کانال «نامۀ فرهنگستان» بایگانی برخط تمامی مقالات این نشریه از شمارۀ اخیر تا نخستین شماره.

@cinema_book

«هاشمی‌نژاد، قاسم، "فرهنگپایۀ تیپ‌شناسی شخصیت‌های ایرانی در صدوپنجاه سال پیش"، سینما و ادبیات، سال نهم، شمارۀ سی‌وششم، پاییز 1392، ص 170-179»، سایه اقتصادی‌نیا، نامۀ فرهنگستان، دورۀ 13، شمارۀ 1، بهار 1392، ص 220-221.

به زودی . . .

کتاب حاضر، نظریۀ سیاسی فیلم را در کار هشت نظریه‌پرداز رادیکال سیاست بررسی می‌کند و از آراء ایشان مدد می‌گیرد تا به فهم سیاسی‌مان، از هشت فیلمی که برگزیده‌ شده، غنا بخشد. این فیلم‌ها گسترۀ زمانی و مکانی وسیعی را در بر می‌گیرند: از دههٔ ١٩٤٠ تا اکنون و از چند قارۀ جهان.
نظریه‌پردازان و فیلم‌هایی که در این کتاب بررسی می‌شوند این‌هایند: تئودور آدورنو: فیلم «موسیو وردو»، اثر چارلی چاپلین. والتر بنیامین: فیلم «زمین و آزادی» اثر کن لوچ . ارنست بلوخ: «نیمه‌شب در پاریس» اثر وودی آلن. ژیل دُلوز: «صداهای اطراف» اثر کلبر مِندونسا فیلیو . آلن بدیو: «نشانی از گناه» اثر جیا ژانکو . ژاک رانسیر: فیلم «استرداد» اثر گَوین هود . ژولیا کریستوا: فیلم «باشگاه مبارزه» اثر دیوید فینچر، و اسلاوی ژیژک: «مارجین کال» اثر جی. سی. چاندور.

نوشتهٔ ایان فریزر
ترجمهٔ صالح نجفی

از کانال بهمن دارالشفایی:

از دوستم مهراد واعظی‌نژاد، که دکترای تاریخ معاصر خاورمیانه دارد و سال‌هاست مسائل اسرائیل و فلسطین را دقیق دنبال می‌کند، خواستم چند خطی درباره این کتاب بنویسد و او هم لطف کرد و نوشت:

«کتاب «ایده اسرائیل» بیش از آنکه تاریخ اسرائیل باشد تاریخ تاریخنگاری معاصر اسرائیل است. تاریخنگاری در گشادترین کاربرد کلمه، یعنی هر تولید فرهنگی که داستان یک سرزمین و مردمش را ثبت می‌کند: از کتاب دانشگاهی و فیلم مستند گرفته تا ادبیات و سینما و هنر تجسمی. ایلان پاپه، نویسنده کتاب، از مورخان سرشناس و مغضوب حکومت اسرائیل است. در این کتاب می‌گوید کشور اسرائیل روی یک «ایده» بنا شده – یا غایت یک «ایده» است – که در هفتاد سال گذشته تغییر کرده. اول این بوده: «سرزمین بی مردم برای مردم بی سرزمین». یعنی روایتی که «فلسطینی» از بیخ در آن مفقود است، یا حداکثر جزئی از چشم‌انداز است، درخت است، که منطقاً نباید جلوی مهاجران بایستد. سه چهار دهه بعد از تاسیس اسرائیل، گروهی کوچک از دانشگاهی‌ها و اهل فرهنگ با این روایت سرشاخ می‌شوند – یا با استناد به آرشیوهایی که تازه باز شده یا بر مبنای مشاهده شخصی. می‌گویند ظاهراً درخت نبوده، آدم بوده، قومی بوده که از این سرزمین پاک کرده‌ایم. (نویسنده جزو این گروه است.) حدود یک دهه بعد، جریانی راه می‌افتد که دیگر منکر فلسطینی و روایت فلسطینی نمی‌شود. اما احساس گناه که ندارد هیچ، به آنچه گذشته مفتخر است. به زبان ساده می‌گوید «همین است که هست». ایلان پاپه اسم جریان (یا ایده یا گفتمان) اول را می‌گذارد «صهیونیسم کلاسیک». دومی «پساصهیونیسم» و آخری «نوصهیونیسم» (یا نئوصهیونیسم). توضیح می‌دهد که سرگذشت این «ایده» مهم است چون بر روایت یا گفتمان مسلط در جامعه، و در نتیجه سیاست اسرائیل اثر گذاشته و می‌گذارد. ترجمه کتاب چطور است نمی‌دانم. در ظاهر به درد کسی که علاقه جدی به تاریخ اسرائیل نداشته باشد نمی‌خورد. اما از این جهت که به رابطه قدرت سیاسی و گفتمان مسلط در جامعه می‌پردازد، شاید برای ایرانی‌های پیگیر سیاست جالب و روشنگر باشد. به ویژه آنکه نشان می‌دهد چطور برخی روایت‌گران هر دوران – دانشگاهی و سینماگر و روزنامه‌نگار و نویسنده – خواسته یا ناخواسته به گفتمانی که انحصار تفسیر و تبلیغ و تحمیلش با صاحب قدرت است دامن می‌زنند.»
.