خلافت عباسی، سومین خلافتی بود که پس از رسول الله ﷺ به قدرت رسید. عباسیان احفاد عمّ نبی اکرم یعنی نوادگان عباس‌بن عبدالمطّلب بودند و نام این سلسله نیز از او گرفته شده است. عباسیان پس از سقوط خلافت اسلامی اموی در جریان انقلاب عباسی در سال ۷۵۰ میلادی (۱۳۲ هجری قمری)، به‌عنوان خلفای مسلمانان حکومت را در دست گرفتند و مقر حکومت خود را در بین‌النهرین عراق قرار دادند و دارالسلام بغداد برای بیشتر دوران حکومتشان پایتخت ایشان بود. انقلاب عباسی از سرزمین خراسان در شرق، جایی دور از مرکز نفوذ امویان در شام، آغاز شد و نخستین پیروزی‌هایش را نیز در همان‌جا به دست آورد. خلافت عباسی در آغاز حکومت خود را در شهر کوفه، واقع در عراق امروزی، متمرکز کرد، اما در سال ۷۶۲ میلادی، خلیفه منصور عباسی شهر بغداد را به‌عنوان پایتخت جدید بنیان نهاد. بغداد به مرکز علم، فرهنگ، هنر و اختراع در دوره‌ای تبدیل شد که به «عصر طلایی اسلام» شهرت یافت. وجود نهادهای علمی برجسته‌ای همچون «بیت‌الحکمه»، بغداد را به یکی از مهم‌ترین مراکز علمی جهان تبدیل کرد.

نام «جمهوری اسلامی» در عنوان رسمی سه کشور ایران و پاکستان و موریتانی استفاده می‌شود. پاکستان، برای نخستین بار، این عنوان را بر اساس قانون اساسی ۱۹۵۶ پذیرفت. موریتانی، آن را در ۲۸ نوامبر ۱۹۵۸ پذیرفت. ایران، آن را پس از سرنگونی رژیم پهلوی و پیروزی انقلاب در ۱۹۷۹ پذیرفت. البته علی‌رغم نام یکسان نظام سه کشور یادشده، تفاوت‌های بارزی در ساختار دولت و حاکمیت دارند.

🇮🇷جمهوری اسلامی ایران
ایران پس از پیروزی انقلاب و سرنگونی رژیم پهلوی، با برگزاری همه‌پرسی و تصویب قانون اساسی جدید، به‌طور رسمی «جمهوری اسلامی ایران» نام گرفت. این حکومت شیعه نوعی جمهوری اسلامی و مبتنی بر ولایت فقیه است و ساختار سیاسی آن شامل رهبر جمهوری اسلامی و مجلس خبرگان رهبری، قوۀ مجریه (ریاست‌جمهوری)، قوۀ مقننه (مجلس شورای اسلامی و شورای نگهبان) و قوۀ قضائیه است. رهبر فرماندۀ کل قوا محسوب می‌شود.

🇲🇷الجمهوریة الإسلامیة الموریتانیة
موریتانی کشوری در غرب آفریقاست که در ۱۲ ژوئیهٔ ۱۹۹۱ با تصویب قانون اساسی کنونی، «جمهوری اسلامی موریتانی» نام گرفت. این کشور دارای نظام حکمرانی جمهوری ریاستی است؛ رئیس‌جمهور با رأی مستقیم مردم و برای دوره‌ای پنج‌ساله انتخاب می‌شود و قدرت اجرای قانون، فرماندهی نیروهای مسلح، و انتصاب اعضای قوۀ قضائیه را دارد. دین رسمی این کشور اسلام است.

🇵🇰اسلامی جمہوریہ پاكستان
پاکستان از سال ۱۹۵۶ خود را به‌طور رسمی «جمهوری اسلامی پاکستان» نامیده و نخستین کشور مسلمان است که این عنوان را در قانون اساسی خود وارد کرده است. این کشور دارای نظام جمهوری پارلمانی فدرال است که در آن رئیس‌جمهور نقش نمادین و تشریفاتی دارد و نخست‌وزیر با رأی مجلس ملی، قدرت اجرایی را در دست دارد. اسلام دین رسمی کشور است و قوانین باید با احکام اسلامی سازگار باشند. ارتش و نهادهای امنیتی نفوذ زیادی در سیاست دارند.

پس از آنکه قیصر کنستانتین یکم این ناحیه را به‌عنوان پایتخت جدید امپراتوری روم برگزید، این شهر نزد مردم به کنستانتینوپل به‌معنای شهر کنستانتین معروف شد. اگرچه کنستانتین سعی کرد نام نئا رم به‌معنای رم جدید را بر آن نهد، اما این نام نزد مردم مقبول نشد و فراگیر نگشت. مسلمانان که از قدیم با رومیان مراوده داشتند، این شهر را قسطنطنیه یا قسطنطینیه می‌نامیدند و بعد از فتح آن توسط سلطان محمد فاتح نیز پایتخت دولت عثمانی شد. نام دیگر این شهر، استانبول بود که از عبارت یونانی εἰς τὴν Πόλιν (با تلفظ ایستیم بولین) به‌معنای «به‌سوی شهر» گرفته شده بود. در سال ۱۷۷۰ میلادی، سلطان مصطفی سوم با ضرب سکه‌هایی که روی آن‌ها نام اسلامبول (شهر اسلام) نقش بسته بود، تلاش کرد این نام را فراگیر کند. اما در دورهٔ جمهوریت و از روز ۲۸ مارس سال ۱۹۳۰، ادارهٔ پست ترکیه از تمامی کشورهای جهان خواست تا در مکاتبات خود از نام استانبول استفاده کنند.

🌎 این نقشه، آرژانتین را به سه منطقه با جمعیتی برابر تقسیم می‌کند؛ هر منطقه حدود ۱۵.۳ میلیون نفر جمعیت دارد. با وجود تفاوت چشمگیر در وسعت جغرافیایی این مناطق، همگی وزن جمعیتی یکسانی دارند؛ موضوعی که تصویری قابل تأمل از پراکندگی نابرابر جمعیت در سراسر آرژانتین ارائه می‌دهد.

🔵 کوچک‌ترین منطقه که با رنگ فیروزه‌ای مشخص شده، پایتخت آرژانتین یعنی شهر بوئنوس آیرس و نواحی شهری حومۀ آن را در بر می‌گیرد. با اینکه مساحت این منطقه اندک است، اما از نظر جمعیتی به‌شدت متراکم است و تمرکز چشمگیر جمعیت آرژانتین در مراکز شهری را به‌خوبی نشان می‌دهد.

🟣 در مقابل، منطقۀ بنفش که از شمال غربی تا جنوب آرژانتین امتداد دارد، نواحی پهناور و اغلب کم‌جمعیتی همانند پاتاگونیا را در بر می‌گیرد. با وجود وسعت زیاد، این منطقه جمعیتی بیش از منطقۀ فشردۀ فیروزه‌ای‌رنگ ندارد.

🔴 اما منطقۀ قرمز در شمال و شرق کشور، ترکیبی از استان‌های شهری و روستایی را شامل می‌شود و شهرهای متوسط را در کنار مناطق وسیع کشاورزی در خود جای داده است.