من هرگز دخترم را از هراس قضاوت‌ها، تغییر نخواهم داد،
هرگز دخترم را قربانی حرف‌های بی‌ پایه و اساس مردم نخواهم کرد،
هرگز نخواهم گفت اینگونه نباش تا دنیا و آدم‌ها از تو راضی باشند!
نخواهم گفت رنگ‌های دلبرانه نپوش، عطرهای دلبرانه نزن، کارهای دلبرانه نکن.

من دخترم را آن‌قدر قوی تربیت خواهم‌کرد که هیچ‌کس جسارت دست درازی به حریمش را نداشته‌باشد،
من دخترم را آن‌قدر جسور بار خواهم آورد که برای آرزوهایش در انتظار تشویق نباشد،
من دخترم را از محبت و عشق سیراب خواهم کرد تا هر بی سر و پایی توان سرک کشیدن به قلب و ذهن ارزشمند او را نداشته‌باشد.

به دخترم خواهم گفت که دوست داشتن، شرطی نیست، که عشق، شرطی نیست، که هرجور و در هر شرایطی که باشد؛ دوستش دارم، که تا پای جان مراقبش هستم و هوایش را دارم. خواهم گفت که آدم هرچقدر هم که حواسش باشد، بازهم گاهی اشتباه می‌کند، خواهم گفت او همیشه عزیزترینِ من است و هر اشتباهی هم اگر کرد، با هم درستش می‌کنیم.

خواهم گفت اشکالی ندارد گاهی هم مغرور باشد و مهربانی‌اش را از آدم‌ها دریغ کند، که مهربان بودن‌ خوب است، اما تا جایی که به هویت و ارزشمندی‌اش آسیب نزند.

من نسخه‌ی عمومیِ هیچ جامعه‌ای را برای دخترکم نخواهم پیچید، اجازه خواهم داد خودش باشد، خودش تصمیم بگیرد و خودش رفتارهای خودش را قضاوت یا اصلاح کند.
که بدون ترس و اضطراب، زیر نگاه امن من شیطنت کند و از حال و هوای شیرین دخترانگی‌اش لذت ببرد.

من باور دارم که کنترل کردن‌های بیش از حد، نتایج معکوس می‌دهد، امر و نهی، قدرت اراده و تصمیم را می‌گیرد و سرزنش، اعتماد و خودباوری را نابود می‌کند.
من باور دارم که عقاب‌ها را "رهایی" و "خودباوری" بلندپرواز و جسور کرده،
من باور دارم که قناری‌ها از شدت در قفس ماندن است که از پرواز می‌ترسند...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

‏حتی اگر من تو را ببخشم، آدم‌هایی که بعد از تو نتوانستم به آن‌ها اعتماد کنم و دوستی‌شان را بپذیرم و دوستشان داشته باشم هرگز تو را نخواهندبخشید.

ما بیش از کسانی که سرزنشمان کنند نیاز داریم به کسانی که تشویقمان کنند، از میان بدترین‌ها، بهترین جزئیات و ویژگی‌های ممکن ما را بیرون بکشند و به آن اشاره کنند و آن را تحسین کنند.
بدترین رنج و عامل ضعف یا شکست آدمی، همزیستیِ همیشگی با آدم‌هایی‌ست که شاغول سرزنششان را به دست گرفته‌اند و افتاده‌اند به جان آدم‌ها. که از خلاقیت‌ها، توانستن‌ها و موفقیت‌ها می‌گذرند و دنبال ایرادها می‌گردند، دنبال لحظات کوچکی که آدمی‌ تلاش کرده و جنگیده، اما نتوانسته! آنان که دنبال نکات منفی جهان می‌گردند تا ایرادها و نشدن‌ها را پُتک کنند و بکوبند توی صورت فرد مقابل و بدترین احساس جهان را به او تحمیل کنند و خودباوری‌اش را از وجودش بیرون بکشند.
ما نیازمندیم به آدم‌های تحسین‌کننده، آدم‌های خوش‌بینی که امان می‌دهند آدمی با دستاوردها و تلاش‌های کوچکش احساس خوشایندی به خودش داشته‌باشد و احساس کفایت کند و خوشبخت باشد.
ما نیازمندیم به آدم‌های خالی از حسادت، خالی از عقده، خالی از مقایسه، اما پر از شرافت، پر از بزرگواری، پر از مهربانی، پر از گذشت...
آدم‌های شریف، آدم‌های درست، آدم‌های حسابی...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

شاهنامه‌خوانی شبانه:

«بدان‌گاه یاد آیدت راستی
که ویران شود کشور از کاستی»
-فردوسی

امیدوارم به موقع باشید؛
به موقع تحصیل کنید
به موقع کنکور بدید
به موقع شاغل بشید
به موقع پول دربیارید
به موقع سفر برید
به موقع بخوابید
به موقع عاشق بشید
به موقع ازدواج کنید و خانواده تشکیل بدید
همه اینا اتفاقای قشنگی‌ان تا وقتی که اون لفظ به موقع باهاشون باشه.

باید تنها بشوی، باید گیر بیفتی، باید کسی را نداشته‌باشی؛ چرا که آدمیزاد تا به استیصال نرسد متوجه نمی‌شود چه قدرت وسیع و چه طاقت بی‌اندازه‌ای دارد!
به نفع توست که گاهی درد بکشی و در رنج باشی که دردها ناجیان بی‌ادعای تو هستند و تو را از منجلاب عادت و تن سپردن و سازگار شدن بیرون می‌کشند و وادارت می‌کنند بلند شوی و توقعت را پایین نیاوری و خودت را به مکان‌ها و آدم‌ها و جایگاه‌های بهتری برسانی...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

هر چی بيشتر می‌رم جلو بيشتر می‌فهمم كه فقط:
خانواده، خانواده، خانواده...

ما از زمین بلند نشدیم، از زیرِ زمین بلند شدیم و از صفر به صد نرسیدیم، از زیر صفر و به مکافات! وقتی همه از طبقه‌ی بالای پنجاه به راه افتاده‌بودند تا خودشان را به صد برسانند، ما با تقلا داشتیم از طبقات منفی خودمان را به کف می‌رساندیم. چیزی برای مقایسه وجود ندارد!!! ما به نسبت موانعی که پیش‌رو داشتیم کار نکردیم، شاهکار کردیم!!! به موهای سفید شقیقه‌مان افتخار می‌کنیم و اگر ترک زودتر از موعدی روی پیشانی‌مان نشسته، آن را عمیقا می‌ستاییم و به جان دوستش می‌داریم که این رد پای دردی‌ست که ما را پرواز داد و بزرگ‌تر کرد! ما از رنج‌های عظیمی جان سالم به در بردیم و فرق است میان آن‌که باید از میان سنگلاخ راه باز کند و به مقصد برسد با آن‌کس که فقط باید راه بیفتد و به مقصد برسد، چه رسد به آن‌که در حوالی قله هم متولد شده‌باشد! هیچ چیزی برای مقایسه وجود ندارد! هیچ‌چیزی...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

عزیزِ نادیده‌ی من!
دنیا مطلقا سیاه و مطلقا سفید نیست!
آدم‌ها مطلقا خوب و مطلقا بد نیستند!
در هرکدام از ما آنقدر بدی هست که کاملا خوب نباشیم و همچنین در هرکدام از ما آنقدر خوبی هست که مطلقا بد نباشیم.
در جهان آنقدر امید هست که ناامید نباشیم و آنقدر ناکامی، که تمام طول زیستنمان به شادی و عیش و نوش نگذرد!
عزیزِ نادیده‌ی من! بعد از این، هر غروب که دلت گرفت و اندوه جهان روی سرت آوار شد، به طلوع هم فکر کن، خزان را که دیدی، به بهار هم فکر کن. و از آدم‌ها که به تو رنجی و اندوهی رسید و به بد بودنشان که فکر کردی؛ به این هم فکر کن که همان آدم‌ها جایی و برای کسی، آدمِ خوبِ داستان‌اند.
نه همیشه ناامید و نه همیشه امیدوار باش؛ چرا که هر شرایط و هر موقعیتی، احساسات متفاوتی را ایجاب می‌کند و همه چیز نسبی‌ست، حتی خوب یا بد بودنِ آدم‌ها و حتی سیاه یا سفید بودنِ جهان...
روی هیچ‌چیز و هیچ‌کس نمی‌توان مطلقا حساب کرد، اما تو زندگی کن و فراموش نکن که تو باید بتوانی از میان اینهمه انسان، روی خودت حساب کنی...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

وقتی منتظری چایی آماده شه تا بتونه کمکت کنه.

چه فایده که شب بشود و ما کسی را نداشته‌باشیم تا برایش از رنجِ روزی که پشت‌سر گذاشته‌ایم حرف بزنیم، از جزئیاتِ فکرهایی که داریم و کارهایی که پیش می‌بریم و آدم‌هایی که می‌بینیم و هیجانات و احساساتی که تجربه می‌کنیم.
جهان به چه دردی می‌خورد وقتی کسی در آن حضور ندارد تا برایش واژه به واژه و احساس به احساس اهمیت داشته‌باشی؟؟!
جهان به چه دردی می‌خورد وقتی نتوانی از روزت، از روزگارت و از چیزهایی که آزارت داده یا خوشحالت می‌کند، با کسی و برای کسی حرف بزنی...؟

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

زن‌های مستقل قابل تحسین‌اند،
اما آدم‌های شادی نیستند!

ما تلاش کردیم و خوب هم از پسش برآمدیم، ولی ای کاش می‌فهمیدند بعضی مشکلات و دردها مردانه بودند و ما با طبعی ظریف، دق کردیم تا از پسشان برآمدیم. توانستیم اما دق کردیم تا توانستیم، دق کردیم تا به نتایج خوب رسیدیم و دق کردیم تا بی‌آنکه خمی به ابرو بیاوریم، در صف توانسته‌ها و رسیده‌ها و مردها بایستیم و کسی متوجه نشود دردی که پذیرفته‌ بودیم و باری که به دوش کشیدیم، هم‌راستای طاقتمان نبود!
خودمان خواسته‌بودیم و خودمان ایستاده‌بودیم و جایی برای گلایه نبود؛ ولی ای کاش جامعه می‌فهمید سخت‌ترین کار جهان این است که بخواهی همزمان، هم مردانه کار کنی و هم زنانه رفتار کنی... چه کسی گفته فرق نیست؟ فرق است میان طاقت مردان و زنان، فرق است میان احساسات و تفکرات و آستانه‌ی اندوه مردان و زنان. غمی که برای یک مرد طبیعی‌ست، تمام ثانیه‌های یک زن را درگیر می‌کند و او را از زیستنی طبیعی باز می‌دارد. مردها خیلی راحت‌تر می‌گذرند و عبور می‌کنند، زن‌ها اما گیر می‌کنند و تا مشکلی حل نشده، از فکر کردن به آن دست بر نمی‌دارند و فکر می‌کنند و جا می‌مانند و فرسوده می‌شوند و جزء به جزء تحلیل می‌کنند و تحلیل می‌روند. زن‌ها مسئولیت‌پذیرند و در فکر ساختن‌اند و به دوش می‌کشند اما مگر استخوان‌های زنانه چقدر دوام می‌آورد؟!
ما را زن آفریدند و دنیا مردانه‌ و بی‌رحم بود و مگر می‌توان به آهو فرمان داد که شیر باش و ببر باش و میان درندگی روزگار بجنگ و دوام بیاور و مقابله به مثل کن؟! مگر می‌توان پروانه را از لطافت منع کرد و او را به قلب طوفان انداخت و توقع داشت با همان بال‌های ظریف و شکننده بجنگد و به سلامت برگردد و اگر هم بازگشت، چیزی از پروانگی‌اش باقی‌مانده‌باشد؟!

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

انسان خوشبخت کسی‌ست که می‌تواند از طریق سرگرمی خود امرار معاش کند...

- جرج برنارد شاو

آخرش که می‌میریم؛ چرا غصه بخوریم و برای چیزهای کوچک و بی‌اهمیت، نگران باشیم؟ آخرش که می‌میریم؛ چرا برایمان اهمیت داشته‌باشد که دیگران چه فکری می‌کنند و چه برداشتی دارند و چقدر از ما متنفرند یا به ما علاقه دارند؟ آخرش که می‌میریم؛ چرا با زحمت و رنج و مکافات کار کنیم و به دست بیاوریم و پس‌انداز کنیم؟ چرا تفریح نکنیم؟ چرا سفر نرویم؟ چرا لذت نبریم؟ چرا تجربه نکنیم؟ چرا پاسبان دارایی‌هایی باشیم که بازه‌ی کوتاه زیستنمان به داشتن و لذت بردن از آن‌ها قد نمی‌دهد؟!
چرا سخت گرفته‌ایم؟ چرا رها نمی‌کنیم؟ چرا نمی‌چسبیم به همین هست‌های خوشایند و همین ته‌مانده‌های بودن و این نیمه‌ی باقیمانده را زندگی نمی‌کنیم؟!

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

شد شد، نشد یه دونه از اینا می‌گیرم و میرم دنیا رو باهاش می‌گردم.
مگه چقدر زنده‌ایم که صبر کنیم همه‌چیز درست بشه ؟
که سفر بمونه برای بعد؟ عشق بمونه برای بعد؟ آرزو و رویاها بمونه برای بعد؟
کدوم بعد؟؟؟!

خودت حال خودت را خوب کن، برای خودت گل بگیر، خودت را به کافه ببر، وسط شلوغی‌های کار و زندگی ، خودت را به دنج‌ترین خیابان شهر ببر و بدون هیچ عجله‌ای، قدم بزن. برو و نفس بکش و دور شو تا آرام شوی. با خودت مهربان باش و برای خودت زمان بگذار. بپذیر که دوره‌ی فداکاری‌ها و از خودگذشتگی‌ها و دوستی‌‌های صادقانه گذشته و وقتش رسیده تا خودت را دوست داشته‌باشی و این‌بار خودت عزیزِ خودت باشی.
بلند شو و بساط گلایه و اندوهت را جمع و جور کن، فکر می‌کنی فقط تویی که شکسته و آسیب دیده و دچار اندوه شده؟! فقط تویی که تنهاست؟ بلند شو و هر کار می‌توانی بکن تا بهتر شوی و به جریان پیش‌رونده‌ی جهان برگردی.
بلند شو...
#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan