هزاران سال پیش مردمی بودند که دست‌های‌شان را به نشانه‌ی خوشامدگویی دراز کردند. بودند مردمی که دنیای اطراف‌شان را نقاشی کردند و صلاح دیدند خودشان را هم در آن بگنجانند. بودند مردمانی که فقط گفتند: «من اینجا بودم. من یک انسان بودم. من وجود داشتم. فراموشم نکنید.» اینجاست انسانی که هزاران سال به آینده دست دراز کرده و می‌گوید: «من زنده‌ام. من زنده‌ام.» و هیچ چیز انسانی‌تر از این نیست.

«وانیتاس» یک اصطلاح لاتین است به معنای «باطل»، «بی‌ارزش» یا «پوچ».
در تاریخ هنر (به‌ویژه نقاشی سده‌های ۱۶ و ۱۷ میلادی در اروپا، به‌خصوص هلند)، نقاشی‌های وانیتاس نوعی طبیعت بی‌جان هستند که با استفاده از اشیایی مثل جمجمه، ساعت شنی، شمع خاموش، گل پژمرده یا کتاب به ما یادآوری می‌کنند که: زندگی کوتاه است، ثروت و دانش و لذت‌ها گذرا هستند، مرگ اجتناب‌ناپذیر است...
هنرمند در این اثر، سری انسانی را در مرحله‌ای پیشرفته از تجزیه به تصویر کشیده و با دقتی تحلیلی مشابه همان سبک تصویرگری‌های طبیعت‌گرایانه‌ای کار کرده که برای دربار مدیچی انجام می‌داد. حضور یک سر انسان و یک کتاب، نمادی از محدودیت تلاش‌های شناختی انسان است؛ در حالی که ساعت شنی در سمت راست، گذر زمان را نمایان می‌سازد.

شب‌هایی وجود دارد که ماهرترین شکنجه‌گران نیز نمی‌توانند ابداع‌شان کنند. مثله‌شده، مبهوت و سرگشته از آنها بیرون می‌آییم، بدون خاطره و دلشوره، حتی بی‌آنکه بدانیم چه‌کسی هستیم. و آنگاه است که روز، با نور شوم و خفقان‌آورتر از ظلمات‌اش، بیهوده به نظر می‌رسد.

زمان بی‌امان می‌گذشت و من عمیقاً احساس می‌کردم که به زودی اتفاقی برایم رخ خواهد داد؛ اتفاقی باشکوه و زیبا.

یه نقطه سفید توی ابرها دیدم، خیلی نزدیک بود. همه‌ی ابرها وایسادن. اون نقطه سفید جدا شد و مثل یه تخته صاف توی آسمون ثابت موند. بعد روی اون تخته یا صحنه، تصویرها یکی‌یکی و با سرعت برق رد می‌شدن – حدود ده‌هزار تا تو نیم ساعت... خدا رو دیدم، جادوگری که دنیا رو ساخته بود... در کنارش صحنه‌های دنیوی هم بودن: جنگ‌ها، قاره‌ها، یادبودها، قلعه‌ها، قلعه‌های باشکوه، خلاصه شکوه دنیا، ولی همه‌شون با یه کیفیت آسمونی. تصویرها خیلی بزرگ بودن، حدود بیست متر، واضح، بی‌رنگ، تقریباً مثل عکس... اون تصویرها تجلی‌های روز رستاخیز بودن...