📜برکه خان یا برکای خان، نوۀ چنگیزخان و حاکم اردوی زرین، نخستین خان مغول بود که مسلمان شد و اسلام را دین رسمی اعلام کرد. ایشان در سکه‌هایش خویش را «پادشاه اسلام» نامیده است. این خان معظم با خلیفۀ عباسی وقت (امام المستعصم بالله) بیعت کرد و بعدها با سلطان مقتدر ممالیک (بِیبَرس) برضد هلاکوخان متحد شد. بعد از فاجعۀ اشغال بغداد و سقوط خلافت اسلامی، برکای بسیار متأثر شد و قسم خورد که به‌یاری خداوند انتقام خون پاک مسلمانان را از هولاکوخان خواهد گرفت و با همۀ توان برای نابودی وی خواهد کوشید. سرانجام پس از پیروزی درخشان سلطان قطز مملوکی بر مغول‌ها در نبرد سرنوشت‌ساز عین‌جالوت، برکه به‌یاری خدا موفق شد در چند جنگ بزرگ شکست‌های سنگینی بر هولاکوخان تحمیل کند. پس از مردن هولاکو، برکای در مسیر لشکرکشی دیگری برای حمله به اباقا (جانشین هولاکو)، وفات یافت. بی‌تردید، اقدام شجاعانۀ او علیه ایلخانیان، در تاریخ اسلام بسیار تأثیرگذار بود. حملۀ برکه ضربه‌ای محکم و قاطع بود که قدرت ایلخانان را بسیار تضعیف کرد؛ طوری که نه‌فقط هیچ‌گاه نتوانستند شکست عین‌جالوت را تلافی کنند، بلکه مجدداً متحمل شکست مشابهی در نبرد ابلستان شدند (دراین‌باره بنگرید). جنگ‌های برکای در جلوگیری از گسترش سلطۀ مغولان به غرب اسلامی و خصوصاً بلاد حرمین بسیار کارساز بود و آرزوی هولاکوخان را برای همیشه بر باد فنا داد. سلطان بیبرس مملوکی به‌احترام برکه‌خان، نام او را بر پسر بزرگ خود نهاد.

لا نبالي لو أردنا، خلع هامات الجبال...
في سبيل الله سرنا، عبر ساحات القتال

🇮🇷 در حملات ارتش رژیم اسرائیل به ایران دست‌کم ۹۳۵ نفر جان باختند. کم‌وبیش نیمی از جان‌باختگان از غیرنظامیان بودند. همانند آنچه در غزه می‌گذرد، این سگ هار هر هدفی که بخواهد را در اولین فرصت مناسب مورد حمله قرار می‌دهد و اصلاً تعلق‌خاطری به جان غیرنظامیان ندارد، مگر اینکه برای بازی رسانه‌ای و ظاهرنمایی گستاخانه، قبل از تهاجم به برخی مواضع ثابت و اهداف غیرمنقول، دستور تخلیه بدهد.

در ۲۳ خرداد ۱۴۰۴، جنگی میان رژیم اسرائیل و ایران با انجام مجموعه‌ای از حملات غافلگیرکننده از سوی اسرائیل به تأسیسات کلیدی و مهم نظامی و هسته‌ای ایران شروع شد. اسرائیل تعدادی از فرماندهان ارشد نظامی، متخصصان هسته‌ای و سیاستمداران ایران را ترور کرد و به سامانه‌های پدافند هوایی و برخی تأسیسات هسته‌ای و نظامی ایران آسیب رساند. ایران در پاسخ، موشک‌هایی را به پایگاه‌های نظامی و شهرهای اسرائیل شلیک کرد که خسارات و ویرانی‌های بالایی در مزارع پرورش خوک به بار آورد و دست‌کم ۹۰۰ زبان‌بسته را مردار یا زخمدار کرد. حوثی‌ها نیز چندین موشک به اسرائیل پرتاب کردند. ایالات متحده علاوه‌بر دفاع از اسرائیل، در روز نهم جنگ با حمله به سه سایت هسته‌ای ایران اقدام تهاجمی انجام داد. سرانجام ایران و اسرائیل با میانجی‌گری آمریکا و قطر با یک آتش‌بس دوجانبه در ۲۴ ژوئن ۲۰۲۵ موافقت کردند. با وجود نقض این آتش‌بس در ابتدای آن توسط ایران و اسرائیل، همچنان تا به امروز پابرجاست.

سوئد با جمعیت حدود ۱۰.۵ میلیون نفر و تراکم پایین (۲۵ نفر بر کیلومتر مربع) کشوری کم‌تراکم است که بیشتر جمعیت در جنوب متمرکز شده‌اند. سه شهر اصلی آن استکهلم (۱ میلیون نفر در شهر، ۲.۴ میلیون در کلان‌شهر)، گوتنبرگ (۶۰۰ هزار نفر) و مالمو (۳۶۰ هزار نفر) هستند. شمال کشور وسیع و خالی‌ازسکنه است.

سوئد از نظر شاخص توسعه انسانی در رتبه‌های بالای جهانی قرار دارد و اقتصاد آن مبتنی بر فناوری، صادرات و رفاه اجتماعی است. زیرساخت‌های مدرن، سیستم آموزشی پیشرفته و تعادل بین زندگی شهری و طبیعت از ویژگی‌های بارز این کشور اسکاندیناویایی محسوب می‌شود.

قوم روس، حدود ۱۷٪ جمعیت اوکراین (سرشماری ۲۰۰۱) را تشکیل می‌دهد و عمدتاً در مناطق شرقی و جنوبی مانند دونباس، خارکف، کریمه و اودسا متمرکزند. این گروه با زبان و فرهنگ روسی پیوند عمیق دارند. پس از فروپاشی شوروی، هویت روسی در اوکراین سیاسی شد، به‌ویژه پس از انقلاب میدان (۲۰۱۴) و الحاق کریمه.
تأثیر بر سیاست و جنگ اوکراین
- مداخله روسیه: کرملین با ادعای حمایت از روس‌تبارها، از جدایی‌طلبان دونباس حمایت کرد و حمله ۲۰۲۲ را توجیه نمود.
- جنگ اطلاعاتی: اتهام سرکوب روس‌زبانان برای جلب حمایت مردمی استفاده شد.
- درگیری‌های نظامی: مناطق روس‌نشین (دونتسک و لوهانسک) کانون جنگ داخلی شدند.
- تفرقه اجتماعی: اختلافات قومی و زبانی وحدت ملی اوکراین را تضعیف کرد.

یوگسلاوی کشوری چندملیتی در جنوب شرقی اروپا بود که پس از جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۸ با نام «پادشاهی صرب‌ها، کروات‌ها و اسلوون‌ها» شکل گرفت. نام رسمی این کشور در ۱۳ اکتبر ۱۹۲۹ به پادشاهی «یوگسلاوی» به‌معنای «سرزمین مردم اسلاو جنوب» تغییر یافت. این کشور مجموعه‌ای از اقوام مختلف همچون صرب‌ها، کروات‌ها، بوسنیایی‌ها، اسلوون‌ها، مقدونی‌ها و آلبانیایی‌ها را در بر می‌گرفت. پس از اشغال توسط نیروهای محور در جنگ جهانی دوم، یوگسلاوی دوباره به‌عنوان جمهوری فدرال سوسیالیستی تحت رهبری تیتو تأسیس شد. در دوران تیتو، یوگسلاوی کشوری مستقل و غیرمتعهد باقی ماند و نقش مهمی در جنبش عدم تعهد ایفا کرد. اما پس از مرگ تیتو در سال ۱۹۸۰، تنش‌های قومی و اقتصادی افزایش یافت و در نهایت در دهۀ ۱۹۹۰ با آغاز جنگ‌های خونین داخلی، این کشور به چند جمهوری مستقل شامل صربستان، کرواسی، بوسنی و هرزگوین، اسلوونی، مقدونیه، مونته‌نگرو و کوزوو تجزیه شد. یوگسلاوی دیگر وجود ندارد و نخواهد داشت.