سکوت انتخابی در برابر نسل‌کشی در غزه را بشکنید

این عنوان مقاله‌ای است که 30 جولای 2025 در لنست (لینک مقاله) منتشر شده و بحران سلامت غزه را خاطر نشان می‌کند.


♦️ امید به زندگی بدو تولد در ۲۰۲۴ حدود ۳۵ سال کاهش یافته – بدتر از نسل‌کشی رواندا!
♦️ بیشترین میزان مرگ کودکان در درگیریها در جهان از ۷ اکتبر ۲۰۲۳. بالاترین نرخ قطع عضو کودکان در جهان.
♦️ ثبت۷۲۰ حمله به مراکز درمانی (۱۲۵ مرکز، ۳۴ بیمارستان، ۱۸۶ آمبولانس). بیش از ۱۴۰۰ کشته کادر درمان، ۲۹۵ کارمند سازمان ملل و ۲۱۲ خبرنگار
♦️ استفاده از گرسنگی به عنوان سلاح جنگ.

"نسل‌کشی در غزه آزمونی اخلاقی تعیین‌کننده برای جامعه جهانی سلامت عمومی، دانشمندان علوم اجتماعی و انجمن‌های آکادمیک است. سکوت، گزینه‌ نیست. ما به‌عنوان پژوهشگران و متخصصان سلامت با انتخابی آشکار روبرو هستیم: یا مسئولیت اخلاقی جمعی خود را حفظ کرده و برای جلوگیری از خشونت جمعی و گرسنگی بیشتر سخن می‌گوییم، یا به خاطر سکوت انتخابی و بی‌عملی خود در یکی از فوری‌ترین بحران‌های اخلاقی و سلامت عمومی زمان ما به یاد خواهیم ماند."

علاوه بر این مقاله، نویسندگان کارزاری منتشر کرده اند که از انجمن‌های علمی و حرفه‌ای جهان دعوت میکند نسل‌کشی در غزه را به رسمیت بشناسند، بیانیه‌های رسمی منتشر کنند و از نهادهای بین المللی میخواهد برای آتش‌بس دائم و کمک‌رسانی فوری اقدام کنند. نویسندگان تأکید می‌کنند که سکوت در برابر چنین جنایاتی، بی‌طرفی نیست بلکه نوعی همدستی اخلاقی است.
لینک کارزار:
https://www.change.org/p/stop-the-silence-academic-associations-must-recognise-the-genocide-in-gaza

#غزه #نسل_کشی #لنست #حقوق_بشر #اخلاق #سلامت_عمومی

Is morality objective or subjective?
#Peter_Singer

آینده‌ای بر پایه مراقبت بیمار‌محور

شرکت آمریکایی HealthEx با همکاری چند سازمان بزرگ دیگر، پلتفرمی ملی (TEFCA) راه‌اندازی کرده که هدف آن ایجاد ارتباط بین اطلاعات بیمار در مراکز درمانی در سراسر کشور است.

در واقع، این پلتفرم مثل یک کیف پول دیجیتال برای سوابق پزشکی عمل می‌کند؛ هر فرد می‌تواند سوابق درمانی خود را ببیند، و با هر پزشکی که بخواهد به اشتراک بگذارد، بدون اینکه نیاز باشد از طریق بیمارستان یا مرکز درمانی اقدام کند.

این پلتفرم به بیماران اجازه می‌دهد تا کنترل کامل داده‌های سلامت خود را در دست بگیرند، هویت‌شان را با استانداردهای امنیتی بالا تأیید کنند، و رضایت‌شان را پیش از هرگونه تبادل اطلاعات ثبت کنند. این یعنی احترام واقعی به اصل اتونومی بیمار، جایی که فرد نه‌تنها موضوع درمان است، بلکه تصمیم‌گیرنده‌ی اصلی درباره‌ی اطلاعاتش هم هست.

این ابتکار ضمن تسهیل تبادل اطلاعات بین مراکز درمانی، نشان‌دهنده‌ی تعهد به رازداری، رضایت آگاهانه و شفافیت است.

بیمار می‌داند چه کسی، چه زمانی و چرا به داده‌هایش دسترسی داشته، و این سطح از شفافیت می‌تواند اعتماد را به سیستم سلامت بازگرداند. این رویداد، فراتر از یک پیشرفت تکنولوژیک، گامی مهم در جهت انسانی‌تر شدن پزشکی مدرن است.

#پرونده_الکترونیک
#اتونومی #مراقبت_بیمار_محور
#رازداری #محرمانگی
#توانمندسازی_بیمار

‍ ‍ ‍ ‍ اعتراف (به مناسبت روز پزشک)

چند روزیه که حسابی خسته شدم.
برای امروز که آخرین روز هفته بود با خودم قرار گذاشته بودم که هر طور شده زودتر برم خونه. اگر وقت پیدا میکردم میرفتم استخر، وگرنه سری به جیم میزدم، شاید هم فرصت میشد میرفتم داروهام رو از داروخانه میگرفتم و خدا رو چه دیدی اگر بارون نمیومد از اونور ماشین رو هم میبردم کارواش، …. و بقول امروزی‌ها برای خودم کمی «می تایم» پیدا میکردم.
ولی در اوج خستگی دقیقا وقتی یکساعت هم اضافه‌تر مونده بودم تا در مورد تغییر پلن درمانی دختر جوان مبتلا به لوپوس با پزشک معالج صحبت کنم و شال و کلاه کردم که کم‌کم برم خونه، یک تماس از «زهرا» رزیدنت کشیک گرفتم. زهرا در باره یک «مورد خاص» صحبت میکرد، بعد از دیدن بیمار و صحبت با پزشک متخصص قلب به این نتیجه رسیدیم که هر دو در این باره سرچ کنیم و ببینیم تجربیات بقیه در این مورد چیه… خلاصه بعد از کلی تفحص در اینترنت و تماس و صحبت با همکاران در سایر مراکز تصمیم گرفتیم تعویض خون رو انجام بدیم.
وقتی کارمون تموم شد، خسته و کوفته رفتم بطرف اشپزخونه کوچیک‌ بخش‌مون تا کمی آب بخورم. زهرا هم اونجا بود. گفت که قرار بوده امشب با همسرش شام برن بیرون، که دیگه نمیتونن. بهش گفتم: الان با این حد خستگی بیشتر از هر چیزی دلم شیرینی میخواد. یهو زهرا گفت: راستی فلانی امروز برام یک دونات آورد که من تقریبا بلعیدمش و گفت یک بسته دونات تو یخچاله. الان که دیگه همه رفتن خونه، لابد میشه بخوریمش. در یخچال رو باز کردم و بسته دونات رو دیدم که هنوز چندتایی دونات توش مونده بود. به زهرا گفتم این دونات‌ها رو باید با «هات چاکلیت» (شکلات داغ مایع) خورد و رفتم از دستگاه «استارباکس» اتاق پزشکان یک لیوان پر اوردم. اعتراف میکنم با اینکه میدونستم این غلط‌ترین کار ممکنه ولی با چنان ولع و لذتی دوناتها و شکلات‌ رو خوردم که تقریبا تمام خستگی از تنم در رفت…. همون لحظه با خودم فکر کردم که با تمام احترامی که برای لایف استایل سالم قائلم، در اون لحظه هیچ پره کاهو، خیار و یا کلم بروکلی و اسفناجی نمیتونست، بهم چنین آرامشی بده…

(البته شما این بدآموزی‌ها رو از سمت یک پزشک خسته جدی نگیرید و همچنان به ورزش، سالم‌خوری، فستینگ و رژیم کتو ادامه بدین.)

روز پزشک بر همه پزشکان عزیز مبارک باد؛
شما که گاه پرانرژی و گاه خسته، زمانی امیدوار و زمانی دلتنگ، روزهایی شاد و روزهایی غمگینید، اما همواره با عشق و تعهد در مسیر درمان و نجات انسان‌ها گام برمی‌دارید.

ژینوس صارمیان
#پزشک
#روز_پزشک
#روز_پزشک_گرامی_باد

https://www.tg-me.com/Jsaremianmd

پزشکان قربانیان دوم: مقابله با افکار مزاحم پس از خطای پزشکی

احتمالاً شما هم مرتکب خطای پزشکی شده‌اید. شاید برای این خطا هیچ حمایت عاطفی دریافت نکرده‌اید. شاید حتی هنوز خطایی دارید که از گفتنش به دیگران خودداری کرده‌اید و همچنان شما را آزار می‌دهد.

حقیقت این است که اکثر پزشکان در طول دوران حرفه‌ای خود به خطاهای پزشکی اعتراف کرده‌اند. بسته به نتیجه‌ای که برای بیمار داشته، بسیاری از پزشکان ماه‌ها، سال‌ها یا حتی تا پایان عمر از عذاب وجدان این خطاها رنج می‌برند. برخی حتی ممکن است دچار اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) شوند.

اگر بعد از یک خطای پزشکی دچار اضطراب، افسردگی، احساس گناه، کاهش اعتماد به نفس یا افکار مزاحم شده‌اید، بدانید که این واکنش کاملاً طبیعی است. در واقع، شما به «سندرم قربانی دوم» دچار شده‌اید؛ وضعیتی واقعی که ترومای روانی‌ای را توصیف می‌کند که یک پزشک (یا کادر درمان) پس از یک خطا تجربه می‌کند.

پنج روش درست برای واکنش به خطای پزشکی:
1. درباره اشتباهتان صحبت کنید: مهم‌ترین کاری که پس از خطا باید انجام دهید، صحبت با یک همکار مورد اعتماد است (نه همسر، نه حتی فردی غیرپزشک). اگر ممکن است، کسی را از تخصص خودتان انتخاب کنید که تجربه شما را به‌خوبی درک کند. گفت‌وگو باید کاملاً محرمانه باشد. شما شایسته حمایت روانی هستید. هرچه زودتر صحبت کنید، بهتر است. لطفاً منزوی نشوید.

2. خودتان را ببخشید: با درک این‌که در دنیای ناکامل نمی‌توانید کمال‌گرا باشید، از خودآزاری پرهیز کنید. شما انسان هستید. اغلب در شرایط کاری خطرناک، حتی نقض حقوق انسانی مثل کمبود خواب و کار بیش از حد قرار گرفته‌اید. برای درک گستردگی خطر خطاهای پزشکی، لطفاً فیلم «Do No Harm: Exposing The Hippocratic Hoax» را ببینید که نشان می‌دهد شرایط کاری ما چگونه به خطاهای پزشکی و خودکشی پزشکان منجر می‌شود.


3. ایمان داشته باشید: صرف‌نظر از باورهای معنوی یا مذهبی‌تان، مهم است بدانید نیرویی بزرگ‌تر از ما در این جهان وجود دارد. من شخصاً این نقل‌قول را دوست دارم: «بهترین تلاشت را بکن و بقیه را به خدا بسپار.» تا زمانی که بهترین تلاشتان را در شرایط موجود کرده‌اید و قصد بدی نداشته‌اید، لطفاً خودتان را مجازات نکنید.

4. نقایص خود را دوست داشته باشید: کمال‌گرایی غیرممکن است. آسیب‌پذیر باشید و وقتی به کمک نیاز دارید، آن را بپذیرید. شما انسان هستید. انسانیت خود را بپذیرید. با خود مهربان باشید و به همکارانتان هم یاد بدهید همین کار را بکنند.


5. یادبگیرید: دشوارترین موارد ما بیشترین درس را به ما می‌دهند. به بیمار خود احترام بگذارید و یاد بگیرید چگونه از خطاهای آینده جلوگیری کنید. خطای خود را بپذیرید و از نظر حرفه‌ای رشد کنید. اشتباهتان را به‌عنوان یک لحظه آموزشی مثبت برای تیمتان بازتعریف کنید و به پزشکان دیگر کمک کنید از اشتباهات مشابه جلوگیری کنند.

نه‌تنها می‌توانید از یک خطای پزشکی جان سالم به در ببرید، بلکه این خطا می‌تواند شما را به پزشک بهتری تبدیل کند. مهم‌تر از همه، لطفاً از خودتان یا حرفه‌تان دست نکشید.

#خطای_پزشکی
#سلامت_کادر_درمان

زنان اصلا دیده نمی‌شوند

در پی زلزله‌ اخیر در افغانستان، گزارش‌ها نشان می‌دهد که زنان مجروح به دلیل ممنوعیت تماس با مردان نامحرم، از دریافت کمک‌های فوری و خدمات پزشکی محروم مانده‌اند. در مواردی، حتی پیکر زنان جان‌باخته بدون تماس مستقیم و صرفاً با گرفتن لباس از زیر آوار بیرون کشیده شده‌اند. کمبود شدید پزشک و امدادگر زن، همراه با سیاست‌های طالبان در منع تحصیل و اشتغال زنان، امدادرسانی را به‌ویژه برای زنان به‌شدت مختل کرده و موجب افزایش تلفات و رنج بازماندگان شده است.

Dr Nada Abu Al Rub, an Australian doctor at al-Shifa Hospital, describes the collapse of Gaza’s health system under blockade, with hospitals operating beyond capacity and medical supplies completely exhausted, as Israel intensifies its attacks on Gaza City, causing hundreds of casualties daily.

خانه روایت در سلامت اولین وبینار آنلاین خود را برگزار می‌کند:

⚜ «دریچه‌ای به روایت»

👩‍⚕️ سخنران: لین میهانگس
پرستار، مددکار اجتماعی، نویسنده و مدرس دانشگاه کلمبیا، نیویورک

🗓 زمان: شنبه، ۱۲ مهر ماه

🕖 ساعت ۱۹ تا ۲۱

✳️ زبان: عمدتاً انگلیسی (مناسب برای سطح زبان متوسط به بالا)

🟢 در این رویداد دو ساعته به شکلی مقدماتی، با پزشکی روایی آشنا می‌شویم و در بخشی تعاملی تجربه‌های خود را به اشتراک می‌گذاریم.

💳 هزینه ثبت‌نام: صد هزار تومان

🔗 لینک ثبت‌نام

شماره کارت برای پرداخت هزینه ثبت نام

6037701516595128
بانک کشاورزی، به نام سارا صحّت

⚜ جهت تایید ثبت‌نام، لطفا رسید پرداخت را به آیدی تلگرام @Rey_DshH ارسال فرمایید.

📍 ظرفیت: تعداد شرکت کنندگان محدود بوده و اولویت با دوستانی است که زودتر ثبت نام کنند.

🏡💚 خانه روایت در سلامت را همراهی کنید

لینک کانال تلگرام:
https://www.tg-me.com/ravayatdarmanzendegi

🔴افزایش تولد ۲.۵ برابری نوزادان مبتلا به سندورم داون پس از اجرای قانون جوانی جمعیت

🔹سارنگ یونسی، متخصص علوم آزمایشگاهی و فعال در حوزه غربالگری دوران بارداری و نوزادی گفت: آمار مهر‌ماه سال گذشته نشان می‌دهد که پس از اجرای قانون «جوانی جمعیت»، نسبت تولد نوزادان دارای اختلالات کروموزومی به موارد سقط قانونی افزایش یافته و از ۱.۲ درصد پیش از قانون به ۲.۹ درصد پس از آن رسیده است؛
یعنی تولد نوزادان مبتلا تقریبا ۲.۵ برابر بیشتر شده است.
او علت اصلی این روند را نبود پیگیری مناسب نتایج پرخطر، افزایش ترس از عواقب قانونی سقط و مقاومت بیشتر مادران تحت تأثیر تبلیغات رسمی می‌داند./شرق


@A_pajhohi

نامه انجمن جهانی پزشکی به مقامات ایران

انجمن جهانی پزشکی (WMA) با ارسال نامه‌ای فوری به تاریخ 2 اکتبر 2025 به مقامات ایرانی، خواستار آزادی بی‌قید و شرط دکتر احمدرضا جلالی شده است. دکتر جلالی، پزشک متخصص طب اورژانس و استاد دانشگاه، از سال ۲۰۱۶ به‌طور خودسرانه در ایران زندانی شده است.

«ما دکتر احمدرضا جلالی را زندانی عقیدتی می‌دانیم. او تنها به‌دلیل انجام وظایف حرفه‌ای و علمی خود به‌طور ناعادلانه زندانی شده و تحت رفتارهای غیرانسانی قرار گرفته است. ما از مقامات ایرانی می‌خواهیم فوراً و بدون هیچ شرطی او را آزاد کنند.»
دکتر آشوک فیلیپ، رئیس انجمن جهانی پزشکی

انجمن جهانی پزشکی همچنین خواستار آن شده که تا زمان آزادی دکتر جلالی، به او اجازه ملاقات با خانواده و وکلایش داده شود، مراقبت‌های پزشکی مناسب دریافت کند و از شکنجه یا هرگونه بدرفتاری دیگر در امان باشد. این انجمن بار دیگر از ایران خواسته است که اجرای حکم اعدام را متوقف کند و این را گامی اولیه برای لغو کامل آن دانسته است.

این نخستین بار نیست که انجمن جهانی پزشکی از دکتر جلالی حمایت می‌کند. این انجمن در سال‌های گذشته بارها از مقامات ایرانی خواسته است که به استانداردهای بین‌المللی حقوق بشر، اخلاق پزشکی و عدالت پایبند باشند. پزشکان و متخصصان پزشکی در سراسر جهان باید بتوانند بدون ترس از آزار و پیگرد، وظایف خود را انجام دهند.

نقل از خبرنامه انجمن جهانی پزشکی

وقتی یک جراح خود تحت عمل جراحی قرار می‌گیرد

رضا شهریار کامرانی؛ محمدحسین نبیان


بیش از سی سال است که من حرفه‌ی جراحی ارتوپدی را آغاز کرده‌ام. در این مدت بیماران بی‌شماری را عمل کرده‌ام و داستان‌های بی‌شماری را که پس از عمل با من در میان گذاشته‌اند شنیده‌ام.
اما شش ماه پیش، در حالی‌که هنوز فعالانه به کار مشغول بودم، ناگهان خود را در طرف دیگر میز عمل یافتم؛ این‌بار به‌عنوان بیمارِ نیازمند جراحی اورژانسی بای‌پس عروق کرونر قلب.

برای نخستین بار، یک عمل جراحی بزرگ را از منظر بیمار تجربه کردم. این دوران آکنده از درس‌ها و بینش‌هایی بود که بی‌گمان مسیر حرفه‌ای مرا همچنان شکل خواهد داد. بر خود لازم دیدم که بخشی از این تأملات را با همکارانم در میان بگذارم؛ باشد که دریچه‌ای به سوی تجربه‌ی بیمار بگشاید.

البته تجربه‌ی من به یک نوع جراحی خاص مربوط بود، اما باور دارم جنبه‌های انسانی مشترکی در بسیاری از جراحی‌ها وجود دارد که شایسته‌ی توجه هستند.


🔰درس نخست

پیش از عمل، من این امتیاز را داشتم که هم جراح و هم متخصص بیهوشی‌ام را از نزدیک می‌شناختم. وقتی به عیادت من آمدند و با مهربانی و به‌اختصار توضیحاتی درباره‌ی عمل دادند، احساس عمیق آرامش در من پدید آمد.

این تجربه مرا متوجه ساخت که در کار روزمره‌ام، اغلب بیماران اورژانسی را تنها در اتاق عمل برای نخستین بار می‌بینم. اما یک ملاقات ساده‌ی پیش از عمل در اتاق بیمار، می‌تواند تأثیری شگرف بر آرامش روانی او بگذارد.
چنین دیداری کوتاه، اعتماد می‌آفریند و اضطراب را فرو می‌نشاند و در نهایت می‌تواند به بهبود پیامد درمان کمک کند.


🔰درس دوم

پس از جراحی، پنج روز در بخش مراقبت‌های ویژه بستری بودم. اگرچه با روحیه‌ای خوب ترخیص شدم، اما از نظر جسمی بسیار ضعیف بودم—و آن زمان بود که دشواری واقعی آغاز شد.

به دلیل محدودیت‌های جراحی، نه می‌توانستم به پهلو بخوابم و نه به راحتی صاف به پشت دراز بکشم. چیزی که ظاهراً بی‌اهمیت می‌نماید، در عمل یکی از سخت‌ترین تجربه‌های زندگی من شد. شب‌های بی‌خوابی هفته‌ی نخست در خانه تقریباً غیرقابل تحمل بود، تا آنکه با مشورت یک روان‌پزشک و مصرف داروی خواب مناسب، اوضاع اندک‌اندک بهبود یافت.

این تجربه برایم آشکار کرد که بی‌خوابی پس از عمل صرفاً یک علامت آزاردهنده نیست، بلکه می‌تواند توان بیمار را برای بازتوانی به‌شدت تحت تأثیر قرار دهد. بنابراین، ارزیابی و درمان منظم اختلالات خواب پس از عمل، می‌تواند روند بهبودی عملکردی را تسریع کند و بر پیش‌آگهی کلی بیمار اثر مثبت بگذارد.

این امر مرا به بازنگری در شیوه‌ی پاسخگویی به بیمارانم واداشت؛ هنگامی‌که آنان پس از عمل برای درد یا بی‌خوابی درخواست دارو می‌کردند، معمولاً تنها توصیه می‌کردم مسکن ساده‌ی بدون نسخه مصرف کنند. اما آیا هرگز اندیشیده بودم که مثلاً بیماری پس از عمل شانه، شب‌ها چه رنجی را تحمل می‌کند؟

به این نتیجه رسیدم که موفقیت یک عمل، پایان درمان نیست. بیمار باید به عنوان یک «کل» دیده شود. این نکته مرا متوجه لزوم گسترش دانشم به فراتر از داروشناسی و دربرگرفتن توانبخشی و مراقبت‌های غیرارتوپدی کرد. وظیفه‌ی من است که این ابعاد درمان را به رسمیت بشناسم و برای تأمین آن‌ها تلاش کنم—خواه شخصاً، خواه با ارجاع به همکاران مربوطه.


🔰درس سوم

در ماه نخست بهبودی، ضعف زیادی داشتم و این دوران نقاهت طولانی، نگرانی جدی در من ایجاد کرد: آیا هرگز توان بازگشت به کار را خواهم داشت؟

برای پاسخ، به یکی از همکلاسی‌های قدیمی‌ام که اکنون متخصص قلب است مراجعه کردم. نمی‌خواستم جراح خود را با اضطراب‌هایم بیازارم، از این رو از دوست پزشکم درباره‌ی پیش‌آگهی و چشم‌انداز درمان پرسیدم.

این تجربه مرا واداشت به گذشته بیندیشم: بارها به بیماران گفته بودم وظیفه‌ی من انجام بهترین درمان یا جراحی ممکن است، اما نتیجه نهایی قابل پیش‌بینی نیست. حال که خود با این تردید دست‌وپنجه نرم کردم، دریافتم که بیان شفاف و واقع‌بینانه درباره‌ی نتایج احتمالی، ارتباط مستقیمی با رضایت بیماران و بهبود تجربه‌ی آنان دارد.

پس دو نکته را آموختم: نخست اینکه باید همیشه تلاش کنم پیامدهای احتمالی را به وضوح برای بیماران توضیح دهم؛ دوم اینکه بیماران شاید از ترس یا احترام، پرسش‌هایشان را مطرح نکنند، و بنابراین این مسئولیت بر عهده‌ی من است که خودم ابتکار عمل را در ارائه‌ی این اطلاعات به دست بگیرم.


🔰درس چهارم

سال‌ها بیمارانم برای مراقبتی که دریافت کرده‌اند، از من سپاسگزاری کرده‌اند. غالباً می‌پنداشتم این سخنان، رسمی و از سر عادت است. اما زمانی‌که خود، با تمام وجود از جراح خود قدردانی کردم، فهمیدم که این سپاسگزاری چقدر می‌تواند صادقانه و عمیق باشد. از این پس، ارزش بیشتری برای قدردانی بیمارانم قائل خواهم شد.


✅ جمع‌بندی (ادامه در پست بعد)

سرانجام، به امتیازاتی می‌اندیشم که من داشتم: سه دهه تجربه‌ی پزشکی، ارتباطات حرفه‌ای گسترده، امکان انتخاب جراح ماهر، نبود مشکلات مالی و نبود ترس جدی از آینده.

اما بسیاری از بیماران چنین امتیازاتی ندارند؛ انتخاب پزشک برایشان پرابهام است، مسائل مالی طاقت‌فرساست، و نگرانی‌های آینده همیشه سایه‌افکن.

این تجربه به من آموخت که در هر برخورد با بیمار، باید حتی برای لحظه‌ای خود را جای او بگذارم. تنها با دیدن دنیا از دریچه‌ی نگاه اوست که می‌توانم نه فقط جراحی حرفه‌ای‌تر، بلکه پزشکی شوم که مراقبتی واقعاً جامع ارائه می‌دهد.


📌 یادداشت: این متن ترجمه سرمقاله‌ای به قلم این نویسندگان منتشر شده در The Archives of Bone and Joint Surgery (اکتبر ۲۰۲۵، جلد ۱۳، شماره ۱۰) است.

برای تمام رزیدنتهایی که هنوز ایستاده‌اند
با چشمانی خسته و قلبی که هنوز می‌تپد برای نجات دیگران🤍

https://www.instagram.com/p/DQPVMHHjLxq/?img_index=9&igsh=MXFhOThtcGNkajl5eg==