پیچیده‌تر از این حرف‌هاست. خودشون توی ایران به خودشون می‌گن افغانی. ولی تو افغانستان می‌گن «افغان». نمی‌دونم. تشنمه. برم آب بخورم. میام الان.

آب خوردم، صبر کنید میام یه کم دیگه.

توجه کردید چقدر طی این سال‌ها عوض شدم؟ از یه ادم منزوی منزجر از ساخت روابط انسانی تبدیل شدم به یک ادمی که آیدی تلگرامش رو می‌ذاره تو بیوی کانال. البته هنوز همون انسان قبلم، فقط یه راه ارتباطی گذاشتم براتون به عنوان احترام به مخاطب. دموکراسی. هیچوقت فکرش رو نمی‌کردم انقدر رها بشم از بند این زنجیرها خلاصه.

بیدار شدم. در جریان باشید.

بودا خطاب به مریدانش بعد از رسیدن به نیروانا:

خودم یه چیزی می‌نویسم، خودم نوشتهٔ خودم رو کوت می‌کنم و یه چیز دیگه می‌نویسم، و حالا هم دارم در مورد کاری که خودم با خودم کردم می‌نویسم. دنیای کوچیک خنده‌داری دارم.

روزهای شلوغ و عجیب.

شاید اگر خدای هرج و مرج رو می‌پرستیدیم، سرنوشت‌مون بهتر رقم می‌خورد.

بامداد گوش می‌دم ناخواسته یاد نیچه میوفتم. دلیل اصلیش اسمشه ولی خب شاید هم کلاً تحت تاثیر نیچه‌ست، نمی‌دونم.

حسن ختام.

یه چندتا کتاب‌ دست دوم فروشی پیدا کردم، تعریف هرج و مرج بودن قشنگ. بدون هیچ دیزاین و ترتیب خاصی، تمام کتاب‌ها رندوم ریخته تو قفسه‌ها. بعد باید بگردی کتاب پیدا کنی، هیچ دیتابیسی وجود نداره. مغازه‌دار هم کلا به کیرش بود همه‌چی. یه کتاب‌هایی خریدم، به معنای واقعی کلمه انگار از زیر خاک در آوردی‌شون. تاریخ چاپ‌شون مال زمانیه که هنوز مصدق زنده بوده. قیمت‌های پشت کتاب همه ۱۰۰ ریال. از مغازه‌دار می‌پرسیدم این چند؟ نگاه می‌کرد، شونه بالا می‌نداخت و با بیخیالی -انگار یه عدد رندوم می‌خواد بگه- می‌گفت «صد تومن». باقی زندگی‌م رو قراره توی این کتاب‌فروشی‌ها بگذرونم.

کتاب‌هایی داشتن که چاپ‌شون هم دورهٔ این عکس بودن.

تکست این آهنگ یکی از قوی‌ترین و دقیق‌ترین تکست‌هاییه که توی زندگی‌م شنیدم.

«رو سنگ اسمت رو نوشتی یا نوشتن یاد دادی؟»

بله دیگه سلام و اینا نداریم. یهو میام یه کسشر می‌گم می‌رم. شب بخیر.

شب بخیر هم نداریم دیگه. شب بخیری که می‌گم صرفاً برای نظم دادن به متن و یک پایان‌بندی بیهوده‌ست. وگرنه در نهایت نه شما به شب‌های من اهمیت می‌دید و نه من به شب‌های شما.

خلاصهٔ کلام که «کلی کودکِ مرده، کلی گورکن پیر.»