بسیاری افراد ازدواج می‌کنند تا همسرانشان را جایگزین مادرشان کنند و فرد قدرتمند دیگری را به جای الگوی مادر بنشانند ...

همین شیوه است که به سیاست اجازه می‌دهد در این دنیا کاربرد داشته باشد. چون مردم به‌دنبال قدرتی می‌گردند ک به آن تکیه کنند. آنها به جای آنکه سعی کنند استقلال خود را به دست بیاورند و روی پای خود بایستند فقط تلاش می‌کنند کس یا کسانی را که به آنها تکیه می‌کنند تغییر دهند. موضوع وابستگی مسئله بسیار بزرگیست که فقط در نظریه فروید وجود ندارد.

تا به حال
افتادن شاه‌توت را دیده‌ای
که چگونه سرخی‌اش را
با خاک قسمت می‌کند؟
_هیچ‌چیز مثل افتادن دردآور نیست_
من کارگرهای زیادی را دیدم
از ساختمان که می‌افتادند
شاه‌توت می‌شدند...!

اکثر ما به هنگام ازدواج می دانیم که تصویری که از همسرمان در دنیای مطلوب خود داریم واقعی نیست و بسیاری از ما برای تطبیق این تصویر با واقعیت موجود تلاش می کنیم؛ اما هرقدر درگیر این تغییر می شویم، زندگی مان با مشکلات بیشتری مواجه می شود. هنوز بسیاری از ما سعی می کنیم خود را فریب دهیم و فکر می کنیم با نثار عشق مان، می توانیم همسر آینده مان را طبق دنیای مطلوب خود تغییر دهیم.

براساس تجربیات مشاوران تئوری انتخاب، بیشتر مشکلات زناشویی از فروپاشی این توهم به وجود می آید.

وقتی احساس خوبی درباره‌ی خود دارید، دیگران هم بهتر از همیشه به نظر می‌رسند ، چرا که جهان بازتابی از خود ماست.
منشا تمام افکار و حرکات ما چگونه دیدن خویشتن است.

آدمها در صعود و نزول از کوه، زندگی می‌کنند و پناهگاه می‌سازند و کمپ می‌زنند ولی هیچکس بر روی قله زندگی نمی‌کند.
قله‌ها جای زندگی نیستند، لحظه‌ی مرگ آرزوهایند.

اضطراب همیشه به شکل نگرانی یا دل‌شوره دیده نمی‌شه.
گاهی خودش رو با حساسیت بیش از حد به صداها نشون می‌ده.
یا با کابوس‌های مکرر و خواب ناآروم.
حتی مشکلات گوارشی مثل تهوع، دل‌پیچه یا IBS هم می‌تونن نشونه‌ی اضطراب باشن.
احساس گرفتگی مداوم در گردن و شونه‌ها چی؟
اونم می‌تونه از اضطراب باشه.

این نشونه‌ها معمولاً از چشممون پنهون می‌مونن و به دلایل دیگه‌ای نسبت داده می‌شن.
بیاید به بدنمون بیشتر گوش بدیم.

هر انسانی در مسیر رشد خود با فاصله‌ای میان وضعیت موجود و وضعیت مطلوب روبه‌روست. این شکاف می‌تواند همچون موتور محرکی برای پیشرفت عمل کند، اما وقتی صرفاً بر اندازهٔ آن تمرکز کنیم و نه بر فرآیند پیمودنش، به سرچشمه‌ای از ناامیدی بدل می‌شود. مشکل نه در وجود شکاف، که در نگاه ایستا به آن است. گویی این فاصله را با نگاه کردن می‌توان پر کرد، حال آنکه هر خیره‌شدنی جز بر عمق آن نمی‌افزاید. راه گذر، پذیرش این شکاف به مثابه فضایی زنده و پویاست؛ جایی که هر گام، هرچند کوچک، نه فاصله‌ها که توانایی‌های ما را بزرگ می‌کند. در این میان، مهم نیست شکاف چقدر است، مهم این است که حرکت هست.

هر آدمى غم‌های پنهان خودش را دارد که دنیا از آنها بی خبر است؛
و اغلب ما یک نفر را بی عاطفه می‌خوانیم، در حالیکه او فقط غمگین است.

این موزیک بسیار شنیدنی را از فریبرز لاچینی گوش کنید

باغ و بهار را بگو لاف خوشی چه می‌زنی
من بنمایمت خوشـی، چون برسد بهار من

صمیمیت یعنی درک کردن و حس کردن یک فرد با تمام وجود و بدون هیچ قضاوت و مقایسه‌ای؛ یعنی حضور داشتن در سکوت.

این یعنی رشته‌ای باریک و نازک از صمیمیت که در لحظه‌ای کوتاه ایجاد می‌شود.

آنچه رابطه را سالم نگاه می‌دارد، تکرار همین صمیمیت‌های کوتاه مملو از حضور و مشاهده است.

در واقع همین صمیمیت‌های کوتاه و ساده، رابطه را عمیق و معنادار می‌کند و می‌تواند مرهمی بر تنهایی درونی ما باشد.

باید خودمان نوری بر تاریکی‌مان بتابانیم، این را هیچکس دیگری برای ما انجام نخواهد داد.

تا زنده‌ای در برابر کسی که
به خودت
علاقه‌مند کردی، مسئولی...

چون سرِ کس نیستت
فتنه مکن ، دل مبر
چونک ببردی دلی
بازمَرانش ز در...

هیچ نبرده‌ست کسی مهره ز انبان جهان
رنجه مشو ز آنک تو هم مهره ز انبان نبری

آنچه از همه واضح‌تر،همه‌جا حاضر و جزء واقعیت‌های مهم است
معمولاً جزء دشوارترین چیزهایی است که می‌شود دید و درباره‌اش صحبت کرد...

۶ ساعت وقت هست 👈🏻 "بعداً انجامش میدم".

۲  ساعت وقت مونده 👈🏻 "وقت هست حالا، بذار یه چایی بخورم با انرژی شروع کنم!"

۵ دقیقه مونده 👈🏻 "الان وقتشه که کل زندگیم رو زیر سؤال ببرم!"

🔹این میون یه قانونی به اسم "قانون پارکینسون" هم میاد وسط که میگه؛ هر کاری دقیقاً به اندازه زمانی که براش تعیین کنی کش پیدا می‌کنه!

یعنی اگه واسه کاری ۸ ساعت وقت بدی، کارت ۸ ساعت طول می‌کشه (و تازه آخرش هم بدو بدو تمومش می‌کنی!). اگر هم ۱ ساعت وقت بدی، تو ۱ ساعت جمعش می‌کنی…

🔹پس؛ به جای اینکه بذاری ترس و اضطراب کنترل مغزت رو به دست بگیرن؛ از "قانون پنج دقیقه" استفاده کن و به خودت فرصت اجرا بده.

پنج دقیقه برو بشین پای کار ببین چی میشه!

سخته… سنگینه… ولی بعدش می‌بینی چقدر راحت‌تر میری جلو.
شبیه به اولین بیلی میشه که به خاک می‌زنی...

"کاری که ذهنت داره توش غرق میشه رو باید با حرکت‌های کوچیک بشکنی، نه با فکرهای بزرگ!. پنج دقیقه وقت بذار و شروع کن، بعد قانون پارکینسون خودش دستت رو می‌گیره و نمه نمه می‌برتت جلو".

یه سوال؛ الان چه کاری هست که پنج دقیقه بهش یه سری بزنی!؟

چو مرگم شد یقینت لطف‌ها کردی، دهند آری
مریضِ مردنی را آن‌چه در دل آرزو دارد .

همیشه اینو یادت باشه...

هیچ وقت به دیگران توصیه نمی کنم کسی را ببخشد، دقیقا بر عکس آن را تقاضا می کنم. قبل از اینکه کسی را ببخشید، عصبانیت خود را درک کنید و خشم درونتان را تجربه کنید. با این کار خشم تان آرام آرام از بین می رود. خشم تان را رها کنید. هدف بخشیدن دیگران نیست، هدف آزاد کردن خودتان است. شما طرف مقابل تان را نمی بخشید بلکه خودتان را می بخشید.

خیلی‌هامون برای افزایش تمرکز، ترک عادت‌های بد یا شروع یک روند سالم، مستقیماً می‌ریم سراغ اراده. ولی تحقیقات زیادی از جمله پژوهش‌های دکتر فاگ نشون میده که طراحی محیط، موثرتر از تکیه بر اراده است.

🔸 به‌جای این‌که تصمیم بگیریم کمتر در شبکه‌های اجتماعی بچرخیم، اپ‌ها رو از صفحهٔ اصلی پاک کنیم.

🔹 به‌جای این‌که به خودمون قول بدیم بیشتر کتاب بخونیم، کتاب رو بذاریم روی بالشت.

🔸 قرار دادن یه بطری آب کنار لپ‌تاپ برای یادآوری نوشیدن.

🔹ساختن یه فضای آروم و جذاب برای کار یا مطالعه برای افزایش تمرکز و میل به کار و مطالعه.

محیط، حافظه‌ و ارادهٔ بیرونی ماست. اگه نمی‌خوای همیشه با خودت بجنگی، با محیطت «هم‌پیمان» شو!