خدا نکند انسان حس کند کسی حواسش به او نیست، کسی او را نمی‌بیند، حرف‌های او را نمی‌فهمد و از او قدردانی نمی‌کند.
خدا نکند انسان حس کند نادیده گرفته شده و در نهایت ارزشمندی، به حساب نیامده و کنار گذاشته شده! خدا نکند انسان حس کند جایی که تمام توان و جانش را گذاشته، اولویت نبوده!
آدم‌ها ذره ذره می‌رنجند و ذره ذره کوتاهی‌ها آزارشان می‌دهد و ذره ذره باورشان فرو می‌ریزد اما ناگهان ظرف تحملشان پر می‌شود و ناگهان سرریز می‌شوند و ناگهان از همه چیز و همه‌کس دست می‌کشند و ناگهان تغییر می‌کنند.
تو کسی را می‌بینی که آدم دیگری شده و نمی‌دانی این آدم چقدر فرصت داده و چقدر تحمل کرده و چقدر نادیده گرفته تا به اینجا رسیده که نتوانسته حتی یک قدم هم پیش‌تر برود و همه چیز برایش تمام شده...
خدا نکند انسان حس کند کسی حواسش به او نیست! که بی‌توجهی، از ظرافت‌ها زمختی می‌سازد، از عشق‌ها نفرت و از دوستی‌ها دشمنی! خدا نکند انسان برای عزیزترینش، عزیزترین نباشد و هی ذوق کند و هی ذوقش کور شود، هی ببیند و هی نادیده گرفته شود، هی اولویت قرار بدهد و اولویت نباشد، هی بخواهد و هی خواسته نشود... خدا نکند انسان بخاطر نابلدی و ندیدن و نخواستن کسی، سرخورده شود و احساس کند کافی نیست!
خدا کند همه در جای درست خودشان و کنار آدمِ درست خودشان قرار بگیرند و جهان پر بشود از روان‌های سالم و شخصیت‌های عمیق و آدم‌های درست...
آدم‌های درست...
آدم‌های درست...

#نرگس_صرافیان_طوفان

پ.ن: از سیاست‌مدار تا شاعر، از مدیر تا کارگر، از ظالم تا مظلوم، نمود بیرونی همه‌مان بر می‌گردد به رابطه‌های خصوصی و هرآنچه در خانه‌ها و زیر سقف‌ها بر ما می‌گذرد. گاهی با خودم فکر می‌کنم یعنی در خانه‌ی سیاست‌مدارها و جنگ‌افروزها چه می‌گذرد که اینقدر کینه و خشم دارند نسبت به جهان و آدم‌ها؟؟؟!

https://www.instagram.com/p/DLj_hBENADI/?igsh=Mzhxd3dsN3pwZDZ5

ولی بمب اصلی وسط جوانی ما خورد!

تو حق داری بلاتکلیف، مضطرب یا غمگین باشی... که حتی معلوم نیست جنگ را پشت سر گذاشته‌ایم یا آن را پیش‌رو داریم! نمی‌‌دانیم بچسبیم به زندگی یا کوله به دست آماده‌ی گریز باشیم! بخریم یا نخریم، بفروشیم یا نفروشیم، دور شویم یا نزدیک بمانیم، نگران باشیم یا اهمیتی ندهیم!؟
این جنگ بیش از آن‌که جنگ تن باشد، جنگ روان است و این را ما جانبازان ۷۱ درصدیِ روان خوب می‌فهمیم. ما بی‌آنکه بخواهیم در خط مقدم جنگی ایستاده‌بودیم که دیگران شروعش کرده‌بودند و وسط جنگی مجروح شدیم که تمایلی به شروعش نداشتیم و زخم‌های عمیقی از همان جنگ برداشتیم که قابل استناد و دیدن نبودند...
آری بمب اصلی وسط جوانی ما خورده‌بود و هرکس و هرچیز دیگری بهانه‌بود؛ هدف اصلی این حملات "ما" بودیم...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

کسی که از نظر ذهنی پر مایه است، پس از اندکی آشنایی با کسانی که به اصطلاح هم‌نوع او هستند، اگر شعوری در حد کمال داشته‌باشد، تنهایی را بر می‌گزیند...
- شوپنهاور

غمگینم می‌کند پیر شدن آدم‌ها. غمگینم می‌کند پر کشیدنِ برق از چشم‌ها و تماشای کوچیدنِ کودکانِ بازیگوشِ اشتیاق، از حیاطِ قلب آدم‌ها... غمگینم می‌کند سفید شدنِ موها، کم سو شدنِ چشم‌ها، لرزیدن دست‌ها، صداها، پاها... غمگینم می‌کند از یک‌جایی به بعد نتوانستن‌ها، ناتوانی‌ها، بیمار شدن‌ها...
کاش می‌شد هیچ‌ آدمی پیر نمی‌شد. که زمان می‌گذشت و کودک‌ها جوان می‌شدند و جوان‌ها میان‌سال و آدم‌ها پخته و تجربه‌ها بسیار، اما پیر... نه! پیر شدن برای وجود آدمی که مصیبت‌های جهان را تاب آورده و برای زیستن جنگیده، بی‌انصافی‌ست...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

‏شبیه رهگذران آن سوی عابر پیاده نگاهم می‌کردی و من در هر لحظه برایم سوال می‌شد
«هرگز به تو متعلق بوده‌ام؟»

همین حوالی اند ؛

شِمرهایی که ستم می کنند ،

حسین هایی که قربانی می شوند ،

و مختارهایی که دیر می رسند ...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

شکنجه‌ی روانی‌ات می‌دهند، آرام، آهسته، عمیق... و بعداز آن جوری خونسرد رفتار می‌کنند که تویی که بابت آزارشان صدایت درآمده، بی‌منطق و افراطی و دیوانه به نظر برسی...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

«موجودیتم جابه‌جا شده‌است. آنچه از من مانده؛ زنی‌ست که هنگام بیدار شدن می‌ترسد...»
-‏ مارگریت دوراس

نپرسیدید خوبیم یا نه، احوال‌پرسی‌هایتان همه از سر عادت بود... از سر عادت پرسیدید و از سر عادت جواب دادیم اما واقعیت این است که خوب نبودیم! در تک تک لحظاتی که ناچار شدیم با شما تعامل کنیم و لبخند بزنیم و معاشرت کنیم و آرام به‌نظر برسیم... خوب نبودیم و حامل فشارهای فراتر از تحملمان؛ در همان زمان‌هایی که از ما توقع داشتید کاملا متمرکز و عادی رفتار کنیم. ما در مرز فروپاشی یک انسان ایستاده و همچنان داشتیم با لبخند، خودمان را در جبهه‌ی آرام شما نگه می‌داشتیم...
خوب نبودیم، شبیه به نهنگی که باسرعت به سمت ساحل به راه افتاده‌بود و دیگر اهمیتی نداشت چند ماهی در مسیر ساحل به او لبخند می‌زدند...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

فهمیده ام که زندگی یعنی بتوانی خودت را سرگرم کنی. سرگرم به کار، به دلخوشی‌ها، به تلاش، به ارتقا، به آدم‌ها و به عشق...
فهمیده‌ام که بهترین حالت زندگی وقتی‌ست که تو آنقدر مشغولی که بیش از حد به موضوعی فکر نمی‌کنی و عمق هیچ چیزی را نمی‌بینی و در سیاهچاله‌ی هیچ اندوهی جا نمی‌مانی...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

کجای راه را اشتباه رفتیم که هیچ‌کس پناه ما نشد؟ کجای راه را اشتباه رفتیم که قوی حسابمان کردند و تکیه‌گاه شدیم، سنگ صبور شدیم، پناه شدیم! ما! مایی که خودمان دیوانه‌وار دنبال شانه‌‌های امن و محکمی برای پناه بردن می‌گشتیم!
کجای راه را اشتباه رفتیم که دیگر کسی عاشقانه ما را نگاه نکرد؟ که جهانمان تماما دوام آوردن شد و جنگیدن؟
کجای راه را اشتباه رفتیم که اینگونه محکوم به ادامه شدیم، بدون پناه، بدون دلگرمی، بدون عشق...
اشتباه است محکم بودن، روی پای خود ایستادن، کمک نخواستن؛ به خودت می‌آیی و می‌بینی شده‌ای موجودی به حال خود رها شده که خودش از پسِ خودش و همه چیز بر می‌آید....

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

سعی کن روی پای خودت بایستی! اگر افتادی بدان که در این دنیا هیچکس خم نمی‌شود دست تو را بگیرد بلندت کند؛ سعی کن خودت پا شوی...
- سیمین دانشور‌

خسته بودم از اینکه همیشه متواضعانه رفتار می‌کردم و در ظاهر، نابلد و مظلومِ ماجرا به نظر می‌رسیدم و هیچ‌کس فکرش را هم نمی‌کرد که همه چیز مربوط به من و زیر سر من و متعلق به من باشد.
خسته بودم از اینکه همیشه حتی در نهایت قدرت، مراعات همه را می‌کردم و با همه مهربان بودم و به همه فرصت ابراز وجود می‌دادم و این فروتنی و تواضع، داشت بیشترین ضربه را به من و تلاش‌های من می‌زد...
خسته بودم از احساس‌گناه. از اینکه فکر می‌کردم حتی اگر کسی در جایگاه پایین‌تر از من بود، این منم که باید جوری رفتار کنم و جوری حرف بزنم که احساس کند از من پایین‌تر نیست و بزرگترین آسیب‌ها را هم دقیقا از همین دیدگاه اشتباه می‌خوردم.
دلم می‌خواست خودم را می‌کشیدم کنجی و سرش فریاد می‌زدم که دست بردار! فروتنی و احترامِ بیش از حد، اصلا فضیلت نیست! تو بااین طرز رفتار و گفتارت فقط شبیه به کسی به نظر می‌رسی که جسارتِ کافی برای جایگاه و قدرت و توانایی‌هایِ خودش را ندارد!!!
احساس افتضاحی‌ست اینکه حس کنی کسی از بیرون به تو و دستاوردهای تو نگاه کند و بگوید حیف! اگر من بودم، می‌دانستم چطور به نظر برسم و چطور رفتار کنم...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan