امام حسین ، نگران شهید شد...

دیروز یه روضه میدیدم از یک سخنران شیعه عرب زبان که میگفت که بعضی حرکت ها در اعراب معنای خاصی داره

مثلا جلوی در یک نفر رو چه با یک آتش کوچیک چه با هیزم های زیادی آتیش بزنی به این معناست که ما کل اهالی این خونه رو میخوایم‌نابود کنیم

یا مثلا اگر مردی از یک سپاه باقی بمونه که همه مرد هاش در جنگ کشته شده باشن
به اون مرد میخندن و کنایه بهش میزنن که تو چرا زنده موندی و تو ضعیف هستی و ...

تو اعراب سر به نیزه کردن هم نماد کوچک کردن اون مرد ها و تضعیف روحیه اون کاروان باقی مونده رو داره
حتی سر شش ماهه هم ....

دور گودال جمع شده بودن
با هم دعوا میگرفتن که
کی دست حضرت زینب رو بگیره تا از گودال بیاد بیرون...

از هوش مصنوعی پرسیدم که
جریان کاروان بنی اسد و سبد ها چیه؟

🔹 ماجرای کاروان بنی‌اسد:

کاروان بنی‌اسد در تاریخ به قبیله‌ای از اطراف کوفه اشاره دارد که پس از واقعه عاشورا (روز ۱۰ محرم سال ۶۱ هجری قمری)، وارد کربلا شدند.

📜 روایت تاریخی:

1. پس از شهادت امام حسین (ع) و یارانش، بدن‌های مطهر ایشان بدون دفن روی زمین مانده بود.


2. اهل‌بیت امام حسین (ع) که به اسارت رفته بودند، نتوانستند پیکرها را دفن کنند.


3. قبیله بنی‌اسد که مردمی شریف و خداجو بودند، وقتی وارد سرزمین کربلا شدند، دیدند اجساد شهدا روی زمین مانده است.


4. آنان با راهنمایی امام سجاد (ع) – که به کربلا برگشته بود – پیکر شهدا را شناسایی و با احترام کامل دفن کردند.


مطابق گزارش کتاب‌های تاریخی و مَقاتل، پس از شهادت امام حسین(ع) و یارانش در روز دهم محرم سال ۶۱ هجری، پیکرهای مطهر آنها برای سه روز بر زمین کربلا باقی ماند.
در این مدت، کسی جرأت دفن اجساد را نداشت؛ زیرا فضای رعب و تهدید از سوی سپاه یزید حاکم بود.
اما در شب سیزدهم محرم، زنان قبیله بنی‌اسد که در منطقه غاضریه ساکن بودند، هنگام عبور از میدان نبرد، با صحنه دلخراش پیکرها مواجه شدند. آنها با دیدن این وضعیت، مردان قبیله را سرزنش کرده و آنان را به انجام وظیفه انسانی و دینی‌شان (دفن شهیدان) فراخواندند.
گفته شده در ابتدا، خود زنان با بیل و کلنگ به سوی قتلگاه رفتند تا پیکرها را دفن کنند. این حرکت آنان، وجدان مردان قبیله را بیدار کرد و به دنبال زنان خود حرکت کردند...

در بسیاری از دسته‌ها و مراسم محرم (به‌خصوص در روز ۱۳ محرم، روز دفن شهدا):

زنانی با چادر مشکی و در دستشان سبدهای حصیری دیده می‌شوند.

داخل سبدها معمولاً وسایلی مانند کفن سفید، بیل، عطر، گلاب، پارچه مشکی و سبز، خاک، و تربت دیده می‌شود.

این سبدها نمادی هستند از وسایل تدفین شهدا توسط زنان قبیله بنی‌اسد.

تمام شد ...



پ.ن:
اگر با این روضه ها دلتون شکست ، منم دعا کنید...

یه بخشی از بزرگسالی اونجاست که میفهمی زندگی اصلا منتظرت نمیمونه...
بعد هر شکست باید خودت رو از زمین جمع کنی و با زخمهات ادامه بدی و تو مسیرت حرکت کنی
زمان میبره اما دوباره ترمیم میشی!
زندگی با هر اتفاقی در جریانه پس تو هم باید ادامه بدی...


#هپروت

شما نمیدونید اتفاقات زندگی و جامعه چقدر میتونن سنگین باشن و استرس برات بسازن
اما وقتی حل میشه یا گذر میکنی
بعدش فشار ها و ترکش ها و زخم های اتفاقات و فکر و خیال هاش بیچاره میکنه آدمو

من نمیتونم با کسی حرف بزنم
مدتهاس نمیتونم خالی بشم
لبریزم
سر و صدای تو مغزم زیاده
منو فقط تاریکی و تنهایی آروم میکنه

‏جمعيهم تسابقوا
في وضع ابتسامتك في قصيدة
وحدي أنا
أفكر كيف اضع حزنك في صدري.


تمامیِ آنان از هم پیشی می‌گرفتند تا خنده‌هایت را در میانِ "شعری" جای دهند
این تنها من بودم به این فکر می‌کردم که چگونه اَندوهت را میانِ سینه‌ام جای دهم...

‏فعلا می‌سازم.
چه می‌شود کرد،
مگر می‌شود دنیا را پاره کرد
و از تویش خوشبختی درآورد؟
همین است که هست...

فروغ فرخزاد


پ.ن:
تو درست ترین اشتباه زندگی هستی...🌎

دردا که این معما شرح و بیان ندارد...
#قرص_خواب

پیش از آنی که بخواهی از کنارت می‌روم
تا بدانی عذر ما را خواستن کار تو نیست...

من رها کردم
تو هم رها کن...

کسی که امروز تورو شکست
تو همین‌نقطه یه روز میشکنه و یادت میوفته

#قرص_خواب

ظروف یکبار مصرف
خود را با ظرف چینی گلدار مقایسه نمی کنند
همین که یک‌مهمانی بروند
کافیست
به خوشبختی رسیده اند...


میگیری چی‌میگم؟

پ.ن:
روی دیوار چیزی ننویسیم...

یک‌روز،
به یاد من خواهی افتاد
و برای آن عشق که
دیگر هرگز از جانب کسی دریافت نکردی،
سخت خواهی گریست...

نگاش که میکنی بهت میگه با تموم درهای این شهر فرق دارم...
نه که قشنگ تر از همشون باشه...
نه که گرون تر از همشون باشه...
نه که پشتش یه ساختمون متفاوتی باشه ...
اصلا نمیدونم پشتش ساختمون بود یا خرابه ...
ولی هر چی بود شخصیت داشت...
با همین دوتا کلمه...
صاحب دارد...



پ.ن:
این خانه صاحب دارد...🌎