#نوزایی_و_بازآفرینی
#کالبد_شکافی_شکستها_و_پیروزیها_در_ایران_و_شرق_باستان

#نویسنده_داتیس_مهرابیان

دیباچه #بخش_۱۲
#داستان_پری_دریایی_قدرت_و_افسون

       🔹  سینه اش سنگین شده بود و  نفسش "سیزیف وار" ، زیر بار احساسی ناشناخته و خُرد کننده ، اما شیرین و وسوسه گر به سختی بالا می آمد و مانند سقوط کولبَران ، در قلب سنگیِ درّه های خاموش ، فرو می افتاد.

با خودش اندیشید ؛ مگر می شود به هلال سرخ لبخندی خیالی ، به چشمک ستاره ای در ژرف تاریکی یا به درخت روییده بر لبه ی پرتگاهی از تردیدها ، دل بست !؟

نسیم خنکی از سوی دریا ، شرجی نشسته بر تنش را سرد کرد و صدای موج های پیچیده در آواز  مرغ های دریایی ، در گوش جانش نشست.
دستانش روی تنِ گلسنگ ها و خزه ها ، خزید و زیر گیوه های سفیدش ، صدای خُرد شدن صدفها ، در حلقوم ماسه های ساحل ، خفه شد.

سرش را آرام از پشت تخته سنگ  بیرون برد و باریک راه ساحلی را پایید.
  دخترک به نزدیکی صخره ها رسیده بود و در کنار آبگیری کوچک از دریا که لای نیزار ها و صخره های کوتاه ، پنهان بود ، برای  تن سپردن به آغوش آب ، آماده می شد.
اندام زیبایش به مانند سرو بلندی منعکس در آب و موهایش از بلور شانه های نیمه عریان ، آبشاری از طلای جاری بود که بر سینه و بازوان بیرون افتاده از تن پوش اطلسی رنگش ، می درخشید.

جوان سرش را به شتاب دزدید و دستهایش را بر کمر لیز گلسنگ ها ، محکم کرد .

اکنون دیگر صدای برخورد موج ها بر پهلوی صخره ها در گوشش گنگ بود و فقط تپش قلبش بود که مثل "موسیقیِ زار" در کوبش طبل و سنج و سنان ، داشت روحش را از تنش ، جدا می کرد.

ندایی نفرینی و سرزنش کننده در گوش جانش دوید ، با خودش عهد کرد که اگر دختر  ، متوجه نگاه پنهانی اش نشود ، دیگر این کار را تکرار نکند و مثل همیشه جز راه خانه به ساحل و ماهی گیری در کرانه های نیلگون دریا به هیچ کس و هیچ چیز دیگری توجه نکند.

جوان که دل دلیرش می لرزید ،  مثل کودکی پشیمان ، پشت صخره ها کز کرده بود و به دشواری برگشتن به قایقش ، آنگونه که دختر ، متوجه نشود ، می اندیشید.

ناگهان نسیم دریا از بوی ماهی و صدفها ،  تهی شد و مشامش را از عطر بهار نارنج ، پُر کرد .

در لذت آن بوی خوش ، بر این اندیشه بود که از نخلستانها و درختان ریشه _آویزان لور و  توده های زرد و سبز موز ، تا باغستانهای لیمو و نارنج ، چند فرسخ راه است ؟ و این بوی مست کننده ی بهار نارنج از چه مسافتی به سوی دریا می تازد ؟

پلکهایش را روی هم گذاشت و همراه ضربان قلبش که آرام و آرام تر می شد ، پاهایش را روی ماسه ها سُر داد ،  با تکیه بر صخره و گلسنگ ، بر زمین نشست و به آبی که از ماسه ها بیرون می زد و لباسهایش را می مکید ، توجه نکرد.

چند نفس عمیق کشید و لبخندی بر لبش نشست.
احساس کرد در بهشتی از عطر و شکوفه ، گام بر می دارد و از  نوای هزاران بلبل  و آواز صد ها زن خنیاگر ، گوش جانش آرام آرام لبریز می شود.
موج ها از دریا به آبگیر کوچک می خزیدند و لای نیزارها در آوای افسونگری که از لبهای دخترک ، پَر می گشود ، خاموش می شدند.

پسرک بی آنکه بداند ، به افسون  آواز آن دختر زیبا ، دچار شده بود ، ...


ادامه دارد ....

✅ #درگاه_نگارین_و_چکامه_داتیس_مهرابیان
@esmaeilmehrabiandatis

👆هفتم آبان و چهارم شهریور ؟!

چهارم شهریور ماه ، زاد روز کوروش بزرگ ، روز پادشاهی نیک بر خویشتن و جهان ، روز مرد ایرانی بر رادمردان اندیشمند و شیران دلیر ایرانشهر فرهنگی فرخنده باد !
(چهارم شهریور مزدیسنا گذشته )

#درگاه_نگارین_چکامه_داتیس_مهرابیان
@esmaeilmehrabiandatis

‍ ‍ ‍#خرد_نامه_کوروش_نامه
#سروده_داتیس_مهرابیان

🌸🩵🌸🩵🌸🩵🌸🩵🌸🩵
هر ایرانی یک پادشاه و یک کوروش خواهد بود.
🌸🩵🌸🩵🌸🩵🌸🩵🌸🩵

در پاسخ به یاوه گویی های انیرانِ ناخوانده ، نشسته بر سریرِ دولتمداری ، که بی شرمانه در سرزمینِ کوروش بزرگ ، به پدر حقوق بشر و به هویت و شناسه ی ملیِ ایرانیان ،  توهین می کنند.
با دلیری به آن بی فرهنگان تاریخ نخوانده و دشمنان ایران ، می گوییم ؛ ننگتان باد که ایران و میراثِ ایران را نمی شناسید ، کوروش بزرگ  ، نه تنها شکوه و  شناسه ی ایرانشهری و فرهنگ ایرانی است ، بلکه او فرآیینِ اندیشه ی جهانی و انسانیت است ، پس دهان بی مقدارتان را ببندید !

«قدر زَر ، زرگر شناسد ، قدر گوهر گوهری»

💫👑💫
بر الواحِ سنگی  ،  اَبَر شهریار
اَنوشه -حقیقت ،  شهِ نامدار

همان هُور ، معنای کورش به سنگ
چنان آفتاب است در چشمِ تَنگ

که از تَنگْ چشمی ، غَرَض داشتند
خَسان ،کورش افسانه پنداشتند

ندیدند روشن ، کتیبه ، به  پارس
از اسنادِ  محکم به ایلام و فارس

به یونان و روم و به پرس ِ  پولیس
به نامِ  نخستینش آگرو داتیس

که معنای کورش ، همان مهر و هور
گرفته شد از نامِ خورشید و نور

به تورات ،"کورِش" ، به یونان" کُرُس"
و در روم ، سیروس و هم سایروس

به تاریخِ  ابنِ اثیر آنچه هست
در اسنادِ اسلامی او کیْ رُش است

در آن لوحه های نبونید -نصر
در أنشان و در هر کتيبه ، به عصر

چنان هست و هستیْشْ ، عالم فروز
که هور است خورشیدِ روشن به روز

از اقصای گیتی ، هزاران سند
بر انسانیت ، صلحِ او مُستند

که در روزِ هفتم ،  از آبان- نگار
در آغوشِ بابِل گرفت او قرار

در آن هلهله ، شادی مردمان
گشوده شد آن کشور ِباستان

و بی هیچ ، خون ریزی آن شاهِ داد
به بابِل سپاهش چنین ، پا نهاد

بفرمود ؛ هر باور از کفر و دین
دل- آزاد باشد به هر سرزمین

چو آزادی اصل است در هر جهان 
نباشد  ، کسی برده ی دیگران

به منشورِ قانونش از نو ، جهان
به رامش رسد ، بی گمان ، هر زمان

به کوروش بنازد ، جهان ، سرفراز
که با مهر او  ، عشق  گردد تراز

فروزنده همنامِ خورشیدِ فَر
از افسانه ، دور و ، از اسطوره ، سر


#درگاه_نگارین_و_چکامه_داتیس_مهرابیان
@esmaeilmehrabiandatis

بخشی از #کوروش_نامه
سروده ؛ #داتیس_مهرابیان


به کوروش بنازد ، جهان ، سرفراز
که با مهر او  ، عشق  گردد تراز

فروزنده همنامِ خورشیدِ فَر
از افسانه ، دور و ، از اسطوره ، سر
...

بفرمود ؛ هر باور از کفر و دین
دل- آزاد باشد به هر سرزمین

چو آزادی اصل است در هر جهان 
نباشد  ، کسی برده ی دیگران

به منشورِ قانونش از نو ، جهان
به رامش رسد ، بی گمان ، هر زمان


#درگاه_نگارین_و_چکامه_داتیس_مهرابیان
@esmaeilmehrabiandatis

شناسنامه نیاکان و شاهان ایران باستان
از زبان فردوسی بزرگ
در پاسخ به ایران ستیزانِ بیمار مغز و بی مایه

#درگاه_نگارین_و_چکامه_داتیس_مهرابیان
@esmaeilmehrabiandatis

زادروز کوروش بزرگ
روز خرد و خردمندی ، روز مردان دلیر آریایی و روز پدر ، بر ایرانیان نژاده و خردمند همایون باد!


#درگاه_نگارین_و_چکامه_داتیس_مهرابیان
@esmaeilmehrabiandatis

#نوزایی_و_بازآفرینی
#کالبد_شکافی_شکستها_و_پیروزیها_در_ایران_و_شرق_باستان

#نویسنده_داتیس_مهرابیان

دیباچه #استوره ها(اسطوره ها)
#بخش_۱۳
#افسانه_پری_دریایی_قدرت_و_افسون

در آن لحظاتِ جادویی و در امتداد بوی بهارنارنج و دیبای زر- نشانِ آواز که از حنجره ی دختر زیبا ، مانند قاصدک های سبکبال بر دوش هوا سوار بود ، رنگین کمانی از فراز صخره ، به روشنای باغی از لیمو و نارنج ، پل بست.

نیرویی ، پسرک را از زمین بلند کرد و گامهایش را سبک ، بر پل رنگین کمان نهاد.
در کشش نوری که از سوی باغ ، بر قلبش می تابید ، پراکنده شدنِ ذرات وجودش را به شکلِ خورشیدهایی کوچک و غبارهايی از ستاره می دید.

انگار بر سینه ی آب ، گام نهاده ، در طیفی از هفت رنگ و پرنیانی از آواز ، پیش می رفت که سایه ی پرنده ای بزرگ بر پل رنگین کمان ، نگاهش را متوجه بالای سرش کرد.
تمام وجودش چشم شد و دختر زیبا را ، سوار بر "شیردالی" بزرگ دید .
"شیر دال" ، پیکرش از ده شیر نر و بالها و سر عقابی شکلش از ده عقاب ، بزرگ تر بود و دم طاووسی و رنگارنگش ، مانند دم مرغ های بهشتی در هوا ، رقصان بود.
جوان اندیشید این ، گریفینِ شگفت انگیز ، که حیوان _پرنده ایست با اندامی از سه جانور ، شیر ، عقاب و طاووس ، چگونه رام دخترک جوان شده است؟

پیکر و بالهای شیردال ، تمام گستره ی نگاه پسرک جوان را گرفت و لبخند دخترک ، با دیبای آوازی مینوی ، ذرات وجودش را به رقص در آورد .

شیردال ، بالهایش را چند بار به آرامی باز و بسته کرد و به سرعت برق و باد از فراز پل گذشت و در میان ابرهای سبز رنگ ، بر فراز آن باغ نارنج و لیمو ، ناپدید شد.

مدتی سکوتی ژرف برقرار شد ، پسرک ، احساس کرد تنش یخ کرده و آب در حال بالا آمدن ، دارد ، بدنش را می بلعد.

گوشش از صدای مرغ های دریایی پر شد و ناگهان ، چشمهایش ، بدون اراده باز شدند.

نگرانی و دلهره ، تمام وجودش را فرا گرفت.
آنچه را که می دید باورش نمی شد ، شگفت زده خورشید را در سمت مغرب دید ، خورشیدی که تا چند لحظه قبل هنوز کامل از کرانه ی صبح بیرون نیامده بود ، اکنون جام شرابی سرخ در گلوی مغرب می ریخت و دریا را ، لکه های رنگ نارنجی و قرمزش ، لابه لای خط - فاصله های سیاه بلم ها و قایق ها ، تاش می زد.

از خودش پرسید ؟ خواب بودم ؟ چند ساعت ؟ نه ! نه ! من فقط چند لحظه ، پلکهایم را روی هم گذاشتم !! نه !! این باور کردنی نیست !.
سراسیمه از میان آب که تا کمرش رسیده بود ، برخاست ، اندیشید که اگر دختر زیبا در حال شنا کردن باشد ، می تواند ، پنهانی خودش را به قایق برساند.

روی پنجه های پاها قد کشید و سر و گردنش را آرام از پشت صخره بیرون برد ، دخترک را دید که پشت به دریا ، سبد در دست در میانه های باریک راه ساحلی به سوی کلبه اش می رود.

دیگر ، با خورشید در حال غروب ، بالا آمدن آب دریا و رفتن دختر ، باورش شد که یک روز تمام ، پشت آن صخره در خواب بوده است.
تنش ، خسته بود ، انگار تمام روز تور ماهیگیری اش را در دریا پهن کرده و بالا کشیده و هزاران ماهی صید کرده است.
گیج و سردرگم راه ساحل را در پیش گرفت ، هنوز سرش سبک از آواز قشنگ و سحر آمیز دخترک بود .
به قایقش که رسید ، فانوس خاموش را برداشت و تور را که نیمی در آب و نیمی در قایق بود ، بر دوش گرفت یک صدف بزرگ و فرشته ماهی کوچکی در تورش گیر کرده بود ، ماهی را از تور در آورد و به آب انداخت و با حالی تا آن روز در خودش سراغ نداشت ، مثل مستی که از میخانه برگشته باشد ، تلو - تلو ، راه خانه را در پیش گرفت.

ادامه دارد ...


#درگاه_نگارین_و_چکامه_داتیس_مهرابیان
@esmaeilmehrabiandatis

در خودت که فرو می روی
جایی آن دوردستها
دست در گردنم انداخته ای

در خودم که فرو می روم
به کافه ی شعر می رسم
آنجا که طعم قهوه ی چشمهایت
روزگار مرا سر کشیده است

#داتیس_مهرابیان
@esmaeilmehrabiandatis

#نوزایی_و_بازآفرینی
#کالبد_شکافی_شکستها_و_پیروزیها_در_ایران_و_شرق_باستان

#نویسنده_داتیس_مهرابیان
دیباچه ،#استوره ها (اسطوره ها) #بخش_۱۴
#داستان_عشق_اسپندیاد_و_پری_دریایی

هوا تاریک شده بود که جوان از کنار کلبه ی دخترک ، با فانوس خاموش در دست و تور بر دوش  می گذشت. نور کم سویی از روزنه های کلبه به بیرون می تابید.

لحظه ای درنگ کرد تا شاید باز آوازی آرام یا زمزمه ای ، گوش جانش را بنوازد ، اما صدای گریه ی آرام زنی  ، تکانش داد و از مستی اش کم کرد ، چند قدمی به سوی کلبه رفت ، اما پشیمان شد و راهش را به سوی خانه ی خودشان کج کرد .

از دور سایه ی مادر را بر آستانه ی در دید که مثل هر شب ، نگاه نگرانش را به راه دوخته بود.

مادر که متوجه گامهای نا استوار و احوال  پسرش شده بود ،  به استقبالش دوید.
به او که رسید ، تور را از شانه اش برداشت و زیر بازوانش را گرفت و با نگرانی حالش را پرسید ، جوان چیزی نگفت و بازویش را از دستان مادر رهانید ،  مادر از حال پسر و تور خشک و بی ماهی نگران و شگفت زده بود.

تور را در گوشه کلبه گذاشت و تا ظرف غذا و کوزه ی آب را بردارد و از فرزند پذیرایی کند ،  پسر خودش را به تخت چوبی اش رسانده و دمر روی آن افتاده بود .

لحظه ای بعد ، مادر با ظرف غذا و آب ، بالای سر فرزند  که غرق در خواب بود ، ایستاد و با دلسوزی گفت ：
- امروز ،حتما روز پسرم نبوده است ،  بیچاره هر چه تلاش کرده هیچ ماهی صید نکرده و از هر روز خسته تر به خانه برگشته است.
به تور ماهی گیری نگاه کرد ، به نظرش آمد چیزی سفید مثل فلس ماهی ،  میان تور درخشید ، یا در شعله ی اخگرهای فروزان  اجاق این طور به نظرش آمد ،
کنجکاو شد .
ظرف غذا را زمین گذاشت و تور را وارسی کرد ، به جز آن قسمت از تور که صدفی تقریبا بزرگ در آن جای گرفته بود ، تمام تور تقریبا  خشک بود  و انگار اصلا در آب فرو نرفته است.

از رنگ و لعاب صدف خوشش آمد با خودش گفت ：
- این صدف زیبا  به اندازه ای هست که  بتوانم  از آن دوری کوچک غذا درست کنم یا سوراخش کنم و به گردنبند سنگ و صدفم اضافه کنم.

به زحمت صدف را از لا ی تور بیرون کشید و دو لپه ی به هم فشرده و بسته اش را باز کرد ، ناگهان نوری درخشنده ، چشمانش را گرفت ، گوهری شب چراغ ، مرواریدی ماهگون ، روشن و چشم نواز در میان صدف بود ، از خوشحالی در پوست خودش نمی گنجید ، مروارید را برداشت و در برابر صورتش گرفت ، یک لحظه به یاد کودکی اش افتاد که همیشه آرزو می کرد ، شبی ماه را در دستانش بگیرد و اکنون آرزویش را بر آورده شده می دید ناخودآگاه چند بار با صدای بلند ،پسر جوانش را صدا زد ...


ادامه دارد ...

✅ #درگاه_نگارین_و_چکامه_داتیس_مهرابیان
@esmaeilmehrabiandatis

خشونت کلامی !!!!!

سریعترین راه برای از کار انداختن مغز فرزندان 😱😳😢

برای هر کسی که فرزندی دارد بفرستید

#آکادمی_هنر_و_خلاقیت_داتیس در تلگرام
@Datisartacademy

#نوزایی_و_بازآفرینی
#کالبد_شکافی_شکستها_وپیروزیها_در_ایران_و_شرق_باستان

#نویسنده_داتیس_مهرابیان
دیباچه #استوره ها(اسطوره)
#بخش_۱۵
#داستان_عشق_اسپندیاد_و_پری_دریایی

اما جوان که انگار یک خُم شراب را سر کشیده باشد ، مست و پاتیل ، کوچکترین تکانی نخورد.

زن از خوشحالی خوابش نمی برد ، و با آرزوی خوشبختی و پایان سختی های خودش و پسرش در سایه ی ثروتی که می توانستند از فروش آن مروارید شب چراغ به دست آورند ، تمام شب را به رویا پردازی گذراند .

پیش از سپیده دمان ، باز به بالین پسر رفت و سعی کرد بیدارش کند ، پسر همچنان در خواب بود و گاهی در رویا حرفهایی می زد که برای مادر ، مفهوم نبود ، تنها واژه ی گریفین بزرگ را از میان حرفهایش تشخیص داد و با لبخندی بر لب ، با خودش اندیشید：
- پسرم نمیداند که مرواریدی گران بها ، صید کرده است ، بی گمان اکنون خواب می بیند ، "شیردالِ ایرانویچ " ، آن گریفینِ بزرگ که نگهبان گنجینه های این سرزمین از دریاچه ی کاسپین تا دریا و خلیج کهن پارس است ، به او اجازه ی برداشت از گنج های خدایان را داده است .
سپس با خوشحالی ، دستی بر سر پسر برومندش کشید و در کنار تختش ، مروارید در دست ، دراز کشید و همانجا خوابش برد.

فردا روز  که آفتاب سر زد و صدای گنجشکها از تیرک های چوبیِ بیرون زده از سقف خانه با آوای مرغان دریایی ، درهم آمیخت ، جوان از خواب بیدار شد .
مادرش را دید که مثل نوزادی بر  زیر انداز خشک ،  روی زمین به خودش پیچیده و خوابش برده است.
سراسیمه تورماهیگیری اش را برداشت و از خانه بیرون زد.

از برابر کلبه ی دختر  که گذشت ، می دانست،  او پیش از برآمدن آفتاب به آبگیر ساحلی ، رفته است.

شتابان ، مثل تشنه ای که به دنبال آب باشد ، نگاهش از دور ، گستره ی ساحل  را می کاوید.
به نزدیک صخره های بزرگ که رسید  پنهانی و آرام ،خودش را از کنار صخره ها ،  به پشت نیزار رساند و همانجا درنگ کرد.

به جز جیغ های کوتاه و بلند مرغان دریایی ، صدایی شنیده نمی شد.
مجبور شد پیشتر برود و خودش را به صخره های کوتاه کنار آبگیر برساند ، موج ها تن به صخره می کوبیدند و هر بار مقداری آب از حفره های لای صخره ها و حاشیه ی نیزار در آرامش آبگیر می دوید و سکوتش را بر هم می زد.

جوان از پشت صخره ، سرک کشید ، زنبیل و لباس اطلسی رنگ دختر را روی تخته سنگی کنار آبگیر دید ، اما هرچه گردن کشید دختر زیبا را در آب نیافت.

کنجکاو و آرام از پشت صخره بیرون آمد. و با صدای زیبای دختر ، سرجایش میخکوب شد.
- دنبال چی می گردی ؟
صدا را ، در بند بند وجودش شنید ،  سرش را به هر سو که چرخاند کسی را ندید .

-گفتم اینجا به دنبال چی هستی؟

جوان احساس کرد در پاسخ به آن صدا نمی تواند جز راستی  ، چیزی به زبان آورد برای همین پاسخ داد：
- برای دیدن شما و شنیدن صدای زیبایتان به اینجا آمده ام بانو !

صدا گفت： تو باید اکنون در میانه ی دریا به کار صید ماهی باشی یا در ساحل به دنبال صید پری ؟

جوان شگفت زده پرسید ؟
-پری ؟ من به دنبال پری نیامده ام من در پی دختری زیبا هستم که در کلبه ی چوبی نزدیک ساحل زندگی می کند .
من عاشق صدای او شده ام ...


ادامه دارد ...

✅#درگاه_نگارین_چکامه_داتیس
@esmaeilmehrabiandatis

نقاشی #رئال
اثر : #داتیس_مهرابیان

  💫💐💫💐

#پیاله_ای_با_خیام
(م. صد تضمین از رباعیات خیام )

«احوال جهان و اصل این عمر که هست»
بر حولِ مدارِ  اتقاقی دربست

شاید همه خوابیست که در خواب گذشت
با تَق تَق و سوتِ تِرَنی  در بن بست.


داتیس مهرابیان

#درگاه_نگارین_و_چکامه_داتیس_مهرابیان
@esmaeilmehrabiandatis

#نوزایی_و_بازآفرینی
#کالبد_شکافی_شکستها_و_پیروزیها_در_ایران_و_شرق_باستان

#نویسنده_داتیس_مهرابیان
دیباچه استوره ها (اسطوره)
#بخش_۱۶

#عشق_اسپندیاد_به_پری_دریایی


… صدای زیبا ، باز در وجودش طنین انداز شد：
- عاشق صدا شده ای یا دلبسته ی خودخواهی و دچار لذت های شادی و غم خودت؟

جوان پاسخ داد：
- من عاشق دچار شدن در افسون آن آوازی هستم که مرا به رنگین کمانی از شادی روان و زیبایی ، به باغ معنا برد.
من تا دیروز دشواری زندگی را درک می کردم و تلخی اش را می چشیدم ، کار می کردم تا از دشواری و سختی ها خودم و مادرم را برهانم و به آرامش و آسایش برسم که دلی شاد به دست آورم ، اما از آن لحظه ای که افسون آوازی سحرآمیز ، در کام جانم ، شراب مستی ریخته است ، به این درک و باور رسیده ام که برای آرامش نفس و روان ، چیزی فراتر از شادی و آسایش است و آن درک معناست ، معنا به غم و شادی ، رسایی و کمال می بخشد و هر چیزی را در روان انسان رشد می دهد.
اکنون احساس می کنم به چیزی وابسته شده ام که شاد بودن یا غمگین بودن را برایم معنا و مفهوم می بخشد.
آن آواز ، تنم را چنگ زد و روانم را پرواز داد ، اکنون تنم ، چنگی است با تارهایی تشنه ، در انتظار لرزش ، من به دنبال آن صدا و آواز آمده ام که این چنگ را بنوازد.

صدا پرسید：
تو کیستی ؟
- من اسپندیاد هستم ، کارم ماهی گیریست ، در اینجا ، در گوشه ای از بندر تیمپور ، با مادرم در خانه ای کوچک ، نزدیک ساحل زندگی می کنم.
وباز صدا تارهای تنش را لرزاند:
- پرسیدم تو کیستی ؟

جوان سکوت کرد ، تازه فهمید که خودش را نمی شناسد با خودش اندیشید：
- به درستی من کیستم؟
اکنون که غم و شادی در من " بی شوَند " و دلیل ، زاده نمی شود ، به راستی من کیستم ؟
سرچشمه ی من از کجاست؟

من از چشمه ی خدایانم یا از سرداب دیو؟
و این صدا از کیست ؟ پری زاده ایست افسونگر ، یا دختریست بیمار- پوست ، در همسایگی ما که اگر آفتاب بر تنش بتابد ، پوست تنش خشک می شود و می ریزد ؟

صدا که ذهن جوان را می خواند ، باز در گوش جانش طنین انداز شد：
- من همانی هستم که از آن سرچشمه گرفته ام و تو نیز همانی که از آن سرچشمه گرفته ای ، ما سایه ای از وجود بیکران خویشیم ، در ذره ، ذره ی تو ، تمام تو جاریست و تمامیت تو ، جوهریست ، جاری شده از چشمه ی نیستی ، همان هیچ ، همان نیستی، بی شکلی که آسمان الهام می کند و کیانای طبیعت فریاد می زند ، در وجود ما نامیراست.

اسپندیاد که انگار شعله ای در ژرفای تاریک وجودش در حال افروخته شدن بود ، با شادمانی فریاد زد：
یافتم ! من نقطه ی آغازین را یافتم !.
پایان من ، سرآغاز من است. من اکنون زاده شدم ، آنگونه که پیش از این در سکوت ، آواز تو را شنیدم ای صدای زیبا !

سکوت ، آغازِ آواز توست ، من پیش از شنیدن صدای تو ، عطرش را چون بوی بهار نارنج شنیدم و پروازت را سوار بر "شیردال ایرانویچ " ، آن گریفین بزرگ ، بر فراز نیستی به تماشا ایستادم .

اکنون می دانم که همه چیز از هیچ می آید و دنیا شکلی از نیستی متراکم و پیوسته است.

اینک به درستی می دانم کیستم ؛
- من هیچم.

در این لحظه پری دریایی با زیبایی تمام ، بر او آشکار شد و در حالیکه رنگین کمانی از لبخند در ذرات وجودش می درخشید ، لب به سخن گشود：
- تو با نامیدن و تعریف خودت ، گم بودی ، من نیز پیش از تو چنین گم بودم .
بودن در یگانگی ، بی نام است و آنگاه که نامیده می شویم ، گم شده ایم ، در دنیای میرا همه چیز نامی دارد و گم گشته . اما در جهان نامیرا ، همه چیز هیچ است و بی نام.
چون هیچ شدی ، همه چیز را دیدی و آنگاه که در سکوت غرق شدی ، همه چیز را شنیدی .
ما همه از هیچ سرچشمه گرفته ایم که نامیراست.

اکنون به خانه ات برگرد ، "بشکوچ " این گریفینِ خِرد ، همان شیردالی که مرا سوار بر آن دیدی ، دیشب مرواریدی از گنجینه ی خدایان ایران ویچ در تور تو نهاد و تو که به گنج معنا رسیده بودی ، آن را ندیدی. امروز نیز مرواریدی دیگر با توست ، اگر آن را ببینی دیگر نه مرا می بینی و نه آواز سکوت را خواهی شنید .

... راستا دارد ...

🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃
#درگاه_نگارین_و_چکامه_داتیس_مهرابیان
@esmaeilmehrabiandatis

👆آکادمی نقاشی داتیس
آموزش ، پذیرش سفارش و فروش نقاشی

🌹☘️🌹

آغوشِ تو قله ایست
برای برافراشتنِ لبخند

و بوسه
عقابیست
که جیغ می کشد
در اوج

#داتیس_مهرابیان


#درگاه_نگارین_و_چکامه_داتیس
@esmaeilmehrabiandatis
https://www.tg-me.com/datismehrabianart

☕️

فنجان ها و پنجره های کافه
تو را
سر می کشند
تلخ

آنقدر که دودِ انتظار ،
مرا

#داتیس_مهرابیان


@esmaeilmehrabiandatis
https://www.tg-me.com/datismehrabianart

عطشِ دوست داشتنت
مرا خواهد کُشت

اندک نوشی
بوسه

بر لبم بچکان !


#داتیس_مهرابیان


@esmaeilmehrabiandatis
https://www.tg-me.com/datismehrabianart