج می‌زند. نعمت‌ها تا از دست‌مان نروند انگار به خودمـان نمی‌آییم. دنیا دست‌به‌کار شده تا خوابِ عمیقـی را به ما تحمیل کند. کاش لااقل عمـرِ بیدار شدن‌هایمان کوتاه نباشد. هزینهٔ بیدار شدن‌مان سنگین است. خیلی سنگین.
نمی‌دانم خصیصهٔ ابتلائات است یا بدعادتیِ ما آدم‌ها. ما بی‌معرفت‌ها. بعد از شهادتِ مظلومانهٔ شهید‌‌رئیسی می‌دیدم که آدم‌ها پشتِ صفحاتِ مجازی‌شان طلبِ حلالیت می‌کردند که «سید مارا ببخـش که…» تعدادشان از دستم خـارج است. بعضی جملات را که در زمانِ حیات به او نسبت می‌دادند را خوب یادم هست. بگذریم. حالا هم بعد از شهادتِ سیدحسن‌نصرالله خیلی‌ها طلب حلالیت می‌کنند از سیدِ «مُعزّالمومنینـی» که تا چندماه پیش با بی‌معرفتیِ تمام به او می‌تاختند و سخنرانی‌ش را به حاشیه می‌بردند و حزب‌الله را به «هیچ‌کاری نکردن» محکوم می‌کردند و وعده‌هایِ صادقِ سید را هم «هیــچ» می‌پنداشتند. جملاتِ این‌ها را هم خوب یادم هست.
چه رسمی‌ست. غُربت در آن موج می‌زند. نعمت‌ها تا از دست‌مان نروند انگار به خودمـان نمی‌آییم. دنیا دست‌به‌کار شده تا خوابِ عمیقـی را به ما تحمیل کند. کاش لااقل عمـرِ بیدار شدن‌هایمان کوتاه نباشد. هزینهٔ بیدار شدن‌مان سنگین است. خیلی سنگین.
«به همگی برادرانِ عزیز!
برای شما در سخت‌ترین و دردناک‌ترین لحظاتِ عمرم می‌نویسم... ای کاش مرگ، زندگیِ مرا به پایان می‌رساند و امید دارم که به زودی و در پیِ او شهید شوم و به او مُلحق گردم تا جانم بدان آرام گیرد.
نمی‌خواهم خبرِ مرگ خود را بدهم، اما خداوند زندگی را پس از تو شیرین نگرداند، ای سیدِ من، محبوب من و ای جانِ من که تمام وجودم را پر کرده‌ای!
یَا لَیْتَنِی مِتُّ قَبْلَ هَٰذَا وَکُنْتُ نَسْیًا مَنْسِیًّا
ای کاش پیش از این مُرده بودم و کاملاً فراموش می‌شدم…»
این بخشی از نامهٔ سیدهاشم صفی‌الدین است به اهالیِ مقاومت؛ بعد از شنیدنِ خبر شهادتِ سیدحسن… کسی که او را شبیه‌ترین فرد به سیدِ مقاومت می‌دانند و ۶ روز بعد از سیدحسن با ۷۳ تُن بمبِ سنگرشکن به شهادت رسید. چندین تُن بمبِ سنگرشکن را برایِ از پای دراوردنِ «کوه‌ها» روانه می‌کنند که به خیالِ خودشان چراغِ آرمان‌ها را خاموش کنند! آرمان‌ها در قلوب است، در فکر‌هاست، در روحِ آدمی‌ست. من اما به «قدرتِ عشق» فکر می‌کنم. که انانکه که دل در گرویِ عشق دارند؛ در هجران هم شوقِ وصال‌شان جاری‌ست! و به قول سیدمرتضی آوینی «عشق منشأ قدرتِ آنانی‌ست که از مرگ نمی‌ترسند و از نیستیِ مادّیِ وجودِ خود هرگز بیمی به دل راه نمی‌دهند. و در این میان، آنان که جان در راهِ عشق به خدا باخته‌اند، از همه قدرتمندترند…»
رحمتِ خدا به عُشّاقِ الله که در راهِ عشق به خدا نه ترسی بر آنان است و نه محزون می‌شوند…
برای شما در سخت‌ترین و دردناک‌ترین لحظاتِ عمرم می‌نویسم... ای کاش مرگ، زندگیِ مرا به پایان می‌رساند و امید دارم که به زودی و در پیِ او شهید شوم و به او مُلحق گردم تا جانم بدان آرام گیرد.
نمی‌خواهم خبرِ مرگ خود را بدهم، اما خداوند زندگی را پس از تو شیرین نگرداند، ای سیدِ من، محبوب من و ای جانِ من که تمام وجودم را پر کرده‌ای!
یَا لَیْتَنِی مِتُّ قَبْلَ هَٰذَا وَکُنْتُ نَسْیًا مَنْسِیًّا
ای کاش پیش از این مُرده بودم و کاملاً فراموش می‌شدم…»
این بخشی از نامهٔ سیدهاشم صفی‌الدین است به اهالیِ مقاومت؛ بعد از شنیدنِ خبر شهادتِ سیدحسن… کسی که او را شبیه‌ترین فرد به سیدِ مقاومت می‌دانند و ۶ روز بعد از سیدحسن با ۷۳ تُن بمبِ سنگرشکن به شهادت رسید. چندین تُن بمبِ سنگرشکن را برایِ از پای دراوردنِ «کوه‌ها» روانه می‌کنند که به خیالِ خودشان چراغِ آرمان‌ها را خاموش کنند! آرمان‌ها در قلوب است، در فکر‌هاست، در روحِ آدمی‌ست. من اما به «قدرتِ عشق» فکر می‌کنم. که انانکه که دل در گرویِ عشق دارند؛ در هجران هم شوقِ وصال‌شان جاری‌ست! و به قول سیدمرتضی آوینی «عشق منشأ قدرتِ آنانی‌ست که از مرگ نمی‌ترسند و از نیستیِ مادّیِ وجودِ خود هرگز بیمی به دل راه نمی‌دهند. و در این میان، آنان که جان در راهِ عشق به خدا باخته‌اند، از همه قدرتمندترند…»
رحمتِ خدا به عُشّاقِ الله که در راهِ عشق به خدا نه ترسی بر آنان است و نه محزون می‌شوند…
تا امروز و در همین چندماهه، «تعطیلـی کشور» عمده راه‌حلِ ارائه شدهٔ دولتِ کارشناسان(!) برای ادارهٔ کشور، عبور از بحران‌ها و مدیریتِ مشکلات بوده. حداقل تا این‌جا که چیزی جز این محسوس نیست!
البته از تلاش برای عدمِ‌استیضـاح و پاسخگویـیِ همتی [بابتِ رکورد در جهش قیمت ارز و سکه] بازگشت قطعی‌های برق، برگردوندنِ حق‌ماموریت دلاریِ دولتی‌ها که در دولت سیزدهم لغو شده بود، قصور در ذخیره‌سازی گازوئیل نیروگاه‌ها، از مَدار خارج شدن چندین نیروگاه، تلاش برایِ مقابله با قانون در خصـوصِ انتصابِ بعضی از افـراد و … هم نمی‌شـه گذشت.
واقعا خدا‌قوت به کارشناسانِ نامرئی و پرتناقضِ دولت!
البته از تلاش برای عدمِ‌استیضـاح و پاسخگویـیِ همتی [بابتِ رکورد در جهش قیمت ارز و سکه] بازگشت قطعی‌های برق، برگردوندنِ حق‌ماموریت دلاریِ دولتی‌ها که در دولت سیزدهم لغو شده بود، قصور در ذخیره‌سازی گازوئیل نیروگاه‌ها، از مَدار خارج شدن چندین نیروگاه، تلاش برایِ مقابله با قانون در خصـوصِ انتصابِ بعضی از افـراد و … هم نمی‌شـه گذشت.
واقعا خدا‌قوت به کارشناسانِ نامرئی و پرتناقضِ دولت!