آدمی، اراده معطوف به نوازش دارد!

نوازش، هردو صفت «حیات» و «قدرت» را در خود دارد. نوازش، همانی است که «ذوق» حیات می‌دهد.
نوازش، عالی‌ترین تجلی قدرت است و برای همین حیوان وحشی و انسان یاغی نیز در برابر نوازش اهلی می‌شوند.

چون نوازش قدرتی برتر از نیروی طغیان دارد.

وحشی می‌ماند
آن‌که با نوازشی فراتر از طغیانش مواجه نشود!

——
تجربه اهلی‌شدن داشته‌اید؟



#حسام_ایپکچی
@Ensanak ✨

🌏🌼
گفتیم پنجره اگر پنجره است، از آن سبب است که به‌سوی منظره‌ای باز می‌شود. ربط میان ما و چیز دیگری برقرار می‌کند. آمدیم جلوتر و به این جمع‌بندی رسیدیم که انسان پنجره است. حالا این دوتا را با هم جمع کنیم:
انسان به روی چه منظره‌ای باز می‌شود که پنجره است؟ چون اگر رو به منظره‌ای باز نشود، پنجره نیست. جواب این است:

انسان پنجره‌ای است که به‌سوی جهان گشوده می‌شود.

اگر انسان نبود، چیزی نبود ما باز کنیم و آن‌سو را ببینیم. من هستم که گشوده می‌شوم و چیزی را به نام جهان می‌شناسم و می‌گویم این جهان است. اگر منِ انسان نبودم، معنایی به نام جهان هم نبود.
انسان، آن پنجره‌ای است که به‌سوی جهان باز می‌شود.

——
اپیزود پنجره را شنیده‌اید؟

——

#انسانک #پادکست_فارسی

@Ensanak 🖼

👍💛
یک نکته اینه که ذره‌ذره، کسره‌کسره به‌سمت مقصد حرکت بکنیم.
ذره‌ذره خوشحال بشیم.
ذره‌ذره به خودمون آفرین و مرحبا بگیم.
من تا تو نرسیده‌م؛ اما یک قدم به تو نزدیک‌تر شده‌م.
من تمام بدی‌هام رو نتونسته‌م تصحیح بکنم، اما یک قدم از رذالت‌هام فاصله گرفته‌م.
دستاورد این نگاه و این روش زندگی، داشتن انبوهی از ریزذوق‌ها و خرده‌خوشحالی‌هاست.

نکته دوم اینه که به ذره‌‌قدم‌های دیگران بها بدیم.
به خرده‌آمدن‌هاشون بها بدیم. با کم‌رشدیافتگی‌هاشون زیاد ذوق کنیم.

قدم‌های کوچک خود و دیگران رو می‌بینید؟

خرده‌خوشحالی و ذوق در زندگی دارید؟

ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِِ ِ ِ ِ ِ ِِ ِ ِ ِِ ِ ِ ِ ِ ِِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ

#پادکست_فارسی
#کسره
#انسانک46

@Ensanak 💖

💛
دوست‌داشتن، فعلیت‌یافتن یک قوه در آدمی است.
ما برای دوست‌داشتن بها می‌دهیم! حتی اگر آنچه برای ما دوست ‌داشتنی است یک گیاه، حیوان، قالی یا تابلو و... باشد. ما برای تیمار و مراقبت از آنچه دوستش داریم، عمر هزینه می‌کنیم. درحالی‌که لزوماً این تیمارگری متقابل نیست. - به‌ظاهر - گربه از ما نوازش می‌طلبد اما ما را نوازش نمی‌کند. گل حواسش به آب و غذای ما نیست اما ما مراقب او هستیم. چرا باید وارد چنین رابطه یک‌سویه‌ای شد!؟

دقیق‌تر این است که ما در پی فعلیت‌بخشی به «توانی» هستیم که در خودمان حاضر است. این ما هستیم که توانِ عشق‌ورزیدن و دوست‌داشتن داریم پس باید مخاطبی بیابیم که این توان را در دوست‌داشتنِ آن «چیز» صرف کنیم.

قوه هاضمه از ما غذایی طلب می‌کند برای آنکه خودش را به فعلیت برساند. قوه عاقله از ما موضوعی اندیشیدنی طلب می‌کند تا خودش را به فعلیت برساند و اما چیزی در آدمی هست که حریصِ به دوست‌داشتن و گرسنه‌ برای مهرورزیدن است. پس جستجو می‌کند تا چیزی را بیابد که به وسعتِ اشتهایش دوست‌داشتنی باشد و خود را با آن به فعلیت برساند.

ِ ِ ِِ ِ

دوست‌داشتنِ چه‌چیزی شما را سیراب می‌کند؟


#حسام_ایپکچی

@Ensanak 👩‍❤️‍👨

آقا! خانم!

همین ماچ،

همین بوسیدن،

از زمانی که آدمی درک کرده که این لب فقط کارش برهم‌نشستن برای تلفظ واژگان نیست...

همه مراحلی که سپری کرده تا بفهمد که با این لب کار دیگری هم می‌شود کرد...

اینکه این لب را بر لب دیگری بگذاریم،‌ این لب را بر گونه‌ای بگذاریم،‌ بر رخی بگذاریم...

- آخ عجب کیفی می‌دهد -

برای درک این کیف، راه سپری شده. چه‌بسا قرن سپری شده تا این فهم حاصل شده که این به‌تنهایی چیزی است...

—

#انسانک35
#زلفار


پاورقی: صدای موسیقی انتهایی، متعلق به هادی حدادی است؛ اینجا بشنوید

@Ensanak 💕

🌕 مشاهده‌گری

می‌دانید وجه تسمیه و سبب انتخاب نام انسانک چیست؟ این نام یک واژه‌سازی به‌جای عبارت «مردمک» است. علت جایگزینی هم آن است که «مردم» همواره جمعیت را نشان می‌دهد اما انسانک در قلمرو فردیت بحث می‌کند. همان‌طور که مردمک چشم وظیفه بینایی را دارد، در #پادکست_انسانک هم می‌خواهیم با آداب مشاهده‌گری زندگی آشنا شویم
*
مشاهده‌گری یک مهارت است. چیزی بیشتر از تماشاچیِ صرف بودن. مشاهده‌گر توان درک و تحلیل جزئیاتی را دارد که در سطح امکان‌پذیر نیست.
‌

پاورقی: آیا انسانک تأثیری در مهارت مشاهده‌گری شما داشته؟ از تجربه‌های خودتان در این مسیر بنویسید
------
#انسانک0
#از_حادثه_تا_انتخاب

@Ensanak 👁

📝🌼
از اشتباه بودنِ ایده‌تان نترسید.

بدنمند شدنِ اندیشه، سرآغازِ بودنش است. فکر تا زمانی که فقط در ذهن می‌لولد شانه‌به‌شانۀ «وهم» می‌نشیند. اما وقتی انشا و کتابتش می‌کنید و روی کاغذ می‌آورید تبدیل به یک «اثر» می‌شود؛ اثری که می‌تواند نقد شود، توسعه یابد، کاشته شود و در آینده سبز شود.

اگر اثر شما صحیح و درست و متقن بود که ناز شست‌تان؛ اگر اشتباه بود و حتی خودتان هم به اشتباه بودنش پی نبردید، به آثار اندیشمندان بعد از شما استحکام می‌دهد.

من همیشه این مثال را می‌گویم؛ اگر «شک»ِ هیوم نبود، هرگز «عقلانیتِ» کانت شکل نمی‌گرفت. گاهی درست‌های نسلِ بعد، روی خطاهای نسلِ قبل بنا می‌شود.
به همین دلیل حتی باید قدردانِ آثارِ اشتباه گذشتگان هم بود اما اشتباه آنان را تقلید و تکرار نکرد.

——
#پادکست_فارسی
#انسانک28
#برای_آرزوهایت

@Ensanak ✏️

⏳👴🏻👵🏻
در سال‌خوردگی و پس از طی مسیرهای گوناگون، با سپری‌شدن عمر پس از گذشت سال‌ها، وقایع در همدیگه ادغام می‌شن؛ احساسات در همدیگه هضم و ممزوج می‌شن... دیگه چیزها به‌رنگ زمان حادثه نیستند.
می‌تونه یک دعوا و مشاجره، بهانه‌ای بشه برای تغزل و عاشقی، و عجب نیست سوگ و فقدان یار با لبخند به زبان بیاد؛ درصورتی‌که این واقعه در زمان خودش بهانه لبخند نبوده.
اما تک‌به‌تک و خردخرد وقایع رنگ می‌بازند. تمام این واو(و)هایی که یک‌به‌یک بر رشته عمر مثل چراغ آویزان کردیم، نورهاشون در هم ادغام می‌شه و یک طعم باقی می‌ماند که حاصل بلعیدن سال‌ها ـ یا سال‌بلعیدگی به تعبیر من ـ همین طعمی است که باقی می‌ماند.

همه مقدماتی که گفتم برای رسیدن به این سؤال مرکزی است که:

عزیزجان، آبجی‌جان، داداشِ من!
با چه طعمی می‌خوایم پیر بشیم؟ به چه مقصدی می‌خوایم سال‌ها رو ببلعیم؟

@Ensanak ☕️

ببخشید اگر نامه پریشان بود. تمام متن نامه را با صدای پتک ابراهیم نوشته‌ام.
هرچه می‌گویم نشکن!، گویی ولع او به شکستن بیشتر می‌شود. دریغ از جمله و اعتنایی.
در وقفه‌ای میان گفت‌وگوها، پاسخ داد:
تو تنها زندانی‌ای نیستی که از شکستن دیوار سلّولش ناله می‌کند! انسان، اسطورۀ انس نابجاست!
انسان با دیوار زندانش هم انس می‌گیرد. گفت:
تا خدایانِ شیری از لثۀ وهم نیفتند، خدایِ راستین در آروارۀ خرد نخواهد رویید.

ابراهیم!
بکوب که من به کوبیدنت انس گرفته‌ام.
ابراهیم!
پتکت را قرض می‌دهی؟
من نیز چیزهایی یافته‌ام که شایستۀ کوبیدن است.

___
شما هم چیزهایی شایسته کوبیدن پیدا کرده‌اید؟
هرروز زندان ساخته‌اید یا یک خودِ جدید؟

___
#انسانک17 | #مرهم_بودا

@Ensanak 🪓

آیا در تاریخ، این را دیده‌ایم که مردمانی درجا کوچانده شوند یا مردمانی ایستاده کوچ کنند؟
به نظر می‌آید که این کلمات متناقض‌اند...
مگر می‌شود هم نرفت و هم رفت؟
مگر می‌شود ماند و هجرت کرد؟
مگر می‌شود درجا کوچ کرد؟


#انسانک48
#آفرین
@Ensanak 🤍

🍁🌼
ما انسان‌ها به بلندای مسئله‌مان انسانيم، يعنی اين مسئله‌های متفاوت است كه آدم‌های متفاوت تربيت می‌كند. اگر الان يک نفر از من يا تو بپرسد كه «مسئله‌ات چيست؟... مثلاً تو صبح كه بيدار می‌شوی يا از تختت می‌خواهی بلند شوی مسئله‌ات چيست؟» چه می‌گوییم؟
انسان بی‌مسئله ابزار مسئله ديگران می‌شود. وقتی خودت چيزی نداری، می‌روی مسئله ديگران را حل می‌كنی و ابزار ديگران می‌شوی.

حالا مسئله از كجا می‌آيد؟ مسئله در رنج كشف می‌شود. در مواجهه کشف می‌شود. شايد اگر جان رالز شخصيت داستان ما اين همه گرفتاری و رنج نمی‌ديد، به مسئله عدالت برخورد نمی‌كرد. من نمی‌خواهم مصائب زندگی را چراغانی یا درد را بزک كنم... اما می‌گويم همين امروزها كه گرفتاری داريم شايد فصل شكار مسئله است. شايد ما هم بتوانيم از دل رنج مسئله كشف كنيم.


مسئله‌ات چیست؟

——
#انسانک34
#آخ

@Ensanak 🌞

🌼🌱

ما حتی اگر فرزندان شوم‌آباد و دشوار زمانه هم باشیم، دستیابی به یک انرژی بسیار بزرگ برایمان امکان‌پذیر است. اما به این شرط که بتوانیم عظمت ذره را درک کنیم و ذره‌ها ما را خشنود کنند.
انگیزه زیستن را بتوانیم از جزئیات و چیزهای کوچک به دست آوریم. کسی که بتواند از ذره، انرژی بگیرد و ریزمغذی داشته باشد و از بهانه‌های خرد بهای بزرگ استخراج کند. در این صورت به یک منبع تمام‌ناشدنی برای خوشحالی و خشنودی متصل است.
به همین جهت امید دارم که بتوانیم صدای هزار ذره جزئی را که روز تا شب به ما زنده باد می‌گویند بشنویم.
و زندگی زیستن در میان جهانی است که ذره‌ذره او به ما زنده باد می‌گویند.

——

به ذرات جهان متصلید؟
ذره‌ذره خوشحال هستید؟

——-

#حسام_ایپکچی
#انسانک45

@Ensanak 🪽

💭💛
آنچه که امروز از ما به یغما رفته است، خیال ماست.
گویی که خیال‌باخته‌ایم، خیال همان قربانی‌ای است که بر سر مزارش کسی شیون نمی‌کند.
کسی نمی‌گوید که خیالمان را بردند، خیالمان را کشتند.
وقتی انسانی، وقتی مردمان جامعه‌ای و سرزمینی تصویر خوشی در خیال نداشته باشند، آن‌گاه مقصد جذابی برای پیمودن هم ندارند.
این شعر را شنیده‌اید که می‌گوید:
حالِ من، حالِ اسیری است که هنگام فرار
یادش آمد که کسی منتظرش نیست، نرفت...

تمام فرارها به ذوق دیداری صورت می‌گیرد. کسی که منتظری ندارد، ذوق فرار هم ندارد، ذوق بیرون‌زدن هم ندارد.
ما تا مقصد خوش‌آهنگی در صفحه خیالمان نبینیم، قصد سفر نمی‌کنیم.

——

از صفحه خیالتان چه خبـــــر؟

——
#انسانک46
#آیین_درخت_گردو

@Ensanak 🌳

🫂🕯️

فرض که همه عالم
مباهاتشون ترکِ نوازش ما باشه
دلیل نمی‌شه خودمون از نوازش خودمون غافل باشیم
مگه نه؟
ما آخرین نفری هستیم که
اجازه داریم خودمون رو ترک کنیم!
——
هوای خودتون رو‌ دارید؟
—-

#حسام_ایپکچی
#انسانکم

@Ensanak 🫂

😊💛
عجبا انگار ما تو همه این مسیر زیستن، مشغول تماشای جهانیم و خود رو نمی‌بینیم؛ گرچه که در این جمله مسامحه است، ما جهان رو با خود می‌بینیم و خود رو در جهان می‌بینیم. اما خیلی‌هامون عمری سپری می‌کنیم اما هرگز عاشقانه‌ای برای خودمون نمی‌سراییم.

همه این‌وآن رو نوازش می‌کنیم، اما دریغ از نوازشی بر خود. حتی جلوی آیینه که می‌ایستیم باز خود رو از چشمان خود نمی‌بینیم. ما در آیینه هم خود رو از چشمان دیگری می‌بینیم: آیا من رو خواهند پسندید؟ آیا من رو دوست خواهند داشت؟

انگار حتی اینکه خودمون خودمون رو دوست داشته باشیم هم در گرو دوست‌داشته‌شدن توسط دیگران هست.
خلاصه اینکه نمایی بر خودمون نداریم، نظری بر خودمون نداریم. باید راه طی بشه و سرانجام به بهای پیمودن، می‌رسیم به اون بلندی‌ای که می‌تونیم بر خودمون نظر بندازیم و خودمون رو تماشا کنیم.

——-

#انسانک49
#سال‌بلعیدگی

@Ensanak

🍁🌳⛰️
من باور دارم آدمی‌زاده، یا درجا مانده یا راهی و در سُقود است. نه‌خیر. دال دارد آخرش! سقو«د» با دالِ بدون دسته.
منظورم آن پیمودنی است که مردد میان سقوط و صعود است. من به این طریقت می‌گویم سقود.
من باور دارم ما مانند چتربازهایی هستیم که می‌افتیم و متوسل می‌شویم به چترهایمان. اهرم چتر را می‌کشیم؛ یا باز می‌شود، یا باز نمی‌شود. اگر باز شد که متوقف می‌مانیم. از اینجا به بعد، ما هم از جماعت راکدیم.
آن‌هایی که چترشان باز نمی‌شود در معرض سقودند.
من باور دارم انسان ِ در معرض سقود، لزوماً به سقوط نمی‌رسد. سقوط عاقبت کسی است که جاذبه زمینش بیشتر از جاذبه آسمانش باشد. اصلاً اگر کسی چترش باز نشد اما جاذبه آسمانش بیشتر از جاذبه زمینش بود چه؟ باز هم به زمین می‌خورد؟
اصلاً چه بسیار سقوط‌ها که در عاقبت معلوم می‌شود صعود بوده. به همین خاطر باور داشتم طریقت انسانی که بی‌وفا به توقفگاه است، طریقت سقود است. سقود، با دال!

___
تجربه سقود داشته‌اید؟
آن لحظه که فکر می‌کردید در حال سقوط هستید، چشم بستید، منتظر بودید به زمین بخورید، چشم باز کردید، خود را در اوج و صعود پیدا کردید؟

#انسانک26
#سقود
@Ensanak 🪂

🌻💛
وقتی من آینده شدم تربیت من تدریجی است.
به‌همین‌خاطر از شنبه قرار نیست اتفاقی بیفتد.
چون من آهسته‌آهسته من می‌شوم.
ما تمام آن چیز‌هایی که نشدیم، تدریجاً می‌شویم و تمام آن چیز‌هایی که فکر می‌کنیم محال است بشویم، بعید نیست یواش‌یواش بشویم.
یواش‌یواش عالِم بشویم،
یواش‌یواش جانی بشویم،
یواش‌یواش دزد و کلاه‌بردار و اختلاسگر بشویم یا
یواش‌یواش هنرمند و مؤثر و شرافتمند بشویم. همۀ شدن‌های آینده قدم‌قدم است.
——

🟡 یواش‌یواش چه شدید یا در مسیرِ چه‌شدنید؟

——

#انسانک39
#آ

@Ensanak 🌻

🫀💛
ما در رابطه‌ عاطفی‌مان، برای محبت‌‌ورزیدن، برای عشق‌ورزیدن، با قحط کلمه روبه‌روییم. واژه کم داریم؛
بالاخص برای روابطی که پایمان روی زمین است.
ما برای انبوهی از دوست‌داشتنی‌ها، کلمه نداریم.
حالا تو فکر کن برای نوازش به‌طور خاص واژه‌پردازی کنی.
نه هر نوازشی، نوازش عاشقانه. به سرِ انگشت بر سرِ زلف یار.
این چیست؟ این زلفار است.
ما برای این‌گونه نوازش در فارسی لفظ نداریم. من به آن می‌گویم «زلفار».
حالا چرا می‌گویم زلفار؟ ترکیب زلف و یار است دیگر.
به این جهت که نوازش در آن فرعِ ماجرا است.
آنچه اصالت دارد، یار بودنِ طرفین است والا نوازش زلف به‌دست آرایشگر را زلفاری‌کردن نمی‌گویند. زلفاری، اتکا به رابطه عاشقانه و قلبی طرفین دارد.


پ.ن: زلفاری‌کردن بلدید؟
اصلاً کسی را برای زلفاری دارید؟


——
#حسام_ایپکچی
#انسانک35
#زلفار


@Ensanak 💛

اگر تو در درک مفهوم «اراده» لنگ بزنی، راه تضمینی سقوط را پیدا کرده‌ای.
کسی که اراده را بفهمد، خاشع می‌شود، خاضع می‌شود. کسی که اراده را نفهمد انانیّت پیدا می‌کند و همه‌چیز را می‌خواهد مغلوب خودش کند، همه دیگران را به‌عنوان گماشتۀ فهم خود و سرباز مخدوم آرزو‌های خودش می‌خواهد.


#درمیانگی
#انسانک43

@Ensanak 🤍

❤️‍🩹❤️‍🔥
اگر بپذیریم که همواره دیگران را در میانه سفرشان تجربه می‌کنیم در قضاوتمان یک اثر جدی می‌گذارد.
چون ما پیشینه افراد را نمی‌دانیم؛ ما از بضاعت‌های دیگران بی‌خبریم.
در مقایسه بین دو نفر باید بدانیم:
اصلاً اندوخته و داشته این دو نفر مشابه هم بوده است یا خیر؟
نقطه شروع این‌ها در مسابقه زندگی یک‌جا بوده؟
این‌ها چیزهایی است که ما دسترسی به آن‌ها نداریم‌.
من که نمی‌دانم تو با چه اندوخته‌ای شدی این‌که الان هستی و تو هم نمی‌دانی من با چه اندوخته‌‌ای به اینجا رسیده‌ام.
شاید من صد واحد را طی کرده باشم و اکنون رسیده باشم به خانه شماره دویست؛ چون شروع من از خانه صد بوده. ولی کس دیگری خانه شماره دویست نیست، در خانۀ شماره صدوپنجاه قرار گرفته اما او از نقطه صفر بردار شروع کرده. او صد و پنجاه واحد پیموده و من صد واحد طی کرده‌ام.
پس او همت بیشتری صرف کرده.

چه‌چیزی ما را از قضاوت صحیح عاجز می کند؟
درمیانگی…
پس پذیرش اینکه ما با انسان‌ها در میانه روبه‌رو می‌شویم قضاوت را برای ما دشوار می‌کند.

——
پ.ن: از این دست قضاوت شده‌اید؟
——


@Ensanak ❤️‍🩹