محسن برهانی
Photo
📗📗 معرفی کتاب (۶): مسیر آشتی؛ از استبداد به دموکراسی
✍️محسن برهانی
🖋️ در ایام زندان، یکی از بحث‌های رایج میان زندانیان تهیه لیست از کسانی بود که با تغییر اوضاع باید از آنها انتقام گرفت و نیز چگونگی نحوه انتقام.
من اقلیتی بودم که دم از عفو عمومی می‌زدم و تلاش می‌کردم برای آن استدلال بیاورم و معمولاً با مخالفت شدید و استهزاء از سوی سایر زندانیان مواجه می‌شدم و این دو موضع مختلف منشأ بحث‌های داغ و جانانه‌ای می‌شد. تا چند روز قبل برون‌رفت از این وضعیت بغرنج را محدود به یک دوگانه می‌دانستم: یا انتقام یا عفو عمومی.
🖋️ در روزهای اخیر کتاب کشیش دزموند توتو برنده جایزه نوبل صلح ۱۹۸۴ با عنوان «مسیر آشتی» از انتشارات کتاب پارسه را مطالعه می‌کردم و با معجزه‌ای در آفریقای جنوبی در ریشه‌کن کردن «خشونت» مواجه شدم؛ شاهکاری از جنبش خشونت‌پرهیز. وی و دوستانش با به قدرت رسیدن نلسون ماندلا در سال ۱۹۹۴ با تشکیل «کمیسیون حقیقت و آشتی» بجای «عدالت انتقامی» به سمت «عدالت ترمیمی» در عرصه ملی حرکت کردند؛ جنایتکاران بخشی از دوران آپارتاید از ۱۹۶۰ تا ۱۹۹۴ می‌توانستند تقاضای عفو دهند و به بیان ابعاد جنایات بپردازند و ابراز تأسف کنند و صاحبان حق با گذشت، این چرخه خشونت را متوقف کنند چون این مهم را دریافته بودند که جانی و بزه‌دیده به‌تنهایی قادر به خروج از باتلاق خشونت نیستند. به تبع این اقدام ابعاد پیچیده‌ای از جنایات مشخص شد و زخم‌های بسیاری ترمیم شد و از حمام خون بعد از دوران آپارتاید جلوگیری به عمل آمد.
🖋️ اگر یک جامعه بخواهد مسیر غیرخشونت‌باری را انتخاب کند حتماً می‌تواند: کما اینکه در آفریقای جنوبی نه مسیر دادگاه نورنبرگ انتخاب شد و نه مسیر پینوشه در شیلی؛ از نظر توتو عفو عمومی، فراموشی و نسیانی واقعی است. گذشته همواره در اوج تحقیر و لجاجت بازمی‌گردد و ما را دنبال می‌کند مگر اینکه گذشته را ببینیم و تحلیل کنیم و با آن کنار بیاییم. راه سخت و فراموش‌نشدنی شرمساری، تنها راه بازگشت از گذشته خونین و خشونت‌بار است.
🖋️ با خود می‌اندیشیدم که چند نفر در فضای ملتهب بعد از انقلاب ۵۷ به مرهم گذاشتن بر زخم‌ها می‌اندیشیدند نه ایجاد زخم جدید؟ این مسیر انتقام تا کی قرار است در ایران ادامه پیدا کند؟ با این زخم‌ها بر پیکره ایران قرار است چه کنیم؟ آیا نلسون ماندلایی ظهور خواهد کرد یا تقدیر ما با خلخالی چه از نوع معمّم چه از نوع کرواتی‌اش گره خورده است؟
🖋️ مطالعه این کتاب را به دوستان گرامی پیشنهاد می‌دهم.
📚
📚
📚
#محسن_برهانی
#دزموند_توتو
#خشونت
#کتاب_پارسی
#بهمن_احمدی_امویی
✍️محسن برهانی
🖋️ در ایام زندان، یکی از بحث‌های رایج میان زندانیان تهیه لیست از کسانی بود که با تغییر اوضاع باید از آنها انتقام گرفت و نیز چگونگی نحوه انتقام.
من اقلیتی بودم که دم از عفو عمومی می‌زدم و تلاش می‌کردم برای آن استدلال بیاورم و معمولاً با مخالفت شدید و استهزاء از سوی سایر زندانیان مواجه می‌شدم و این دو موضع مختلف منشأ بحث‌های داغ و جانانه‌ای می‌شد. تا چند روز قبل برون‌رفت از این وضعیت بغرنج را محدود به یک دوگانه می‌دانستم: یا انتقام یا عفو عمومی.
🖋️ در روزهای اخیر کتاب کشیش دزموند توتو برنده جایزه نوبل صلح ۱۹۸۴ با عنوان «مسیر آشتی» از انتشارات کتاب پارسه را مطالعه می‌کردم و با معجزه‌ای در آفریقای جنوبی در ریشه‌کن کردن «خشونت» مواجه شدم؛ شاهکاری از جنبش خشونت‌پرهیز. وی و دوستانش با به قدرت رسیدن نلسون ماندلا در سال ۱۹۹۴ با تشکیل «کمیسیون حقیقت و آشتی» بجای «عدالت انتقامی» به سمت «عدالت ترمیمی» در عرصه ملی حرکت کردند؛ جنایتکاران بخشی از دوران آپارتاید از ۱۹۶۰ تا ۱۹۹۴ می‌توانستند تقاضای عفو دهند و به بیان ابعاد جنایات بپردازند و ابراز تأسف کنند و صاحبان حق با گذشت، این چرخه خشونت را متوقف کنند چون این مهم را دریافته بودند که جانی و بزه‌دیده به‌تنهایی قادر به خروج از باتلاق خشونت نیستند. به تبع این اقدام ابعاد پیچیده‌ای از جنایات مشخص شد و زخم‌های بسیاری ترمیم شد و از حمام خون بعد از دوران آپارتاید جلوگیری به عمل آمد.
🖋️ اگر یک جامعه بخواهد مسیر غیرخشونت‌باری را انتخاب کند حتماً می‌تواند: کما اینکه در آفریقای جنوبی نه مسیر دادگاه نورنبرگ انتخاب شد و نه مسیر پینوشه در شیلی؛ از نظر توتو عفو عمومی، فراموشی و نسیانی واقعی است. گذشته همواره در اوج تحقیر و لجاجت بازمی‌گردد و ما را دنبال می‌کند مگر اینکه گذشته را ببینیم و تحلیل کنیم و با آن کنار بیاییم. راه سخت و فراموش‌نشدنی شرمساری، تنها راه بازگشت از گذشته خونین و خشونت‌بار است.
🖋️ با خود می‌اندیشیدم که چند نفر در فضای ملتهب بعد از انقلاب ۵۷ به مرهم گذاشتن بر زخم‌ها می‌اندیشیدند نه ایجاد زخم جدید؟ این مسیر انتقام تا کی قرار است در ایران ادامه پیدا کند؟ با این زخم‌ها بر پیکره ایران قرار است چه کنیم؟ آیا نلسون ماندلایی ظهور خواهد کرد یا تقدیر ما با خلخالی چه از نوع معمّم چه از نوع کرواتی‌اش گره خورده است؟
🖋️ مطالعه این کتاب را به دوستان گرامی پیشنهاد می‌دهم.
📚
📚
📚
#محسن_برهانی
#دزموند_توتو
#خشونت
#کتاب_پارسی
#بهمن_احمدی_امویی
محسن برهانی
Photo
از نادر جهانبانی تا محمد باقری
✍️محسن برهانی
هر دو نفر از نوابغ نظامی ایران بودند و هر دو خدمات فراوانی تقدیم ایران و توان دفاعی کشور کردند. اولی به‌ناحق بعد از انقلاب اعدام شد و دومی به‌ناحق توسط یک کشور متجاوز ترور شد. دردناک آنکه عده‌ای از قتل این دو اسطوره نظامی ابراز خوشحالی کردند و این دو را به‌ناحق جنایتکار قلمداد نمودند. جالب توجه اینکه استدلال این جماعت جاهلِ شادان از قتل این دو سرباز وطن، عیناً شبیه هم است؛ چه مخالفان جمهوری اسلامی که امروز ترور سپهبد باقری را توجیه می‌کنند و چه مخالفان نظام پهلوی که دیروز اعدام سپهبد جهانبانی را توجیه می‌کردند: تَشابَهَتْ قُلوبُهم.
سران نظامی یک کشور سرمایه‌های ملی هستند و به گروه و جریان و یا حتی به نظر نگارنده به حکومت خاصی تعلق ندارند. حکومت‌ها می‌آیند و می‌روند اما سرمایه‌های یک کشور باید برای نسل‌های دیگر بمانند و از انقطاع نسبی میان سرمایه‌ها جلوگیری کرد و نباید گذاشت بعد از مدتی، سرمایه‌ها صفر شوند و دوباره از نو اقدام به سرمایه‌گذاری کرد. همین اشتباه را برخی انقلابیون در سال ۵۷ و ۵۸ انجام دادند و با اعدام سران ارتش شاهنشاهی کشور را در برابر هجمه صدام بی‌دفاع کردند و خدا می‌داند که چه مصائبی بر کشور وارد شد که اگر چنان عجولانه امثال خلخالی‌ها دست به خون ارتشیان آغشته نمی‌کردند قطعاً عراق نمی‌توانست آنگونه ایرانِ بی‌دفاع و بی‌سردار را به خاک و خون بکشاند.
امروز که فاجعه اما روشن‌تر است و این دست ناپاک خارجی است که متعرّض کشور شده است و با حذف امثال باقری به دنبال آن است که کشور را در برابر هر هجمه‌ای بی‌دفاع نماید.
آیا نباید از گذشته درس بگیریم؟
این ایام می‌گذرد و همانگونه که امروز بر بی‌عقلی مدافعان اعدام جهانبانی اذعان می‌کنیم به‌زودی خواهند فهمید که ترور باقری قبیح‌تر از آن اعدام زشت بود که جهانبانی مقتول جهالت داخلی بود و باقری مقتول خباثت خارجی.
#محسن_برهانی
✍️محسن برهانی
هر دو نفر از نوابغ نظامی ایران بودند و هر دو خدمات فراوانی تقدیم ایران و توان دفاعی کشور کردند. اولی به‌ناحق بعد از انقلاب اعدام شد و دومی به‌ناحق توسط یک کشور متجاوز ترور شد. دردناک آنکه عده‌ای از قتل این دو اسطوره نظامی ابراز خوشحالی کردند و این دو را به‌ناحق جنایتکار قلمداد نمودند. جالب توجه اینکه استدلال این جماعت جاهلِ شادان از قتل این دو سرباز وطن، عیناً شبیه هم است؛ چه مخالفان جمهوری اسلامی که امروز ترور سپهبد باقری را توجیه می‌کنند و چه مخالفان نظام پهلوی که دیروز اعدام سپهبد جهانبانی را توجیه می‌کردند: تَشابَهَتْ قُلوبُهم.
سران نظامی یک کشور سرمایه‌های ملی هستند و به گروه و جریان و یا حتی به نظر نگارنده به حکومت خاصی تعلق ندارند. حکومت‌ها می‌آیند و می‌روند اما سرمایه‌های یک کشور باید برای نسل‌های دیگر بمانند و از انقطاع نسبی میان سرمایه‌ها جلوگیری کرد و نباید گذاشت بعد از مدتی، سرمایه‌ها صفر شوند و دوباره از نو اقدام به سرمایه‌گذاری کرد. همین اشتباه را برخی انقلابیون در سال ۵۷ و ۵۸ انجام دادند و با اعدام سران ارتش شاهنشاهی کشور را در برابر هجمه صدام بی‌دفاع کردند و خدا می‌داند که چه مصائبی بر کشور وارد شد که اگر چنان عجولانه امثال خلخالی‌ها دست به خون ارتشیان آغشته نمی‌کردند قطعاً عراق نمی‌توانست آنگونه ایرانِ بی‌دفاع و بی‌سردار را به خاک و خون بکشاند.
امروز که فاجعه اما روشن‌تر است و این دست ناپاک خارجی است که متعرّض کشور شده است و با حذف امثال باقری به دنبال آن است که کشور را در برابر هر هجمه‌ای بی‌دفاع نماید.
آیا نباید از گذشته درس بگیریم؟
این ایام می‌گذرد و همانگونه که امروز بر بی‌عقلی مدافعان اعدام جهانبانی اذعان می‌کنیم به‌زودی خواهند فهمید که ترور باقری قبیح‌تر از آن اعدام زشت بود که جهانبانی مقتول جهالت داخلی بود و باقری مقتول خباثت خارجی.
#محسن_برهانی