Sinovga sabr qilish, boshiga tushgan musibatni yashirish va hech kimga shikoyat qilmaslik — bu insonning Alloh Taoloni yaxshi taniganidan dalolatdir.

Imom G’azzoliy Rohimahulloh

Biz ovozimizni boricha ko‘taramiz, ba’zilari eshitmaydi — doim bir xil hikoya.

İsmet Özel

Inson, o’zi sevmagan bir masalani tushunishda qiyinchilik chekadi. Bir haqiqatga nisbatan yuragida sevgi bo‘lmasa, uning eshiklarini osongina ocholmaydi. O’zimiz sevmagan bir haqiqatni aqlimizga singdirish qiyin bo‘lgani kabi, uni yuragimizga ham yetarlicha joylashtira olmaymiz. Tajriba bilan aniqlanganki, o‘quvchi o‘qituvchisini sevsa, darsni yanada yaxshi tushuna boshlaydi.

Ba’zi fayzlarni qo‘lga kiritish, ba’zi ma’nolarni ruhimizga singdirish uchun muhabbat tuyg‘usining yordami zarur.

Haqiqat eshiklarining inson uchun ochilishi uchun kerakli birinchi kalit — Alloh sevgisidir. Yuragida Alloh sevgisi bo‘lmagan kishi, ilohiy ilmlarning xazinalarini ocholmaydi, ularning boyliklariga yetisha olmaydi. Faqat ma’lumotga ega bo‘lish bilan kifoyalanib qolgan odam, ma’rifat egasi bo‘la olmaydi. Aqlimiz ilmlar bilan nurlanishi uchun, yuragimiz Uning sevgisi bilan yoritilgan bo‘lishi kerak.

Robbingiz bilan orangizda siz o’zingiz borsiz. O’zingizni oradan chiqaring. Ana shundagina Uni ko’rasiz!

Muvaffaqiyatsizlikka tashlanadigan eng katta qadam namozni tark etmoqdir.

Bir inson, iymon zaifligini namozidan bilib olsa bo’lar ekan..

Inson, kelgan urug‘ining emas, yashagan muhiti va odatlarining farzandidir.

Ibn Holdun | Muqaddima

Chumolini ham ranjitma dema!
“Chumolini ham” deyishingni o’ziga ranjiydi. So’z aytish irfon talab qiladi, tushunish esa insonlikdir.

Fuzuliy

Inson o’rganishni maqsad qilgan borliqdir. Shunchaki o’rganish uchun o’rgansangiz ham, endi siz o’rganmagan inson emassiz. Haqiqatni kashf etmoq yoki kashf qildim deb o’ylamoq insonni o’zgartiradi. Inson o’z bilimiga qarshi tura olmaydigan mavjudotdir.

Altay Cem Meriç

Oldin yozilgan ayrim asarlarda ilm o‘rganmoqchi bo‘lgan odam uylanmasligi, turmush o‘rtog‘i va bolalari bilan shug‘ullanmasligi, bular vaqt yo‘qotish ekanligi aytiladi.

Ammo haqiqatga erishish faqat kitoblar bilan bo‘lmaydi. Hayotni kuzatish, tajriba qilish, insoniy munosabatlarda bo‘lish ham o‘rganishning muhim bir qismidir. Qog‘ozni muqaddas deb bilib, haqiqat topilmaydi; yashash va tafakkur qilish ham o‘qish kabi qadrlidir.

Agar bir kun sizdan “Nega g‘amginsiz?” deb so‘rashsa, rostini ayting va ularga: “Kam istig‘for aytganim va Qur’on o‘qishni tark etganim sababli” deb javob bering.

Kishi gapirmay tinglashga, o‘z fikrini bildirmay boshqasining fikrini tushunishga bir soat ham chidamaydi.

Albatta bu nafsga oid holatdir va nafsning turtkilari uni tinglash yoki sukut saqlab tafakkur qilishga sabrsiz qilib qo‘yadi. Go‘yoki ichida bir narsa uni gapirishga majbur qilayotgandek, chidolmaydi. Holbuki o‘sha vaqtda uzoq gapirish hammani bezovta qilishini biladi, lekin ko‘p hollarda o‘zini tiyolmaydi.

Tinglashni bilmagan odam kuzatuvchanlikdan mahrum bo‘ladi, suhbatlari mazmunsizlashadi, vaqt o‘tishi bilan so‘zi boy beradi.

Qadimgilar bunga “so‘zning shahvati” deb atashgan. Haqiqiy gapirish lazzati — nafsni tarbiyalashga loyiq narsalardan biridir.

Bir bolaning o‘sishini kuzatayotganda, aslida “inson” deb ataladigan borliqning o‘sish bosqichlariga har lahzada guvoh bo‘lasiz.
Bir bolaning fe’l-atvorini his qilish, his-tuyg‘ularining rivojlanishini, idrokidagi o‘zgarishlarni kundan kunga kuzatish va uning hayot hamda o‘limga oid savollariga duch kelish — bu ham katta bir tajriba emasmi?