📝🌼
از اشتباه بودنِ ایده‌تان نترسید.

بدنمند شدنِ اندیشه، سرآغازِ بودنش است. فکر تا زمانی که فقط در ذهن می‌لولد شانه‌به‌شانۀ «وهم» می‌نشیند. اما وقتی انشا و کتابتش می‌کنید و روی کاغذ می‌آورید تبدیل به یک «اثر» می‌شود؛ اثری که می‌تواند نقد شود، توسعه یابد، کاشته شود و در آینده سبز شود.

اگر اثر شما صحیح و درست و متقن بود که ناز شست‌تان؛ اگر اشتباه بود و حتی خودتان هم به اشتباه بودنش پی نبردید، به آثار اندیشمندان بعد از شما استحکام می‌دهد.

من همیشه این مثال را می‌گویم؛ اگر «شک»ِ هیوم نبود، هرگز «عقلانیتِ» کانت شکل نمی‌گرفت. گاهی درست‌های نسلِ بعد، روی خطاهای نسلِ قبل بنا می‌شود.
به همین دلیل حتی باید قدردانِ آثارِ اشتباه گذشتگان هم بود اما اشتباه آنان را تقلید و تکرار نکرد.

——
#پادکست_فارسی
#انسانک28
#برای_آرزوهایت

@Ensanak ✏️

⏳👴🏻👵🏻
در سال‌خوردگی و پس از طی مسیرهای گوناگون، با سپری‌شدن عمر پس از گذشت سال‌ها، وقایع در همدیگه ادغام می‌شن؛ احساسات در همدیگه هضم و ممزوج می‌شن... دیگه چیزها به‌رنگ زمان حادثه نیستند.
می‌تونه یک دعوا و مشاجره، بهانه‌ای بشه برای تغزل و عاشقی، و عجب نیست سوگ و فقدان یار با لبخند به زبان بیاد؛ درصورتی‌که این واقعه در زمان خودش بهانه لبخند نبوده.
اما تک‌به‌تک و خردخرد وقایع رنگ می‌بازند. تمام این واو(و)هایی که یک‌به‌یک بر رشته عمر مثل چراغ آویزان کردیم، نورهاشون در هم ادغام می‌شه و یک طعم باقی می‌ماند که حاصل بلعیدن سال‌ها ـ یا سال‌بلعیدگی به تعبیر من ـ همین طعمی است که باقی می‌ماند.

همه مقدماتی که گفتم برای رسیدن به این سؤال مرکزی است که:

عزیزجان، آبجی‌جان، داداشِ من!
با چه طعمی می‌خوایم پیر بشیم؟ به چه مقصدی می‌خوایم سال‌ها رو ببلعیم؟

@Ensanak ☕️

ببخشید اگر نامه پریشان بود. تمام متن نامه را با صدای پتک ابراهیم نوشته‌ام.
هرچه می‌گویم نشکن!، گویی ولع او به شکستن بیشتر می‌شود. دریغ از جمله و اعتنایی.
در وقفه‌ای میان گفت‌وگوها، پاسخ داد:
تو تنها زندانی‌ای نیستی که از شکستن دیوار سلّولش ناله می‌کند! انسان، اسطورۀ انس نابجاست!
انسان با دیوار زندانش هم انس می‌گیرد. گفت:
تا خدایانِ شیری از لثۀ وهم نیفتند، خدایِ راستین در آروارۀ خرد نخواهد رویید.

ابراهیم!
بکوب که من به کوبیدنت انس گرفته‌ام.
ابراهیم!
پتکت را قرض می‌دهی؟
من نیز چیزهایی یافته‌ام که شایستۀ کوبیدن است.

___
شما هم چیزهایی شایسته کوبیدن پیدا کرده‌اید؟
هرروز زندان ساخته‌اید یا یک خودِ جدید؟

___
#انسانک17 | #مرهم_بودا

@Ensanak 🪓

آیا در تاریخ، این را دیده‌ایم که مردمانی درجا کوچانده شوند یا مردمانی ایستاده کوچ کنند؟
به نظر می‌آید که این کلمات متناقض‌اند...
مگر می‌شود هم نرفت و هم رفت؟
مگر می‌شود ماند و هجرت کرد؟
مگر می‌شود درجا کوچ کرد؟


#انسانک48
#آفرین
@Ensanak 🤍

🍁🌼
ما انسان‌ها به بلندای مسئله‌مان انسانيم، يعنی اين مسئله‌های متفاوت است كه آدم‌های متفاوت تربيت می‌كند. اگر الان يک نفر از من يا تو بپرسد كه «مسئله‌ات چيست؟... مثلاً تو صبح كه بيدار می‌شوی يا از تختت می‌خواهی بلند شوی مسئله‌ات چيست؟» چه می‌گوییم؟
انسان بی‌مسئله ابزار مسئله ديگران می‌شود. وقتی خودت چيزی نداری، می‌روی مسئله ديگران را حل می‌كنی و ابزار ديگران می‌شوی.

حالا مسئله از كجا می‌آيد؟ مسئله در رنج كشف می‌شود. در مواجهه کشف می‌شود. شايد اگر جان رالز شخصيت داستان ما اين همه گرفتاری و رنج نمی‌ديد، به مسئله عدالت برخورد نمی‌كرد. من نمی‌خواهم مصائب زندگی را چراغانی یا درد را بزک كنم... اما می‌گويم همين امروزها كه گرفتاری داريم شايد فصل شكار مسئله است. شايد ما هم بتوانيم از دل رنج مسئله كشف كنيم.


مسئله‌ات چیست؟

——
#انسانک34
#آخ

@Ensanak 🌞

🌼🌱

ما حتی اگر فرزندان شوم‌آباد و دشوار زمانه هم باشیم، دستیابی به یک انرژی بسیار بزرگ برایمان امکان‌پذیر است. اما به این شرط که بتوانیم عظمت ذره را درک کنیم و ذره‌ها ما را خشنود کنند.
انگیزه زیستن را بتوانیم از جزئیات و چیزهای کوچک به دست آوریم. کسی که بتواند از ذره، انرژی بگیرد و ریزمغذی داشته باشد و از بهانه‌های خرد بهای بزرگ استخراج کند. در این صورت به یک منبع تمام‌ناشدنی برای خوشحالی و خشنودی متصل است.
به همین جهت امید دارم که بتوانیم صدای هزار ذره جزئی را که روز تا شب به ما زنده باد می‌گویند بشنویم.
و زندگی زیستن در میان جهانی است که ذره‌ذره او به ما زنده باد می‌گویند.

——

به ذرات جهان متصلید؟
ذره‌ذره خوشحال هستید؟

——-

#حسام_ایپکچی
#انسانک45

@Ensanak 🪽

💭💛
آنچه که امروز از ما به یغما رفته است، خیال ماست.
گویی که خیال‌باخته‌ایم، خیال همان قربانی‌ای است که بر سر مزارش کسی شیون نمی‌کند.
کسی نمی‌گوید که خیالمان را بردند، خیالمان را کشتند.
وقتی انسانی، وقتی مردمان جامعه‌ای و سرزمینی تصویر خوشی در خیال نداشته باشند، آن‌گاه مقصد جذابی برای پیمودن هم ندارند.
این شعر را شنیده‌اید که می‌گوید:
حالِ من، حالِ اسیری است که هنگام فرار
یادش آمد که کسی منتظرش نیست، نرفت...

تمام فرارها به ذوق دیداری صورت می‌گیرد. کسی که منتظری ندارد، ذوق فرار هم ندارد، ذوق بیرون‌زدن هم ندارد.
ما تا مقصد خوش‌آهنگی در صفحه خیالمان نبینیم، قصد سفر نمی‌کنیم.

——

از صفحه خیالتان چه خبـــــر؟

——
#انسانک46
#آیین_درخت_گردو

@Ensanak 🌳

🫂🕯️

فرض که همه عالم
مباهاتشون ترکِ نوازش ما باشه
دلیل نمی‌شه خودمون از نوازش خودمون غافل باشیم
مگه نه؟
ما آخرین نفری هستیم که
اجازه داریم خودمون رو ترک کنیم!
——
هوای خودتون رو‌ دارید؟
—-

#حسام_ایپکچی
#انسانکم

@Ensanak 🫂

😊💛
عجبا انگار ما تو همه این مسیر زیستن، مشغول تماشای جهانیم و خود رو نمی‌بینیم؛ گرچه که در این جمله مسامحه است، ما جهان رو با خود می‌بینیم و خود رو در جهان می‌بینیم. اما خیلی‌هامون عمری سپری می‌کنیم اما هرگز عاشقانه‌ای برای خودمون نمی‌سراییم.

همه این‌وآن رو نوازش می‌کنیم، اما دریغ از نوازشی بر خود. حتی جلوی آیینه که می‌ایستیم باز خود رو از چشمان خود نمی‌بینیم. ما در آیینه هم خود رو از چشمان دیگری می‌بینیم: آیا من رو خواهند پسندید؟ آیا من رو دوست خواهند داشت؟

انگار حتی اینکه خودمون خودمون رو دوست داشته باشیم هم در گرو دوست‌داشته‌شدن توسط دیگران هست.
خلاصه اینکه نمایی بر خودمون نداریم، نظری بر خودمون نداریم. باید راه طی بشه و سرانجام به بهای پیمودن، می‌رسیم به اون بلندی‌ای که می‌تونیم بر خودمون نظر بندازیم و خودمون رو تماشا کنیم.

——-

#انسانک49
#سال‌بلعیدگی

@Ensanak

🍁🌳⛰️
من باور دارم آدمی‌زاده، یا درجا مانده یا راهی و در سُقود است. نه‌خیر. دال دارد آخرش! سقو«د» با دالِ بدون دسته.
منظورم آن پیمودنی است که مردد میان سقوط و صعود است. من به این طریقت می‌گویم سقود.
من باور دارم ما مانند چتربازهایی هستیم که می‌افتیم و متوسل می‌شویم به چترهایمان. اهرم چتر را می‌کشیم؛ یا باز می‌شود، یا باز نمی‌شود. اگر باز شد که متوقف می‌مانیم. از اینجا به بعد، ما هم از جماعت راکدیم.
آن‌هایی که چترشان باز نمی‌شود در معرض سقودند.
من باور دارم انسان ِ در معرض سقود، لزوماً به سقوط نمی‌رسد. سقوط عاقبت کسی است که جاذبه زمینش بیشتر از جاذبه آسمانش باشد. اصلاً اگر کسی چترش باز نشد اما جاذبه آسمانش بیشتر از جاذبه زمینش بود چه؟ باز هم به زمین می‌خورد؟
اصلاً چه بسیار سقوط‌ها که در عاقبت معلوم می‌شود صعود بوده. به همین خاطر باور داشتم طریقت انسانی که بی‌وفا به توقفگاه است، طریقت سقود است. سقود، با دال!

___
تجربه سقود داشته‌اید؟
آن لحظه که فکر می‌کردید در حال سقوط هستید، چشم بستید، منتظر بودید به زمین بخورید، چشم باز کردید، خود را در اوج و صعود پیدا کردید؟

#انسانک26
#سقود
@Ensanak 🪂

🌻💛
وقتی من آینده شدم تربیت من تدریجی است.
به‌همین‌خاطر از شنبه قرار نیست اتفاقی بیفتد.
چون من آهسته‌آهسته من می‌شوم.
ما تمام آن چیز‌هایی که نشدیم، تدریجاً می‌شویم و تمام آن چیز‌هایی که فکر می‌کنیم محال است بشویم، بعید نیست یواش‌یواش بشویم.
یواش‌یواش عالِم بشویم،
یواش‌یواش جانی بشویم،
یواش‌یواش دزد و کلاه‌بردار و اختلاسگر بشویم یا
یواش‌یواش هنرمند و مؤثر و شرافتمند بشویم. همۀ شدن‌های آینده قدم‌قدم است.
——

🟡 یواش‌یواش چه شدید یا در مسیرِ چه‌شدنید؟

——

#انسانک39
#آ

@Ensanak 🌻

🫀💛
ما در رابطه‌ عاطفی‌مان، برای محبت‌‌ورزیدن، برای عشق‌ورزیدن، با قحط کلمه روبه‌روییم. واژه کم داریم؛
بالاخص برای روابطی که پایمان روی زمین است.
ما برای انبوهی از دوست‌داشتنی‌ها، کلمه نداریم.
حالا تو فکر کن برای نوازش به‌طور خاص واژه‌پردازی کنی.
نه هر نوازشی، نوازش عاشقانه. به سرِ انگشت بر سرِ زلف یار.
این چیست؟ این زلفار است.
ما برای این‌گونه نوازش در فارسی لفظ نداریم. من به آن می‌گویم «زلفار».
حالا چرا می‌گویم زلفار؟ ترکیب زلف و یار است دیگر.
به این جهت که نوازش در آن فرعِ ماجرا است.
آنچه اصالت دارد، یار بودنِ طرفین است والا نوازش زلف به‌دست آرایشگر را زلفاری‌کردن نمی‌گویند. زلفاری، اتکا به رابطه عاشقانه و قلبی طرفین دارد.


پ.ن: زلفاری‌کردن بلدید؟
اصلاً کسی را برای زلفاری دارید؟


——
#حسام_ایپکچی
#انسانک35
#زلفار


@Ensanak 💛

اگر تو در درک مفهوم «اراده» لنگ بزنی، راه تضمینی سقوط را پیدا کرده‌ای.
کسی که اراده را بفهمد، خاشع می‌شود، خاضع می‌شود. کسی که اراده را نفهمد انانیّت پیدا می‌کند و همه‌چیز را می‌خواهد مغلوب خودش کند، همه دیگران را به‌عنوان گماشتۀ فهم خود و سرباز مخدوم آرزو‌های خودش می‌خواهد.


#درمیانگی
#انسانک43

@Ensanak 🤍

❤️‍🩹❤️‍🔥
اگر بپذیریم که همواره دیگران را در میانه سفرشان تجربه می‌کنیم در قضاوتمان یک اثر جدی می‌گذارد.
چون ما پیشینه افراد را نمی‌دانیم؛ ما از بضاعت‌های دیگران بی‌خبریم.
در مقایسه بین دو نفر باید بدانیم:
اصلاً اندوخته و داشته این دو نفر مشابه هم بوده است یا خیر؟
نقطه شروع این‌ها در مسابقه زندگی یک‌جا بوده؟
این‌ها چیزهایی است که ما دسترسی به آن‌ها نداریم‌.
من که نمی‌دانم تو با چه اندوخته‌ای شدی این‌که الان هستی و تو هم نمی‌دانی من با چه اندوخته‌‌ای به اینجا رسیده‌ام.
شاید من صد واحد را طی کرده باشم و اکنون رسیده باشم به خانه شماره دویست؛ چون شروع من از خانه صد بوده. ولی کس دیگری خانه شماره دویست نیست، در خانۀ شماره صدوپنجاه قرار گرفته اما او از نقطه صفر بردار شروع کرده. او صد و پنجاه واحد پیموده و من صد واحد طی کرده‌ام.
پس او همت بیشتری صرف کرده.

چه‌چیزی ما را از قضاوت صحیح عاجز می کند؟
درمیانگی…
پس پذیرش اینکه ما با انسان‌ها در میانه روبه‌رو می‌شویم قضاوت را برای ما دشوار می‌کند.

——
پ.ن: از این دست قضاوت شده‌اید؟
——


@Ensanak ❤️‍🩹

وحدت این نیست که همه شکل هم شویم.
وحدت کمال‌یافته مال زمانی است که حکمت تنوع را بفهمیم. درستش این است که رنگ به رنگ باشیم.
هیچ رنگی به‌تنهایی اگر روی بوم کشیده شود نقاشی حاصل نمی‌شود.
ما رنگِ زیبا نداریم...
زیبایی در تمایزهاست.
زیبایی در تبعیض‌هاست؛ اما تبعیضی که عاقلانه باشد، هارمونی و نسبت معنامندی داشته باشد.
کمال آگاهی در زمانی اتفاق خواهد افتاد که ما تمایز بین وحدت و یکسانی را بفهمیم.


#راه_مربی_است
#انسانک42

@Ensanak 🌈

🐎🐴💛
بین من و جهان پیرامون یا جز من، یک مرز باریک وجود دارد.
یعنی اگر هستی را مثل یک بوم نقاشی یا عکس تصور کنید و در انبوهی از جمعیت، بگویند خودت را نشان بده! تو از کجا شروع می‌شوی؟
با یک قلم دور خودت خط بکش.
این مرزی که می‌کشی و می‌گویی من از اینجا شروع می‌شوم اسمی دارد.
مرز من کجاست؟ مرز من بدن است.

حسام از کجا شروع می‌شود؟ از آن خطّ بدن. قبلش دیگر من نیستم. من از آنجایی آغاز می‌شوم که بدنم. تو از آنجایی آغاز می‌شوی که بدنی. نه فقط من و توی انسان، درخت از کجا شروع می‌شود؟ از تنه، از بدن. این تنه که می‌گویم لزوما آن استوانه چوبی وسط نیست. ما این را به معنای عام بگیریم؛ مشتمل بر برگ و ساقه و ریشه و همه‌چیز.
پس بیرونی‌ترین لایۀ هر من، بدن است.
ما در مورد بدن، کم‌توجه و کم‌مهریم و از آن غفلت کرده‌ایم.

———-
چه چیزهای بدنمند دیگری می‌شناسید؟

——

#مرز_من_بدن
#انسانک27

@Ensanak

🦋🎨
برخلاف آن چیزی که ما در نگاه سطحی و ادبیات محاوره‌ای به آن اشاره می‌کنیم و برداشت ماست، هنر مخلوق هنرمند نیست بلکه هنر «نمود وجود» است.
هنر حقیقتی است که کسی را خطاب قرار می‌دهد، کسی را صدا می‌کند و رخی نشان می‌دهد.
آن کسی که مخاطب هنر قرار می‌گیرد برای رخ‌نمایی، می‌شود «هنرمند» و از اینجا به بعد تقلا و تلاش هنرمند است که آن چیزی را که دیده است در قالبی ابراز کند.
ممکن است آن قالب، آوا و موسیقی باشد، ممکن است نقاشی باشد، ممکن است حرکت باشد، ممکن است متن و ادبیات و لغت باشد. تمام تقلاها برای اظهار آن حقیقتی است که یک لحظه خودی نشان داده است.
برای من و امثال من شاید درک این جملات دشوار باشد اما هنرمند آن را چشیده است. او دیده که در لحظه‌ای گویی شوری در او دمیده شده؛ چیزی به‌واسطه آن شور خلق شده که بعداً هر کاری کرده خودش هم نتوانسته بازتکرارش کند. «آن»ی داشته و در آن لحظه اتفاقی افتاده. بنابراین هنر حتی از خود هنرمند هم برتر است.
ــــ

پ.ن: شما هنر را چگونه می‌بینید و چه هنرهایی می‌شناسید؟


🧑‍🎨 خالق این اثر: david_popa_art


#انسانک21
#به_احترام_هنر

@Ensanak 🦋

آغاز نهان‌خانه

• تاریخ: ۱۴۰۳/۰۹/۲۳
• #حسام_ایپکچی
@hesam_ipakchi

👵🏻👴🏻
ما چنین بزرگ شدیم که همیشه روزهای خوب زندگی پشت سرمون بوده.
در روایتمون هم از زندگی همیشه به گونه‌ای نقالی و روایت می‌کنیم که گویی خوشی‌ش پشت سر بوده و رنجش پیش رو.
تا زمانی که این کهن‌باور دگرگون نشه و ما نپذیریم که قدم‌به‌قدم در حال اندوختن هستیم، همه این چیزهایی که حتی به‌عنوان شکست، اشتباه و خطا می‌دونیم و تمام اون واو(و)های عطفی که امروز بهش افتخار نمی‌کنیم، می‌تونه عصاره‌ای داشته باشه که از اون عصاره، بلوغ و پرواز ما بربیاد. تجربه‌ای اندوخته بشه که پرهیز داده بشیم از خطاهای بزرگ‌تری که در پیش رو هست.
اگر این مفهوم وارونه بشه و ما بپذیریم که به‌سمت روزهای مهم‌تر و بزرگ‌تر در حال حرکت هستیم، بپذیریم قیمت راستین، نه خنده کودکانه بلکه لبخند رضایت پیرزن و پیرمردی است که در کهن‌سالی از مسیر سپری‌شده خودشون رضایت دارند، اون‌وقت قصدکردن توجیه پیدا می‌کنه.
اون‌وقت دست رو دست نمی‌گذاریم و بگیم «خب پیر می‌شیم دیگه»
نه!
پیرشدن مسئله نیست؛ مسئله چگونگی پیرشدنه.

——
پ.ن: فاصله هست بین سال‌خوردگی و سال‌مردگی…
چطور پیرشدن مطلوب شماست؟

—-
@Ensanak 🤍

سلام همراهان انسانک
یلداتون مبارک!
شبی که در ذهن ما ایرانی‌ها، به‌عنوان شبِ قصه‌ها و روایت‌های شیرین شناخته می‌شه، شاید بهترین فرصت باشه برای آغازِ یک راه تازه از جنس کلمه. حالا کدوم راه؟
اگه هنوز دانش‌آموز مدرسه بودیم، شاید بهمون موضوع انشا می‌دادن: یلدای خود را چگونه گذراندید؟ همین هم ثبت تجربه زیسته بود دیگه؛ مگه نه؟ ما که دانش‌آموزای همیشگی دنیا هستیم، بیایین هر هفته حول یک موضوع که می‌تونه تفکر و خیالمون رو قلقلک بده، و در تجربه زیسته اکثرمون هم باشه (البته با حفظ منحصربه‌فردی‌ش برای هرکس)، انشای کوچکی بنویسیم. ما از همین امشب و زیر این پست چشم‌به‌راهِ انشاهای خوندنی شما هستیم.

برای نوشتن و ارسال انشاها، به این نکات دقت کنین:
1ـ #انشائک هفتگی است. هر جمعه موضوع انشا اعلام می‌شه و هر پنج‌شنبه، برگزیده مشخص خواهد شد.
2ـ تعداد کلمات مجاز هر انشا حداقل 50 و حداکثر 300 کلمه است.
3ـ هر نفر در هر موضوع، فقط با یک انشا می‌تونه شرکت کنه.
4ـ شیوه ارسال، صرفاً در کامنت‌های زیر پست مربوط به انشا و شیوه انتخاب، صرفاً با شمارش لایک‌ها (آیکون ❤️و👍) پای هر انشا خواهد بود.
5ـ موضوع هفته اول یلداست.


@Ensanak 📝