اندرو سالمون، نویسنده، در نطقی قدرتمند و در عین حال تخریب‌گر، شما را به تاریک‌ترین گوشه‌های ذهنش در سال‌هایی می‌برد که با افسردگی دست و پنجه نرم می‌کرد.

یکی از مؤثرترین داروهای نگرانی، مشغول شدن است. وقتی ذهن انسان مشغول کاری است، نمی‌تواند به‌طور هم‌زمان نگران باشد. نگرانی، انگل ذهنی بیکاری است. ذهنی که بیکار باشد، زمین حاصل‌خیزی برای پرورش ترس و اضطراب است.

فشارهای روانی گاهی مثل این سنگ‌ها روی دوش ما جمع می‌شن و بهمون فشار میارن.

اما لازم نیست ما همه این سنگ‌ها رو به تنهایی به دوش بکشیم. با شناخت، درک و حمایت می‌تونیم این سنگ‌ها رو از روی شونه‌هامون برداریم و راهی به سمت آرامش پیدا کنیم.

گرچه غم و رنج من درازی دارد
عیش و طرب تو سرفرازی دارد
بر هر دو مکن تکیه که دوران فلک
در پرده هزار گونه بازی دارد

و ما شب را
به دلتنگیِ کسانی بیداریم
که جز ما
همه‌چیز را دوست داشتند!

"‏چون در آغوشت گرفتم قالب من جان گرفت..."

وقتی یک رژیم غذایی متعادل و یک برنامه ورزشی منظم مى گیرید، بدن شما سالم تر می شود. بيهوده است كه شما انتظار داشته باشید با مشاهده تغذیه سالم و ورزش دیگران بدن شما همانند ورزشكاران سالم باشد.

در مورد ذهن شما هم همینطور مى باشد. اگر بخواهید گفتگوی سالم تری با خودتان داشته باشید، بايستى از سرزنش و تحقير خود دست بكشيد. آرزو و امید به یک مکالمه خوب درونی اتفاق نمی افتد، مگر اینکه آن را ایجاد کنید.

از وقتى كه از خواب بيدار مى شويد گفتگو با خودتان شروع مى شود و مى توانيد تصميم بگيريد که گفتگوهای سالم تری با خود داشته باشيد.
بسیاری از افراد وقتی با خودشان گفتگو مى كنند، در درجه اول صحبت های آزار دهنده درونی خود را می شنوند، که در يکی از سه نقش در مثلث درام مخوف (DDT)  وجود دارد. اين گونه افراد نه تنها  با دوستان خود بلكه با افراد غريبه هم اینطور صحبت نمی کنند.

وقتی همه چیز خوب پیش می رود، ممکن است به خودتان چیزهای محبت آمیزی بگویید، اما در اولین نشانه یک مشکل آزار و اذیت كننده، شما خودتان را متقاعد می کنيد که فاجعه قریب الوقوع درست در گوشه و کنار در انتظار شما است.

همه انسان ها در یک دنیای درونی فکری زندگی می کنند، به این معنی که در هر لحظه آن ها این قدرت را دارند که ذهن خودشان را دوباره راه اندازی و متفاوت فکر کنند.

مثلن ایستگاه اتوبوسى  را تصور کنید که اتوبوس ها در آن می آیند و می روند و شما می توانید هر زمان که بخواهید سوار یکی از آن ها شوید. هنگامی که به مقصد آشنا رسيديد، می توانید تصمیم بگیرید که سوار اتوبوس دیگری شوید. لازم نیست تمام مسیر را تا انتها سوار اتوبوس  شوید تا بفهمید به کجا می رود. می توانید به سادگی در ایستگاه بعدی پياده و منتظر بمانید تا اتوبوس دیگری بیاید. افکار شما هم همینطوره است، لازم نیست تا آخر خط با فکری پر از درام پیش بروید. شما می توانید انتخاب کنید که در هر زمان از افكار جدید استفاده کنيد.

مگردان هیچ احمق را گرامی
که احمق در غلط افتد ز خامی

آیا تا به حال فکر کرده‌اید که چرا گاهی احساسات ناخوشایند، ناگهانی ظاهر می‌شوند؟

"بخش اعظمی از مشکلات ذهنی‌مان از افکار و احساساتی ناشی می‌شوند که گره‌شان باز نشده، درک نشده و به‌درستی با آن‌ها مواجه نشده‌ایم. این افکار و احساسات در ناخودآگاهمان انباشته می‌شوند و در لحظات نامناسب به‌صورت اضطراب، خشم یا افسردگی بروز می‌کنند. خودشناسی به ما کمک می‌کند این گره‌ها را شناسایی و باز کنیم، تا ذهنی آرام‌تر و زندگی‌ای رضایت‌بخش‌تر داشته باشیم."

معروف است که چنگیز خان مغول پس از فجایع در نیشابور به همدان رفت و به مردم آنجا گفت: یک سوال از شما می پرسم اگر جواب درست و خوبی بدهید، در امان هستید.

او پرسید: من از جانب خدا آمده ام یا خودم؟

در میان جمع چوپانی دلیر و نترس رو به چنگیز کرد و گفت: تو نه از جانب خدا آمده ای و نه از جانب خود. بلکه اعمال ما است که تو را به اینجا آورده است.

وقتی ما برای اندیشمندان و عاقلان خود احترام قائل نشدیم و به عده ای فرومایه و نادان مقام و منزلت دادیم و احترامش نمودیم، نتیجه اش لشکرکشی تو به اینجاست!

گاهی‌ از ترس روبرو شدن با اکتشافات درونی،‌از تجزیه و تحلیل وحشت دارید. ولی‌ باید به درون زخم‌هایتان بخزید تا با ترس‌تان روبرو شوید.
هنگامیکه خونریزی شروع شود، پاکسازی آغاز می‌گردد.

کسی که انتخاب نکند، انتخاب می‌شود.
فعالانه در زندگی حرکت کردن با منفعلانه در زندگی ماندن فرق دارد و نتایج متفاوتی هم به شما می‌دهد.

باید یاد بگیرید که چگونه غصه بخورید، درحالی‌که سپاسگزارید. لیوان نیمهٔ پر و نیمهٔ خالی دارد. مهم است که یاد بگیرید چگونه ارتباطتان را با احساسات هر دو نیمه وصل و قطع کنید.

آفتابِ وسط باران بیهودگی‌ست؛همه‌جا نباید حضور داشته باشیم، یک جاهایی باید خودمان را حذف کنیم تا احترام‌مان حفظ شود.

سحر ، کرشمهٔ صبحم
بـشارتی خـوش داد

که کس همیشه
گرفتار غم نخواهد ماند...

    

"آنچه از آن گریزی، پابرجا می‌ماند"
هربار که از جنبه‌ای از وجودت، از احساسی، خاطره‌ای، یا وجهی تاریک در خودت فرار می‌کنی، در واقع به آن نیرو می‌بخشی.

چیزی که انکار می‌شود، از ضمیر آگاه به ناخودآگاه رانده می‌شود، اما در آنجا نمی‌میرد—بلکه در قالب علائم روان‌تنی، رؤیا، یا رفتارهای ناخودآگاه بازمی‌گردد.

وقتی آن بخش طردشده را ببینی، لمسش کنی، و از آن نگریزی—نه به معنای تأییدش، بلکه با آگاهی و پذیرش آن—آنگاه شروع به دگرگون شدن می‌کند.

انرژی‌ای که در سرکوب آن صرف می‌شد، حالا آزاد می‌شود و به رشد تو کمک می‌کند. مثل اژدهایی‌ست که وقتی روبه‌رویش بایستی، تبدیل به گنج می‌شود.

تو نمی‌توانی چیزی را که نادیده می‌گیری تغییر دهی. اما وقتی حقیقت را، هرچند دردناک، به آغوش می‌کشی، از اسارتش رها می‌شوی.

مثلاً کسی که از تنهایی می‌ترسد و فرار می‌کند این شخص همیشه در رابطه است، حتی اگر رابطه سمی باشد. زیرا نمی‌خواهد تنها بماند. اما این ترس، او را در چرخه تکرار دردآور اسیر می‌کند.

اما اگر زمانی را در تنهایی بگذراند، درسکوت بنشیند، و بگذارد که تنهایی را احساس کند، شاید برای نخستین بار خود واقعی‌اش را بشنود. آنگاه تنهایی از هیولا به راهنما تبدیل می‌شود.

آشفتگانِ عشقت گیرم که جمع گردند
جمع از کجا توان کرد دلهای پاره پاره؟