داستان «نازنین» داستایفسکی رو دیشب خوندم. هنوز ذهنم درگیرشه. چطور ممکنه یه نفر ۱۵۰ سال پیش چنین چیز مدرن و عجیب‌غریب و دیوانه‌واری بنویسه. چقدر باید عمیق زندگی کرده باشی و زندگی رو دیده باشی که چنین چیزی بنویسی. می‌خونیش حس می‌کنی انگار یه نفر توی قرن ۲۱ که تمام داستان‌های داستایفسکی و یه سری نویسنده‌های قرن ۲۰ رو خونده نشسته چنین چیزی نوشته. واقعاً الان می‌فهمم چرا می‌گن فروید و نیچه رو دوش داستایفسکی ایستادن. به معنای واقعی کلمه نابغه بوده. خب. اینم از معرفی کتاب که سال‌ها منتظرش بودید. توی یه برداشت بخونیدش فقط. یا هر جور دوست دارید بخونید به من مرتبط نیست. تا سال دیگه کتاب معرفی نمی‌کنم. ممنون از توجه‌تون.

دلیل اینکه کتاب معرفی نمی‌کنم اینه که خودم رو در حدی نمی‌بینم که از این گه‌خوریا کنم. در واقع دلیل اینکه هیچی معرفی نمی‌کنم همینه. یه پیرمرد درون دارم که قبل از هر کاری یه بار بهم گوشزد می‌کنه «چه گه‌خوریا».

حالا که تا اینجا اومدم، فیلم هم معرفی کنم. برسون هم با اقتباس از این داستان یه فیلم ساخته به اسم «زن نازنین» (۱۹۶۹). خودم هنوز ندیدمش (فردا قراره ببینم) ولی خب برسون ساخته؛ نیازی نیست ببینم بعد بیام معرفی کنم. اگه مشکلی دارید، بذارید فردا که دیدم، میام بهتون می‌گم دیدم، بعد برید ببینید. به هر حال ممنون از اعتمادتون.

عمیقاً احساس تنهایی می‌کنم و یادم نمیاد قبلاً چطوری با مسائل و مصائب زندگی شوخی می‌کردم و می‌خندیدم به بدبختی‌هام. خشک شدم.

در برابر افسردگی و ملالت زندگی خلع سلاح شدم انگار؛ لختِ لخت توی برف و سرما ولم کردن و از همه طرف تفنگ گرفتن به سمتم؛ از روی بیچارگی چشم‌هام رو بستم و منتظرم صدای شلیک بشنوم.

شما کی هستید و چرا حرف‌های من رو می‌خونید؟

از ۵ صبح بیدارم و دارم می‌رم طبیعت‌گردی توی کوه و دشت و دمن. هیچوقت فکر نمی‌کردم به خاطر دخترهای کسخل و طبیعت‌گرد، از خواب روز جمعه بزنم. یه کم دیگه توسط دخترها لمس نشم، فکر کنم برم کتاب نبرد من رو هم بخرم.

بله، کار و زندگی‌م رو ول کردم و موبایل رو برداشتم که بیام بنویسم این‌ها برف نیست، نمکه.

محتوام شبیه محتوای زن‌های مسن مطلقهٔ روزمره‌نویس شده.

شاید سعادتم در اینه که مثل یک زن مطلقه زندگی کنم. آزاد و رها و حامی حقوق زنان.

زن.