داتیس مهرابیان
#نوزایی_و_بازآفرینی #کالبد_شکافی_شکستها_و_پیروزیها_در_ایران_و_شرق_باستان #نویسنده_داتیس_مهرابیان دیباچه استوره ها (اسطوره) #بخش_۱۶ #عشق_اسپندیاد_به_پری_دریایی … صدای زیبا ، باز در وجودش طنین انداز شد： - عاشق صدا شده ای یا دلبسته ی خودخواهی و دچار لذت…
#نوزایی_و_بازآفرینی
#کالبد_شکافی_شکستها_و_پیروزیها_در_ایران_و_شرق_باستان
#نویسنده_داتیس_مهرابیان
استوره ها (اسطوره)
#بخش_۱۷
#عشق_اسپندیاد_و_پری_دریایی
اسپند یاد ، تورِ بی صید بر دوش و دل به دامِ عشق داده ، سرگشته و حیران به خانه بازگشت.
مادرش با دیدن او در آن گاهِ روز ، آن هم دوباره ،با تورِ خشک و دست خالی از صید ماهی ، شگفت زده شد .
پیش از آنکه مادر از صدف و مروارید شب چراغ حرفی بزند ، جوان برای دو روز ، دست خالی برگشتن از دریا ، سرافکنده به مادر گفت：
- مرا ببخش مادر ! " مینتور گاو سرت " امروز هم بی ماهی به خانه آمده است ، شرمنده ام اگر مجبوری با نانی و آشی امروز و فردا را بگذرانی ، دلم روشن است که فردا سپیده دم به جبران این دو روز دریا نرفتنم، شیر ماهی برایت صید می کنم .
مادر از اینکه پسرش دریا نرفته اما صدفی با آن مروارید گرانبها به تورش وارد شده کنجکاو تر شد و حدس زد "از ما بهتران" آن مروارید را برای فریب فرزندش ، در تور گذاشته اند که پسر را از خود کنند.
برای همین موضوع مروارید را از او پنهان کرد و گفت ：
- شاد باشی فرزندم! ، دهش های خدایان کم نیست و دست من به درست کردن هر آشی باز است ، اما نمی دانم چرا به دریا نرفته ای ، نکند تمام روز را در ساحل ، پای قصه ی ملوانان پیر ، نشسته و از صید غافل شده ای. ؟
اسپندیاد خیلی با خودش کلنجار رفت که چیزی در مورد دختر و آواز زیبایش به مادر نگوید ، می ترسید که مادر گمان کند ، دختر همسایه پری دریاییست و صدایش نابودگر و تباه کننده است ، اما دلش تاب نیاورد و گفت ：
- راستش مادر ، پسرت به دختری زیبا رو ، دل باخته است که در زیبایی مثال ندارد.
مادر شگفت زده و شاد پرسید؛
- خوب ؟ مبارک پسرم ! عروس خوشبخت من کیست ؟
- نمی دانم مادر! ، خودم هنوز او را نشناخته ام ، تو فکر کن دختری از دختران تیمپور یا بندر گمبرون.
-بگو او را کجا دیده ای ؟ فرزند کیست که او را برایت خواستگاری کنم؟.
اسپندیاد که از حرف خودش پشیمان شده بود ، گفت ：
- فعلا دل نگران نباش مادر ! چندی ، دندان روی جگر بگذار چهره اش که بر خودم روشن شد ، به تو خواهم گفت.
مادر حدسش قوی تر شد که پای از ما بهتران و فریب پسرش در میان است ، پس با خودش تصمیم گرفت ، فردا پنهانی در پی فرزند برود.
برای همین تور را از شانه ی فرزند گرفت و همینکه خواست آن را گوشه ای بگذارد ، باز متوجه صدفی هم شکل صدف روز گذشته شد که لای بندها و گره های تور گیر کرده بود.
تور را به پستو برد و صدف را از آن در آورد و باز مرواریدی زیبا چشمانش را روشن کرد ، با شادی گوی ماه گون را بوسید و بی درنگ ، در زیر خاک گوشه ی پستو پنهانش کرد.
فردا ، سپیده دمان مثل همیشه آب و خوراک برای فرزند آماده کرد و به دستش داد ، اما دیگر در مورد پرهیز از شنیدن صدای آواز پری دریایی ، چیزی به فرزند نگفت.
اسپندیاد که راهی دریا شد ، مادر پنهانی ، پشت سرش به راه افتاد.
از دور که او را می پایید ، متوجه شد ، او نزدیک تک کلبه ی چوبی "جمشر" ، ملوان پیر تیمپور ، مکثی کرد و باز به راه افتاد و سپس دختری از آن کلبه ، بیرون آمد و در پی او ، به سوی ساحل روان شد.
مادر اسپندیاد نگران شد و قلبش به تپش افتاد ، چون میدانست جمشر دختر ندارد ، او ملوان بازنشسته ای بود که بعد از آخرین سفر دریایی اش با پدر اسپندیاد و گرفتارشدنشان در توفان و غرق شدن لنج و مرگ همسفرانش ، به ویژه ، پدر اسپند یاد ، دیگر به دریا نرفته بود و با زن پیرش که هیچ زمان بچه دار نشده بود در آن کلبه زندگی می کرد.
ادامه دارد...
#درگاه_نگارین_و_چکامه_داتیس_مهرابیان
@esmaeilmehrabiandatis
https://www.tg-me.com/datismehrabianart
#کالبد_شکافی_شکستها_و_پیروزیها_در_ایران_و_شرق_باستان
#نویسنده_داتیس_مهرابیان
استوره ها (اسطوره)
#بخش_۱۷
#عشق_اسپندیاد_و_پری_دریایی
اسپند یاد ، تورِ بی صید بر دوش و دل به دامِ عشق داده ، سرگشته و حیران به خانه بازگشت.
مادرش با دیدن او در آن گاهِ روز ، آن هم دوباره ،با تورِ خشک و دست خالی از صید ماهی ، شگفت زده شد .
پیش از آنکه مادر از صدف و مروارید شب چراغ حرفی بزند ، جوان برای دو روز ، دست خالی برگشتن از دریا ، سرافکنده به مادر گفت：
- مرا ببخش مادر ! " مینتور گاو سرت " امروز هم بی ماهی به خانه آمده است ، شرمنده ام اگر مجبوری با نانی و آشی امروز و فردا را بگذرانی ، دلم روشن است که فردا سپیده دم به جبران این دو روز دریا نرفتنم، شیر ماهی برایت صید می کنم .
مادر از اینکه پسرش دریا نرفته اما صدفی با آن مروارید گرانبها به تورش وارد شده کنجکاو تر شد و حدس زد "از ما بهتران" آن مروارید را برای فریب فرزندش ، در تور گذاشته اند که پسر را از خود کنند.
برای همین موضوع مروارید را از او پنهان کرد و گفت ：
- شاد باشی فرزندم! ، دهش های خدایان کم نیست و دست من به درست کردن هر آشی باز است ، اما نمی دانم چرا به دریا نرفته ای ، نکند تمام روز را در ساحل ، پای قصه ی ملوانان پیر ، نشسته و از صید غافل شده ای. ؟
اسپندیاد خیلی با خودش کلنجار رفت که چیزی در مورد دختر و آواز زیبایش به مادر نگوید ، می ترسید که مادر گمان کند ، دختر همسایه پری دریاییست و صدایش نابودگر و تباه کننده است ، اما دلش تاب نیاورد و گفت ：
- راستش مادر ، پسرت به دختری زیبا رو ، دل باخته است که در زیبایی مثال ندارد.
مادر شگفت زده و شاد پرسید؛
- خوب ؟ مبارک پسرم ! عروس خوشبخت من کیست ؟
- نمی دانم مادر! ، خودم هنوز او را نشناخته ام ، تو فکر کن دختری از دختران تیمپور یا بندر گمبرون.
-بگو او را کجا دیده ای ؟ فرزند کیست که او را برایت خواستگاری کنم؟.
اسپندیاد که از حرف خودش پشیمان شده بود ، گفت ：
- فعلا دل نگران نباش مادر ! چندی ، دندان روی جگر بگذار چهره اش که بر خودم روشن شد ، به تو خواهم گفت.
مادر حدسش قوی تر شد که پای از ما بهتران و فریب پسرش در میان است ، پس با خودش تصمیم گرفت ، فردا پنهانی در پی فرزند برود.
برای همین تور را از شانه ی فرزند گرفت و همینکه خواست آن را گوشه ای بگذارد ، باز متوجه صدفی هم شکل صدف روز گذشته شد که لای بندها و گره های تور گیر کرده بود.
تور را به پستو برد و صدف را از آن در آورد و باز مرواریدی زیبا چشمانش را روشن کرد ، با شادی گوی ماه گون را بوسید و بی درنگ ، در زیر خاک گوشه ی پستو پنهانش کرد.
فردا ، سپیده دمان مثل همیشه آب و خوراک برای فرزند آماده کرد و به دستش داد ، اما دیگر در مورد پرهیز از شنیدن صدای آواز پری دریایی ، چیزی به فرزند نگفت.
اسپندیاد که راهی دریا شد ، مادر پنهانی ، پشت سرش به راه افتاد.
از دور که او را می پایید ، متوجه شد ، او نزدیک تک کلبه ی چوبی "جمشر" ، ملوان پیر تیمپور ، مکثی کرد و باز به راه افتاد و سپس دختری از آن کلبه ، بیرون آمد و در پی او ، به سوی ساحل روان شد.
مادر اسپندیاد نگران شد و قلبش به تپش افتاد ، چون میدانست جمشر دختر ندارد ، او ملوان بازنشسته ای بود که بعد از آخرین سفر دریایی اش با پدر اسپندیاد و گرفتارشدنشان در توفان و غرق شدن لنج و مرگ همسفرانش ، به ویژه ، پدر اسپند یاد ، دیگر به دریا نرفته بود و با زن پیرش که هیچ زمان بچه دار نشده بود در آن کلبه زندگی می کرد.
ادامه دارد...
#درگاه_نگارین_و_چکامه_داتیس_مهرابیان
@esmaeilmehrabiandatis
https://www.tg-me.com/datismehrabianart
داتیس مهرابیان
Voice message
با سپاس از مهربان حسام برای آوای زیبایشان 🙏❤️
داتیس مهرابیان
Voice message
با سپاس از مهربانو رؤیا و آوایش زیبایشان
نام اثر ؛ آخرین جنگ
از مجموعه ی حیاتِ صلح
اثر ؛ داتیس مهرابیان
اندازه اثر ؛ ۱۵۰ در ۱۵۰ سانتی متر
🍃💫🍃💫🍃💫🍃💫🍃
#هزار_اندیشه_نیک
ز پیرِ مُغان ، پندِ مانا شنو
ستم می رود ، تو ستمگر مشو
غم و شادمانی ، به ذهن است و هیچ
نگر را دگر کن ! ، به دنیا مپیچ
#داتیس_مهرابیان
🍃💫🍃💫🍃💫🍃💫🍃
#درگاه_نگارین_چکامه_داتیس_مهرابیان
@esmaeilmehrabiandatis
از مجموعه ی حیاتِ صلح
اثر ؛ داتیس مهرابیان
اندازه اثر ؛ ۱۵۰ در ۱۵۰ سانتی متر
🍃💫🍃💫🍃💫🍃💫🍃
#هزار_اندیشه_نیک
ز پیرِ مُغان ، پندِ مانا شنو
ستم می رود ، تو ستمگر مشو
غم و شادمانی ، به ذهن است و هیچ
نگر را دگر کن ! ، به دنیا مپیچ
#داتیس_مهرابیان
🍃💫🍃💫🍃💫🍃💫🍃
#درگاه_نگارین_چکامه_داتیس_مهرابیان
@esmaeilmehrabiandatis
داتیس مهرابیان
#نوزایی_و_بازآفرینی #کالبد_شکافی_شکستها_و_پیروزیها_در_ایران_و_شرق_باستان #نویسنده_داتیس_مهرابیان استوره ها (اسطوره) #بخش_۱۷ #عشق_اسپندیاد_و_پری_دریایی اسپند یاد ، تورِ بی صید بر دوش و دل به دامِ عشق داده ، سرگشته و حیران به خانه بازگشت. مادرش با دیدن او…
#نوزایی_و_بازآفرینی
#نویسنده_داتیس_مهرابیان
استوره ها (اسطوره) #بخش_۱۸
#عشق_اسپندیاد_و_پری_دریایی
زن ، دل نگران تا میانه های راه ، پسر را پنهانی دنبال کرد.
در آن هوای گرگ و میش و خاکستری رنگ ، اسپندیاد به سوی ساحل می رفت و جز به دختر و شنیدن صدای زیبایش به چیز دیگری نمی اندیشید ، نگاه نگران مادر ، از دور ، سوسوی فانوسش را تا رسیدن به ساحل دنبال کرد و هم زمان ، دختر را می پایید که ، رو به سوی صخره های کناره ی شرقی ساحل ، راهش کج کرده و در سایه روشن نیزار و صخره ها در حال ناپدید شدن بود.
زن که خیالش از رسیدن فرزند به قایق، راحت شد ، به خانه برگشت ولی ذهنش از کلبه ی جمشر و دختر جوانی که از آن بیرون آمده بود ، راحت نمی شد.
از آن سو، اسپندیاد که به قایقش رسیده بود ، باز هم مثل روزهای پیشین ، تورش را در قایق گذاشت و مسیر صخره ها و آبگیر را در پیش گرفت ، اینبار به صخره ها که رسید ، برای دیدن دختر ، کنجکاوی نکرد ، پشت صخره ها ، روی تخته سنگی کوچک نشست و گوش جانش را به سکوت نیزار و حرکت نرم و آرام موج ها سپرد.
موج ها ، آرام از حفره های لای سنگ و صخره ها به نیزار و میانه ی آبگیر وارد می شدند و موسیقی آرامی مثل صدای ریختن آب در دهها کوزه ی سفالین ، گوش احساسش را نوازش می کرد.
اسپندیاد پلکهایش را روی هم گذاشت ، عطر آشنای بهار نارنج وزید و آواز افسونگر دختر زیبا ، فضا را پر کرد .
احساس کرد از میان دو کتفش بالهایی مخملین جوانه می زند و بدنش سبک و سبک تر می شود.
مرغان دریایی بر فراز ساحل و دریا صدایش می زدند ولی او گوش جان به آواز سحرآمیز دختر زیبا سپرده بود و در صدای نرم و روشنش ، بال و پر زنان ، سیر می کرد.
باز مرغان دریایی صدایش زدند و او با زبان مرغان ، پاسخ شان داد.
بالهای سفیدش را نگاه کرد که بر گستره ی آبی سپهر ، سوار بودند.
اسپندیاد ، که مرغ دریایی شده بود ، شادمان پرواز می کرد ، گاهی سینه بر سینه ی دریا می کشید و دوباره اوج می گرفت.
یکی از مرغ های دریایی که زیبایی و سفیدی اش با دیگر مرغان دیگرگون بود ، با صدایی که انگار صدای دختر زیبا بود ، صدایش زد.
اسپند یاد مثل پرنده ای که جفت خودش را می شناسد و سالها با او زندگی کرده است ، همبال مرغ روشن دریایی شد و در کرانه های روشن صبحگاهی ، اوج گرفت.
پلک هایش را بر فراز آبهای نیلگون دریا بر هم گذاشت و بال بر بال مرغ روشن ، در زمان ، سیر کرد.
چشم که باز کرد ، خودش را بر فراز جزیره ای ناشناخته و دور در میانه های دریا دید ، لنجی آبی رنگ و بزرگ بر ساحل ، پهلو گرفته بود و بومیان جزیره بر گرد لنج با ملوانان ، گرم گفتگو بودند.
یادش آمد پیشتر ها ، در زمانی دور این لنج را می شناخته است ، با ذهن کوچک مرغی اش ، کلنجار رفت که چیزی به یاد آورد.
در خاطراتش ، پسری پنج یا شش ساله را دید که دست در دست مادرش در ساحل ایستاده و به آن لنج و ملوانانش دست تکان می دهد.
بالهایش را آرام باز و بسته کرد و ارتفاع پروازش را به سوی لنج کم کرد ، ناگهان چهره ی پدرش را در میان ملوانان شناخت ، شروع کرد به جیغ کشیدن و خوشحالی کردن و به سوی پدر رفت ، دور سرش چرخ زد و شادمانی کرد .
از شش سالگی از همان سپیده دم آخرین ، که دستهای کوچکش را به سوی آن لنج آبی تکان داد و لنج در نگاهش ، کوچک و کوچک تر شد ، دیگر پدرش را ندیده بود و حالا که پدر را می دید ، نمی توانست خودش را در آغوشش بیاندازد و یک دل سیر گریه کند.
تنها بالای سرش به زبان مرغان دریایی ، جیغ می کشید و چرخ می زد ، اما پدر و ملوانان نه به صدای او و نه به صدای دیگر مرغان دریایی که در آسمان پرواز می کردند ، کمترین توجهی نداشتند ، گوششان به جیغ های مرغان دریا عادت داشت و چیز غیر عادی نبود.
ملوانان با مردمان بومی جزیره در حال معامله بر سر پارچه های دیبا بودند ، پارچه های دیبایی که از گل قاصدک بافته شده بودند و ملوانان آنها را از تاجران شوشن- شهر ، خریده بودند.
بومیان ، عاشق پارچه ها شده بودند و چون دیبا ارزشمند بود ، چیزی هم ارزش آنها نداشتند ، اما همچنان بر به دست آوردنشان پا فشاری می کردند.
یکی از بومیان از میان جمعیت فریاد زد ؛
-اگر موز و نارگیل و خاکهای رنگین جزیره ی ما هم به ارزش این پارچه های زیبا نمی رسند ، پری دریایی که می رسد ، دیباها را در برابر پریان با ما پایاپای کنید ...
ادامه دارد ...
✅ #درگاه_نگارین_و_چکامه_داتیس_مهرابیان
@esmaeilmehrabiandatis
https://www.tg-me.com/datismehrabianart
#نویسنده_داتیس_مهرابیان
استوره ها (اسطوره) #بخش_۱۸
#عشق_اسپندیاد_و_پری_دریایی
زن ، دل نگران تا میانه های راه ، پسر را پنهانی دنبال کرد.
در آن هوای گرگ و میش و خاکستری رنگ ، اسپندیاد به سوی ساحل می رفت و جز به دختر و شنیدن صدای زیبایش به چیز دیگری نمی اندیشید ، نگاه نگران مادر ، از دور ، سوسوی فانوسش را تا رسیدن به ساحل دنبال کرد و هم زمان ، دختر را می پایید که ، رو به سوی صخره های کناره ی شرقی ساحل ، راهش کج کرده و در سایه روشن نیزار و صخره ها در حال ناپدید شدن بود.
زن که خیالش از رسیدن فرزند به قایق، راحت شد ، به خانه برگشت ولی ذهنش از کلبه ی جمشر و دختر جوانی که از آن بیرون آمده بود ، راحت نمی شد.
از آن سو، اسپندیاد که به قایقش رسیده بود ، باز هم مثل روزهای پیشین ، تورش را در قایق گذاشت و مسیر صخره ها و آبگیر را در پیش گرفت ، اینبار به صخره ها که رسید ، برای دیدن دختر ، کنجکاوی نکرد ، پشت صخره ها ، روی تخته سنگی کوچک نشست و گوش جانش را به سکوت نیزار و حرکت نرم و آرام موج ها سپرد.
موج ها ، آرام از حفره های لای سنگ و صخره ها به نیزار و میانه ی آبگیر وارد می شدند و موسیقی آرامی مثل صدای ریختن آب در دهها کوزه ی سفالین ، گوش احساسش را نوازش می کرد.
اسپندیاد پلکهایش را روی هم گذاشت ، عطر آشنای بهار نارنج وزید و آواز افسونگر دختر زیبا ، فضا را پر کرد .
احساس کرد از میان دو کتفش بالهایی مخملین جوانه می زند و بدنش سبک و سبک تر می شود.
مرغان دریایی بر فراز ساحل و دریا صدایش می زدند ولی او گوش جان به آواز سحرآمیز دختر زیبا سپرده بود و در صدای نرم و روشنش ، بال و پر زنان ، سیر می کرد.
باز مرغان دریایی صدایش زدند و او با زبان مرغان ، پاسخ شان داد.
بالهای سفیدش را نگاه کرد که بر گستره ی آبی سپهر ، سوار بودند.
اسپندیاد ، که مرغ دریایی شده بود ، شادمان پرواز می کرد ، گاهی سینه بر سینه ی دریا می کشید و دوباره اوج می گرفت.
یکی از مرغ های دریایی که زیبایی و سفیدی اش با دیگر مرغان دیگرگون بود ، با صدایی که انگار صدای دختر زیبا بود ، صدایش زد.
اسپند یاد مثل پرنده ای که جفت خودش را می شناسد و سالها با او زندگی کرده است ، همبال مرغ روشن دریایی شد و در کرانه های روشن صبحگاهی ، اوج گرفت.
پلک هایش را بر فراز آبهای نیلگون دریا بر هم گذاشت و بال بر بال مرغ روشن ، در زمان ، سیر کرد.
چشم که باز کرد ، خودش را بر فراز جزیره ای ناشناخته و دور در میانه های دریا دید ، لنجی آبی رنگ و بزرگ بر ساحل ، پهلو گرفته بود و بومیان جزیره بر گرد لنج با ملوانان ، گرم گفتگو بودند.
یادش آمد پیشتر ها ، در زمانی دور این لنج را می شناخته است ، با ذهن کوچک مرغی اش ، کلنجار رفت که چیزی به یاد آورد.
در خاطراتش ، پسری پنج یا شش ساله را دید که دست در دست مادرش در ساحل ایستاده و به آن لنج و ملوانانش دست تکان می دهد.
بالهایش را آرام باز و بسته کرد و ارتفاع پروازش را به سوی لنج کم کرد ، ناگهان چهره ی پدرش را در میان ملوانان شناخت ، شروع کرد به جیغ کشیدن و خوشحالی کردن و به سوی پدر رفت ، دور سرش چرخ زد و شادمانی کرد .
از شش سالگی از همان سپیده دم آخرین ، که دستهای کوچکش را به سوی آن لنج آبی تکان داد و لنج در نگاهش ، کوچک و کوچک تر شد ، دیگر پدرش را ندیده بود و حالا که پدر را می دید ، نمی توانست خودش را در آغوشش بیاندازد و یک دل سیر گریه کند.
تنها بالای سرش به زبان مرغان دریایی ، جیغ می کشید و چرخ می زد ، اما پدر و ملوانان نه به صدای او و نه به صدای دیگر مرغان دریایی که در آسمان پرواز می کردند ، کمترین توجهی نداشتند ، گوششان به جیغ های مرغان دریا عادت داشت و چیز غیر عادی نبود.
ملوانان با مردمان بومی جزیره در حال معامله بر سر پارچه های دیبا بودند ، پارچه های دیبایی که از گل قاصدک بافته شده بودند و ملوانان آنها را از تاجران شوشن- شهر ، خریده بودند.
بومیان ، عاشق پارچه ها شده بودند و چون دیبا ارزشمند بود ، چیزی هم ارزش آنها نداشتند ، اما همچنان بر به دست آوردنشان پا فشاری می کردند.
یکی از بومیان از میان جمعیت فریاد زد ؛
-اگر موز و نارگیل و خاکهای رنگین جزیره ی ما هم به ارزش این پارچه های زیبا نمی رسند ، پری دریایی که می رسد ، دیباها را در برابر پریان با ما پایاپای کنید ...
ادامه دارد ...
✅ #درگاه_نگارین_و_چکامه_داتیس_مهرابیان
@esmaeilmehrabiandatis
https://www.tg-me.com/datismehrabianart
#بیداری۷۱
سلطان فساد است ، فرا سلطان ها
خود ، بحرِ طویلست ، چو کج دستان را
نامش به تریلی بکشند از پاکی
دزدی که زده تکیه به گنجِ من و ما
#داتیس_مهرابیان
https://www.tg-me.com/esmaeilmehrabiandatis
https://www.tg-me.com/datismehrabianart
سلطان فساد است ، فرا سلطان ها
خود ، بحرِ طویلست ، چو کج دستان را
نامش به تریلی بکشند از پاکی
دزدی که زده تکیه به گنجِ من و ما
#داتیس_مهرابیان
https://www.tg-me.com/esmaeilmehrabiandatis
https://www.tg-me.com/datismehrabianart
طعمِ لبآغوشها
دو تیله ی کالِ چشمانت بود
خیره به یک عمر
نبودن و عاشق مُردن
#داتیس_مهرابیان
https://www.tg-me.com/esmaeilmehrabiandatis
https://www.tg-me.com/datismehrabianart
دو تیله ی کالِ چشمانت بود
خیره به یک عمر
نبودن و عاشق مُردن
#داتیس_مهرابیان
https://www.tg-me.com/esmaeilmehrabiandatis
https://www.tg-me.com/datismehrabianart
من دیر آمدم
یا تو
دیرسال به آن شبِ عاشق کُش؟!
در این دورترین عاشقکده ی نزدیک
هیچگاه به تو
نرسیدنم را
در فلسفه ی هیچ گیسوی رها در باد
می بافم ؟!
#داتیس_مهرابیان
https://www.tg-me.com/esmaeilmehrabiandatis
https://www.tg-me.com/datismehrabianart
یا تو
دیرسال به آن شبِ عاشق کُش؟!
در این دورترین عاشقکده ی نزدیک
هیچگاه به تو
نرسیدنم را
در فلسفه ی هیچ گیسوی رها در باد
می بافم ؟!
#داتیس_مهرابیان
https://www.tg-me.com/esmaeilmehrabiandatis
https://www.tg-me.com/datismehrabianart
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
#بیداری۷۲
در گونی و در گور ، نشاندی گل را
ای دینِ شرر پَرورِ تاریک افزا
زیباییِ دنیاست گل و خنده ی نور
گل ، چشمه ی نور است و تویی نابینا
#داتیس_مهرابیان
https://www.tg-me.com/esmaeilmehrabiandatis
#کانال_جدید : 👇
سروده های سپید و نقاشی ها
https://www.tg-me.com/datismehrabianart
در گونی و در گور ، نشاندی گل را
ای دینِ شرر پَرورِ تاریک افزا
زیباییِ دنیاست گل و خنده ی نور
گل ، چشمه ی نور است و تویی نابینا
#داتیس_مهرابیان
https://www.tg-me.com/esmaeilmehrabiandatis
#کانال_جدید : 👇
سروده های سپید و نقاشی ها
https://www.tg-me.com/datismehrabianart
مهراندود
پروانگی ات
به پلکارودِ خوابی شَبسود
تپش ، تپش
ماهپاره ات
در هِلالِ دستهایم
کمانک ، باز (
... بوسه های در کمین
) کمانک ، بسته
پشتِ پلنگزارِهای چشم در چشم
افتاده ام از چاه
در سیه چاله ی خاموش
افتاده ای ای ماه
به ژرفای شبآغوش.
#داتیس_مهرابیان
https://www.tg-me.com/esmaeilmehrabiandatis
#کانال_جدید : 👇
سروده های سپید و نقاشی ها
https://www.tg-me.com/datismehrabianart
داتیس مهرابیان
Photo
سری دهم چاپ بخشی از «خرَد نامه _ پایان شاهنامه » سروده داتیس مهرابیان در نشریه persia در آلمان برای شناساندنِ سرنوشت نامه و نوشتار رزمی ایرانیان ؛
« خردنامه ، پایانِ شاهنامه »
سروده ؛داتیس مهرابیان
بخش چهارم
همانگونه که در گفتارهای پیشین گفته شد ، کتاب «#خردنامه_پایان_شاهنامه » ، سروده داتیس ، تا کنون در هفت دفتر یا هفت پوشینه و در دوازده هزار بیت ، بر همان وزن و روش شاهنامه فردوسی ، فرزانه ی بزرگ ایران ، سروده شده است ، نوشتار این کتاب گروهه ای از نثر و شعر ، برای بازخوانی خردورزانه ی تاریخ به ویژه تاریخ از خود گذشتگی ها و پهلوانی های دلیر مردان و شیرزنان آریایی و به انگیزه بررسی و کنکاش در شوَند شکست ها و پیروزی های آنها در راه آزادی میهن است.
از پوشینه های هفت گانه این کتاب ؛ ( ۱- خرَدنامه ۲ـ شادمان نامه(فرزانِ بیش از پنجاه جشن ) ۳- سیمرغ نامه ۴ـ زرتشت نامه ۵ـ کوروش نامه و ۶- پهلوان نامه و ۷_ هزار اندیشه نیک ، در بخش چهارم شناساندن این کتاب ، باز هم باز می گردیم به دفتر نخست و به بخشی از #خردنامه ، نگری بر رازوَری یا (عرفان ایران باستان ) می پردازیم
#عرفان_یا_رازوری_در_ایران_باستان
بر پایه ی آموزه های آموزگار بزرگ انسانیت ، زرتشت پاک ، شناخت خویش و خداوند و رسیدن به دانایی و آگاهی بیکران هستی ، باید آماج(هدف) هر یک از مرتوگان(انسانها) باشد. از این رو در آیین بهدین ، هفت گام برای رسیدن به انارام (فروغ جاویدان ) است در بخش سوم ، گام نخست رازوری یا عرفان ایرانی را گفتیم در این بخش ، گام های دوم تا سوم و چهارم از هفت گام رازواری را از نگر می گذرانیم .
#هفت_گام_رازوری_یا_عرفان_زرتشتی
💎🔮💎🔮💎🔮💎🔮💎🔮
#گام_دوم_راستی_یا_اردیبهشت
گام دوم در #رازوری یا #عرفان_مزدیسنا #راستی است.
نماد آن گل مرزه گوش است
🌹🔹🌹🔹🌹🔹🌹
به جان ، آتشِ عشق در سرنوشت
شوَند است بر نورِ اردیبهشت
به جان ، دومین گامِ عرفان نوشت
که مینوی عشق است اردیبهشت
گلِ مرزه گوش است و گوشِ جهان
شکوفا شنو ، نبضِ رویش به جان
اَشَه ، راستی را ، گلِ لاله است
چراغی که در خانه ی جان نشست
#درگاه_نگارین_و_چکامه_داتیس_مهرابیان
https://www.tg-me.com/esmaeilmehrabiandatis
#کانال_جدید : 👇
سروده های سپید و نقاشی ها
https://www.tg-me.com/datismehrabianart
« خردنامه ، پایانِ شاهنامه »
سروده ؛داتیس مهرابیان
بخش چهارم
همانگونه که در گفتارهای پیشین گفته شد ، کتاب «#خردنامه_پایان_شاهنامه » ، سروده داتیس ، تا کنون در هفت دفتر یا هفت پوشینه و در دوازده هزار بیت ، بر همان وزن و روش شاهنامه فردوسی ، فرزانه ی بزرگ ایران ، سروده شده است ، نوشتار این کتاب گروهه ای از نثر و شعر ، برای بازخوانی خردورزانه ی تاریخ به ویژه تاریخ از خود گذشتگی ها و پهلوانی های دلیر مردان و شیرزنان آریایی و به انگیزه بررسی و کنکاش در شوَند شکست ها و پیروزی های آنها در راه آزادی میهن است.
از پوشینه های هفت گانه این کتاب ؛ ( ۱- خرَدنامه ۲ـ شادمان نامه(فرزانِ بیش از پنجاه جشن ) ۳- سیمرغ نامه ۴ـ زرتشت نامه ۵ـ کوروش نامه و ۶- پهلوان نامه و ۷_ هزار اندیشه نیک ، در بخش چهارم شناساندن این کتاب ، باز هم باز می گردیم به دفتر نخست و به بخشی از #خردنامه ، نگری بر رازوَری یا (عرفان ایران باستان ) می پردازیم
#عرفان_یا_رازوری_در_ایران_باستان
بر پایه ی آموزه های آموزگار بزرگ انسانیت ، زرتشت پاک ، شناخت خویش و خداوند و رسیدن به دانایی و آگاهی بیکران هستی ، باید آماج(هدف) هر یک از مرتوگان(انسانها) باشد. از این رو در آیین بهدین ، هفت گام برای رسیدن به انارام (فروغ جاویدان ) است در بخش سوم ، گام نخست رازوری یا عرفان ایرانی را گفتیم در این بخش ، گام های دوم تا سوم و چهارم از هفت گام رازواری را از نگر می گذرانیم .
#هفت_گام_رازوری_یا_عرفان_زرتشتی
💎🔮💎🔮💎🔮💎🔮💎🔮
#گام_دوم_راستی_یا_اردیبهشت
گام دوم در #رازوری یا #عرفان_مزدیسنا #راستی است.
نماد آن گل مرزه گوش است
🌹🔹🌹🔹🌹🔹🌹
به جان ، آتشِ عشق در سرنوشت
شوَند است بر نورِ اردیبهشت
به جان ، دومین گامِ عرفان نوشت
که مینوی عشق است اردیبهشت
گلِ مرزه گوش است و گوشِ جهان
شکوفا شنو ، نبضِ رویش به جان
اَشَه ، راستی را ، گلِ لاله است
چراغی که در خانه ی جان نشست
#درگاه_نگارین_و_چکامه_داتیس_مهرابیان
https://www.tg-me.com/esmaeilmehrabiandatis
#کانال_جدید : 👇
سروده های سپید و نقاشی ها
https://www.tg-me.com/datismehrabianart
داتیس مهرابیان
Photo
سری دهم چاپ بخشی از «خرَد نامه _ پایان شاهنامه » سروده داتیس مهرابیان در نشریه persia در آلمان برای شناساندنِ سرنوشت نامه و نوشتار رزمی ایرانیان :
به خوانِ بهآیین ، همان مِجمَر است
پرستارِ نورانیِ باور است
🌹🔹🌹🔹🌹🔹🌹
#گام_سوم_در_رازواری_عرفان_مزدیسنا
#شهریوری_یا_پادشاهی_بر_خویشتن_است
#نماد آن گل شاه پرهم
بدان! گامِ سوم ، به عرفان_هدیش
همان شهریاریست بر جانِ خویش
توانمند _ اَمشاسپَندی که مهر
سریر است ، او را به زیرِ سپهر
توانایی افروزه ای استوار
روان و تنت را شود شهریار
هنرور _فلزبان و صنعتگر است
به جان و روان و به سر ، افسر است
گلِ شاه پَرهَم ، به گلدانِ جان
شکوفا کُنَد ، شاهیِ ژایدان
در این گام ، رَهرو نَهَد ، شاهکار
از آمیزه های هنر ، یادگار
به خوانِ بهآیین ، مسین_جامِ ناب
پُر پاکی و خنده های شراب
راستا دارد ...
#درگاه_نگارین_و_چکامه_داتیس_مهرابیان 👇
https://www.tg-me.com/esmaeilmehrabiandatis
#کانال_جدید : 👇
سروده های سپید و نقاشی ها
https://www.tg-me.com/datismehrabianart
به خوانِ بهآیین ، همان مِجمَر است
پرستارِ نورانیِ باور است
🌹🔹🌹🔹🌹🔹🌹
#گام_سوم_در_رازواری_عرفان_مزدیسنا
#شهریوری_یا_پادشاهی_بر_خویشتن_است
#نماد آن گل شاه پرهم
بدان! گامِ سوم ، به عرفان_هدیش
همان شهریاریست بر جانِ خویش
توانمند _ اَمشاسپَندی که مهر
سریر است ، او را به زیرِ سپهر
توانایی افروزه ای استوار
روان و تنت را شود شهریار
هنرور _فلزبان و صنعتگر است
به جان و روان و به سر ، افسر است
گلِ شاه پَرهَم ، به گلدانِ جان
شکوفا کُنَد ، شاهیِ ژایدان
در این گام ، رَهرو نَهَد ، شاهکار
از آمیزه های هنر ، یادگار
به خوانِ بهآیین ، مسین_جامِ ناب
پُر پاکی و خنده های شراب
راستا دارد ...
#درگاه_نگارین_و_چکامه_داتیس_مهرابیان 👇
https://www.tg-me.com/esmaeilmehrabiandatis
#کانال_جدید : 👇
سروده های سپید و نقاشی ها
https://www.tg-me.com/datismehrabianart
Forwarded from Datis mehrabian art
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
معرفی مجموعه شعر #پیاله_ای_با_خیام ، در برگیرنده ی صد و ده تضمین از رباعیات خیام بزرگ
#سروده_داتیس_مهرابیان
🥂💎🥂💎
#پیاله_ای_با_خیام
بر گور سحر ، صد آرزو می بینی
رویای شکسته ی سبو می بینی
فنجان دو قهوه ، تلخ و دستی خالیست
«این دسته که بر گردن او می بینی »
#داتیس_مهرابیان
#درگاه_نوسروده_ها_و_نقاشیها
https://www.tg-me.com/datismehrabianart
#سروده_داتیس_مهرابیان
🥂💎🥂💎
#پیاله_ای_با_خیام
بر گور سحر ، صد آرزو می بینی
رویای شکسته ی سبو می بینی
فنجان دو قهوه ، تلخ و دستی خالیست
«این دسته که بر گردن او می بینی »
#داتیس_مهرابیان
#درگاه_نوسروده_ها_و_نقاشیها
https://www.tg-me.com/datismehrabianart
دوستان خواهشمندم این کانال جدید مرا دنبال کنید سپاس 🙏
#درگاه_نوسروده_ها_و_نقاشیهای #داتیس_مهرابیان
https://www.tg-me.com/datismehrabianart
#درگاه_نوسروده_ها_و_نقاشیهای #داتیس_مهرابیان
https://www.tg-me.com/datismehrabianart
Telegram
Datis mehrabian art
درگاه نگارینه ها و چکامه های داتیس مهرابیان