Два разы пацукі прагадалі з ёю: першы раз, калі дапусцілі да выбараў, другі - калі выдварылі з краіны. Зараз лука моцна шкадуе пра гэта.

​​Пяць гадоў за кратамі Павел Севярынец, чалавек шчыры ва ўсім: у веры, у поглядах, у любові да сям'і і любові да Беларусі. Паўла спачатку асудзілі на 7 гадоў, потым перавялі на турэмны рэжым (бо занадта "нязручным" ён быў у калоніі, занадта аб'ядноўваў і натхняў іншых вязняў). Яго кнігі прызнаныя экстрэмісцкімі, бацька памёр, не дачакаўшыся сына, а маленькі Францішак расце без бацькі.

Мабыць, вернікам прасцей, бо пакутніцтва - частка хрысціянскай культуры. Паўла заўсёды ўзгадваюць як верніка, і вера мае вялікае значэнне ў яго жыцці. Нават на турэмных малюнках Паўла, тых, што калісьці вырваліся на волю і ператварыліся ў паштоўкі, - храмы Беларусі. А яшчэ на  малюнках - неба і аблокі, і трава, і карункавыя дрэвы. І святло.

Часам рэлігіі яднаюць краіны і нацыі, часам правакуюць нянавісць паміж народамі. У Беларусі ж здаўна побач мірна жывуць і вернікі розных канфесій, і атэісты. Усіх нас яднаюць тыя аблокі, і тое неба. І святло, што так трапна алоўкі Паўла перанеслі на паперу. Усіх нас яднае любоў да Беларусі.

Мы можам верыць ці не верыць у рознае, але ўсе мы верым у Беларусь. І такія людзі, як Павел Севярынец, заўсёды нагадваюць пра нашую веру.

Свабоду Паўлу Севярынцу!
Свабоду ўсім палітвязням!
Жыве Беларусь!

Сябры, выйшаў новы нумар нашай газеты. Вы ведаеце, што рабіць ☺️

💔«Спадзяюся, што яшчэ будзем шчаслівымі», — палітвязень Уладзімір Гундар у нядаўнім лісце

Палітвязня ўтрымліваюць за кратамі ўжо больш за чатыры з паловай гады. У кастрычніку 2022 года Уладзіміра асудзілі па "справе Аўтуховіча" да 18 гадоў калоніі. Праз некалькі месяцаў яго зноў асудзілі — за абразу пракуроркі Людмілы Герасіменкі, якая прадстаўляла абвінавачванне па "справе Аўтуховіча". Цяпер агульны тэрмін палітвязня складае 20 гадоў.

Па прыбыцці ў калонію яго некалькі разоў змяшчалі ў штрафны ізалятар. Напачатку кастрычніка 2023 года Гундара перавялі ў магілёўскую турму № 4 на турэмны рэжым.

28 траўня Уладзіміру споўнілася 65 гадоў. Днямі ад палітвязня прыйшоў ліст сваякам, у якім некалькі радкоў — пра гэтую падзею ў ягоным жыцці, цытуе "Свабода":

«Нясьпешна крочу шляхам жыцьця. Разумею жыцьця хуткаплыннасьць, яго каштоўнасьць і шчасьце, адчуваю ў кожным імгненьні асалоду і радасьць. Спадзяюся, што мы яшчэ доўга будзем насычацца водарам, смакам і гаючай сілай жыцьця, і будзем шчасьлівымі».

Палітзняволенай Вікторыі Кульшы прысудзілі яшчэ адзін год зняволення

Гэта ўжо чацвёрты працяг тэрміну для адміністратаркі канала Кіроўцы'97.

https://nashaniva.com/369951

Без VPN — https://bit.ly/nashaniva#/369951

📍«Ні кроплі не аддаваць ім». Шчырае інтэрв'ю «Белсата» з былым палітвязнем Андрэем Чапюком

🔹«Як мінімум – трэба пісаць лісты. Трэба спрабаваць пісаць. Я так скажу: не ўсе лісты не даходзяць. Некаторыя ўсё ж прарываюцца. Нячаста, але здараецца. Проста ўсё адно трэба нешта рабіць, трэба неяк дапамагаць. Калі ёсць магчымасць штосьці зрабіць тут, гэта можа дапамагчы людзям там»;

🔹«Я не даваў сябе зламаць, не дазваляў, каб сістэма магла зрабіць гэта. Бо гэта маё жыццё, мой лёс – і нельга такое дарыць. Гэта няправільна. Сваё трэба пакідаць сабе, і ні кроплі не аддаваць ім»;

🔹«Метадаў, каб размазаць, у іх шмат, у тым ліку зусім нялюдскіх. Аператыўныя супрацоўнікі ГУБАЗ прыходзілі да Марфы Рабковай, калі не стала яе таты. Гэтым карысталіся, спрабавалі націснуць на яе, каб дала паказанні на сваіх падзельнікаў. Казалі, што бацька памёр з-за яе. Не атрымалася ў іх. Што такім чынам ціснулі, зафіксавана ў справе. Але суд з абыякавасцю да гэтага паставіўся, не палічыў ціскам. А гэта факт: яны шантажавалі смерцю».

‼️Праз некалькі тыдняў пасля сутак у ІЧУ памерла 66-гадовая жанчына з анкалогіяй. Яе затрымалі па вяртанні ў Беларусь

Па інфармацыі «Вясны», напачатку года ў адным з пунктаў пропуску па вяртанні ў Беларусь за «падабайкі» ў сацсетках была затрыманая жанчына (яе даныя ёсць у праваабаронцаў), якая хварэла на анкалогію. Да суда яе змясцілі ў ІЧУ Брэста. Праз тры дні ёй прызначылі штраф і вызвалілі.

Вядома, што ў ізалятары жанчына захварэла на запаленне лёгкіх. Пасля вызвалення яна паехала дадому, дзе спачатку самастойна змагалася з хваробай. Праз тыдзень яе забралі ў лякарню. Амаль праз месяц жанчына памерла. Прычына — слабы імунітэт і запаленне лёгкіх.

Распавядаем, што вядома пра смерць жанчыны і што ўвогуле цяпер адбываецца на мяжы.

Чытаць па спасылцы 👉 https://spring96.org/be/news/118122

🗣Паведаміць пра затрыманне
⚖️Атрымаць бясплатную кансультацыю праваабаронцаў
📝Абскардзіць дзеянні дзяржаўных органаў
✍️Звязацца з журналістамі «Вясны»

Трох дзён у ІЧУ хапіла, каб забіць 😢
Спачуванні родным і сябрам жанчыны.

​​Некалькі дзён таму адно незалежнае выданне апублікавала артыкул з такім зместам: нібыта лісты за краты даходзяць зараз хіба толькі ад сваякоў (і тое калі пашанцуе), таму пісаць не трэба. Не будзем марнаваць паперу, захаваем дрэвы, вось гэта ўсё. Артыкул ну такі, непрыемны, брудненькі. Вядома ж, там было нямала каментароў з крытыкай пазіцыі паважанага выдання, але шмат людзей зараз сапраўды нібыта пішуць у пустэчу, бо адказы не даходзяць, і ці атрымаў вязень той ліст - ты не ведаеш.

А потым з'явілася інтэрв'ю з Андрэем Чапюком, праваабаронцам і былым палітвязнем, які прабыў у няволі чатыры з паловай гады і вызваліўся два месяцы таму. У гэтым інтэрв'ю ёсць адказ паважанаму выданню. Андрэй кажа: "не ўсе лісты не даходзяць".

Ва ўсіх калоніях розныя правілы, на розных людзей па-рознаму ціснуць. Часам патрэбны шчаслівы выпадак, ці цуд, ці збой вычварэнскай логікі сістэмы, каб ліст дайшоў. Часам шанец зусім невялікі. Але ці можна назваць яго нязначным?

Хто будзе спяшацца на цягнік, калі шанец паспець - пяцьдзесят да аднаго? Ніхто не будзе, лепш прыняць, што спазніўся, і замовіць новы квіток, ці ўвогуле не ехаць. Але калі ёсць шанец - няхай пяцьдзесят да аднаго - кагосьці выратаваць? Хто не скарыстаецца гэтым шанцам?!

Паліна Шарэнда-Панасюк распавядала, як лісты знішчалі ў яе на вачах. Але яна бачыла лісты, і ведала, што ёй пішуць. А вось другая гісторыя, ад вязня, што сядзеў з Эдуардам Бабарыкам. Аднойчы Эдуарду дайшоў ліст ад незнаёмай жанчыны. Яна нумеравала лісты, і гэта быў дваццаты. Дзевятнаццаць іншых не дайшло, а дваццаты прабіўся. Нібыта маленькі кавалачак волі. І тым больш ён быў каштоўным.

Эдуард, вядома ж, адказаў, але наўрад ці тая жанчына атрымала адказ. Можа, яна нават не ведае, што адзін раз у яе дакладна атрымалася. Але мы спадзяемся, што яна працягвае пісаць палітвязням.

Дапамагаць можна па-рознаму, шляхі заўсёды знойдуцца. Але лісты - гэта таксама дапамога, і нам не варта прыніжаць іх каштоўнасць і моц. Таму, сябры, вы ведаеце, што рабіць.

Свабоду ўсім палітвязням!
Жыве Беларусь!

Святлана Ціханоўская:

«Дарагія лекары!

Я ведаю, як цяжка цяпер працаваць у медыцыне. Медыкі сталі закладнікамі палітыкі. Шмат каго звольнілі, нехта вымушана эміграваў, іншыя сутыкнуліся з пераследам. Тады як рэжым замест падтрымкі толькі пагаршае сітуацыю. Толькі за красавік было звольнена больш за 5 тысячаў медыцынскіх работнікаў. Выпускнікоў медуніверсітэтаў трымаюць у закладніках у рэгіёнах не праз належны заробак ці жыллё, а абяцаннямі «прафесійнага росту». Беларускіх лекараў прымушаюць уціхую лячыць расійскіх вайскоўцаў, у той час як у нашай краіне паміраюць палітвязні, якім адмаўляюць у медычнай дапамозе. І пакуль Мінздароўя заяўляе, што кадраў хапае, у краіне паміраюць дзеці — бо побач няма тых, хто можа аказаць дапамогу. 

Калі хто і дапамагае хворым, то гэта не рэжым — гэта робіце вы. Менавіта вы, беларускія лекары, — сапраўдная апора нашай медыцыны. Вы застаяцеся людзьмі нават у невыносных умовах. Вы працуеце ў старых шпіталях і паліклініках, са зношаным абсталяваннем і катастрафічным недахопам кадраў, але працягваеце лячыць, слухаць, суцяшаць. 

Я натхняюся вашай стойкасцю і прафесіяналізмам. Вы заслугоўваеце павагі, годных заробкаў і чалавечых умоваў працы. Я ведаю: прыйдзе час, калі медыкі будуць не падначаленымі, а сапраўднымі аўтарытэтамі. Дзе дзяржава будзе спрыяць вашаму росту, а не перашкаджаць. Дзе праца зноў стане захапляльнай справай жыцця, а не штодзённай ахвярай. Дзе вы і вашая праца будуць шанавацца з той жа павагай, з якой вы клапоціцеся пра нашых грамадзянаў.

З прафесійным святам вас!»

Фота: Natalia Fedosenko/ITAR-TASS/

Сябры, выйшаў новы нумар нашай газеты. Вы ведаеце, што рабіць ☺️

💔Палітзняволеныя Віктар і Эдуард Бабарыка роўна пяць гадоў утрымліваюцца за кратамі

Экс-кіраўнік Белгазпрамбанка і былы кандыдат на пасаду прэзідэнта Беларусі Віктар Бабарыка быў затрыманы 18 чэрвеня 2020 года разам з сынам Эдуардам, калі накіроўваўся ў ЦВК для здачы сабраных подпісаў.

Віктара прызналі вінаватым паводле двух крымінальных артыкулаў і асудзілі да 14 гадоў калоніі. У ноч з 24 на 25 красавіка 2023 года Бабарыку ў стане сярэдняй цяжкасці даставілі ў аддзяленне хірургіі наваполацкага шпіталю: у яго была вадкасць у лёгкіх.

Эдуарда ў ліпені 2023 года асудзілі да 8 гадоў зняволенні. Пры гэтым у тэрмін не залічылі час утрымання ў СІЗА КДБ па першапачатковаму абвінавачванню — паўтара года. У мінулым ліпені яму дадалі яшчэ 2 гады зняволення за «злоснае непадпарадкаванне». У лютым палітвязня асудзілі яшчэ раз паводле ч. 2 арт. 411 КК, але вынік справы невядомы.

🔹Пяць гадоў за кратамі: гісторыі палітвязняў, з якіх пачаліся масавыя рэпрэсіі ў Беларусі

Святлана Ціханоўская — да пятай гадавіны затрымання Віктара і Эдуарда Бабарыкаў

«Пяць гадоў за кратамі, без родных — і з аднымі толькі ўспамінамі пра звыклае жыццё. За гэты час змянілася многае. Многія беларусы з'ехалі з дому, змянілі працу. Хтосьці пранікнуўся цікавасцю да роднай мовы, хтосьці пачаў вывучаць замежную. Хтосьці анямеў да чужога болю, а хтосьці напоўніўся новай хваляй спагады…

Мы страцілі шмат і навучыліся жыць па-новаму. Але адно засталося нязменным: дзе б мы ні былі, мы ўсюды нясём з сабой памяць пра тых, хто апынуўся ў няволі не за злачынствы, а за годнасць. За свае мары пра іншую Беларусь і жаданне ўдзельнічаць у лёсе сваёй краіны.

Я не раз чула ад былых палітвязняў, што там ёсць вялікі страх быць забытымі. І я ўпэўненая, што беларусы не забылі ні пра Віктара, ні пра Эдуарда, ні пра сотні іншых палітвязняў. Мы гаворым пра іх і працягваем змагацца за кожнага і кожную».

Фота: выбарчы штаб Бабарыкі

Пяць гадоў таму, здаецца, ні ад Віктара, ні ад Эдуарда Бабарыкаў ніхто не чакаў асаблівага гераізму - ні народ, ні ўлада. Бо людзі заможныя, прывычныя да добрай ежы, камфортнага жыцця і павагі, і раптам - беларуская турма, катаванні і пагрозы роднаму чалавеку. А выйшла так, што Віктар і Эдуард апынуліся ў спісе наймацнейшых. І адвакатка, і іншыя зняволеныя былі ўражаныя, як годна трымаюцца бацька і сын. Нават у відэа, якое паказала прапаганда, Бабарыка-старэйшы кажа моцнае і аптымістычнае "усіх люблю".

За пяць гадоў шмат чаго здарылася, і некаторыя публічныя фігуры расчаравалі: нехта стаміўся і знік, іншы забыўся пра лукашэнку і ваюе з Ціханоўскай, трэці хоча з рэжымам дамаўляцца. Гэта сумна, і гэта жыццё. Але час паказаў нам і іншае: у галоўных фігурах беларусы ўсё ж не памыліліся.

Свабоду годнаму бацьку і годнаму сыну!
Свабоду ўсім палітвязням!
Жыве Беларусь!

Вітольд Дзісько — беларускі мастак, забіты КДБ

👉 Павел Хадзінскі

Ворагі нацыянальнай ідэі з'явіліся не сёння і не ў 1994 годзе. Год за годам рэжым выбудоўваў карны рэпрэсіўны апарат, які імкнуўся вынішчаць усё вызвольна-беларускае. У гэты дзень у 1964 годзе папярэднікамі Караевых і Карпянковых быў забіты пастаўскі юнак Вітольд.

Чытаць далей

Чытаць без VPN

Цікавы чалавек, сумная гісторыя

«Разагнаць дармаедаў! Аддаць людзям зямлю!» Трактарыст з Хойнікаў, які цяпер жыве ў Латвіі, параўнаў сельскую гаспадарку там і ў нас

Механізатар з Хойніцкага раёна Яўген Васількоў у 2020 годзе актыўна выказваўся супраць беларускай улады. Пасля затрыманняў ён разам з сям'ёй выехаў у Латвію і папрасіў палітычнага прытулку.

Амаль пяць гадоў беларус працуе там па спецыяльнасці і шмат разважае, як беларуская сельская гаспадарка адрозніваецца ад латвійскай. Сваімі думкамі ён падзяліўся з @nashaniva.

https://nashaniva.com/370313

Без VPN — https://bit.ly/nashaniva#/370313