📝تیتر یک روزنامه دنیای اقتصاد:

🟡 تبریک سه‌گانه به ملت

‌‌شنبه ۷ تیر‌ ۱۴۰۴

تبریک سه‌گانه به ملت

🔹رهبر معظم انقلاب اسلامی در سومین پیام تلویزیونی به مردم، پیروزی ملت ایران بر رژیم صهیونیستی و ضربات مهلک نیروهای مسلح به این رژیم و همچنین پیروزی بر رژیم آمریکا و سیلی سخت جمهوری اسلامی به آن در برابر حمله بدون دستاورد به مراکز هسته‌ای ایران را در خور تبریک دانستند و با تاکید بر اینکه تبریک سوم، تبریک اتحاد و اتفاق فوق‌العاده ملت ایران است، درخصوص اظهارات گستاخانه رئیس‌جمهور آمریکا مبنی بر تسلیم ایران گفتند: این اظهارات حقیقت دشمنی آنها با ملت ایران را افشا و مشخص کرد؛ بهانه‌های آنها همچون هسته‌ای، موشکی و حقوق بشر در واقع برای پنهان کردن این واقعیت است که به کمتر از تسلیم ملت ایران راضی نمی‌شوند.

🔹ایشان پاسخ کوبنده ایران به رژیم صهیونیستی و آمریکا را نشان‌دهنده این واقعیت خواندند که در آینده نیز هر تعرضی صورت بگیرد هزینه دشمنی و تعرض هزینه‌ای بالا برای متجاوز خواهد بود.

🔹مقام معظم رهبری با تاکید بر اینکه توانایی جمهوری اسلامی در وارد کردن چنین ضربات کوبنده‌ای در مخیله صهیونیست‌ها نمی‌گنجید، افزودند: نیروهای مسلح ما به کمک الهی توانستند از دفاع چند لایه و پیشرفته آنها عبور و بسیاری از مناطق شهری و نظامی آنها را زیر فشار موشک‌ها و تهاجم قوی سلاح‌های پیشرفته خود با خاک یکسان کنند.

🔹رهبر انقلاب در بیان نکته‌ای اساسی از حوادث اخیر با اشاره به یکی از اظهارات رئیس‌جمهور آمریکا مبنی بر اینکه ایران باید تسلیم شود، گفتند: این حرف البته برای دهان رئیس‌جمهور آمریکا خیلی بزرگ و مایه استهزای کسانی است که ایران با عظمت و با تاریخ و فرهنگ کهن و عزم پولادین ملی را می‌شناسند؛ اما این اظهارات یک حقیقتی را لو داد که معارضه آمریکا با ایران از اول انقلاب تاکنون تحت عناوینی همچون حقوق‌بشر، دموکراسی، حقوق زن، غنی‌سازی و مساله هسته‌ای یا توان ساخت موشک، همگی بهانه‌جویی بوده و آنها در واقع فقط به دنبال تسلیم ایران هستند.

#دنیای_اقتصاد #پیام_رهبر_انقلاب #پیروزی #تبریک

✅ کانال رسمی روزنامه دنیای اقتصاد👇
@den_ir

عشق به میهن؛ نیرویی که امدادگران را ساعت‌ها به دل آتش و آوار کشاند

🔹در جنگ 12 روزه بین ایران و اسرائیل، امدادگرانی بودند که حدود سه‌ شبانه‌‌روز نخوابیده‌ بودند و از فرط خستگی بیهوش می‌شدند و برخی دیگر، تا پای جان، برای امدادرسانی تلاش می‌کردند.

🔹بسیاری از این امدادگران، حتی در زمان تجربه جنگ تحمیلی ۸ ساله، یا به دنیا نیامده بودند یا آن‌قدر کوچک بودند که فضای مبهمی از جنگ را در ذهن داشتند.

🔹آنها می‌گویند که اگرچه انتقادات زیادی به نحوه حکمرانی در کشور داشتند، اما پای ایران که به میان آمد، همه‌چیز را فراموش کردند.

🔹نکته جالب توجهی که این امدادگران به آن اشاره دارند، تجهیزات مناسب و عدم الحاق نیروهای امدادی سایر استان‌های کشور به امدادرسانان شهر تهران است.

🔹یکی از امدادرسانان می‌گوید: «اگرچه کمبود نیرو در ۱۲ روز بسیار پرمخاطره وجود داشت، اما احساس نشد؛ چراکه تمامی نیروهای امدادرسان حد و مرزی را برای شیفت‌های کاری خود نمی‌دیدند.»

🔹این امدادگر که حدود ۱۷ سال سابقه کاری دارد، می‌گوید: «در جامعه، موافقان و مخالفانی نسبت به شیوه حکمرانی موجود وجود دارد، اما این افراد یک‌صدا تجاوز رژیم صهیونیستی را محکوم می‌کردند. بنابراین تنها خاصیت این تجاوز نظامی، همدل و یک‌صدا کردن مردم بود».

🔹یکی دیگر از امدادرسانان می‌گوید: «در این دوره ۱۲ روزه، حتی کادر اداری آتش‌نشانی هم وارد امدادرسانی شده بودند... آواربرداری صحیح در تهاجم اوین، منجر به خروج مصدومان از زیر آوار و حمل صحیح مصدومان بدون صدمه مضاعف شد که بر این اساس، تجربیات جدیدی به ثبت رسید.»

🔹به گفته این آتش‌نشان، «برخی بمب‌های عمل‌نکرده نیز در محل حادثه وجود داشت که باید به سرعت خنثی می‌شدند؛ چراکه آسیب جدی برای مردم و امدادرسانان وجود داشت؛ بنابراین تجربه بسیار جدیدی را داشتیم.»

🔹یک امدادرسان می‌گوید: «در زمان امدادرسانی کنار ایستگاه امدادرسانی را هم منفجر کردند و این ایستگاه نیز آسیب دید و نیروهای امدادرسان زیر آتش بودند و در عین حالی که خدمات‌رسانی انجام می‌دادند، خود نیز در معرض اصابت موشک قرار داشتند؛ اما بچه‌ها یک لحظه نیز از امدادرسانی عقب‌نشینی نکردند و تلاش کردند تا با جانفشانی، امدادرسانی را ادامه دهند. ایران و وطن است. کلمه وطن از نظر ما فانتزی نیست و وقتی کلمه وطن، به میان می‌آید، حس و شور به امدادرسانان دست می‌دهد.»

🔗متن کامل

#دنیای_اقتصاد #جنگ #امدادگران

✅ کانال رسمی روزنامه دنیای اقتصاد👇
@den_ir

🔹 سرمقاله امروز «دنیای اقتصاد»:

ایران و دوراهی سرنوشت‌ساز

👤 مسعود نیلی؛ اقتصاددان

✍️ عده‌ای می‌گویند، به این آتش‌بس‌ها نمی‌توان اعتماد کرد و روزهای تلخ و توام با اضطراب پایانی خرداد ۱۴۰۴، باز هم تکرار خواهد شد.

✍️ پاسخ من آن است که شاید چنین باشد، اما همه‌چیز بستگی به این دارد که ما از این ۱۲روز چه آموخته باشیم.

✍️ سرنوشت کشور ما را، نه نقض آتش‌بس‌ها یا پایبندی به آن، بلکه نوع نگاه خودمان، به جهان و داخل تعیین می‌کند.

✍️ هماوردی ما بسیار بیش از آنکه بیرونی و در مقابل بیگانگان باشد، درونی است و میان خودمان.

✍️ دو نوع نگاه متفاوت، طی سال‌های گذشته، در مقابل یکدیگر و در عرصه حکمرانی، کاملا در برابر هم، اما در جاگیری سیاسی، به صورت تناقض‌آمیزی، بعضا در کنار یکدیگر، مشغول امور مُلک و ملت بوده‌اند. شکاف بزرگ میان این دو نگاه متضاد را درآمدهای نفتی پر می‌کرده است.

✍️ نگاه اول، عمدتا غالب و نگاه دوم، تنها در بحران‌ها و به اجبار، به کار گرفته می‌شده است.

✍️ نگاه اول، حکومت را منحصرا، میدان درگیری و عرصه مبارزه تعریف می‌کند. نمود این مبارزه در بُعد روابط خارجی، درگیری فعال با قدرت‌های بزرگ غربی است.

✍️ این نگاه، نبود یا ضعف عدالت در عرصه بین‌المللی را توجیه تکلیف خود در دفع ظلم و بی‌عدالتی در هر نقطه از جهان می‌داند. از این منظر، حاکمان کشورهای مختلف، عمدتا یا ستمگرند یا نوکران این ستمگران.

✍️ این نگاه، خود را تنها پرچم‌دار ظلم‌ستیزی می‌داند و معتقد است خیل عظیم کشورهای در حال توسعه‌ای که ظرف ۴ دهه گذشته موفق شده‌اند از جرگه فقرا خارج شوند و به رفاه و آسایش دست یابند، استقلال خود را معامله کرده‌اند و نوکری غرب را پذیرفته‌اند. این نگاه، داخل را هم پشت جبهه مبارزه مقدس جهانی و منطقه‌ای می‌بیند.

✍️ نگاهش به رفاه و اقتصاد، نگاه معیشتی، دستوری، از بالا به پایین و کاملا درون‌گرا و مبتنی بر خودکفایی بی‌قید و شرط است و رسالت اقتصاد را عمدتا تقویت پشت جبهه داخلی در مبارزه بیرونی می‌داند و نگاهی را که به رفاه همگانی اصالت می‌دهد، دون‌پایه و حتی حیوانی می‌داند.

✍️ در این نگاه، واژه توسعه یک واژه غربی و تداعی‌کننده پارادایم وابستگی است. پس باید از گفتمان حکمرانی بومی حذف شود. در عرصه فرهنگی هم، جامعه باید نمایشگاهی یکدست و یکپارچه برای این مبارزه به چشم بیاید.

✍️ نگاه دیگر، حکومت را ناشی از اراده مردم می‌بیند. جامعه محور اصلی است و حکومت به اموری می‌پردازد که جامعه یا نمی‌تواند انجام دهد یا اگر انجام دهد، پرهزینه است.

✍️ هزینه اداره کشور را مردم با همه تنوعی که دارند، می‌پردازند. پس با همین تنوع، حق دارند حاکمان را بر حسب میزان صلاحیتشان در ارائه خدمات، انتخاب کنند و مستمرا مورد ارزیابی و کنترل قرار دهند.

✍️ صلاحیت حکمرانان را هم با معیارهای رونق و عدالت که به رضایت عمومی می‌انجامد، می‌سنجد.

✍️ از این منظر، حکمرانی باید کاملا علمی، شفاف و پاسخ‌گو باشد حداقل به این دلیل که با منابع عمومی متعلق به جامعه اداره می‌شود.

✍️ از این منظر، تعامل جهانی با وابستگی یک‌جانبه مترادف نیست. در این نگاه، صلح یک اصل است و به هیچ‌وجه مترادف با پذیرش ظلم نیست. در این نگاه، داده و محاسبه و تحلیل متکی به آن، حرف اول را می‌زند.

✍️ اهمیت این نوشتار، بیشتر از این جهت است که احتمال پررنگ‌تر شدن و تسلط کامل رویکرد اول، پس از جنگ ۱۲روزه، شاید بیشتر شده باشد و بر طبل مبارزه بیرونی محکم‌تر نواخته شود.

✍️ درنده‌خو بودن، فاسد بودن، متجاوز بودن و بسیاری صفات زشت و ناروای انسانی برخی از حکمرانان در جهان نمی‌تواند توجیه‌گر درگیری غیرمصلحت‌اندیشانه ما با آنان شود.

✍️ توجه داشته باشیم، ما ناترازی‌هایی بزرگ و بنیان‌برافکن داریم که قوی‌تر و مخرب‌تر از هر دشمن خارجی می‌رود تا کشور را به نابودی بکشاند.

✍️ این ناترازی‌ها، خاکی را هم که برای حفظ وجب وجب آن، خون‌های فراوانی نثار شده، به‌طور گسترده، زیست ناپذیر و بی‌ارزش خواهد کرد.

#دنیای_اقتصاد #سرمقاله #آتش_بس #ناترازی #دشمن_خارجی #ظلم_ستیزی #تنوع_جامعه

✅ کانال رسمی روزنامه دنیای اقتصاد👇
@den_ir

نگاهی به تجربیات کشورهای جهان در دوران جنگ و پساجنگ

🔹هر جنگی، فارغ از جغرافیایش، اقتصاد را از چند جهت هدف قرار می دهد. زنجیره تامین کالا مختل می‌شود. سیستم حمل‌ونقل کند یا گاهی متوقف می‌شود. بانک‌ها و سامانه‌های مالی دچار اختلال می‌شوند.

🔹بازارها نوسانی می‌شوند و سرمایه‌گذاران عقب‌نشینی می‌کنند و مهم‌تر از همه، آدم‌ها هستند که از جریان عادی زندگی بیرون پرتاب می‌شوند.

🔹در روزهای جنگ، معمولا نه خریدی انجام می‌شود، نه سفارشی ثبت می‌شود، نه حقوقی واریز. برای بعضی از مردم، شاید این فقط دوازده روز از سال بوده، اما برای خیلی‌ها، این دوازده روز، حکم تمام سال را داشته است.

🔹آنهایی که شغل‌شان روزانه است؛ رانندگان، فروشندگان، کارگران، مشاغل خدماتی و حتی کسب‌وکارهای آنلاین که با قطع و وصل اینترنت و ناامنی در ارسال کالا عملا قفل شده‌اند.

🔹در چنین وضعیتی، دولت باید برای حمایت از آدم‌ها تصمیم‌های بزرگ بگیرد. در سوریه، در سال‌هایی که بمب‌ها هر روز روی خانه‌ها می‌افتاد، نان یارانه‌ای هنوز در بعضی محله‌ها پخش می‌شد. دولت سوریه می‌دانست اگر همین تکه ‌نان ارزان نباشد، اعتماد و همراهی مردم هم از بین می‌رود. حتی وقتی دیگر نفتی برای یارانه نبود، دولت تلاش می‌کرد دست‌کم ظاهر حمایت را حفظ کند.

🔹در اوکراین، شرایط متفاوت بود. وقتی درگیری نظامی با روسیه آغاز شد، دولت با حمایت‌های گسترده بین‌المللی مواجه شد. اما آنچه مهم بود، این بود که چگونه این حمایت‌ها را به زندگی روزمره مردم برساند.

🔹دولت بخشی از اجاره مسکن را برای خانواده‌هایی که خانه‌شان را از دست داده بودند، پرداخت می‌کرد. مدرسه‌هایی در شهرهای امن‌تر بازسازی شد. اقتصاد اوکراین، با اینکه در محاصره و حمله بود، با یک سری سیاست‌های فوری زنده نگه داشته شد.

🔹کشورهای اروپایی بعد از جنگ جهانی دوم، وضعیتی به‌مراتب بحرانی‌تر را تجربه کردند. نصف شهرها ویران شده بود، زیرساخت‌ها نابود، بازارها مرده. اما آنچه اروپا را دوباره به پا کرد، فقط پول نبود؛ اعتماد و برنامه بود.

🔹آمریکا با «طرح مارشال»، میلیاردها دلار کمک مالی به اروپای جنگ‌زده اختصاص داد.

🔹دولت‌ها از همان ماه‌های اول، برنامه‌های اشتغال‌زایی را کلید زدند، مراکز آموزشی را بازگشایی کردند و به مردم اطمینان دادند که آینده‌ای هست. این، مهم‌ترین سرمایه پس از جنگ بود: اطمینان از اینکه دولت در میدان مانده است.

🔹در ویتنام، در همان سال‌های ابتدایی جنگ، دولت قیمت کالاهای اساسی را تثبیت کرد، مزارع جمعی راه انداخت و سعی کرد کم‌ترین غذا را به همه برساند. مردم از جنگ خسته بودند و دولت این را فهمید؛ به‌جای نمایش قدرت، سعی کرد زندگی را به مردم برگرداند.

🔹و حالا نوبت ماست. اگر حمایت‌ها و برنامه‌های جامع و هدفمند به سرعت اجرا نشود، تبعات اقتصادی و اجتماعی این روزها می‌تواند سال‌ها بر جامعه سایه بیفکند.

🔗متن کامل

#دنیای_اقتصاد #جنگ #پساجنگ #آتش_بس #معیشت_مردم #سیاست_های_حمایتی

✅ کانال رسمی روزنامه دنیای اقتصاد👇
@den_ir