همه‌ی ما سوار بر امواج زندگی هستیم؛
امواجِ به دست آوردن و از دست دادن، تحسین شدن و سرزنش شدن، موفقیت و شکست، لذت و رنج.

ما در جهانی زندگی می‌کنیم که انتظار دارد همیشه قوی باشیم—با لبخندهای مطمئن و پاسخ‌های قاطع. اما واقعیت ساده‌تر است: انسان شکننده است، و این شکنندگی بخشی از زیبایی ماست.
گاهی بی‌دلیل غمگین می‌شویم. گاهی از موفقیت دیگران دلگیر می‌شویم، حتی اگر برایشان خوشحال باشیم. گاهی از کوره در می‌رویم، درست لحظه‌ای که قول داده بودیم خونسرد بمانیم. این‌ها نقص نیستند، بلکه نشانه‌هایی‌اند که هنوز زنده‌ایم.
زندگی واقعی از جایی شروع می‌شود که این ضعف‌ها را پنهان نکنیم، بلکه آن‌ها را به‌عنوان بخشی از داستان خود بپذیریم. چون فقط در صمیمیت با ناتوانی‌هایمان است که می‌توانیم واقعاً با خودمان و دیگران مهربان باشیم.

هیچکس به اندازه‌ی خودش برای خود غریبه نیست.

دورترین فاصله در دنیا،
فاصله‌ی مرگ و زندگی نیست ...!
بلکه وقتی ست که  روبرویت ایستاده‌ام،
بی انکه بدانی  دوستت دارم ...

ویترین ها بینظیر شده ،ولی وقتی چند کلمه صحبت میکنی میبینی درون خیلیا همچنان پوچه!
غافل ازینکه جذابیت اصلی فقط در نگاه اول نیست،بلکه بعدشه که ارزش اون ارتباط رو مشخص میکنه و باعث میشه حفظ یا رها بشه.

با تمامِ خود‌خواهی‌ات روزی فرا می‌رسد که
در آن به جستجوی چیزی شبیهِ من باشی
حتی اگر اندک باشد...

وقتی که خودم را به اندازه کافی دوست داشتم
دیدم که مجبور نیستم دنبال زندگی بدوم،
اگر آرام بگیرم و خاموش باشم
زندگی به سراغم می‌آید.

گرت چو نوحِ نبی صبر هست در غمِ طوفان
بلا بگردد و کامِ هزارساله برآید...

یک ماهی با دهان بسته هیچ‌گاه طعمه نمیشه؛
منظورم راجع به ماهی نبود…

تعصب، شک‌ و تردید سرکوب شده است.

شاید بهتر از جناب یونگ‌ نتوان توضیح داد که چرا وقتی عقیده ی ما مورد نقد قرار می گیرد عصبانی می شویم، چرا وقتی همسر ما خانواده ی ما را نقد می کند پرخاشگری می کنیم و همچنین دلیل عدم تحمل مخالف درباره ی بسیاری از انواع تعصب های دیگر.
دلیل همه ی آنها این است که ما در درون از خود پر از شک و تردید هستیم، خودمان هم به عقاید، خانواده، نظام تفکری، فرهنگ‌خود نقد داریم اما شهامت رو برو شدن با این واقعیت را نداریم.
هنگامی که کسی بر روی نقاط حساس دست می گذارد در واقع تردیدهای سرکوب شده ی ما را فعال می کند و نورافکن بر چیزی می اندازد که در تاریک خانه ی روانمان سعی در فراموشی اش داشته ایم.
لذا ما از مواجهه با واقعیت درونی مان عصبانی می شویم اما به اشتباه از دست عامل این مواجهه که یک فرد است عصبانی می شویم.
نگاهی به تعصب های خود بیندازیم و صادقانه تردیدهای درونی مان را نسبت به آنها پذیرا باشیم، آنگاه در برابر نقد پذیراتر خواهیم بود.

این هم روایتی اشک‌آلود و شیرین‌ از آنچه در نظریۀ «پذیرش و پایبندی» (ACT)، نامش را «اجتناب تجربه‌ای» (experiential avoidance) گذاشته‌اند.

آن مایه ز دنیا که خوری یا پوشی
معذوری اگر در طلبش میکوشی
باقی همه رایگان نیرزد هشدار
تا عمر گرانبها بدان نفروشی

ترسیده باشی از کوچ
اوج و ندیده باشی؛
دلت بخواد دوباره از ته دل بخونی
از ترس ریزش اشک غمگین و بیصداشی.

در مسیری حرکت نکنید که ترس شما را وادار به حرکت کند، در مسیری گام بردارید که عـشق و لذت شما را به حرکت وا میدارد...

درس‌هایی از کتاب صوتی " از خود بیزاری"
✨اگه میخواید به خودشناسی برسید
✨خودتون رو بیشتر دوست داشته باشید
✨ویژگی هاتون رو بپذیرید

در قیامت چون نمازها را بیارند
در ترازو نهند
و روزه‌ها را و صدقه‌ها را همچنین،
امّا چون محبت را بیارند
محبّت در ترازو نگنجد؛
پس اصل محبّت است
اکنون چون در خود محبت می‌بینی
آن را بیفزای تا افزون شود...❤️

به جای تمنای آنچه نیست، آن چیزی را که هست غنیمت بشمار.