من هم خیلی دوست داشتم در مورد هنر و فلسفه و ادبیات و علوم مختلف و این چیزها بنویسم و محتوای فاخر جمع‌اوری و منتشر کنم، اما تنها چیزی که می‌خوام سکسه و مثل بقیه نمی‌تونم پشت چیزهای قشنگ قایم بشم برای رسیدن به این مهم.

شب بخیر.

ساعت ۴ صبح باید پاشم. اینکه ساعت یک دارم این رو گوش می‌دم، یعنی تسلیم شدم دیگه. همین. ممنون از توجه‌تون.

چرا در اینترنت آهنگ آپلود می‌کنم؟ فقط می‌خواهم لحظاتی از حس و حالم را با شما به اشتراک بگذارم. می‌دونم خیلی گِیه ولی خب، واقعیت.

خوشم میاد این جوونا تو جملاتشون از فعل استفاده نمی‌کنن. خیلی باحال می‌شه جمله. واقعاً جالب.

چرا خودم رو نمی‌کشم تا نیازی نباشه صبح از خواب پاشم برم سر کار؟

باید استعفا بدم دوباره. یا خودم رو بکشم. تصمیم سختیه. مهم نیست. مهم اینه که الان باید بخوابم. سه ساعت خواب هم مرهمه. خواب کلا مرهم درد زندگیه. دیگه ببین مرگ چیه.

شب بخیر.

همین. دیگه فقط میام یه آهنگ می‌ندازم جلوتون و می‌رم. خسته‌ام و کسی نیست بعد از ۱۲ ساعت کار، دست‌های خسته و پینه‌بسته‌م رو ببوسه.

از اینم خوشم اومد. اگه براتون مهمه.

البته کلاً ۴-۵تا آهنگ آلبومش رو گوش دادم. حوصله ندارم ۲۰ تا آهنگ گوش کنم. کسکش من تو کل امسال ۲۰ تا آهنگ جدید گوش نکردم. سگ کی باشی.

می‌خوام کانال رو به کثافت بکشم؛ لینک ناشناس بذارم، آیدی خودم رو بذارم، و ری‌اکت‌ها و کامنت رو باز کنم. بعدش دیگه هیچ پستی نذارم و برم از اینجا.

نه نمی‌کنم. از اینکه دغدغه‌م در این لحظه چنین چیزیه، باعث می‌شه دلم بخواد برم سرم رو بذارم روی ریل قطار. اینترنت زندگی رو ازم گرفته.

گاهی اوقات دلم می‌خواد تمام پلتفرم‌های مجازی رو پاک کنم و برای همیشه از صفحهٔ اینترنت محو بشم.

گاهی اوقات هم دلم می‌خواد با تمام انسان‌هایی که من رو دنبال می‌کنن دوست و وارد بدن‌شون بشم.

یادم نمیاد روز اول چرا این کانال رو ساختم اصلاً. همینجوری هی میام تو تلگرام، می‌بینم این هم اینجاست و چند صد نفر پشت شیشهٔ قفسم ایستادن و برام دست تکون می‌دن و غذا و میوه پرت می‌کنن و منتظرن سرگرم‌شون کنم.