هر بار که سطحتان بالا می‌رود، چیزی را از دست خواهید داد؛ یک عادت، یک دوستی، یک رابطه، یک نسخه از خودتان. این باخت نیست. این هزینه ورود است...

تو مگو همه به جنگند و ز صلح من چه آید

تو یکی نه‌ای

هزاری!

تو چراغ خود برافروز

راهنمایی برای مراقبت روانی در روزهای پس از بحران؛ به احترام جان انسان، به امید فردایی روشن‌تر...🕊

وقتی صدای انفجار جای صدای زندگی را می‌گیرد، روان انسان یکی از نخستین قربانیان خاموش جنگ است. در این روزهای تلخ بعد از جنگ، مراقبت از سلامت روان خود و اطرافیان‌مان، یک ضرورت حیاتی‌ است.

جنگ و بحران ما را با موجی از ترس، اندوه، بی‌پناهی، و خشم روبه‌رو کرده بود. این احساسات طبیعی‌اند، اما بی‌پاسخ‌ گذاشتن‌شان، و بی‌توجهی به آن، به زخم‌های عمیق‌تری می‌انجامد.

چندتوصیه کاربردی برای عبور روانی از شرایط بعد از بحران با هدف تقویت تاب‌آوری روانی فردی و جمعی در زمانه‌ای دشوار. :

🔹 احساسات‌تان را انکار نکنید.
ترس و اضطراب را بپذیرید. آن‌چه احساس می‌کنید، واقعی‌ست و حق شماست. اولین گامِ التیام، همین پذیرش است.

🔹 اخبار را محدود و گزینشی دنبال کنید.
بمباران خبری، ذهن را فرسوده می‌کند. تنها از منابع معتبر استفاده کنید و برای پیگیری اخبار، زمان مشخصی در نظر بگیرید.

🔹 ارتباط انسانی را حفظ کنید.
تنهایی، ترس را چندبرابر می‌کند. حتی یک تماس کوتاه با دوست یا فامیل می‌تواند مأمنی برای دل باشد.

🔹 برنامه‌ی روزانه‌ای ساده برای خود بسازید.
داشتن روال در زندگی احساس کنترل و ثبات می‌آورد.

🔹 تمرین‌های ذهن‌آگاهی را جدی بگیرید.
چند نفس عمیق، یک مدیتیشن کوتاه یا حرکات کششی ساده می‌توانند ذهن شما را آرام کنند. این تمرین‌ها را روزانه انجام دهید.

🔹 به کودکان و سالمندان بیشتر توجه کنیم.
با کودکان با زبان ساده و مهرآمیز حرف بزنید. برای‌شان فضای امن بسازید. سالمندان را تنها نگذاریم.

🔹 اگر نیاز دارید، کمک تخصصی بگیرید.
نشانه‌هایی مانند بی‌خوابی مزمن، حمله‌های اضطرابی یا افکار آسیب‌زننده را جدی بگیرید. کمک گرفتن نشانه‌ی ضعف نیست، نشانه‌ی آگاهی و مسئولیت‌پذیری است.

در روزهایی که زخم‌های بیرونی پیداست، زخم‌های روانی بیشتر از همیشه به مراقبت نیاز دارند.
انتشار آگاهی، گامی کوچک اما حیاتی در ساختن نوری در دل تاریکی‌ست.

مراقب روان‌‌مان باشیم.

عزاداری برای امام حسین موجب پاکی گناهان و رستگاری نمیشود

واقعه کربلا در تاریکی های پنهانِ تاریخ

چنان که مورخان گفته اند، واقعه کربلا بسیار مبهم تر از چیزی است که امروزه گفته می شود. امروزه به نظر می رسد که تمام وقایع پیش آمده در این واقعه، با جزئیات فراوان در دست است و گویی با هزاران دوربین فیلم برداری، ضبط شده است؛ به طوری که حتی صحنه های وداع، حالات چهره، حرکت سر و بسیاری از جزئیات دیگر هم موجود است.
اما باید توجه داشت که با دستور عمر، در زمان خلافتش و تا یک قرن پس از آن، کتابت ممنوع بود. زیرا می پنداشتند که «کتاب خداوند برای ما کافی است». علاوه بر آن، تعداد کسانی که خواندن و نوشتن بلد بودند هم در آن زمان بسیار کم بود. پس مسلمات واقعه کربلا، بسیار اندک است.

به میزانی که سعی داریم خودمان را به دیگران بیشتر اثبات کنیم از اصالت درونی مان دور تر می شویم و از معناهای زیستن تهی تر می گردیم.
همین الان لحظه ای صبر کنید
دست از این مبارزه ی بی پایان با موجودی خیالی در تاریکی بردارید، چیزی برای ثابت کردن وجود ندارد،
بعد از سالها جنگیدن زجر آور است که دریابیم نه دشمنی برای جنگیدن وجود داشت و نه کسی ارزشی برای جنگیدن ما قائل بود، آنوقت ما می مانیم و پاهای خسته و روحی افسرده که تنها دارایش افسوس خوردن بر عمر گذشته است.

توماسِ، پسر خیلی چاقی بود، او باهوش و مبتکر امّا زودباور بود . روزی استاد (که یک کشیش بود) در کلاس گفت : همین الان در بیرونِ کلاس خری در حال پرواز است.
توماس با عجله بیرون رفت تا “خرِ درحالِ پرواز” را ببیند. وقتی برگشت همه به او خندیدند. اما توماس مطلبی گفت که تا اعماق هر تفکری نفوذ می‌کند، او گفت :
«این‌که خری پرواز کند برای من باورپذیرتر است از این‌که کشیشی دروغ بگوید.»
کلاس در سکوتی معنادار فرو رفت. دروغ‌گوییِ متولیانِ رسمیِ هر دینی، بزرگترین لطمات را به همان دین واردمی‌کند. ژان ژاك روسو ، خطاب به روحانیون مسیحی می گوید: «دست از اثبات حقانیت مسیحیت بردارید، چون مسیحیت واقعاً برحق است، بیایید اثبات کنید که خودتان مسیحی هستید، این چیزی‌ست که نیاز به اثبات دارد...»
به همین سیاق، باید خطاب به تمام مذهبیون دنیا گفت: «دست از اثبات وجود خداوند بردارید، وجود او نیازی به اثبات ندارد. شما با رفتار نیک‌تان، اثبات کنید که به وجود خداوند اعتقاد دارید!»

ارتش قلم
با ارزش ترین ارتش هاست

«همه‌ی کسانی که به شما نزدیک می‌شوند دوستتان ندارند، بعضی نمی‌ توانند از دور شلیک کنند»

دادم به چشمِ او دلِ اندوه‌پیشه را
غافل که مست می‌شکند زود شیشه را

دوش آن نامهربان احوال ما پرسید و رفت

صد سخن سر کرد، اما یک سخن نشنید و رفت

هر که آمد در غم آباد جهان، چون گردباد

روزگاری خاک خورد، آخر به خود پیچید و رفت

وقت آن کس خوش که چون برق از گریبان وجود

سر برون آورد و بر وضع جهان خندید و رفت

ای کم از زن! فکر مرکب در طریق کعبه چیست

این بیابان را به پهلو رابعه غلطید و رفت

گریه می آید به منصورم که در دار فنا

گفت چندین حرف حق، یک حرف حق نشنید و رفت

(سیر معراج فنا را قوتی در کار نیست

چون شرر می باید اندک همتی ورزید و رفت)

صائب آمد در حریمت با دل امیدوار

شد به صد دل از امید خویشتن نومید و رفت

یکی از بزرگترین بیداری‌ها، زمانی اتفاق می‌افتد که متوجه می‌شوید همه تغییر نمی‌کنند. بعضی از مردم هرگز تغییر نمی‌کنند. و این سفر آنهاست. وظیفه شما نیست که سعی کنید آنها را اصلاح کنید .

بخندُم یا بگریُم یا بمیرُم ، بگو داروی دل تنگی کدومه ؟!
@metaphortherapy🎧

هر قدمی که برمیداری، هر اقدامی که میکنی، حتی اگه کوچک باشه، خشم کسانی رو برمیانگیزه که در گرداب بی تفاوتی خودشون غرقن، اونایی که حرکتی نمیکنن اما در قضاوت و خُرده گیری استادند! چون سکوتِ ناتوانیِ خود رو با فریادِ حسادت بر سر تو جبران میکنند.

کمی برای ماندنم اصرار کن؛ نه آنقدر که بمانم، آنقدر که بفهمم رفتنم، چیزی را از جهان تو کم می‌کند...

برای خودت یک خلوت دست نیافتنی داشته باش، گاهی باید خیلی از اتفاقات را فقط با خودت در میان بگذاری...

هر جایی که عشق حاکم است،
مجالی برای برتری جستن وجود ندارد.
جایی که قدرت مستولی ست،
عشق ناپدید می‌شود..
عشق و قدرت سایه‌ی یکدیگرند،
بنای هر بغض و حسادتی، بر فقدان عشق استوار است …

حقیقت در ابتدا تلخ است،
در پایان شیرین...
اما دروغ در ابتدا شیرین است
و در انتها تلخ...

👆رواندرمانی دقیقا مشابه گفته بوداست یعنی مواجه با یک حقیقت تلخ بهتر از فرار مداوم از اون هست و فرار از حقیقت تلخ باعث تبدیل اون حقیقت تلخ به رنج مزمن میشه.

🔅‏گاهی باید انتخاب کنی،بین رنجی که از تغییر کردن باید بکشی، با رنجی که از ادامه وضع فعلی ات باید تحمل کنی...

واژه ای گیلانی، حالتی که بعد از رفتن عزیزی که مدتی مهمان خانه یا قلبت بوده دست می دهد، غربت ناشی از دیدن جای خالی کسی که بودنش واجب است. وقتی دست و دلت به هیچ کار، حتی نفس کشیدن نمی رود، نفس بریدگی. دلتنگی غریب.

قلب‌ها وقتی از تپیدن باز می‌ایستند، با شوک احیا می‌شوند و عقل‌هایی که از اندیشیدن باز می‌ایستند با شَک احیا می‌شوند.

فروید:تردید آغاز تفکر است.