🔶️ تقویت تفکر نقاد در برابر هیپنوتیزم جمعی
◾ وقتی ساختارهای قوی جامعه از طریق القاء هیپنوتیزم جمعی صاحبان قدرت، به خودکم‌بینی افراد و استرسهای بیهوده می‌انجامد و آسیب‌رسان به رشد و سلامت روانی افرادند، انتقاد شجاعانه از این ساختارها از طریق دانش، فلسفه، ادبیات و هنر یک ضرورت است برای توسعه‌ی تفکر نقاد.
@drmansoormirzaei
◾ وقتی ساختارهای قوی جامعه از طریق القاء هیپنوتیزم جمعی صاحبان قدرت، به خودکم‌بینی افراد و استرسهای بیهوده می‌انجامد و آسیب‌رسان به رشد و سلامت روانی افرادند، انتقاد شجاعانه از این ساختارها از طریق دانش، فلسفه، ادبیات و هنر یک ضرورت است برای توسعه‌ی تفکر نقاد.
@drmansoormirzaei
اولین نشست هفت‌سنگ
با عنوان معرفی هفت اصل هفت سنگ در ساعت ۵ عصر امروز ۱۳ ژوئن ۲۰۲۱ در اپلیکیشن کلاب‌هاوس برگزاز می‌شود
@drmansoormirzaei
با عنوان معرفی هفت اصل هفت سنگ در ساعت ۵ عصر امروز ۱۳ ژوئن ۲۰۲۱ در اپلیکیشن کلاب‌هاوس برگزاز می‌شود
@drmansoormirzaei
Kurbeats - Lemming Leisures - CBL Carbonator Rmx
Kurbeats
اراده
حقیقتی در وجود انسان طبیعی وجود دارد که می‌توان آن را اراده نامید
این مفهوم فراتر از خواستن معمولی و تلاش و برنامه‌ریزی برای رسیدن به یک هدف مشخص است.
اراده همزمان دریافت جهان و توانایی تغییر آن فراسوی تصورات منطقی ماست.
اراده در یک نوزاد بشدت دست‌نخورده‌تر و توانمندتر از یک انسان بالغ است. پدیده‌ی تربیت در خانه و جامعه با از بین بردن این مرکز مستقل در وجود ما، انرژی حیاتی ما را از اراده به سوی احساس، منطق و واژه منحرف می‌کند و این چنین از ما موجودی ناتوان، زودرنج، مردد، نومید، حسود، نگران، حریص، افسرده و خسته و پر از عقده‌ای خشم خودکم‌بینی و می‌سازد که با ماسکی از خودشیفتگی و یا دلسوزی برای خود سعی در پنهان کردن اینهمه زخم‌های کریه داریم.
هیچ رسالتی برای هر انسان بالاتر از باز یافتن اراده، این قیمتی‌ترین گوهر حیات نیست
@rendism
@drmansoormirzaei
حقیقتی در وجود انسان طبیعی وجود دارد که می‌توان آن را اراده نامید
این مفهوم فراتر از خواستن معمولی و تلاش و برنامه‌ریزی برای رسیدن به یک هدف مشخص است.
اراده همزمان دریافت جهان و توانایی تغییر آن فراسوی تصورات منطقی ماست.
اراده در یک نوزاد بشدت دست‌نخورده‌تر و توانمندتر از یک انسان بالغ است. پدیده‌ی تربیت در خانه و جامعه با از بین بردن این مرکز مستقل در وجود ما، انرژی حیاتی ما را از اراده به سوی احساس، منطق و واژه منحرف می‌کند و این چنین از ما موجودی ناتوان، زودرنج، مردد، نومید، حسود، نگران، حریص، افسرده و خسته و پر از عقده‌ای خشم خودکم‌بینی و می‌سازد که با ماسکی از خودشیفتگی و یا دلسوزی برای خود سعی در پنهان کردن اینهمه زخم‌های کریه داریم.
هیچ رسالتی برای هر انسان بالاتر از باز یافتن اراده، این قیمتی‌ترین گوهر حیات نیست
@rendism
@drmansoormirzaei
Forwarded from Aliک
دوست عزیزم جناب آقای وهاب شالچیان در سلسله نشستهای هفت‌سنگ در کلاب‌هاوس در تاریخ ۱۱ جولای چکیده این کتاب را برایمان بازگو خواهد کرد. از این طریق ضمن تشکر از ایشان از همه‌ی دوستان دعوت می‌کنم که در این نشست حضور بهم برسانند.
🔶️ تمرینی روزانه برای افراد پرمشغله
◾برای ایمنی از اضطراب و خستگی مفرط نیاز دارند زمان مشخصی از روز هیچ کاری نکنند. در ابتدا محتوی گفتگوی روانی و عذاب وجدان دروغین از هیچ کاری نکردن مانع از لذت‌بخش و مفید بودن این کار می‌شود.
ولی انجام این عمل در زمانی خاص در هر روز علامت قوی‌ای است به آن قسمتهای دیگر زندگی که چون سرطانی فراگیر همه‌ی ذهن و انرژی ما را تسخیر کرده
آن قسمت‌ها بزودی در می‌یابند که مولود دیگری زاییده گشته است قسمتی که در اطاعت با این روزمرگی‌های جانکاه نیست.
◾یک تنهایی فیزیکی لذت‌بخش¹ بی‌حضور هیچ نگرانی چیزی است که انسان امروزی تا حد زیادی با آن بیگانه است در حالی که سخت بدان نیاز دارد.
1. Solitary
@rendism
@drmansoormirzaei
◾برای ایمنی از اضطراب و خستگی مفرط نیاز دارند زمان مشخصی از روز هیچ کاری نکنند. در ابتدا محتوی گفتگوی روانی و عذاب وجدان دروغین از هیچ کاری نکردن مانع از لذت‌بخش و مفید بودن این کار می‌شود.
ولی انجام این عمل در زمانی خاص در هر روز علامت قوی‌ای است به آن قسمتهای دیگر زندگی که چون سرطانی فراگیر همه‌ی ذهن و انرژی ما را تسخیر کرده
آن قسمت‌ها بزودی در می‌یابند که مولود دیگری زاییده گشته است قسمتی که در اطاعت با این روزمرگی‌های جانکاه نیست.
◾یک تنهایی فیزیکی لذت‌بخش¹ بی‌حضور هیچ نگرانی چیزی است که انسان امروزی تا حد زیادی با آن بیگانه است در حالی که سخت بدان نیاز دارد.
1. Solitary
@rendism
@drmansoormirzaei
ً«بازگشت همه بسوی اوست»
با تالم و تاثر شدید، درگذشت مرحوم پدرمان ابراهیم میرزائی قمی بزرگ خانواده مان را به اطلاع همه دوستان و نزدیکان می‌رسانیم. به همین جهت مجلس یادبودی روز یکشنبه مورخ ۱۲ دسامبر از ساعت ۳ تا ۶ عصر مراسم در منزل فرزند ایشان (منصور میرزائی) واقع در آدرس ذیل برگزار می‌گردد.
بی‌شک حضور دوستان و آشنایان تسلی خاطر بازماندگان آن عزیز رفته به سفر خواهد بود.
با احترام
خانواده‌ی مرحوم ابراهیم میرزائی قمی
56 Almond Ave, Thornhill, L3T 1L2
با تالم و تاثر شدید، درگذشت مرحوم پدرمان ابراهیم میرزائی قمی بزرگ خانواده مان را به اطلاع همه دوستان و نزدیکان می‌رسانیم. به همین جهت مجلس یادبودی روز یکشنبه مورخ ۱۲ دسامبر از ساعت ۳ تا ۶ عصر مراسم در منزل فرزند ایشان (منصور میرزائی) واقع در آدرس ذیل برگزار می‌گردد.
بی‌شک حضور دوستان و آشنایان تسلی خاطر بازماندگان آن عزیز رفته به سفر خواهد بود.
با احترام
خانواده‌ی مرحوم ابراهیم میرزائی قمی
56 Almond Ave, Thornhill, L3T 1L2
Dr.Mirzaei pinned «ً«بازگشت همه بسوی اوست» با تالم و تاثر شدید، درگذشت مرحوم پدرمان ابراهیم میرزائی قمی بزرگ خانواده مان را به اطلاع همه دوستان و نزدیکان می‌رسانیم. به همین جهت مجلس یادبودی روز یکشنبه مورخ ۱۲ دسامبر از ساعت ۳ تا ۶ عصر مراسم در منزل فرزند ایشان (منصور میرزائی)…»
🔶 صندلی‌های داغ زندگی
قسمت اول
◽️آن دختربچه یا پسربچه‌ی خردسالی را که از خود بیاد می‌آوریم تنها خاطره‌ای دور نیست از گذشته. او همچنان زنده است و بطور تجربی نیز ثابت شده است که می‌توان آنها را در شرایطی زنده‌تر از بار اول زیست. زندگی هر فرد مجموعه‌ی بی‌شماری از لحظاتی است که زیسته؛ مثل بی‌شمار نقطه بر روی یک صفحه‌ی گرامافون. همه‌ی آن لحظات تا ابد زنده‌اند فقط کافی است سوزن گرامافون که همان لبه‌ی تیز دقت ماست روی آنها دوباره متمرکز شود. یا در قیاسی دیگر، آگاهی ما ردیف طولانی‌ای از صندلی‌هاست. برخی از این صندلی‌ها بواسطه شدت هیجانات تجربه شده بویژه در زمان کودکی داغ‌ترند. این صندلی‌های داغ هرگز سرد نمی‌شوند. سردتر حس کردن این صندلی‌های داغ چیزی جز حاصل ترفند ذهن ما نیست.
◽️درک خطی (منطقی) ما از زمان موجب می‌شود که نگاه ما به گذشته بصورت نگریستن به وقایع و بودن‌هایی است که دیگر وجود خارجی ندارند و آینده نیز واقعیتی است که هنوز رخ نداده است.
ادامه دارد...
@drmansoormirzaei
قسمت اول
◽️آن دختربچه یا پسربچه‌ی خردسالی را که از خود بیاد می‌آوریم تنها خاطره‌ای دور نیست از گذشته. او همچنان زنده است و بطور تجربی نیز ثابت شده است که می‌توان آنها را در شرایطی زنده‌تر از بار اول زیست. زندگی هر فرد مجموعه‌ی بی‌شماری از لحظاتی است که زیسته؛ مثل بی‌شمار نقطه بر روی یک صفحه‌ی گرامافون. همه‌ی آن لحظات تا ابد زنده‌اند فقط کافی است سوزن گرامافون که همان لبه‌ی تیز دقت ماست روی آنها دوباره متمرکز شود. یا در قیاسی دیگر، آگاهی ما ردیف طولانی‌ای از صندلی‌هاست. برخی از این صندلی‌ها بواسطه شدت هیجانات تجربه شده بویژه در زمان کودکی داغ‌ترند. این صندلی‌های داغ هرگز سرد نمی‌شوند. سردتر حس کردن این صندلی‌های داغ چیزی جز حاصل ترفند ذهن ما نیست.
◽️درک خطی (منطقی) ما از زمان موجب می‌شود که نگاه ما به گذشته بصورت نگریستن به وقایع و بودن‌هایی است که دیگر وجود خارجی ندارند و آینده نیز واقعیتی است که هنوز رخ نداده است.
ادامه دارد...
@drmansoormirzaei
🔶 صندلی‌های داغ زندگی
قسمت دوم
◽️ حقیقت و حتی واقعیت را می‌توان انکار کرد، البته نه برای همیشه!
چه اتفاقی رخ میدهد که گاه مکانیسم انکار و در پی آن مکانیسم‌های توجیهی از کار می‌افتند؟
هر انسان چون هر موجود آگاه دیگری در هر آن گستره‌ای است از توجه و دقت. این گستره دارای حد مشخصی است و هر حقیقت درونی و هر واقعیت بیرونی قادر به جذب بخشی از این دقت است. ترس‌ها، نگرانی‌ها، دلمشغولی‌ها، عقده‌ها، انگیزه‌ها و حتی عشق، هریک بخشی از این دقت محدود را به خویش اختصاص می‌دهند.
تقریبا در حوالی ۳ تا ۴ سالگی تقریبا تمام دقت آزاد گونه‌ی بشر توسط افکار درونی و واقعیت‌های بیرونی اشغال می‌شود و این حقیقتی است که در هر لحظه از زندگی ما پیوسته رخ میدهد. به تعبیری دیگر، ما محصور درگیری دقت خویشیم با این عناصر کم و بیش آشنای درونی و بیرونی. در این میان بخشی از این توجه پیوسته صرف حفظ تصویری می‌شود که از دنیا و مهم‌تر از همه از خود داریم.
◽️ دقتی که تصویر ما را از خویش سرپا نگاه می‌دارد دارای معضل دیگری نیز هست و آن منطبق نگاهداشتن این تصویر با تصور ایده‌آلی است که برای خود در گذر زمان تعریف کرده‌ایم. این تصویر ایده‌آل¹ تقریبا در همه‌ی انسانها بیش از هرچیز توسط دنيای اجتماعی بیرون شکل می‌گیرد، به عبارتی واقعیتی تحمیلی و خارجی است و مجددا بخش عظیمی از دقت ما را حداقل به دو صورت به تاراج می‌برد؛ اولا: خود این دل‌مشغولی که چگونه به نظر می‌آییم خود چون فرایند فرساینده‌ای انرژی زیادی را تلف می‌کند. دوم: چشمان ناظر (یعنی مردم) هم بخش بزرگ دیگری از دقت ما را به غارت می‌برند. یعنی ما همواره نگران قضاوت دیگرانیم در مورد خویش. اصطلاحا خود را در چشم دیگران جدی می‌گیریم حتی اگر رسما یا عملا دلقکی بیش نباشیم.
در عمل ذهن ما چیزی جز عرصه‌ای برای تلاش بهتر کردن و حفظ این تصویر نیست. ایده‌ال‌های ما چون فرمانهایی می‌مانند برای یک سگ یا دلفین دست‌آموز، که اجرای آنها ما را به پاداشی که صاحبان‌مان( والدین و سپس مردم) و یا خودمان به نیابت از آنان به خویش می‌دهیم، نائل می‌سازد و اگر چنین توفیقی حاصل نشود یعنی فاصله‌ی دو تصویر شخصی² و تصویر ایده‌آل برهم منطبق نشوند، دوباره دیگران و یا خودمان به نیابت از این بیگانگان آشنا خویش را مورد قضاوت منفی و سرزنش و تنبیه قرار می‌دهیم.
این ایده‌آل‌ها که مقصد رضایت شخصی ما را تشکیل می‌دهند در نهایت سه سمت و سو دارند؛ خوشحال نگاهداشتن دیگران، برتری بر دیگران و دوری برای در امان ماندن از دیگران.
1. Self-ideal
2. Self-image
ادامه دارد....
@drmansoormirzaei
قسمت دوم
◽️ حقیقت و حتی واقعیت را می‌توان انکار کرد، البته نه برای همیشه!
چه اتفاقی رخ میدهد که گاه مکانیسم انکار و در پی آن مکانیسم‌های توجیهی از کار می‌افتند؟
هر انسان چون هر موجود آگاه دیگری در هر آن گستره‌ای است از توجه و دقت. این گستره دارای حد مشخصی است و هر حقیقت درونی و هر واقعیت بیرونی قادر به جذب بخشی از این دقت است. ترس‌ها، نگرانی‌ها، دلمشغولی‌ها، عقده‌ها، انگیزه‌ها و حتی عشق، هریک بخشی از این دقت محدود را به خویش اختصاص می‌دهند.
تقریبا در حوالی ۳ تا ۴ سالگی تقریبا تمام دقت آزاد گونه‌ی بشر توسط افکار درونی و واقعیت‌های بیرونی اشغال می‌شود و این حقیقتی است که در هر لحظه از زندگی ما پیوسته رخ میدهد. به تعبیری دیگر، ما محصور درگیری دقت خویشیم با این عناصر کم و بیش آشنای درونی و بیرونی. در این میان بخشی از این توجه پیوسته صرف حفظ تصویری می‌شود که از دنیا و مهم‌تر از همه از خود داریم.
◽️ دقتی که تصویر ما را از خویش سرپا نگاه می‌دارد دارای معضل دیگری نیز هست و آن منطبق نگاهداشتن این تصویر با تصور ایده‌آلی است که برای خود در گذر زمان تعریف کرده‌ایم. این تصویر ایده‌آل¹ تقریبا در همه‌ی انسانها بیش از هرچیز توسط دنيای اجتماعی بیرون شکل می‌گیرد، به عبارتی واقعیتی تحمیلی و خارجی است و مجددا بخش عظیمی از دقت ما را حداقل به دو صورت به تاراج می‌برد؛ اولا: خود این دل‌مشغولی که چگونه به نظر می‌آییم خود چون فرایند فرساینده‌ای انرژی زیادی را تلف می‌کند. دوم: چشمان ناظر (یعنی مردم) هم بخش بزرگ دیگری از دقت ما را به غارت می‌برند. یعنی ما همواره نگران قضاوت دیگرانیم در مورد خویش. اصطلاحا خود را در چشم دیگران جدی می‌گیریم حتی اگر رسما یا عملا دلقکی بیش نباشیم.
در عمل ذهن ما چیزی جز عرصه‌ای برای تلاش بهتر کردن و حفظ این تصویر نیست. ایده‌ال‌های ما چون فرمانهایی می‌مانند برای یک سگ یا دلفین دست‌آموز، که اجرای آنها ما را به پاداشی که صاحبان‌مان( والدین و سپس مردم) و یا خودمان به نیابت از آنان به خویش می‌دهیم، نائل می‌سازد و اگر چنین توفیقی حاصل نشود یعنی فاصله‌ی دو تصویر شخصی² و تصویر ایده‌آل برهم منطبق نشوند، دوباره دیگران و یا خودمان به نیابت از این بیگانگان آشنا خویش را مورد قضاوت منفی و سرزنش و تنبیه قرار می‌دهیم.
این ایده‌آل‌ها که مقصد رضایت شخصی ما را تشکیل می‌دهند در نهایت سه سمت و سو دارند؛ خوشحال نگاهداشتن دیگران، برتری بر دیگران و دوری برای در امان ماندن از دیگران.
1. Self-ideal
2. Self-image
ادامه دارد....
@drmansoormirzaei
🔶 صندلی‌های داغ زندگی
قسمت سوم
◽️ هرچند این حباب، سرنوشت و سازش غالب تقریبا قریب به اتفاق انسانهاست ولی قطعا همواره قادر به بلعیدن همه‌ی دقت ما نیست. در مواقعی از زندگی این سرگرمی خوشایند و حتی ناخوشایند که آمیزه‌ای از انکار و توجیه است قادر نیست که همه‌ی دقت ما را به مصرف برساند. شرایط سخت نامشخص و غیر قابل کنترل در قالب حوادثی واضح و یا حتی بسیار بطئی این ساختار دقت را برهم می‌ریزند یعنی دیگر به فرد اجازه نمی‌دهد در آن آرامش نسبی همیشگی که چون یک رستوران بافه در آن همه‌ی ترش و شیرین‌ها، ترس‌ها و امیدها و شادی و دردها به تناسبی عادتی در کنار هم چیده‌اند تمام گستره‌ی دقت ما را جذب کنند تا ما با پس زمینه‌ی یک مرده ترس به زندگی نرمال خویش ادامه دهیم. این وقایع که آنها را استرسهای فزاینده و شدید می‌خوانیم ما را از چنگ حواس‌پرتی¹ خودساخته‌مان لااقل برای مدتی (در یک حمله‌ی تیپیک پانیک معمولا ۱۰ تا ۲۰ دقیقه) در می‌آورند. در این مرحله، آن من ما که هنوز روی صندلی داغ کودکی نشسته است در غالب هیجانی قوی که غالبا بصورت ترس و خشم و یاس شدید است بر صندلی اکنون جلوس می‌کند.
در واقع، آن کودک سرکوب شده با سرگرمی‌های روزانه‌ی زندگی، روزنه‌ای به امروز و اکنون می‌یابد و در شکل هیجانی قوی زمام را در دست می‌گیرد. مثل گانگستری که به بانکی برای مدت کوتاهی تسلط یافته است.
◽️ آری گذشته هم‌اکنون هم جاری است و هرگز نابود و فراموش نمی‌شود بلکه فقط با ترفندهای ذهن از دسترس خارج شده است و در هر فرصتی که ذهن نتواند تمام دقت خویش را مصروف روزمره‌گی‌های جاری کند، شکار آن خواهد شد. آگاهی خاموش از این واقعیت یکی از عمده‌ترین دلایل ترس و فرار انسانها از تنهایی است.
1. Distraction
@drmansoormirzaei
قسمت سوم
◽️ هرچند این حباب، سرنوشت و سازش غالب تقریبا قریب به اتفاق انسانهاست ولی قطعا همواره قادر به بلعیدن همه‌ی دقت ما نیست. در مواقعی از زندگی این سرگرمی خوشایند و حتی ناخوشایند که آمیزه‌ای از انکار و توجیه است قادر نیست که همه‌ی دقت ما را به مصرف برساند. شرایط سخت نامشخص و غیر قابل کنترل در قالب حوادثی واضح و یا حتی بسیار بطئی این ساختار دقت را برهم می‌ریزند یعنی دیگر به فرد اجازه نمی‌دهد در آن آرامش نسبی همیشگی که چون یک رستوران بافه در آن همه‌ی ترش و شیرین‌ها، ترس‌ها و امیدها و شادی و دردها به تناسبی عادتی در کنار هم چیده‌اند تمام گستره‌ی دقت ما را جذب کنند تا ما با پس زمینه‌ی یک مرده ترس به زندگی نرمال خویش ادامه دهیم. این وقایع که آنها را استرسهای فزاینده و شدید می‌خوانیم ما را از چنگ حواس‌پرتی¹ خودساخته‌مان لااقل برای مدتی (در یک حمله‌ی تیپیک پانیک معمولا ۱۰ تا ۲۰ دقیقه) در می‌آورند. در این مرحله، آن من ما که هنوز روی صندلی داغ کودکی نشسته است در غالب هیجانی قوی که غالبا بصورت ترس و خشم و یاس شدید است بر صندلی اکنون جلوس می‌کند.
در واقع، آن کودک سرکوب شده با سرگرمی‌های روزانه‌ی زندگی، روزنه‌ای به امروز و اکنون می‌یابد و در شکل هیجانی قوی زمام را در دست می‌گیرد. مثل گانگستری که به بانکی برای مدت کوتاهی تسلط یافته است.
◽️ آری گذشته هم‌اکنون هم جاری است و هرگز نابود و فراموش نمی‌شود بلکه فقط با ترفندهای ذهن از دسترس خارج شده است و در هر فرصتی که ذهن نتواند تمام دقت خویش را مصروف روزمره‌گی‌های جاری کند، شکار آن خواهد شد. آگاهی خاموش از این واقعیت یکی از عمده‌ترین دلایل ترس و فرار انسانها از تنهایی است.
1. Distraction
@drmansoormirzaei
🔶️ خون‌بازی¹ در سرگشتگان مرزی²
◾ یکی از رفتارهای بارز در میان مبتلایان به اختلاف شخصیت مرزی بریدن و ایجاد خراشی تعمدی (عمدتا در ساعد) است تا حدی که از آن خون جاری شود. این رفتار ظاهرا خودآزارانه لزوما در حضور دیگران صورت نمی‌گیرد ولی همواره بیمار تحت تنش و استرس و خشمی شدید به آن دست می‌زند.
◾ اختلال شخصیت مرزی یکی از شدیدترین اختلالات شخصیت محسوب می‌شود که بیش از آنکه صرفا یک اختلال شخصیت باشد، پایه‌ی همه‌ی اختلال‌های شخصیت می‌تواند در نظر گرفته شود؛ یک ناپایداری دائم در فکر و احساس غالب که از میل و ترسی وافر سرچشمه می‌گیرد. خواستن شدید، تلاش‌های مقطعی شدید برای آنچه می‌خواهد و سپس با کوچکترین ناکامی یا مقاومت ترس، نومیدی، درماندگی و تهی بودن سنگینی تمام وجود فرد را فرامی‌گیرد.
◾ این افراد در این ناکامی‌ها به آتشفشانی از خشم بدل می‌شوند که با رفتارهای پرخاشگرانه‌ی رعب‌آوری آن را به دیگران بویژه اطرافیان نزدیکشان نشان می‌دهند. در این لحظات آنها جهنمی غیرقابل وصف از خشم را تجربه می‌کنند و آن را با ترساندن دیگران تا حدی بصورت ناخودآگاه در خود تسکین می‌دهند.
◾ اما بریدن ساعد و جاری شدن خون در حالتهای خشم شدید با مکانیسمی در ناخودآگاه بیمار سرو کار دارد. در طبع وحشی بشر خون و خون‌ریزی لااقل صدها هزار سال ریشه و قدمت دارد. این طبیعت فروخفته در خشم‌های شدیدِ خودخواهانه در افراد مستعد با جاری شدن خون فرصت بروز می‌یابد و بصورتی نمادین با جاری شدن خون بطور موقت فرد عاصی را از بن‌بست اراده‌ی درمانده خود را نجات داده و دمی فرد را تسکین میدهد.
1. Self-mutilation
2. Borderline Personality Disorder
@drmansoormirzaei
◾ یکی از رفتارهای بارز در میان مبتلایان به اختلاف شخصیت مرزی بریدن و ایجاد خراشی تعمدی (عمدتا در ساعد) است تا حدی که از آن خون جاری شود. این رفتار ظاهرا خودآزارانه لزوما در حضور دیگران صورت نمی‌گیرد ولی همواره بیمار تحت تنش و استرس و خشمی شدید به آن دست می‌زند.
◾ اختلال شخصیت مرزی یکی از شدیدترین اختلالات شخصیت محسوب می‌شود که بیش از آنکه صرفا یک اختلال شخصیت باشد، پایه‌ی همه‌ی اختلال‌های شخصیت می‌تواند در نظر گرفته شود؛ یک ناپایداری دائم در فکر و احساس غالب که از میل و ترسی وافر سرچشمه می‌گیرد. خواستن شدید، تلاش‌های مقطعی شدید برای آنچه می‌خواهد و سپس با کوچکترین ناکامی یا مقاومت ترس، نومیدی، درماندگی و تهی بودن سنگینی تمام وجود فرد را فرامی‌گیرد.
◾ این افراد در این ناکامی‌ها به آتشفشانی از خشم بدل می‌شوند که با رفتارهای پرخاشگرانه‌ی رعب‌آوری آن را به دیگران بویژه اطرافیان نزدیکشان نشان می‌دهند. در این لحظات آنها جهنمی غیرقابل وصف از خشم را تجربه می‌کنند و آن را با ترساندن دیگران تا حدی بصورت ناخودآگاه در خود تسکین می‌دهند.
◾ اما بریدن ساعد و جاری شدن خون در حالتهای خشم شدید با مکانیسمی در ناخودآگاه بیمار سرو کار دارد. در طبع وحشی بشر خون و خون‌ریزی لااقل صدها هزار سال ریشه و قدمت دارد. این طبیعت فروخفته در خشم‌های شدیدِ خودخواهانه در افراد مستعد با جاری شدن خون فرصت بروز می‌یابد و بصورتی نمادین با جاری شدن خون بطور موقت فرد عاصی را از بن‌بست اراده‌ی درمانده خود را نجات داده و دمی فرد را تسکین میدهد.
1. Self-mutilation
2. Borderline Personality Disorder
@drmansoormirzaei
✳️ در کجای تاریخ ایستاده‌ایم؟
نشست زوم ساعت 20.30 ، روز پنج شنبه ٢٩ سپتامبر به وقت تورنتو
بسیاری از ما سال ۱۳۵۷ بدنیا نیامده بودیم ولی پدران و مادران و پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌های خود را به خاطر ساده‌انگاری و انتخاب اشتباه و غلط شان به باد انتقاد و سرزنش گرفته‌ایم، همچنان که خیلی از ما می‌اندیشیم که در سال ۸۸ ما ایرانیان می‌توانستیم با پایمردی بيشتر عملکرد بهتری داشته باشیم. امروز یعنی پاییز ۱۴۰۱، شاید همان زمستان ۵۷ یا تابستان ۸۸ باشد. به عبارتی امروز جای
پدرانمان و حتی خودمان در گذشته فرصت انتخاب دیگری داریم؛ وظیفه‌ی فردی و اجتماعی تک‌تک ما در این روزها چیست؟ چقدر نسبت به این مهم آگاهیم؟ و همزمان چقدر شجاعت یک تصمیم درست را در این برهه از تاریخ میهن‌مان داریم؟
تاریخ این سرزمین در درازنای آن از پیش‌دادیان و کیانیان گرفته تا حمله‌ی اسکندر، اعراب، مغول و ایلخانیان و در نهایت تحولات معاصر بارها و بارها شاهد نقش‌آفرینی، شجاعت و گاه غفلت، ترس و انفعال این ملت بوده است.
از همین رو نشستی با دعوت از دکتر منصور میرزائی روانپزشک و رواندرمانگر تحت عنوان
"در کجای تاریخ ایستاده‌ایم؟"
در ساعت ۲۰.۳۰، روز پنج شنبه ٢٩ سپتامبر به وقت تورنتو
در نرم افزار زوم به آدرس زير برگزار خواهد شد. مسلما حضور تک‌تک ما در این نشست گرامی و مغتنم خواهد بود.
Topic: کجای تاریخ ایستاده ایم؟
Time: Sep 29, 2022 08:30 PM Eastern Time (US and Canada)
Join Zoom Meeting
https://yorku.zoom.us/j/94581602796
Meeting ID: 945 8160 2796
Join by SIP
[email protected]
Join by H.323
162.255.37.11 (US West)
162.255.36.11 (US East)
69.174.57.160 (Canada Toronto)
65.39.152.160 (Canada Vancouver)
Meeting ID: 945 8160 2796
@drmansoormirzaei
نشست زوم ساعت 20.30 ، روز پنج شنبه ٢٩ سپتامبر به وقت تورنتو
بسیاری از ما سال ۱۳۵۷ بدنیا نیامده بودیم ولی پدران و مادران و پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌های خود را به خاطر ساده‌انگاری و انتخاب اشتباه و غلط شان به باد انتقاد و سرزنش گرفته‌ایم، همچنان که خیلی از ما می‌اندیشیم که در سال ۸۸ ما ایرانیان می‌توانستیم با پایمردی بيشتر عملکرد بهتری داشته باشیم. امروز یعنی پاییز ۱۴۰۱، شاید همان زمستان ۵۷ یا تابستان ۸۸ باشد. به عبارتی امروز جای
پدرانمان و حتی خودمان در گذشته فرصت انتخاب دیگری داریم؛ وظیفه‌ی فردی و اجتماعی تک‌تک ما در این روزها چیست؟ چقدر نسبت به این مهم آگاهیم؟ و همزمان چقدر شجاعت یک تصمیم درست را در این برهه از تاریخ میهن‌مان داریم؟
تاریخ این سرزمین در درازنای آن از پیش‌دادیان و کیانیان گرفته تا حمله‌ی اسکندر، اعراب، مغول و ایلخانیان و در نهایت تحولات معاصر بارها و بارها شاهد نقش‌آفرینی، شجاعت و گاه غفلت، ترس و انفعال این ملت بوده است.
از همین رو نشستی با دعوت از دکتر منصور میرزائی روانپزشک و رواندرمانگر تحت عنوان
"در کجای تاریخ ایستاده‌ایم؟"
در ساعت ۲۰.۳۰، روز پنج شنبه ٢٩ سپتامبر به وقت تورنتو
در نرم افزار زوم به آدرس زير برگزار خواهد شد. مسلما حضور تک‌تک ما در این نشست گرامی و مغتنم خواهد بود.
Topic: کجای تاریخ ایستاده ایم؟
Time: Sep 29, 2022 08:30 PM Eastern Time (US and Canada)
Join Zoom Meeting
https://yorku.zoom.us/j/94581602796
Meeting ID: 945 8160 2796
Join by SIP
[email protected]
Join by H.323
162.255.37.11 (US West)
162.255.36.11 (US East)
69.174.57.160 (Canada Toronto)
65.39.152.160 (Canada Vancouver)
Meeting ID: 945 8160 2796
@drmansoormirzaei
Zoom Video
Join our Cloud HD Video Meeting
Zoom is the leader in modern enterprise video communications, with an easy, reliable cloud platform for video and audio conferencing, chat, and webinars across mobile, desktop, and room systems. Zoom Rooms is the original software-based conference room solution…
Audio
✳️ در کجای تاریخ ایستاده‌ایم؟
نشست زوم، روز پنج شنبه ٢٩ سپتامبر ۲۰۲۲
بخش سوم و پایانی
@drmansoormirzaei
نشست زوم، روز پنج شنبه ٢٩ سپتامبر ۲۰۲۲
بخش سوم و پایانی
@drmansoormirzaei
🟡 هرچقدر بیشتر نیازهای درونی خویش را انکار کنیم بیشتر دوره‌های عود حال بد را تجربه می‌کنیم.
@drmansoormirzaei
@drmansoormirzaei
مرز بندی با اشغالگران، آری
تحقیر و خشونت کلامی نسبت به هموطنان، نه
در این روزها
با احترام به عقیده‌ی هر ایرانی
معتقدم وقتی خود ملت در اسارت بیگانه است هر نمایندگی از این بیگانگان نوعی مشروعیت بخشی به آنان است، پس بر این اساس تیم ملی‌ای وجود ندارد که ملی پوشی وجود داشته باشد.
این اظهار نظر صرفا در مورد انتخابی است که فوتبالیست‌های حاضر در قطر انجام داده‌اند با پذیرفتن پوشیدن پیراهن اشغالگرانی بیگانه و نه در مورد سایر جنبه‌های دیگر این ورزشکاران و بودن و شخصیت‌شان. آنها دیگر یوزهای عزیزی نیستند که ملبورن را لرزاندند ولی هرگز پ ف یوز هم نیستند. محترم‌اند و هنوز به عنوان فرزندان وطن فرصت بازگشت به آغوش ملت را دارند.
این موضوع در مورد همه‌ی هنرمندان و هر نامدار و بی‌نام دیگری که رشد و پیشرفت و شهرتشان نیازمند رفتن زیر لوای جهاک جمهوری اسلامی است، مصداق دارد.
من شخصا این بازی‌ها را تماشا نکرده و نمی‌کنم و حتی از شکستشان هم به خاطر کمکی که به تضعیف جمهوری جهاک می‌شود، خرسند می‌شوم و همزمان از شکست تیمی که در هر صورت در جهان به عنوان وطنم ایران شناخته می‌شود عمیقا اندوهگینم و این دو را متناقض نمی‌بینم.
همچنان که به کنسرت و جشنواره و صدا و سیمایی که عُمال این حکومت اشغالگر کارگزاران آنند وقعی نمی‌گذارم. همانطور که در سال ۱۳۸۰ زمانی که در ایران زندگی می‌کردم در مراسم کتاب سال به عنوان ناشر و مولف برای گرفتن جایزه شرکت نکردم و بارها دعوت حضور به عنوان روانپزشک و مجری برنامه‌های سلامت صدا و سیما را نپذیرفتم.
در حالی که عمل غلط را باید صراحتا و شجاعانه تقبیح کرد دشنام و تحقیر هموطن خود عمل زشت دیگری است که ریشه در خشونت دارد. خشم هیجانی ضروری برای اراده‌ی تغییر است ولی خشونت ویروسی است که متجاوز به تن قربانی می‌افکند.
@drmansoormirzaei
تحقیر و خشونت کلامی نسبت به هموطنان، نه
در این روزها
با احترام به عقیده‌ی هر ایرانی
معتقدم وقتی خود ملت در اسارت بیگانه است هر نمایندگی از این بیگانگان نوعی مشروعیت بخشی به آنان است، پس بر این اساس تیم ملی‌ای وجود ندارد که ملی پوشی وجود داشته باشد.
این اظهار نظر صرفا در مورد انتخابی است که فوتبالیست‌های حاضر در قطر انجام داده‌اند با پذیرفتن پوشیدن پیراهن اشغالگرانی بیگانه و نه در مورد سایر جنبه‌های دیگر این ورزشکاران و بودن و شخصیت‌شان. آنها دیگر یوزهای عزیزی نیستند که ملبورن را لرزاندند ولی هرگز پ ف یوز هم نیستند. محترم‌اند و هنوز به عنوان فرزندان وطن فرصت بازگشت به آغوش ملت را دارند.
این موضوع در مورد همه‌ی هنرمندان و هر نامدار و بی‌نام دیگری که رشد و پیشرفت و شهرتشان نیازمند رفتن زیر لوای جهاک جمهوری اسلامی است، مصداق دارد.
من شخصا این بازی‌ها را تماشا نکرده و نمی‌کنم و حتی از شکستشان هم به خاطر کمکی که به تضعیف جمهوری جهاک می‌شود، خرسند می‌شوم و همزمان از شکست تیمی که در هر صورت در جهان به عنوان وطنم ایران شناخته می‌شود عمیقا اندوهگینم و این دو را متناقض نمی‌بینم.
همچنان که به کنسرت و جشنواره و صدا و سیمایی که عُمال این حکومت اشغالگر کارگزاران آنند وقعی نمی‌گذارم. همانطور که در سال ۱۳۸۰ زمانی که در ایران زندگی می‌کردم در مراسم کتاب سال به عنوان ناشر و مولف برای گرفتن جایزه شرکت نکردم و بارها دعوت حضور به عنوان روانپزشک و مجری برنامه‌های سلامت صدا و سیما را نپذیرفتم.
در حالی که عمل غلط را باید صراحتا و شجاعانه تقبیح کرد دشنام و تحقیر هموطن خود عمل زشت دیگری است که ریشه در خشونت دارد. خشم هیجانی ضروری برای اراده‌ی تغییر است ولی خشونت ویروسی است که متجاوز به تن قربانی می‌افکند.
@drmansoormirzaei