#آبان_ایزد
دهمین روز ماه در گاه شماری مزدیسنی آبان ایزد نام دارد.
نام ماه هشتم از سال خورشیدی و نام روز دهم، از هر ماه زرتشتی را آبان می‌نامند.
در اوستا آپ در پارسی باستان آپی و در فارسی آب گفته می‌شود.
در اوستا بارها «آپ» به چم فرشته‌ی نگهبان آب، گفته شده و همه جا جمع آمده است.
آبان نام پارسی شده‌ی ایزد آب ها یا آناهیتا است.
در اوستا (اردی‌ویسور آناهیتا) به چم رودخانه‌ی نیرومند بی‌آلودگی نامیده شده است.
آناهیتا که کوتاه شده این نام اوستایی ست، نام الهه‌‌ی نماینده ی بر این آب‌های روان بوده و یَشتی که در اوستا به مناسبت این الهه سروده شده آبان یشت نام دارد.
آب یكی از آخشیج‌های چهارگانه و بسیار گرامی در نزد ایرانیان بوده و نیاكان ما ستایش ویژه‌ای برای آب داشته‌اند، به گونهای كه آتشكده‌ها را نزدیک چشمه‌سارها یا جویبارها می‌ساختند تا هم ایزد آذر و هم ایزد آب، این دو آفریده‌ی نیک اهورایی را بستایند.
در ایران باستان، آلودن آب از گناهان بزرگ به‌شمار می‌رفته، به‌گونه‌ای كه بر روی رود گذری می‌ساختند، تا هنگام رفت‌و آمد، آب را گل‌آلود نكنند. هم چنین ایرانیان برای شست شوی بدن در محفظه‌ای به نام «آبزن» كه به اندازهی اندام انسان بود، آب ریخته و خود را می‌شستند.
آبزن، چیزی هم چون وان حمام است كه این‌روزها از آن، بهره می‌جوییم.
آب مایه‌ی زندگی است، انسان نخستین شهرنشینی بشری را در کنار چشمه‌ها و رودها به وجود آورد، سپس آبادانی آغاز شد و به ستایش خداوند پرداخت.
آبان، نام دیگر ارِدْوی سورَ اَنَهیتَه (اَناهیتا)، نماد آب‌های پاک و بالنده روی زمین و نگاهبان پاکی و بی آلایشی در جهان هستی است.
آناهیتا در استوره‌های ایرانی، از جایگاه ارزشمندی برخوردار بوده است به همین روی نیاکان ما نیایشگاه‌هایی در کنار رودخانه‌ها و آب‌های روان برای بزرگ داشت آب ساخته بودند که نمونه‌ی آن در کنگاور کرمانشاه و بیشاپور هم چنان پابرجا است.
” بخش‌هایى از اردویسور نیایش یا آبزور”
و توانایى و زور و آفرین باد به اهورامزداى فروغمند، باشکوه و به امشاسپندان، به آب هاى خوب مزدا داده، به آب اردویسور آناهیتاى پاک، به همه‌ی آب هاى مزدا داده،
به همه‌ی گیاهان مزدا داده، به همه‌ی ستودگان مادى و مینوى،
و به فروهرهاى پاکان و راستان که پیروز و پرتوان هستند.
سروده ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش ؛
آبان‌روز است روز آبان،
خرم گردان به آب رز جان.
بنشین به نشاط و دوستان را،
ای دوست به عز و ناز بنشان.
اندرزنامه ی آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم)
از آب پرهیز کن و آب را میازار.
اندرزنامه ی آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار :
به (آبان) بپرهیز از آب و ای جوان،
میالای و میازار آب روان.
🌺 گل نماد این روز #گل_نیلوفر است.
@khashatra
دهمین روز ماه در گاه شماری مزدیسنی آبان ایزد نام دارد.
نام ماه هشتم از سال خورشیدی و نام روز دهم، از هر ماه زرتشتی را آبان می‌نامند.
در اوستا آپ در پارسی باستان آپی و در فارسی آب گفته می‌شود.
در اوستا بارها «آپ» به چم فرشته‌ی نگهبان آب، گفته شده و همه جا جمع آمده است.
آبان نام پارسی شده‌ی ایزد آب ها یا آناهیتا است.
در اوستا (اردی‌ویسور آناهیتا) به چم رودخانه‌ی نیرومند بی‌آلودگی نامیده شده است.
آناهیتا که کوتاه شده این نام اوستایی ست، نام الهه‌‌ی نماینده ی بر این آب‌های روان بوده و یَشتی که در اوستا به مناسبت این الهه سروده شده آبان یشت نام دارد.
آب یكی از آخشیج‌های چهارگانه و بسیار گرامی در نزد ایرانیان بوده و نیاكان ما ستایش ویژه‌ای برای آب داشته‌اند، به گونهای كه آتشكده‌ها را نزدیک چشمه‌سارها یا جویبارها می‌ساختند تا هم ایزد آذر و هم ایزد آب، این دو آفریده‌ی نیک اهورایی را بستایند.
در ایران باستان، آلودن آب از گناهان بزرگ به‌شمار می‌رفته، به‌گونه‌ای كه بر روی رود گذری می‌ساختند، تا هنگام رفت‌و آمد، آب را گل‌آلود نكنند. هم چنین ایرانیان برای شست شوی بدن در محفظه‌ای به نام «آبزن» كه به اندازهی اندام انسان بود، آب ریخته و خود را می‌شستند.
آبزن، چیزی هم چون وان حمام است كه این‌روزها از آن، بهره می‌جوییم.
آب مایه‌ی زندگی است، انسان نخستین شهرنشینی بشری را در کنار چشمه‌ها و رودها به وجود آورد، سپس آبادانی آغاز شد و به ستایش خداوند پرداخت.
آبان، نام دیگر ارِدْوی سورَ اَنَهیتَه (اَناهیتا)، نماد آب‌های پاک و بالنده روی زمین و نگاهبان پاکی و بی آلایشی در جهان هستی است.
آناهیتا در استوره‌های ایرانی، از جایگاه ارزشمندی برخوردار بوده است به همین روی نیاکان ما نیایشگاه‌هایی در کنار رودخانه‌ها و آب‌های روان برای بزرگ داشت آب ساخته بودند که نمونه‌ی آن در کنگاور کرمانشاه و بیشاپور هم چنان پابرجا است.
” بخش‌هایى از اردویسور نیایش یا آبزور”
و توانایى و زور و آفرین باد به اهورامزداى فروغمند، باشکوه و به امشاسپندان، به آب هاى خوب مزدا داده، به آب اردویسور آناهیتاى پاک، به همه‌ی آب هاى مزدا داده،
به همه‌ی گیاهان مزدا داده، به همه‌ی ستودگان مادى و مینوى،
و به فروهرهاى پاکان و راستان که پیروز و پرتوان هستند.
سروده ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش ؛
آبان‌روز است روز آبان،
خرم گردان به آب رز جان.
بنشین به نشاط و دوستان را،
ای دوست به عز و ناز بنشان.
اندرزنامه ی آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم)
از آب پرهیز کن و آب را میازار.
اندرزنامه ی آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار :
به (آبان) بپرهیز از آب و ای جوان،
میالای و میازار آب روان.
🌺 گل نماد این روز #گل_نیلوفر است.
@khashatra
#آبان_یشت
آبان‌یشت یکی از قسمت‌های یشت ها در اوستاست که، به ستایش ناهید یا #آناهیتا ایزد بانوی آب ها اختصاص دارد.
آبان‌یشت یکی از یشت ها یا قصاید بسیار بلند اوستا ست، و دارای ۳۰ کرده و ۱۳۳ بند است.
#آبان_یشت از نظر ترتیب یشت پنجم و از لحاظ تفصیل، پس از فروردین یشت و مهریشت قرار دارد. و سومین یشت بزرگ به شمار می‌آید.
- در بند ۱–۱۵ در مدح و ثنای ناهید سخن رفته‌است.
- در بند ۱۶–۸۳ از پادشاهان و نامدارانی که پیش از اشو زرتشت ؛ ناهید را ستودند، یاد می‌کند.
- در بند ۸۴–۹۶ از مینوی نژاد بودن ناهید، و نزول وی از کره ستارگان به طرف زمین سخن می‌گوید.
و حاوی دستوری است که خود ناهید به اشو زرتشت می‌دهد. از آن که چگونه مردم او را بستایند.
- در بند ۹۷–۱۱۸ دگرباره از ستایش پادشاهان، و نامدارانی سخن می‌راند که معاصر اشوزرتشت بودند.
- در بند ۱۱۹–۱۳۲ در تعریف و توصیف ناهید است.
در آبان‌یشت نیز همانند یشت های دیگر باورها پیش از، اشو زرتشت با باور زرتشتی درآمیخته‌است.
در بندهای ۳ تا ۵ و ۹۶ و ۱۳۲ مشخصات پیش زرتشتی (Pre-Zoroastrian)،
ایزدبانوی #آناهیتا و نیروی زندگی بخشی او دیده‌می‌شود.
در بندهای دیگر خصوصیت زرتشتی شده او آشکار است.
و به گونهای اهورامزدا به او زندگی بخشیده‌است. تا در ستیز آفریدگان نیک با بدی یاور آنان باشد، مانند بندهای ۱، ۶، ۷، ۹۴، ۹۵، ۱۰۴ و ۱۱۸.
این بندها همه قدیمی است و شاید به دوره‌های پیش از هخامنشیان تعلق دارد.
#کریستن_سن ذکر نام بابل را در این یشت (بند ۲۹) قرینه‌ای می‌داند.
که این یشت در دروه ی هخامنشی تدوین نهایی یافته‌است.
#ایرانویج_در_آبان_یشت
در بند ۱۰۴ نام ایرانویج آمده است :
«او را بستود اشوزرتشت پاک، در آریاویچ در کنار رود دائیتیا. با هوم آمیخته به شیر با بَرسَم با زبان خرد،
با اندیشه و گفتار و کردار نیک با زَور و با کلام بلیغ»
📚بُن مایه
- ابراهیم پورداوود ؛ یشت ها، جلد اول
- تفضلی، احمد.
کهن نگاره‌ی ادبیات ایران پیش از اسلام.
✍ رونوشت ؛ بردیا بزرگمهر.
@khashatra
آبان‌یشت یکی از قسمت‌های یشت ها در اوستاست که، به ستایش ناهید یا #آناهیتا ایزد بانوی آب ها اختصاص دارد.
آبان‌یشت یکی از یشت ها یا قصاید بسیار بلند اوستا ست، و دارای ۳۰ کرده و ۱۳۳ بند است.
#آبان_یشت از نظر ترتیب یشت پنجم و از لحاظ تفصیل، پس از فروردین یشت و مهریشت قرار دارد. و سومین یشت بزرگ به شمار می‌آید.
- در بند ۱–۱۵ در مدح و ثنای ناهید سخن رفته‌است.
- در بند ۱۶–۸۳ از پادشاهان و نامدارانی که پیش از اشو زرتشت ؛ ناهید را ستودند، یاد می‌کند.
- در بند ۸۴–۹۶ از مینوی نژاد بودن ناهید، و نزول وی از کره ستارگان به طرف زمین سخن می‌گوید.
و حاوی دستوری است که خود ناهید به اشو زرتشت می‌دهد. از آن که چگونه مردم او را بستایند.
- در بند ۹۷–۱۱۸ دگرباره از ستایش پادشاهان، و نامدارانی سخن می‌راند که معاصر اشوزرتشت بودند.
- در بند ۱۱۹–۱۳۲ در تعریف و توصیف ناهید است.
در آبان‌یشت نیز همانند یشت های دیگر باورها پیش از، اشو زرتشت با باور زرتشتی درآمیخته‌است.
در بندهای ۳ تا ۵ و ۹۶ و ۱۳۲ مشخصات پیش زرتشتی (Pre-Zoroastrian)،
ایزدبانوی #آناهیتا و نیروی زندگی بخشی او دیده‌می‌شود.
در بندهای دیگر خصوصیت زرتشتی شده او آشکار است.
و به گونهای اهورامزدا به او زندگی بخشیده‌است. تا در ستیز آفریدگان نیک با بدی یاور آنان باشد، مانند بندهای ۱، ۶، ۷، ۹۴، ۹۵، ۱۰۴ و ۱۱۸.
این بندها همه قدیمی است و شاید به دوره‌های پیش از هخامنشیان تعلق دارد.
#کریستن_سن ذکر نام بابل را در این یشت (بند ۲۹) قرینه‌ای می‌داند.
که این یشت در دروه ی هخامنشی تدوین نهایی یافته‌است.
#ایرانویج_در_آبان_یشت
در بند ۱۰۴ نام ایرانویج آمده است :
«او را بستود اشوزرتشت پاک، در آریاویچ در کنار رود دائیتیا. با هوم آمیخته به شیر با بَرسَم با زبان خرد،
با اندیشه و گفتار و کردار نیک با زَور و با کلام بلیغ»
📚بُن مایه
- ابراهیم پورداوود ؛ یشت ها، جلد اول
- تفضلی، احمد.
کهن نگاره‌ی ادبیات ایران پیش از اسلام.
✍ رونوشت ؛ بردیا بزرگمهر.
@khashatra
#چادر_سیاه_از_کجا_آمده_است ؟
👈 آیا چادر سیاه لباس ملی ایرانیان است؟
برخلاف ادعاها و کژ باوری برخی‌ها ، به هیچ وجه چادر سیاه ، ریشه ی ایرانی نداشته و ندارد.
زیرا در ایران باستان بیشتر مردم ، زرتشتی بودند و در دین زرتشت رنگ سیاه نماد اهریمن و شیطان است.
و زرتشتیان به اندازه ای از سیاهی و تاریکی بیزار هستند که ، هتا در مراسم سوگواری درگذشتگان شان نیز لباس سپید بر تن نمی‌کنند.
در جشن دینی (سده) هم لباس زنان و مردان یک دست سپید است.
در دین زرشتی ، بدی (شر) در برابر خوبی (خیر) قرار می‌گیرد.
نماد بدی و اهریمنی سیاهی و تاریکی‌ست و نماد خوبی سپیدی و روشنایی ست.
و این که زرتشتیان به سمت نور و روشنایی نماز می‌خوانند.
هتا آتش هم چون نمادی از نور و دشمن سیاهی و تاریکی ست ، در دین زرتشت ، سپند (مقدس) است.
هم چنین در دین اسلام نیز در هیچ جای قرآن به پوشیدن چادر سیاه و کلا پوشش سیاه سپارش نشده است.
بلکه وارونه ی آن (برعکس آن) پوشش سیاه همواره مکروه و نفی شده است.
هتا در هنگام حج ، لباس احرام سپید است و پوشیدن لباس سیاه ، هنگام زیارت مکروه می‌باشد.
هتا در هنگام مرگ هم از کفن سیاه و تاریک استفاده نمی‌کنند!
پس بنابراین چادر سیاه هیچ ارتباطی با هیچ دین خاصی ندارد.
۱
@khashatra
👈 آیا چادر سیاه لباس ملی ایرانیان است؟
برخلاف ادعاها و کژ باوری برخی‌ها ، به هیچ وجه چادر سیاه ، ریشه ی ایرانی نداشته و ندارد.
زیرا در ایران باستان بیشتر مردم ، زرتشتی بودند و در دین زرتشت رنگ سیاه نماد اهریمن و شیطان است.
و زرتشتیان به اندازه ای از سیاهی و تاریکی بیزار هستند که ، هتا در مراسم سوگواری درگذشتگان شان نیز لباس سپید بر تن نمی‌کنند.
در جشن دینی (سده) هم لباس زنان و مردان یک دست سپید است.
در دین زرشتی ، بدی (شر) در برابر خوبی (خیر) قرار می‌گیرد.
نماد بدی و اهریمنی سیاهی و تاریکی‌ست و نماد خوبی سپیدی و روشنایی ست.
و این که زرتشتیان به سمت نور و روشنایی نماز می‌خوانند.
هتا آتش هم چون نمادی از نور و دشمن سیاهی و تاریکی ست ، در دین زرتشت ، سپند (مقدس) است.
هم چنین در دین اسلام نیز در هیچ جای قرآن به پوشیدن چادر سیاه و کلا پوشش سیاه سپارش نشده است.
بلکه وارونه ی آن (برعکس آن) پوشش سیاه همواره مکروه و نفی شده است.
هتا در هنگام حج ، لباس احرام سپید است و پوشیدن لباس سیاه ، هنگام زیارت مکروه می‌باشد.
هتا در هنگام مرگ هم از کفن سیاه و تاریک استفاده نمی‌کنند!
پس بنابراین چادر سیاه هیچ ارتباطی با هیچ دین خاصی ندارد.
۱
@khashatra
✅ پس #چادر_سیاه از کجا آمده است ؟
بی شک از دوران سیاه اعراب و رسم زنده به گور کردن دختران ، در برخی قبایل نادان عرب بی خبر نیستید و آگاهی هایی دارید.
و بی شک بارها از خودتان پرسیده‌اید که ؛
چگونه نسل این اعراب سبک مغز نادان منقرض نشده؟
در حالی که دختران شان را زنده به گور می‌کردند !؟
پاسخ این پرسش روشن است ، چون همه ی دختران این قبایل ، زنده به گور نمی‌شدند و تعدادی زنده می ماندند.
اما اعراب عربستان با آن همه تعصب کور چگونه ننگ داشتن دختر را تحمل می‌کردند؟
تنها راه برای پوشاندن این ننگ و شرم ، پنهان کردن دختران در سیاهی و تاریکی بود.
و چادر مشکی وسیله‌ای بود که سیاهی و تاریکی گور را برای دخترانی که زنده مانده بودند تداعی می‌کرد.
زنان عرب باید در گرمای طاقت فرسای عربستان غرق در تاریکی چادر سیاه ،
از دیده ها پنهان می‌شدند تا اعراب ننگ داشتن دختر را در این پوشش های تاریک مخفی کنند.
این در حالی بود که لباس باستانی زنان ایرانی ، باوقار و در عین حال پر از رنگ و زیبایی بود.
هتا چادر ایرانیان (شونل) بسیار پرنقش و رنگین بود.
و هیچ گاه بسته نبود و اغلب یا روی شانه یا پشت سرشان آویزان می‌کردند.
زیرا چادر ایرانی جهت زیبایی استفاده می‌شد، نه برای پوشاندن مو و اندام زن و پنهان کردنش.
۲
@khashatra
بی شک از دوران سیاه اعراب و رسم زنده به گور کردن دختران ، در برخی قبایل نادان عرب بی خبر نیستید و آگاهی هایی دارید.
و بی شک بارها از خودتان پرسیده‌اید که ؛
چگونه نسل این اعراب سبک مغز نادان منقرض نشده؟
در حالی که دختران شان را زنده به گور می‌کردند !؟
پاسخ این پرسش روشن است ، چون همه ی دختران این قبایل ، زنده به گور نمی‌شدند و تعدادی زنده می ماندند.
اما اعراب عربستان با آن همه تعصب کور چگونه ننگ داشتن دختر را تحمل می‌کردند؟
تنها راه برای پوشاندن این ننگ و شرم ، پنهان کردن دختران در سیاهی و تاریکی بود.
و چادر مشکی وسیله‌ای بود که سیاهی و تاریکی گور را برای دخترانی که زنده مانده بودند تداعی می‌کرد.
زنان عرب باید در گرمای طاقت فرسای عربستان غرق در تاریکی چادر سیاه ،
از دیده ها پنهان می‌شدند تا اعراب ننگ داشتن دختر را در این پوشش های تاریک مخفی کنند.
این در حالی بود که لباس باستانی زنان ایرانی ، باوقار و در عین حال پر از رنگ و زیبایی بود.
هتا چادر ایرانیان (شونل) بسیار پرنقش و رنگین بود.
و هیچ گاه بسته نبود و اغلب یا روی شانه یا پشت سرشان آویزان می‌کردند.
زیرا چادر ایرانی جهت زیبایی استفاده می‌شد، نه برای پوشاندن مو و اندام زن و پنهان کردنش.
۲
@khashatra
✅ برخلاف زنان بدبخت عرب که مجبور به پوشیدن لباس‌های سیاه و تاریک بودند تا دیده نشوند ، لباس زنان ایران باستان جشنواره‌ای از رنگ و زندگی بود.
هنوز می‌توان زیبایی و رنگ های متنوع این لباس ها را در پوشش محلی زنان مناطق مختلف ایران مشاهده کرد.
به ویژه لباس محلی زنان عشایر ایرانی و محله های زرتشتی نشین سراسر ایران.
کسی در ایران باستان از داشتن دختر ننگ نداشت تا مجبور شود یا او را در گور تاریک ، زنده دفن کند یا او را در چادر سیاه ، زنده محو کند.
تهاجم فرهنگی یعنی زنان ایرانی ؛
چادر سیاه که پوشش ترادادی ( سنتی ) زنان عرب و نشانه ی شرم از زن بودن است را بپوشند.
و عده ای سبک مغز متوهم نیز با فلسفه بافی و شعارسازی این جهالت موروثی اعراب را به غیرت و حیاء و عفت بچسپانند تا هر کس ایرانی و انسانی اندیشید ، بی غیرت و بی حیاخطاب شود!
#چادر_سیاه همان نماد تحجر اعراب است.
#چادر_سیاه تاج بندگی از دوران سیاه اعراب است.
#چادر_سیاه نماد و تجسم زنده به گور کردن دختران عرب است از برای نادانی و جهالت مان و به اسم دین و خدا...
رنگ را بر زندگی مادران و همسران مان حرام نکنیم.
✔️ ایرانی باشیم نه تنها در گفتار بلکه در اندیشه و کردار.
📚 بن مایه :
برگرفته از نسک دو قرن سکوت.
نوشته‌ی ؛ روانشاد دکتر عبدالحسین زرین‌کوب.
✍ رونوشت ؛ بردیا بزرگمهر.
۳
@khashatra
پایان🔺🔺
هنوز می‌توان زیبایی و رنگ های متنوع این لباس ها را در پوشش محلی زنان مناطق مختلف ایران مشاهده کرد.
به ویژه لباس محلی زنان عشایر ایرانی و محله های زرتشتی نشین سراسر ایران.
کسی در ایران باستان از داشتن دختر ننگ نداشت تا مجبور شود یا او را در گور تاریک ، زنده دفن کند یا او را در چادر سیاه ، زنده محو کند.
تهاجم فرهنگی یعنی زنان ایرانی ؛
چادر سیاه که پوشش ترادادی ( سنتی ) زنان عرب و نشانه ی شرم از زن بودن است را بپوشند.
و عده ای سبک مغز متوهم نیز با فلسفه بافی و شعارسازی این جهالت موروثی اعراب را به غیرت و حیاء و عفت بچسپانند تا هر کس ایرانی و انسانی اندیشید ، بی غیرت و بی حیاخطاب شود!
#چادر_سیاه همان نماد تحجر اعراب است.
#چادر_سیاه تاج بندگی از دوران سیاه اعراب است.
#چادر_سیاه نماد و تجسم زنده به گور کردن دختران عرب است از برای نادانی و جهالت مان و به اسم دین و خدا...
رنگ را بر زندگی مادران و همسران مان حرام نکنیم.
✔️ ایرانی باشیم نه تنها در گفتار بلکه در اندیشه و کردار.
📚 بن مایه :
برگرفته از نسک دو قرن سکوت.
نوشته‌ی ؛ روانشاد دکتر عبدالحسین زرین‌کوب.
✍ رونوشت ؛ بردیا بزرگمهر.
۳
@khashatra
پایان🔺🔺
وُهومَن اَمشاسِپَند
#امروز به روز، پیروز و فرخ روز آبان ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۳ مزدیسنی. آدینه ۴ مهر ماه به سال ۱۴۰۴ خورشیدی. ۲۶ سپتامبر سال ۲۰۲۵ (ترسایی) ✔️ آبان = آب ها ، فرشته ی نگهبان آب. @khashatra
#امروز
به روز، پیروز و فرخ روز خور ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۳ مزدیسنی.
شنبه ۵ مهر ماه به سال ۱۴۰۴ خورشیدی.
۲۷ سپتامبر سال ۲۰۲۵ (ترسایی)
✔️ خور = خیر ، خورشید.
@khashatra
به روز، پیروز و فرخ روز خور ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۳ مزدیسنی.
شنبه ۵ مهر ماه به سال ۱۴۰۴ خورشیدی.
۲۷ سپتامبر سال ۲۰۲۵ (ترسایی)
✔️ خور = خیر ، خورشید.
@khashatra
#خور_ایزد
خور یا هْوَر به چم (: معنی) خورشید، نام یازدهمین روز از هر ماه در گاه شمار زرتشتی است.
آفتاب‌خوان خور، خوان خور در گات ها به چـم خورشید آمده و در اوستا هْوٓر آمده، در پارسی خُور و هور یا خورشید مى‌گویند.
هَورَخْشَئِتَو در پهلوى خْوَرَشتٓ در گات ها بدون شئت آمده است.
خراسان نیز از واژه‌های كهن و سرزمین های خاوری بوده و به خورآسان مى‌خواندند به چم بر آینده و بالا رونده همان خورشید را گویند.
«ویس و رامین نوشته‌ی فخرالدین گرگانی»
بر آمدن گاه خورشید هركس سر آید،
خراسان آن بود كز وی خور آید.
خراسان پهلوی باشد خور آید،
عراق و پارس را زو خور بر آید.
خراسان هست معنی خور آبان،
كجا زو خور بر آید سوی ایران.
«سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش»
روز خور است ای به دو رخ هم چو خور،
تافت خور از چرخ فلک باده خور.
باده خور و نیز مرا باده ده،
افسوس احوال زمانه مخور.
اندرزنامه ی آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم) :
کودک به دبیرستان کن تا دبیر فرزانه بود.
اندرزنامه ی آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار :
به (خور) روز، کودک به استاد ده،
که گردد دبیری خردمند و به.
🌺 گل مرو سپید نماد خور ایزد است.
@khashatra
خور یا هْوَر به چم (: معنی) خورشید، نام یازدهمین روز از هر ماه در گاه شمار زرتشتی است.
آفتاب‌خوان خور، خوان خور در گات ها به چـم خورشید آمده و در اوستا هْوٓر آمده، در پارسی خُور و هور یا خورشید مى‌گویند.
هَورَخْشَئِتَو در پهلوى خْوَرَشتٓ در گات ها بدون شئت آمده است.
خراسان نیز از واژه‌های كهن و سرزمین های خاوری بوده و به خورآسان مى‌خواندند به چم بر آینده و بالا رونده همان خورشید را گویند.
«ویس و رامین نوشته‌ی فخرالدین گرگانی»
بر آمدن گاه خورشید هركس سر آید،
خراسان آن بود كز وی خور آید.
خراسان پهلوی باشد خور آید،
عراق و پارس را زو خور بر آید.
خراسان هست معنی خور آبان،
كجا زو خور بر آید سوی ایران.
«سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش»
روز خور است ای به دو رخ هم چو خور،
تافت خور از چرخ فلک باده خور.
باده خور و نیز مرا باده ده،
افسوس احوال زمانه مخور.
اندرزنامه ی آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم) :
کودک به دبیرستان کن تا دبیر فرزانه بود.
اندرزنامه ی آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار :
به (خور) روز، کودک به استاد ده،
که گردد دبیری خردمند و به.
🌺 گل مرو سپید نماد خور ایزد است.
@khashatra
#فلسفه_ی_تخته_نرد
✅ تخته نرد به وسیله ی بزرگمهر وزیر دانای انوشیروان در زمان پادشاهی انوشيروان دادگر ابداع شد.
✳️ تخته نرد : کره زمين.
❇️ ۳۰ مهره : نشان گر ۳۰ شبانه روز يک ماه.
❇️ ۲۴ خانه : نشانگر ۲۴ ساعت شبانه روز.
❇️ ۴ قسمت زمين : ۴ فصل سال.
❇️ ۵ دست بازی : ۵ گاه يک شبانه روز.
❇️ ۲ رنگ سياه و سپيد : شب و روز.
❇️ هر سوی زمين ۱۲ خانه دارد : ۱۲ ماه سال.
❇️ زمين بازی : آسمان.
❇️ تاس : ستاره ی بخت و اقبال.
❇️ گردش تاس ها : گردش دوران.
❇️ مهره ها : انسان ها.
❇️ گردش مهره در زمين : حرکت انسان ها (زندگی ).
❇️ برداشتن مهره در پايان هر بازی : مرگ انسان ها.
✳️ اعداد تاس :
❇️ ۱ : يکتايی و خداپرستی.
❇️ ۲ : آسمان و زمين.
❇️ ۳ : اندیشه ی نيک ؛ گفتار نيک ، کردار نيک.
❇️ ۴ : شمال ، جنوب ، شرق ، غرب.
❇️ ۵ : پنج آتش سپند زرتشتيان.
❇️ ۶ : شش منطقه ی فرمانروايی ايران.
❇️ ۷ : جمع هر عدد با عدد پشتى تاس عدد ٧ می شود ، يک پشتش شش ، دو پشتش پنج ، سه پشت چهار.
❇️ ٧ عدد سپند نزد ايرانيان.
به افتخار ایران اشتراک بزار تا همه ی ايرانی ها بدونن.
@khashatra
✅ تخته نرد به وسیله ی بزرگمهر وزیر دانای انوشیروان در زمان پادشاهی انوشيروان دادگر ابداع شد.
✳️ تخته نرد : کره زمين.
❇️ ۳۰ مهره : نشان گر ۳۰ شبانه روز يک ماه.
❇️ ۲۴ خانه : نشانگر ۲۴ ساعت شبانه روز.
❇️ ۴ قسمت زمين : ۴ فصل سال.
❇️ ۵ دست بازی : ۵ گاه يک شبانه روز.
❇️ ۲ رنگ سياه و سپيد : شب و روز.
❇️ هر سوی زمين ۱۲ خانه دارد : ۱۲ ماه سال.
❇️ زمين بازی : آسمان.
❇️ تاس : ستاره ی بخت و اقبال.
❇️ گردش تاس ها : گردش دوران.
❇️ مهره ها : انسان ها.
❇️ گردش مهره در زمين : حرکت انسان ها (زندگی ).
❇️ برداشتن مهره در پايان هر بازی : مرگ انسان ها.
✳️ اعداد تاس :
❇️ ۱ : يکتايی و خداپرستی.
❇️ ۲ : آسمان و زمين.
❇️ ۳ : اندیشه ی نيک ؛ گفتار نيک ، کردار نيک.
❇️ ۴ : شمال ، جنوب ، شرق ، غرب.
❇️ ۵ : پنج آتش سپند زرتشتيان.
❇️ ۶ : شش منطقه ی فرمانروايی ايران.
❇️ ۷ : جمع هر عدد با عدد پشتى تاس عدد ٧ می شود ، يک پشتش شش ، دو پشتش پنج ، سه پشت چهار.
❇️ ٧ عدد سپند نزد ايرانيان.
به افتخار ایران اشتراک بزار تا همه ی ايرانی ها بدونن.
@khashatra
#فلسفه_ی_آب_بر_زمین_ریختن_پشت_سر_مسافر.
هرمزان در سمت فرمانداری خوزستان انجام وظیفه می‌کرد.
وی که یکی از فرماندهان جنگ قادسیّه بود.
پس از نبردی در شهر شوشتر و در نتیجه ی خیانت یک شهروند با وضعی نا امید کننده روبرو شد ، نخست در قلعه‌ای پناه گرفت و به ابوموسی اشعری پست و پلشت، فرمانده ی سپاه تازیان آگاهی داد که هر گاه او را امان دهد ، خود را تسلیم وی خواهد کرد.
ابوموسی اشعری پست و پلشت موافقت کرد از کشتن او بگذرد و وی را به مدینه نزد عمر گجستک بفرستد تا خلیفه درباره ی او تصمیم بگیرد.
با این وجود ، ابوموسی اشعری پست و پلشت دستور داد ، تمام ۹۰۰ تن سربازان هرمزان را که در آن قلعه اسیر شده بودند، گردن بزنند.
پس از این که هرمزان را وارد مدینه کردند ، لباس رسمی هرمزان را که ردایی از دیبای زربافت و ابریشمین بود که تازیان بیابان گرد تا آن زمان به چشم ندیده بودند ، به او پوشاندند و تاج جواهرنشان او را که «آذین» نام داشت بر سرش گذاشتند و وی را به مسجدی که عمر گجستک در آن خفته بود ، بردند تا تکلیف هرمزان را تعیین سازد.
عمر گجستک در گوشه‌ای از مسجد خفته و تازیانه‌ای زیر سر خود گذاشته بود. هرمزان ، پس از ورود به مسجد، نگاهی به دور و بر انداخت و پرسید :
پس امیرالمؤمنین کجاست؟
سپس عمر گجستک از خواب برخواست و با هرمزان گفتگو کرد و سپس خلیفه فرمان داد او را بکشند.
هرمزان درخواست کرد که ، پیش از کشته شدن به او آب بدهند.
با درخواست هرمزان موافقت شد و کاسه ی آب را به هرمزان دادند ، او در آشامیدن آب درنگ کرد.
عمر سبب این کار را پرسش نمود ، هرمزان پاسخ داد ، بیم آن دارم ، در هنگام نوشیدن آب مرا بکشند.
عمر گجستک قول داد تا آن آب را ننوشد، کشته نخواهد شد.
پس از این که هرمزان این قول را گرفت ، آب را بر زمین ریخت.
عمر گجستک نیز ناچار به قول خود وفا کرد و از کشتن او درگذشت.
این شوه ی به وجود آمدن فلسفه ای شد که با ریختن آب بر زمین ، یعنی زندگی دوباره به شخصی داده می شود تا مسافر برود و تندرست بماند....
@khashatra
هرمزان در سمت فرمانداری خوزستان انجام وظیفه می‌کرد.
وی که یکی از فرماندهان جنگ قادسیّه بود.
پس از نبردی در شهر شوشتر و در نتیجه ی خیانت یک شهروند با وضعی نا امید کننده روبرو شد ، نخست در قلعه‌ای پناه گرفت و به ابوموسی اشعری پست و پلشت، فرمانده ی سپاه تازیان آگاهی داد که هر گاه او را امان دهد ، خود را تسلیم وی خواهد کرد.
ابوموسی اشعری پست و پلشت موافقت کرد از کشتن او بگذرد و وی را به مدینه نزد عمر گجستک بفرستد تا خلیفه درباره ی او تصمیم بگیرد.
با این وجود ، ابوموسی اشعری پست و پلشت دستور داد ، تمام ۹۰۰ تن سربازان هرمزان را که در آن قلعه اسیر شده بودند، گردن بزنند.
پس از این که هرمزان را وارد مدینه کردند ، لباس رسمی هرمزان را که ردایی از دیبای زربافت و ابریشمین بود که تازیان بیابان گرد تا آن زمان به چشم ندیده بودند ، به او پوشاندند و تاج جواهرنشان او را که «آذین» نام داشت بر سرش گذاشتند و وی را به مسجدی که عمر گجستک در آن خفته بود ، بردند تا تکلیف هرمزان را تعیین سازد.
عمر گجستک در گوشه‌ای از مسجد خفته و تازیانه‌ای زیر سر خود گذاشته بود. هرمزان ، پس از ورود به مسجد، نگاهی به دور و بر انداخت و پرسید :
پس امیرالمؤمنین کجاست؟
سپس عمر گجستک از خواب برخواست و با هرمزان گفتگو کرد و سپس خلیفه فرمان داد او را بکشند.
هرمزان درخواست کرد که ، پیش از کشته شدن به او آب بدهند.
با درخواست هرمزان موافقت شد و کاسه ی آب را به هرمزان دادند ، او در آشامیدن آب درنگ کرد.
عمر سبب این کار را پرسش نمود ، هرمزان پاسخ داد ، بیم آن دارم ، در هنگام نوشیدن آب مرا بکشند.
عمر گجستک قول داد تا آن آب را ننوشد، کشته نخواهد شد.
پس از این که هرمزان این قول را گرفت ، آب را بر زمین ریخت.
عمر گجستک نیز ناچار به قول خود وفا کرد و از کشتن او درگذشت.
این شوه ی به وجود آمدن فلسفه ای شد که با ریختن آب بر زمین ، یعنی زندگی دوباره به شخصی داده می شود تا مسافر برود و تندرست بماند....
@khashatra
وُهومَن اَمشاسِپَند
#امروز به روز، پیروز و فرخ روز خور ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۳ مزدیسنی. شنبه ۵ مهر ماه به سال ۱۴۰۴ خورشیدی. ۲۷ سپتامبر سال ۲۰۲۵ (ترسایی) ✔️ خور = خیر ، خورشید. @khashatra
#امروز
نَبُر
به روز، پیروز و فرخ روز ماه ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۳ مزدیسنی.
یک شنبه ۶ مهر ماه به سال ۱۴۰۴ خورشیدی.
۲۸ سپتامبر سال ۲۰۲۵ (ترسایی)
✔️ ماه = ماوَنگهِه ، ماه.
✔️ نَبُر : پرهیز از کشتن حیوانات سود رسان.
پرهیز از خوردن خوراک های گوشت دار.
@khashatra
نَبُر
به روز، پیروز و فرخ روز ماه ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۳ مزدیسنی.
یک شنبه ۶ مهر ماه به سال ۱۴۰۴ خورشیدی.
۲۸ سپتامبر سال ۲۰۲۵ (ترسایی)
✔️ ماه = ماوَنگهِه ، ماه.
✔️ نَبُر : پرهیز از کشتن حیوانات سود رسان.
پرهیز از خوردن خوراک های گوشت دار.
@khashatra
#ماه_ایزد
ماه به اوستایی «ماوَنگَ» مانند خورشید ستودنی است.
در اساتیر، ماه سازنده‌ی نژاد ستوران شناخته شده است.
در ماه‌یشت این ایزد آموزگار گیاه و رستنی خوانده می‌شود.
این روز یکی از چهار روز پرهیز از خوردن گوشت است.
زرتشتیان این روز را «نَبُر» می‌نامند و از کشتن حیوانات و خوردن گوشت خوداری می‌کنند.
در این روز اوستای «ماه نیایش» از سوی زرتشتیان خوانده می‌شود.
دوازدهمین روز از ماه سیروزهی زرتشتی «ماه» و سی روز از سال ماه نامیده می‌شود.
ماه نام سیاره‌ای ست كه در فرهنگستان ادب پارسی به همان ماونگهه نوشته و خوانده مى‌شود.
ماونگهه در اوستا آمده و یشت هفتم به ماه است.
در ماه نیایش از ماه‌یشت گفته شده است.
در اوستا سازنده‌یِ تخمه و نژاد جانوران و آدمی ست و پرورش دهنده ی گیاه و رستنی ست.
نَبُر به چمار (: معنای) كشتار نكردن جانوران در این روزها و پرهیز از خوردن گوشت است.
پرهیز از خوردن گوشت در خوراک خود برای چهار روز در ماه، در درازای روز (روزه) كار ناپسند می‌شمارند. اما در هر ماه و تنها در چهار روز به نام‌های بهمن، دومین روزِ ماه،
«ماه»، دوازدهمین روزِ ماه،
گوش، چهاردهمین روز به ماه،
و رام، بیست و یكم روز به ماه زرتشتی و مزدیسنا هست.
در اوستا نگهداری از چارپایان آمده و سفارش شده است، جانورانی که از كشتار آن‌ها پرهیز شده، سگ و گربه و بره و بز و اسب…
و هرگاه پیر شدند، از آن ها به درستی نگهداری كنند.
در مزدیسنا از كشتن جانوران ویرانگر و موذی سفارش شده …
سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش :
ماه روز ای به روی خوب چو ماه،
باده لعل مشک‌بوی بخواه.
گشت روشن چو ماه بزم كه گشت،
نام این روز ماه و روی تو ماه.
اندرزنامه‌ی آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم):
می خور و با دوستان گفت و گو کن.
اندرزنامه‌ی آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار :
بخور باده با دوستان، روز (ماه)،
ز ماه خدای، آمد کارخواه.
🌺 گل نرگس نماد ماه ایزد است.
@khashatra
ماه به اوستایی «ماوَنگَ» مانند خورشید ستودنی است.
در اساتیر، ماه سازنده‌ی نژاد ستوران شناخته شده است.
در ماه‌یشت این ایزد آموزگار گیاه و رستنی خوانده می‌شود.
این روز یکی از چهار روز پرهیز از خوردن گوشت است.
زرتشتیان این روز را «نَبُر» می‌نامند و از کشتن حیوانات و خوردن گوشت خوداری می‌کنند.
در این روز اوستای «ماه نیایش» از سوی زرتشتیان خوانده می‌شود.
دوازدهمین روز از ماه سیروزهی زرتشتی «ماه» و سی روز از سال ماه نامیده می‌شود.
ماه نام سیاره‌ای ست كه در فرهنگستان ادب پارسی به همان ماونگهه نوشته و خوانده مى‌شود.
ماونگهه در اوستا آمده و یشت هفتم به ماه است.
در ماه نیایش از ماه‌یشت گفته شده است.
در اوستا سازنده‌یِ تخمه و نژاد جانوران و آدمی ست و پرورش دهنده ی گیاه و رستنی ست.
نَبُر به چمار (: معنای) كشتار نكردن جانوران در این روزها و پرهیز از خوردن گوشت است.
پرهیز از خوردن گوشت در خوراک خود برای چهار روز در ماه، در درازای روز (روزه) كار ناپسند می‌شمارند. اما در هر ماه و تنها در چهار روز به نام‌های بهمن، دومین روزِ ماه،
«ماه»، دوازدهمین روزِ ماه،
گوش، چهاردهمین روز به ماه،
و رام، بیست و یكم روز به ماه زرتشتی و مزدیسنا هست.
در اوستا نگهداری از چارپایان آمده و سفارش شده است، جانورانی که از كشتار آن‌ها پرهیز شده، سگ و گربه و بره و بز و اسب…
و هرگاه پیر شدند، از آن ها به درستی نگهداری كنند.
در مزدیسنا از كشتن جانوران ویرانگر و موذی سفارش شده …
سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش :
ماه روز ای به روی خوب چو ماه،
باده لعل مشک‌بوی بخواه.
گشت روشن چو ماه بزم كه گشت،
نام این روز ماه و روی تو ماه.
اندرزنامه‌ی آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم):
می خور و با دوستان گفت و گو کن.
اندرزنامه‌ی آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار :
بخور باده با دوستان، روز (ماه)،
ز ماه خدای، آمد کارخواه.
🌺 گل نرگس نماد ماه ایزد است.
@khashatra
#چهار_روز_نبر
روزهای نبر در کیش زرتشت چهار روز در هر ماه است.
به عبارت دیگر، زرتشتیان ۴۸ روز در سال نبر یا (پرهیز از خوردن گوشت و کشتار حیوانات سودمند) را می‌گیرند اما نه پشت سرهم.
زرتشتیان برای زیاده روی نکردن در خوردن گوشت جانوران، روزهای #دوم و #دوازدهم و #چهاردهم و #بیست_و_یکم هر ماه زرتشتی از خوردن گوشت پرهیز می کنند.
این چهار روز متعلق به چهار امشاسپندِ و ایزدان #وهمن #ماه #گوش و #رام می‌باشد.
در نزد زرتشتیان برای هر سی روز ماه اسم خاصی وجود دارد.
یکی از این روزها «وهومن» است که بعدها به نام بهمن تغییر ریخت داده و به چم منش نیک است.
روز «ماه»، روز «گئوش» یا گوش و روز «رام» نیز به همراه روز «وهومن» روزهایی هستند که گوشت خوردن درآن نکوهیده شده و به آن نبر(Nabor) می گویند.
"نبُر" فعلی جزو سنت زرتشتیان می‌باشد.
به چمار نبریدن و منظور از آن نکشتنِ حیوانات و سر آن ها را نبریدن بوده است.
در قدیم، برخی از زرتشتیان در کلِ ماه بهمن نیز لب به گوشت نمی زدند.
نیک است بدانید که نمادِ بهمن، سپیدی و پاکی است از همین رو موبدان زرتشتی سپید می پوشند چرا که؛
منش نیک به چم سپیدی ست.
هم چنین برای اطلاعاتِ عمومی می گویم که وهومن نزدِ مزدیسنان بزرگی زیادی دارد.
چرا که با وهومن است که یک مزدیسن هوخت/Hovakht و هورشت/Hovarasht را می فهمد و رعایت می کند.
به چم این که با اندیشه ی نیک به کردار نیک و گفتار نیک نیز می رسد و منطقی می شود.
زرتشتیان باید در سه بخش #مینویِ #شنوایی، #اندیشه و #احساس همیشه کوشا باشند.
به آن چم که با این سه حس،
از نیکی و "امر نیک" دور نشوند.
و “اندیشه و احساس و شنوایی” باید همیشه سرشار از نیکی باشد.
@khashatra
روزهای نبر در کیش زرتشت چهار روز در هر ماه است.
به عبارت دیگر، زرتشتیان ۴۸ روز در سال نبر یا (پرهیز از خوردن گوشت و کشتار حیوانات سودمند) را می‌گیرند اما نه پشت سرهم.
زرتشتیان برای زیاده روی نکردن در خوردن گوشت جانوران، روزهای #دوم و #دوازدهم و #چهاردهم و #بیست_و_یکم هر ماه زرتشتی از خوردن گوشت پرهیز می کنند.
این چهار روز متعلق به چهار امشاسپندِ و ایزدان #وهمن #ماه #گوش و #رام می‌باشد.
در نزد زرتشتیان برای هر سی روز ماه اسم خاصی وجود دارد.
یکی از این روزها «وهومن» است که بعدها به نام بهمن تغییر ریخت داده و به چم منش نیک است.
روز «ماه»، روز «گئوش» یا گوش و روز «رام» نیز به همراه روز «وهومن» روزهایی هستند که گوشت خوردن درآن نکوهیده شده و به آن نبر(Nabor) می گویند.
"نبُر" فعلی جزو سنت زرتشتیان می‌باشد.
به چمار نبریدن و منظور از آن نکشتنِ حیوانات و سر آن ها را نبریدن بوده است.
در قدیم، برخی از زرتشتیان در کلِ ماه بهمن نیز لب به گوشت نمی زدند.
نیک است بدانید که نمادِ بهمن، سپیدی و پاکی است از همین رو موبدان زرتشتی سپید می پوشند چرا که؛
منش نیک به چم سپیدی ست.
هم چنین برای اطلاعاتِ عمومی می گویم که وهومن نزدِ مزدیسنان بزرگی زیادی دارد.
چرا که با وهومن است که یک مزدیسن هوخت/Hovakht و هورشت/Hovarasht را می فهمد و رعایت می کند.
به چم این که با اندیشه ی نیک به کردار نیک و گفتار نیک نیز می رسد و منطقی می شود.
زرتشتیان باید در سه بخش #مینویِ #شنوایی، #اندیشه و #احساس همیشه کوشا باشند.
به آن چم که با این سه حس،
از نیکی و "امر نیک" دور نشوند.
و “اندیشه و احساس و شنوایی” باید همیشه سرشار از نیکی باشد.
@khashatra
#گنجینه_ی_اوسـتـا
اَوِستا نسکی(کتابی) بسیار کهن است که پیش از اشوزرتشت هم بوده است،
و تا پایان دوران ساسانیان هم آن را نگاشته‌اند.
اوستا نوشتار و سروده‌های نیاکان ماست که همانا دانشنامه ی ایرانیان بوده که در روزگار باستان ٢١ نسک داشته و هم‌اکنون دارای پنج بخش است.
بخش‌های اوستا براین پایه‌اند :
١ - یَسنه یا یسنا سروده‌ها و سخنان خود اشو زرتشت شناخته شده با نام گاهان که در اوستا گنجانده شده است.
٢ - یشت‌ها = درباره سروده‌های نیایشی است که با ارزش‌ترین و مهم‌ترین ادبیات مزدیسنا است و ۷۲ تا سروده هست. سروده‌هایی در ستایش مزدا اهورا و ایزدان گوناگون.
این سروده‌ها بُن مایه ی مهمی برای استوره شناسی ایرانی به شمار می روند که فردوسی توسی در شاهنامه خود از آن ها به بزرگی یاد کرده است.
٣ - وندیداد = دربرگیرنده ی دستورهای دینی و مسایل بهداشتی است.
در وندیداد باور به داشتن بهداشت و جلوگیری از بیماری ها. شأن دارایی. یاری به دیگران. ازدواج. کاروکوشش در زندگی است.
وندیداد نسک دینی زرتشتیان نیست و اندیشه اشوزرتشت در آن نقشی نداشته است اما دارای دانش ارزشمندی است که نشان می دهد در زمانی که قوم‌های دیگر جهان به گونه‌ی نیمه وحشی زندگی می کرده‌اند و برای به دست آوردن خوراک و جای زندگی همانند جانوران به یک دیگر می تاختند و کشتارهای خونین انجام می شده است، چگونه نیاکان ما به دنبال قانون گذاری در بخش های گوناگون بهداشتی، درمانی، اجتماعی و دیگرها بوده‌اند.
وندیداد بخش بزرگ آن بسیار کهن است و به باور بسیاری، اوستا جزو منابع کهن پیش از زمان اشوزرتشت می باشد که در هزاره‌های بعد و در زمان اشکانیان و ساسانیان به مجموعه ی این نسک به اشتباه هم افزوده شده و از باب استوره‌شناسی و تاریخی تنها می تواند آن ها را خواند و باره پژوهش قرار گیرد.
۴ - ویسپرد = سروده‌های نیایش مزدیسنی و آیینِ شش گهنبار است و مجموعه‌ای از افزوده های یسنا است.
۵ - خرده اوستا = اوستای فشرده شده یا گلچینی از نیایش های اوستا که گزیده‌ای از متون : یسنا، ویسپرد، یشت و متن‌های کوتاه و نیایشدهای کوتاه مانند پنج نیایش است.
این مجموعه به عنوان نسک نیایش برای استفاده ی روزانه در نظر گرفته شده است.
باور بر این است که این نوشتار را موبد آذرپاد ماراسپندان در زمان ساسانیان به عنوان نوشتار دینی به نگارش در آورد که در برگیرنده ی مجموعه‌ای از نیایش هاست.
📚 بُن مایه :
برگرفته از تارنمای روانشاد ؛ موبد دکتر کوروش نیکنام.
✍ رونوشت : بردیا بزرگمهر.
@khashatra
اَوِستا نسکی(کتابی) بسیار کهن است که پیش از اشوزرتشت هم بوده است،
و تا پایان دوران ساسانیان هم آن را نگاشته‌اند.
اوستا نوشتار و سروده‌های نیاکان ماست که همانا دانشنامه ی ایرانیان بوده که در روزگار باستان ٢١ نسک داشته و هم‌اکنون دارای پنج بخش است.
بخش‌های اوستا براین پایه‌اند :
١ - یَسنه یا یسنا سروده‌ها و سخنان خود اشو زرتشت شناخته شده با نام گاهان که در اوستا گنجانده شده است.
٢ - یشت‌ها = درباره سروده‌های نیایشی است که با ارزش‌ترین و مهم‌ترین ادبیات مزدیسنا است و ۷۲ تا سروده هست. سروده‌هایی در ستایش مزدا اهورا و ایزدان گوناگون.
این سروده‌ها بُن مایه ی مهمی برای استوره شناسی ایرانی به شمار می روند که فردوسی توسی در شاهنامه خود از آن ها به بزرگی یاد کرده است.
٣ - وندیداد = دربرگیرنده ی دستورهای دینی و مسایل بهداشتی است.
در وندیداد باور به داشتن بهداشت و جلوگیری از بیماری ها. شأن دارایی. یاری به دیگران. ازدواج. کاروکوشش در زندگی است.
وندیداد نسک دینی زرتشتیان نیست و اندیشه اشوزرتشت در آن نقشی نداشته است اما دارای دانش ارزشمندی است که نشان می دهد در زمانی که قوم‌های دیگر جهان به گونه‌ی نیمه وحشی زندگی می کرده‌اند و برای به دست آوردن خوراک و جای زندگی همانند جانوران به یک دیگر می تاختند و کشتارهای خونین انجام می شده است، چگونه نیاکان ما به دنبال قانون گذاری در بخش های گوناگون بهداشتی، درمانی، اجتماعی و دیگرها بوده‌اند.
وندیداد بخش بزرگ آن بسیار کهن است و به باور بسیاری، اوستا جزو منابع کهن پیش از زمان اشوزرتشت می باشد که در هزاره‌های بعد و در زمان اشکانیان و ساسانیان به مجموعه ی این نسک به اشتباه هم افزوده شده و از باب استوره‌شناسی و تاریخی تنها می تواند آن ها را خواند و باره پژوهش قرار گیرد.
۴ - ویسپرد = سروده‌های نیایش مزدیسنی و آیینِ شش گهنبار است و مجموعه‌ای از افزوده های یسنا است.
۵ - خرده اوستا = اوستای فشرده شده یا گلچینی از نیایش های اوستا که گزیده‌ای از متون : یسنا، ویسپرد، یشت و متن‌های کوتاه و نیایشدهای کوتاه مانند پنج نیایش است.
این مجموعه به عنوان نسک نیایش برای استفاده ی روزانه در نظر گرفته شده است.
باور بر این است که این نوشتار را موبد آذرپاد ماراسپندان در زمان ساسانیان به عنوان نوشتار دینی به نگارش در آورد که در برگیرنده ی مجموعه‌ای از نیایش هاست.
📚 بُن مایه :
برگرفته از تارنمای روانشاد ؛ موبد دکتر کوروش نیکنام.
✍ رونوشت : بردیا بزرگمهر.
@khashatra
وُهومَن اَمشاسِپَند
#امروز نَبُر به روز، پیروز و فرخ روز ماه ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۳ مزدیسنی. یک شنبه ۶ مهر ماه به سال ۱۴۰۴ خورشیدی. ۲۸ سپتامبر سال ۲۰۲۵ (ترسایی) ✔️ ماه = ماوَنگهِه ، ماه. ✔️ نَبُر : پرهیز از کشتن حیوانات سود رسان. پرهیز از خوردن خوراک های گوشت دار.…
#امروز
به روز، پیروز و فرخ روز تیر ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۳ مزدیسنی.
دو شنبه ۷ مهر ماه به سال ۱۴۰۴ خورشیدی.
۲۹ سپتامبر سال ۲۰۲۵ (ترسایی)
✔️ تیر = تیشتر ، نماد و نشانه ی باران.
@khashatra
به روز، پیروز و فرخ روز تیر ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۳ مزدیسنی.
دو شنبه ۷ مهر ماه به سال ۱۴۰۴ خورشیدی.
۲۹ سپتامبر سال ۲۰۲۵ (ترسایی)
✔️ تیر = تیشتر ، نماد و نشانه ی باران.
@khashatra
#تیر_ایزد
روز «تیر ایزد» سیزدهمین روز هرماه و چهارمین ماه هر سال، در گاه شمار زرتشتی «تیر» نام گرفته است.
تیر یا تیشتر، ایزد باران بوده و به یاری او کشتزارها سیراب از باران می‌شوند، هم چنین نگهبان ستوران است.
در اوستا «تیریشت» در نیایش ایزد باران است.
ستاره ی عطارد تیر نامیده می‌شود و نیز تیری که در کمان نهند و بجهانند.
ایرانیان باستان هنگام خشک سالی در این روز آیین ویژه‌ای برگزار می‌کردند و برای خواهش باران و پیروزی تیر ایزد بر دیو خشک سالی(اپوش) به در و دشت می‌رفتند و تیریشت می‌خواندند.
بخشی از یشت های اوستا درباره‌ی این ایزد است.
تیر نام ستاره‌ای است كه امروزه آن را «شعرای یمانی» یا به لاتین «سیریوس» (Silius) می‌نامیم.
سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش :
ای نگار تیر بالا روز تیر،
خیز و جام باده ده بر لحن زیر.
عاشقی در پرده‌ی عشاق گوی،
راه‌های طبع خواه دل‌پذیر.
اندرزنامه ی آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم) :
کودک به تیراندازی و نبرد و سواری آموختن فرست.
اندرزنامه ی آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار :
بفرمای بر کودکان روز (تیر)،
نبرد و سواری و پرتاب.
🌺 گل بنفشه نماد تیر ایزد است.
@khashatra
روز «تیر ایزد» سیزدهمین روز هرماه و چهارمین ماه هر سال، در گاه شمار زرتشتی «تیر» نام گرفته است.
تیر یا تیشتر، ایزد باران بوده و به یاری او کشتزارها سیراب از باران می‌شوند، هم چنین نگهبان ستوران است.
در اوستا «تیریشت» در نیایش ایزد باران است.
ستاره ی عطارد تیر نامیده می‌شود و نیز تیری که در کمان نهند و بجهانند.
ایرانیان باستان هنگام خشک سالی در این روز آیین ویژه‌ای برگزار می‌کردند و برای خواهش باران و پیروزی تیر ایزد بر دیو خشک سالی(اپوش) به در و دشت می‌رفتند و تیریشت می‌خواندند.
بخشی از یشت های اوستا درباره‌ی این ایزد است.
تیر نام ستاره‌ای است كه امروزه آن را «شعرای یمانی» یا به لاتین «سیریوس» (Silius) می‌نامیم.
سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش :
ای نگار تیر بالا روز تیر،
خیز و جام باده ده بر لحن زیر.
عاشقی در پرده‌ی عشاق گوی،
راه‌های طبع خواه دل‌پذیر.
اندرزنامه ی آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم) :
کودک به تیراندازی و نبرد و سواری آموختن فرست.
اندرزنامه ی آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار :
بفرمای بر کودکان روز (تیر)،
نبرد و سواری و پرتاب.
🌺 گل بنفشه نماد تیر ایزد است.
@khashatra
#خبری_افتخار_آفرین
✅ خبری افتخار آفرین برای جامعه ی
زرتشتیان و ایرانیان
بنا بر اعلام مرکز زرتشتیان کالیفرنیا با کمال افتخار به آگاهی می‌رسانیم که :
#پروفسور_سروش_سروشیان ، استاد برجسته ی دانشگاه کالیفرنیا در ارواین (UCI) ، در سال ۲۰۲۵ موفق به دریافت مدال ویلیام بویی از سوی اتحادیه ژئوفیزیک ایالات متحده ی آمریکا (AGU) شد.
این مدال که عالی‌ترین نشان افتخار AGU به شمار می‌آید ، تنها به دانشمندانی اعطا می‌شود که نه تنها دستاوردهای برجسته علمی دارند ، بلکه در همکاری‌ها و خدمات بین‌المللی جامعه ی علمی نیز نقش آفرین بوده‌اند.
پروفسور سروشیان برای خدمات ارزشمند خود در حوزه ی هیدرولوژی ، بارش و اقلیم و تأثیر جهانی پژوهش‌هایش در مدیریت منابع آب و توسعه ی فناوری‌های نوین سنجش بارش از فضا ، شایسته ی دریافت این مدال معتبر شناخته شد.
این دستاورد بزرگ ، که برای نخستین بار توسط یک ایرانی کسب شده است ، مایه‌ی فخر و مباهات جامعه ی ایرانی و زرتشتیان سراسر جهان می‌باشد.
این موفقیت ارزشمند را به ایشان و همه‌ی ایرانیان دانش‌دوست و دانش پژوه و همه ی خدمت گذاران شایسته شاد باش می‌گوييم.
@khashatra
✅ خبری افتخار آفرین برای جامعه ی
زرتشتیان و ایرانیان
بنا بر اعلام مرکز زرتشتیان کالیفرنیا با کمال افتخار به آگاهی می‌رسانیم که :
#پروفسور_سروش_سروشیان ، استاد برجسته ی دانشگاه کالیفرنیا در ارواین (UCI) ، در سال ۲۰۲۵ موفق به دریافت مدال ویلیام بویی از سوی اتحادیه ژئوفیزیک ایالات متحده ی آمریکا (AGU) شد.
این مدال که عالی‌ترین نشان افتخار AGU به شمار می‌آید ، تنها به دانشمندانی اعطا می‌شود که نه تنها دستاوردهای برجسته علمی دارند ، بلکه در همکاری‌ها و خدمات بین‌المللی جامعه ی علمی نیز نقش آفرین بوده‌اند.
پروفسور سروشیان برای خدمات ارزشمند خود در حوزه ی هیدرولوژی ، بارش و اقلیم و تأثیر جهانی پژوهش‌هایش در مدیریت منابع آب و توسعه ی فناوری‌های نوین سنجش بارش از فضا ، شایسته ی دریافت این مدال معتبر شناخته شد.
این دستاورد بزرگ ، که برای نخستین بار توسط یک ایرانی کسب شده است ، مایه‌ی فخر و مباهات جامعه ی ایرانی و زرتشتیان سراسر جهان می‌باشد.
این موفقیت ارزشمند را به ایشان و همه‌ی ایرانیان دانش‌دوست و دانش پژوه و همه ی خدمت گذاران شایسته شاد باش می‌گوييم.
@khashatra
وُهومَن اَمشاسِپَند
#امروز به روز، پیروز و فرخ روز تیر ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۳ مزدیسنی. دو شنبه ۷ مهر ماه به سال ۱۴۰۴ خورشیدی. ۲۹ سپتامبر سال ۲۰۲۵ (ترسایی) ✔️ تیر = تیشتر ، نماد و نشانه ی باران. @khashatra
#امروز
نَبُر
به روز، پیروز و فرخ روز گوش ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۳ مزدیسنی.
سه شنبه ۸ مهر ماه به سال ۱۴۰۴ خورشیدی.
۳۰ سپتامبر سال ۲۰۲۵ (ترسایی)
✔️ گوش = گئوش ، روان جهان.
✔️ نَبُر : پرهیز از کشتن حیوانات سود رسان.
پرهیز از خوردن خوراک های گوشت دار.
@khashatra
نَبُر
به روز، پیروز و فرخ روز گوش ایزد از مهر ماه به سال ۳۷۶۳ مزدیسنی.
سه شنبه ۸ مهر ماه به سال ۱۴۰۴ خورشیدی.
۳۰ سپتامبر سال ۲۰۲۵ (ترسایی)
✔️ گوش = گئوش ، روان جهان.
✔️ نَبُر : پرهیز از کشتن حیوانات سود رسان.
پرهیز از خوردن خوراک های گوشت دار.
@khashatra
#گوش_ایزد
امروز «گوش ایزد» چهاردهمین روز از گاه شمار زرتشتی است.
بنابر گاه شمار زرتشتی، هر ماه، ٣٠ روز دارد و هر کدام از این ٣٠ روز، نامی و امروز، روزی است که نامش «گوش» است.
گوش، یک ایزد است و عنوان ایزد برای آن‌چیزهایی کاربری دارد که ستودنی هستند، یعنی داده‌های نیک اهورایی که در خور ستایشند. گوش‌ایزد، ستودنی است آن اندازه که هتا یکی از یشت های اوستا، به این ایزد ویژه شده است. «گوش‌یشت» یا «درواسپ‌یشت»، آن یشتی است که در آن از «گوش‌ایزد» سخن رفته است.
واژه‌ی «گِوش» یا «گئوش» بارها در «گاتها» (سروده‌های اشوزرتشت)، در «اوستا» و در نوشته‌های پهلوی آمده است.
واژه‌ی گئوش هم چون واژگان بسیار دیگری که چم های گوناگون دارند، چند چم دارد که بی‌گمان باید در جمله معنایش کرد.
این واژه به چمار «گیتی» و «مجموعه‌ی آفرینش» و از سویی دیگر به چم «گاو» است، البته این چم یعنی گاو نیز در استوره‌های ایرانی، همان «آفریده» یا گیتی است.
گوش یا گئوش در اوستا هم به چم گاو و هم به چم گیتی آمده است. «اورو» نیز كه به چم روان است همراه با واژه‌ی گئوش، معنی روان جهان یا روان گاو را می‌رساند. «گئوش‌ارورون» نگاه دار گله‌ها و چارپایان سودمند است.
گاو در استوره‌ها، نماد گیتی ست و از دیدگاه فلسفی نماد زندگی دنیوی و خاكی است.
بنابر باور ایرانیان گوش‌ایزد، پاسدار و نگهبان جانداران سودمند است که این خویش کاری با چم این ایزد، هم‌خوانی دارد.
یعنی آزردن جانداران سودمند به نوعی به چم آزار آفرینش، به چم آزار گیتی‌ست.
ایزد گوش برای پاسداری از جانداران سودمند، به همراهیِ «ماه ایزد» و «رام‌ایزد» به یاریِ«وهمن امشاسپند» می‌شتابد.
پس ماه ایزد، رام‌ایزد و گوش‌ایزد، یارانِ «وهمن امشاسپند» در این خویش کاری هستند.
زرتشتیان از دیرباز در این ۴ روز از ریختن خون جانوران و از خوردن گوشت آن‌ها پرهیز می‌کنند و این کار برای نگهبانی از شمار جانوری و سلامتی انسان‌ها انجام می‌شود.
پرهیز از کشتن و خوردن جانوران هم چون یک قرارداد کلی است برای آن‌که در این ۴ روز، جانوران در امان باشند.
تصور کنید که این قرارداد از این دایره‌ی کوچک (هازمان زرتشتی) فراتر رود و جهانیان در این ۴ روز بر خود بایسته بدانند که از کشتن جانوران و خوردن خوراک‌های گوشتی بپرهیزند؛ بی‌گمان که آمار کشتار جانوران به اندازهی بسیاری پایین خواهد آمد و از سویی برای انسان‌ها تمرینی خواهد بود برای خوردن خوراک‌های گیاهی.
روز «گوش‌ایزد» هم چون یک تلنگر، هر ماه، به ما «مجموعه‌ی آفرینش» را یاد آوری می‌کند.
گوش‌ایزد، هم چون رام‌ایزد و ماه ایزد و وهمن‌امشاسپند، تلنگری است تا «گیتی» را از یاد نبریم و یادمان نرود که بخشی از این مجموعه هستیم، اگر بخشی از هستی را بیازاریم، آزرده خواهیم شد. گویند در این روز باید جشن گرفت.
سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش :
گوش‌روز ای نگار مشكین خال،
گوش بربط بگیر و نیک بمال.
من ز بهر سماع خواهم گوش،
بی‌سماعم مدار در هر حال.
اندرزنامه ی آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم) :
پرورش گوش اورون کن، گاو به ورز آموز.
اندرزنامه‌ی آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار :
به (گوش) اندرون گاو ساله، به مرز،
ببند و بیامرز بر گاو، ورز.
🌺 گل میزورس نماد گوش ایزد است.
@khashatra
امروز «گوش ایزد» چهاردهمین روز از گاه شمار زرتشتی است.
بنابر گاه شمار زرتشتی، هر ماه، ٣٠ روز دارد و هر کدام از این ٣٠ روز، نامی و امروز، روزی است که نامش «گوش» است.
گوش، یک ایزد است و عنوان ایزد برای آن‌چیزهایی کاربری دارد که ستودنی هستند، یعنی داده‌های نیک اهورایی که در خور ستایشند. گوش‌ایزد، ستودنی است آن اندازه که هتا یکی از یشت های اوستا، به این ایزد ویژه شده است. «گوش‌یشت» یا «درواسپ‌یشت»، آن یشتی است که در آن از «گوش‌ایزد» سخن رفته است.
واژه‌ی «گِوش» یا «گئوش» بارها در «گاتها» (سروده‌های اشوزرتشت)، در «اوستا» و در نوشته‌های پهلوی آمده است.
واژه‌ی گئوش هم چون واژگان بسیار دیگری که چم های گوناگون دارند، چند چم دارد که بی‌گمان باید در جمله معنایش کرد.
این واژه به چمار «گیتی» و «مجموعه‌ی آفرینش» و از سویی دیگر به چم «گاو» است، البته این چم یعنی گاو نیز در استوره‌های ایرانی، همان «آفریده» یا گیتی است.
گوش یا گئوش در اوستا هم به چم گاو و هم به چم گیتی آمده است. «اورو» نیز كه به چم روان است همراه با واژه‌ی گئوش، معنی روان جهان یا روان گاو را می‌رساند. «گئوش‌ارورون» نگاه دار گله‌ها و چارپایان سودمند است.
گاو در استوره‌ها، نماد گیتی ست و از دیدگاه فلسفی نماد زندگی دنیوی و خاكی است.
بنابر باور ایرانیان گوش‌ایزد، پاسدار و نگهبان جانداران سودمند است که این خویش کاری با چم این ایزد، هم‌خوانی دارد.
یعنی آزردن جانداران سودمند به نوعی به چم آزار آفرینش، به چم آزار گیتی‌ست.
ایزد گوش برای پاسداری از جانداران سودمند، به همراهیِ «ماه ایزد» و «رام‌ایزد» به یاریِ«وهمن امشاسپند» می‌شتابد.
پس ماه ایزد، رام‌ایزد و گوش‌ایزد، یارانِ «وهمن امشاسپند» در این خویش کاری هستند.
زرتشتیان از دیرباز در این ۴ روز از ریختن خون جانوران و از خوردن گوشت آن‌ها پرهیز می‌کنند و این کار برای نگهبانی از شمار جانوری و سلامتی انسان‌ها انجام می‌شود.
پرهیز از کشتن و خوردن جانوران هم چون یک قرارداد کلی است برای آن‌که در این ۴ روز، جانوران در امان باشند.
تصور کنید که این قرارداد از این دایره‌ی کوچک (هازمان زرتشتی) فراتر رود و جهانیان در این ۴ روز بر خود بایسته بدانند که از کشتن جانوران و خوردن خوراک‌های گوشتی بپرهیزند؛ بی‌گمان که آمار کشتار جانوران به اندازهی بسیاری پایین خواهد آمد و از سویی برای انسان‌ها تمرینی خواهد بود برای خوردن خوراک‌های گیاهی.
روز «گوش‌ایزد» هم چون یک تلنگر، هر ماه، به ما «مجموعه‌ی آفرینش» را یاد آوری می‌کند.
گوش‌ایزد، هم چون رام‌ایزد و ماه ایزد و وهمن‌امشاسپند، تلنگری است تا «گیتی» را از یاد نبریم و یادمان نرود که بخشی از این مجموعه هستیم، اگر بخشی از هستی را بیازاریم، آزرده خواهیم شد. گویند در این روز باید جشن گرفت.
سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی کتاب بندهش :
گوش‌روز ای نگار مشكین خال،
گوش بربط بگیر و نیک بمال.
من ز بهر سماع خواهم گوش،
بی‌سماعم مدار در هر حال.
اندرزنامه ی آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم) :
پرورش گوش اورون کن، گاو به ورز آموز.
اندرزنامه‌ی آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار :
به (گوش) اندرون گاو ساله، به مرز،
ببند و بیامرز بر گاو، ورز.
🌺 گل میزورس نماد گوش ایزد است.
@khashatra
#چهار_روز_نبر
روزهای نبر در کیش زرتشت چهار روز در هر ماه است.
به عبارت دیگر، زرتشتیان ۴۸ روز در سال نبر یا (پرهیز از خوردن گوشت و کشتار حیوانات سودمند) را می‌گیرند اما نه پشت سرهم.
زرتشتیان برای زیاده روی نکردن در خوردن گوشت جانوران، روزهای #دوم و #دوازدهم و #چهاردهم و #بیست_و_یکم هر ماه زرتشتی از خوردن گوشت پرهیز می کنند.
این چهار روز متعلق به چهار امشاسپندِ و ایزدان #وهمن #ماه #گوش و #رام می‌باشد.
در نزد زرتشتیان برای هر سی روز ماه اسم خاصی وجود دارد.
یکی از این روزها «وهومن» است که بعدها به نام بهمن تغییر ریخت داده و به چم منش نیک است.
روز «ماه»، روز «گئوش» یا گوش و روز «رام» نیز به همراه روز «وهومن» روزهایی هستند که گوشت خوردن درآن نکوهیده شده و به آن نبر(Nabor) می گویند.
"نبُر" فعلی جزو سنت زرتشتیان می‌باشد.
به چمار نبریدن و منظور از آن نکشتنِ حیوانات و سر آن ها را نبریدن بوده است.
در قدیم، برخی از زرتشتیان در کلِ ماه بهمن نیز لب به گوشت نمی زدند.
نیک است بدانید که نمادِ بهمن، سپیدی و پاکی است از همین رو موبدان زرتشتی سپید می پوشند چرا که؛
منش نیک به چم سپیدی ست.
هم چنین برای اطلاعاتِ عمومی می گویم که وهومن نزدِ مزدیسنان بزرگی زیادی دارد.
چرا که با وهومن است که یک مزدیسن هوخت/Hovakht و هورشت/Hovarasht را می فهمد و رعایت می کند.
به چم این که با اندیشه ی نیک به کردار نیک و گفتار نیک نیز می رسد و منطقی می شود.
زرتشتیان باید در سه بخش #مینویِ #شنوایی، #اندیشه و #احساس همیشه کوشا باشند.
به آن چم که با این سه حس،
از نیکی و "امر نیک" دور نشوند.
و “اندیشه و احساس و شنوایی” باید همیشه سرشار از نیکی باشد.
@khashatra
روزهای نبر در کیش زرتشت چهار روز در هر ماه است.
به عبارت دیگر، زرتشتیان ۴۸ روز در سال نبر یا (پرهیز از خوردن گوشت و کشتار حیوانات سودمند) را می‌گیرند اما نه پشت سرهم.
زرتشتیان برای زیاده روی نکردن در خوردن گوشت جانوران، روزهای #دوم و #دوازدهم و #چهاردهم و #بیست_و_یکم هر ماه زرتشتی از خوردن گوشت پرهیز می کنند.
این چهار روز متعلق به چهار امشاسپندِ و ایزدان #وهمن #ماه #گوش و #رام می‌باشد.
در نزد زرتشتیان برای هر سی روز ماه اسم خاصی وجود دارد.
یکی از این روزها «وهومن» است که بعدها به نام بهمن تغییر ریخت داده و به چم منش نیک است.
روز «ماه»، روز «گئوش» یا گوش و روز «رام» نیز به همراه روز «وهومن» روزهایی هستند که گوشت خوردن درآن نکوهیده شده و به آن نبر(Nabor) می گویند.
"نبُر" فعلی جزو سنت زرتشتیان می‌باشد.
به چمار نبریدن و منظور از آن نکشتنِ حیوانات و سر آن ها را نبریدن بوده است.
در قدیم، برخی از زرتشتیان در کلِ ماه بهمن نیز لب به گوشت نمی زدند.
نیک است بدانید که نمادِ بهمن، سپیدی و پاکی است از همین رو موبدان زرتشتی سپید می پوشند چرا که؛
منش نیک به چم سپیدی ست.
هم چنین برای اطلاعاتِ عمومی می گویم که وهومن نزدِ مزدیسنان بزرگی زیادی دارد.
چرا که با وهومن است که یک مزدیسن هوخت/Hovakht و هورشت/Hovarasht را می فهمد و رعایت می کند.
به چم این که با اندیشه ی نیک به کردار نیک و گفتار نیک نیز می رسد و منطقی می شود.
زرتشتیان باید در سه بخش #مینویِ #شنوایی، #اندیشه و #احساس همیشه کوشا باشند.
به آن چم که با این سه حس،
از نیکی و "امر نیک" دور نشوند.
و “اندیشه و احساس و شنوایی” باید همیشه سرشار از نیکی باشد.
@khashatra