واکسن HPV:
مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) توصیه می‌کند که واکسیناسیون روتین علیه HPV برای نوجوانان در سنین ۱۱ یا ۱۲ سال انجام شود. البته می‌توان این سری واکسیناسیون را از سن ۹ سالگی نیز آغاز کرد. واکسن HPV را می‌توان هم‌زمان با سایر واکسن‌ها تزریق کرد.
برنامه واکسیناسیون HPV به دو صورت انجام می‌شود:
سری دو دوزی (در زمان‌های ۰ و ۶ تا ۱۲ ماه) برای بیشتر افرادی که واکسیناسیون را بین سنین ۹ تا ۱۴ سال شروع می‌کنند.
سری سه دوزی (در زمان‌های ۰، ۱ تا ۲ ماه، و ۶ ماه) برای افرادی که واکسیناسیون را از سن ۱۵ تا ۴۵ سال آغاز می‌کنند.
نکته مهم:
برای کلیه افراد با ضعف سیستم ایمنی در سنین واجد شرایط دریافت واکسن روش سه دوزی باید اجرا شود .
نکته قابل توجه:
حداقل فاصله زمانی در مورد دریافت نوبت های واکسن HPV:
در برنامه واکسیناسیون دو دوزی HPV ، حداقل فاصله بین دوز اول و دوز دوم باید ۵ ماه باشد.اگر دوز دوم را زودتر از ۵ماه دریافت کند باید روش سه دوزی را اجرا کند.
در برنامه واکسیناسیون سه دوزی HPV، حداقل فاصله‌ها به این صورت هستند:
بین دوز اول و دوم: دست‌کم ۴ هفته،
بین دوز دوم و سوم: حداقل ۱۲ هفته،
و بین دوز اول و سوم: حداقل ۵ ماه باید فاصله باشد.
بین دوز های واکسن حداکثر فاصله وجود ندارد یعنی اگر بدلایلی نتوان دوز های واکسن را سر فاصله زمانی ذکر شده زد و زمان آن گذشته بود هر موقع بزنند بحساب میآید و دوز های قبلی نیاز به تکرار ندارند و ایمنی خود را اعمال کرده اند
#HPV
تهیه شده توسط :
کانال مطالعات تخصصی طب کودکان
با نظارت دکتر منصور شیخ الاسلام
https://www.tg-me.com/pediatricarticles
مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) توصیه می‌کند که واکسیناسیون روتین علیه HPV برای نوجوانان در سنین ۱۱ یا ۱۲ سال انجام شود. البته می‌توان این سری واکسیناسیون را از سن ۹ سالگی نیز آغاز کرد. واکسن HPV را می‌توان هم‌زمان با سایر واکسن‌ها تزریق کرد.
برنامه واکسیناسیون HPV به دو صورت انجام می‌شود:
سری دو دوزی (در زمان‌های ۰ و ۶ تا ۱۲ ماه) برای بیشتر افرادی که واکسیناسیون را بین سنین ۹ تا ۱۴ سال شروع می‌کنند.
سری سه دوزی (در زمان‌های ۰، ۱ تا ۲ ماه، و ۶ ماه) برای افرادی که واکسیناسیون را از سن ۱۵ تا ۴۵ سال آغاز می‌کنند.
نکته مهم:
برای کلیه افراد با ضعف سیستم ایمنی در سنین واجد شرایط دریافت واکسن روش سه دوزی باید اجرا شود .
نکته قابل توجه:
حداقل فاصله زمانی در مورد دریافت نوبت های واکسن HPV:
در برنامه واکسیناسیون دو دوزی HPV ، حداقل فاصله بین دوز اول و دوز دوم باید ۵ ماه باشد.اگر دوز دوم را زودتر از ۵ماه دریافت کند باید روش سه دوزی را اجرا کند.
در برنامه واکسیناسیون سه دوزی HPV، حداقل فاصله‌ها به این صورت هستند:
بین دوز اول و دوم: دست‌کم ۴ هفته،
بین دوز دوم و سوم: حداقل ۱۲ هفته،
و بین دوز اول و سوم: حداقل ۵ ماه باید فاصله باشد.
بین دوز های واکسن حداکثر فاصله وجود ندارد یعنی اگر بدلایلی نتوان دوز های واکسن را سر فاصله زمانی ذکر شده زد و زمان آن گذشته بود هر موقع بزنند بحساب میآید و دوز های قبلی نیاز به تکرار ندارند و ایمنی خود را اعمال کرده اند
#HPV
تهیه شده توسط :
کانال مطالعات تخصصی طب کودکان
با نظارت دکتر منصور شیخ الاسلام
https://www.tg-me.com/pediatricarticles
پیوری استریل (وجود گلبول‌های سفید در ادرار بدون رشد باکتری در کشت) ممکن است در شرایط مختلفی دیده شود، از جمله:
عفونت ادراری با درمان ناقص (یعنی بیمار قبلاً آنتی‌بیوتیک دریافت کرده است)
عفونت‌های ویروسی
سنگ‌های ادراری (اوریولیتیازیس)
سل کلیه
آبسه کلیوی
عفونت ادراری همراه با انسداد در مسیر ادرار
اورِتْریت (التهاب پیشابراه) در اثر بیماری‌های آمیزشی
التهاب اطراف حالب یا مثانه مانند در آپاندیسیت یا بیماری کرون
بیماری کاوازاکی
سندرم التهابی چندسیستمی در کودکان مرتبط با COVID-19 (MIS-C)
شیستوزومیازیس (نوعی بیماری انگلی)
تومورها
رد پیوند کلیه
نفریت بینابینی (که ممکن است با وجود ائوزینوفیل‌ها همراه باشد)
Nelson 2024
#پیوری_استریل
تهیه شده توسط :
کانال مطالعات تخصصی طب کودکان
با نظارت دکتر منصور شیخ الاسلام
https://www.tg-me.com/pediatricarticles
عفونت ادراری با درمان ناقص (یعنی بیمار قبلاً آنتی‌بیوتیک دریافت کرده است)
عفونت‌های ویروسی
سنگ‌های ادراری (اوریولیتیازیس)
سل کلیه
آبسه کلیوی
عفونت ادراری همراه با انسداد در مسیر ادرار
اورِتْریت (التهاب پیشابراه) در اثر بیماری‌های آمیزشی
التهاب اطراف حالب یا مثانه مانند در آپاندیسیت یا بیماری کرون
بیماری کاوازاکی
سندرم التهابی چندسیستمی در کودکان مرتبط با COVID-19 (MIS-C)
شیستوزومیازیس (نوعی بیماری انگلی)
تومورها
رد پیوند کلیه
نفریت بینابینی (که ممکن است با وجود ائوزینوفیل‌ها همراه باشد)
Nelson 2024
#پیوری_استریل
تهیه شده توسط :
کانال مطالعات تخصصی طب کودکان
با نظارت دکتر منصور شیخ الاسلام
https://www.tg-me.com/pediatricarticles
Measuring blood pressure:
It is recommended to measure BP using a validated and calibrated device, to enforce the correct measurement technique, and to apply a consistent approach to BP measurement for each patient.
I B
Out-of-office BP measurement is recommended for diagnostic purposes, particularly because it can detect both white-coat hypertension
and masked hypertension. Where out-of-office measurements are not logistically and/or economically feasible, then it is recommended that the diagnosis be confirmed with a repeat office BP measurement using the correct standardized measurement technique.
I B
Most automated oscillometric monitors have not been validated for BP measurement in AF; BP measurement should be considered using a manual auscultatory method in these circumstances, where possible.
IIa C
An assessment for orthostatic hypotension (≥20 systolic BP and/or ≥10 diastolic BP mmHg drop at 1 and/or 3 min after standing) should be considered at least at the initial diagnosis of elevated BP or hypertension and thereafter if suggestive symptoms arise. This should be performed after the patient is first lying or sitting for 5 min.
European Society of Cardiology 2024
تهیه شده توسط :
کانال مطالعات تخصصی طب کودکان
با نظارت دکتر منصور شیخ الاسلام
https://www.tg-me.com/pediatricarticles
It is recommended to measure BP using a validated and calibrated device, to enforce the correct measurement technique, and to apply a consistent approach to BP measurement for each patient.
I B
Out-of-office BP measurement is recommended for diagnostic purposes, particularly because it can detect both white-coat hypertension
and masked hypertension. Where out-of-office measurements are not logistically and/or economically feasible, then it is recommended that the diagnosis be confirmed with a repeat office BP measurement using the correct standardized measurement technique.
I B
Most automated oscillometric monitors have not been validated for BP measurement in AF; BP measurement should be considered using a manual auscultatory method in these circumstances, where possible.
IIa C
An assessment for orthostatic hypotension (≥20 systolic BP and/or ≥10 diastolic BP mmHg drop at 1 and/or 3 min after standing) should be considered at least at the initial diagnosis of elevated BP or hypertension and thereafter if suggestive symptoms arise. This should be performed after the patient is first lying or sitting for 5 min.
European Society of Cardiology 2024
تهیه شده توسط :
کانال مطالعات تخصصی طب کودکان
با نظارت دکتر منصور شیخ الاسلام
https://www.tg-me.com/pediatricarticles
مطلبی در مورد bioavailability حامل‌های لیپوزومی برای ویتامین D3:
به دلیل هیدروفوبی سیتی ویتامین D3، جذب آن در بدن و توزیع بعدی‌اش به شدت به وجود چربی‌ها و/یا پروتئین‌های همراه وابسته است.
یک فرمولاسیون خوراکی مؤثر از ویتامین D3 باید توانایی عبور از لایه مخاطی و سپس جذب توسط سلول‌های مناسب را داشته باشد.
مطالعات کالری‌سنجی با تیتراسیون ایزوترمال (isothermal titration calorimetry) و شبیه‌سازی‌های کامپیوتری نشان داده‌اند که مولکول‌های ویتامین D3 توانایی خروج از محیط چربی‌دوست را ندارند، و بنابراین جذب آن‌ها عمدتاً وابسته به فرآیند گوارش حامل دارویی است.
در یک مطالعه بالینی، فرمولاسیون لیپوزومی ویتامین D3 با نوع روغنی آن مقایسه شد. نتایج نشان داد که ویتامین D3 به فرم لیپوزومی، باعث افزایش سریع سطح پلاسمایی کلسیدیول (فرم ذخیره‌ای ویتامین D3 در خون) شد؛ در حالی‌که این اثر در فرمولاسیون روغنی مشاهده نشد.
این اثر به‌ویژه در افرادی که دچار کمبود شدید ویتامین D3 بودند، به شکل چشمگیری دیده شد.
#ویتامین_D3
تهیه‌شده توسط: کانال مطالعات تخصصی طب کودکان
با نظارت دکتر منصور شیخ‌الاسلام
https://www.tg-me.com/pediatricarticles
به دلیل هیدروفوبی سیتی ویتامین D3، جذب آن در بدن و توزیع بعدی‌اش به شدت به وجود چربی‌ها و/یا پروتئین‌های همراه وابسته است.
یک فرمولاسیون خوراکی مؤثر از ویتامین D3 باید توانایی عبور از لایه مخاطی و سپس جذب توسط سلول‌های مناسب را داشته باشد.
مطالعات کالری‌سنجی با تیتراسیون ایزوترمال (isothermal titration calorimetry) و شبیه‌سازی‌های کامپیوتری نشان داده‌اند که مولکول‌های ویتامین D3 توانایی خروج از محیط چربی‌دوست را ندارند، و بنابراین جذب آن‌ها عمدتاً وابسته به فرآیند گوارش حامل دارویی است.
در یک مطالعه بالینی، فرمولاسیون لیپوزومی ویتامین D3 با نوع روغنی آن مقایسه شد. نتایج نشان داد که ویتامین D3 به فرم لیپوزومی، باعث افزایش سریع سطح پلاسمایی کلسیدیول (فرم ذخیره‌ای ویتامین D3 در خون) شد؛ در حالی‌که این اثر در فرمولاسیون روغنی مشاهده نشد.
این اثر به‌ویژه در افرادی که دچار کمبود شدید ویتامین D3 بودند، به شکل چشمگیری دیده شد.
#ویتامین_D3
تهیه‌شده توسط: کانال مطالعات تخصصی طب کودکان
با نظارت دکتر منصور شیخ‌الاسلام
https://www.tg-me.com/pediatricarticles
حدود ۹۰٪ تا ۹۵٪ از افرادی که در سن توصیه‌شده، یک دوز از برخی واکسن‌های زنده تزریقی مانند سرخک (measles)، سرخجه (rubella) و تب زرد (yellow fever) را دریافت می‌کنند، معمولاً طی ۱۴ روز پس از تزریق، آنتی‌بادی‌های محافظتی در بدنشان تشکیل می‌شود.
در مورد واکسن آبله‌مرغان (varicella) و اوریون (mumps)، حدود ۸۰٪ تا ۸۵٪ از افراد پس از دریافت تنها یک دوز، ایمنی کافی پیدا می‌کنند.
با این حال، به دلیل اینکه درصدی از افراد (حدود ۵٪ تا ۲۰٪) پس از دریافت یک دوز از واکسن‌های ترکیبی مانند MMR (واکسن سرخک، اوریون و سرخجه) یا واکسن آبله‌مرغان پاسخ ایمنی مناسبی نشان نمی‌دهند، توصیه می‌شود دوز دوم این واکسن‌ها نیز تزریق شود تا شانس بیشتری برای ایجاد ایمنی فراهم گردد.
در بین افرادی که پس از دوز اول واکسن MMR (به‌ویژه بخش مربوط به سرخک) یا واکسن آبله‌مرغان ایمنی لازم را کسب نمی‌کنند، بین ۹۷٪ تا ۹۹٪ آن‌ها پس از دریافت دوز دوم پاسخ ایمنی مناسبی نشان می‌دهند.
CDC
#واکسن
تهیه شده توسط :
کانال مطالعات تخصصی طب کودکان
با نظارت دکتر منصور شیخ الاسلام
https://www.tg-me.com/pediatricarticles
در مورد واکسن آبله‌مرغان (varicella) و اوریون (mumps)، حدود ۸۰٪ تا ۸۵٪ از افراد پس از دریافت تنها یک دوز، ایمنی کافی پیدا می‌کنند.
با این حال، به دلیل اینکه درصدی از افراد (حدود ۵٪ تا ۲۰٪) پس از دریافت یک دوز از واکسن‌های ترکیبی مانند MMR (واکسن سرخک، اوریون و سرخجه) یا واکسن آبله‌مرغان پاسخ ایمنی مناسبی نشان نمی‌دهند، توصیه می‌شود دوز دوم این واکسن‌ها نیز تزریق شود تا شانس بیشتری برای ایجاد ایمنی فراهم گردد.
در بین افرادی که پس از دوز اول واکسن MMR (به‌ویژه بخش مربوط به سرخک) یا واکسن آبله‌مرغان ایمنی لازم را کسب نمی‌کنند، بین ۹۷٪ تا ۹۹٪ آن‌ها پس از دریافت دوز دوم پاسخ ایمنی مناسبی نشان می‌دهند.
CDC
#واکسن
تهیه شده توسط :
کانال مطالعات تخصصی طب کودکان
با نظارت دکتر منصور شیخ الاسلام
https://www.tg-me.com/pediatricarticles
چه کسانی باید پس از اتمام واکسیناسیون هپاتیت B، از نظر سطح (anti-HBs) بررسی شوند؟
بررسی تیتر آنتی‌بادی HBs پس از واکسیناسیون روتین نوزادان، کودکان یا بزرگسالان معمولاً ضروری یا توصیه‌شده نیست. اما در برخی گروه‌های خاص که مدیریت بالینی بعدی آن‌ها به دانستن وضعیت ایمنی‌شان وابسته است، این آزمایش توصیه می‌شود:
نوزادان متولد شده از مادران HBsAg مثبت و نوزادانی که وضعیت HBsAg مادر آن‌ها نامشخص باقی مانده است (برای مثال، نوزادانی که بلافاصله پس از تولد رها شده‌اند)؛ در این موارد، آزمایش سرولوژیک پس از واکسیناسیون باید شامل سنجش هر دو نشانگر anti-HBs و HBsAg باشد.
پرسنل مراقبت‌های بهداشتی و کارکنان خدمات عمومی که در معرض تماس با خون یا مایعات بدن قرار دارند.
بیماران تحت دیالیز (و سایر افرادی که ممکن است به دیالیز سرپایی نیاز داشته باشند)، افراد مبتلا به HIV، و سایر افراد با نقص ایمنی (مانند دریافت‌کنندگان پیوند سلول‌های بنیادی خونساز یا افراد تحت شیمی‌درمانی)، به‌منظور تعیین نیاز به واکسیناسیون مجدد و نوع پیگیری لازم.
شرکای جنسی افراد HBsAg مثبت، برای مشخص شدن اینکه آیا ایمنی کافی ایجاد شده است یا خیر؛ در صورت عدم ایجاد ایمنی، این افراد باید مجدداً واکسینه شوند و تا آن زمان از روش‌های دیگر پیشگیری از عفونت HBV استفاده کنند.
آزمایش سرولوژیک باید ۱ تا ۲ ماه پس از تزریق آخرین دوز واکسن انجام شود، و باید از روشی استفاده شود که بتواند غلظت محافظتی anti-HBs (۱۰ میلی‌واحد بین‌المللی در میلی‌لیتر یا بیشتر) را تعیین کند.
#هپاتیت_B
تهیه شده توسط: کانال مطالعات تخصصی طب کودکان
با نظارت: دکتر منصور شیخ‌الاسلام
https://www.tg-me.com/pediatricarticles
بررسی تیتر آنتی‌بادی HBs پس از واکسیناسیون روتین نوزادان، کودکان یا بزرگسالان معمولاً ضروری یا توصیه‌شده نیست. اما در برخی گروه‌های خاص که مدیریت بالینی بعدی آن‌ها به دانستن وضعیت ایمنی‌شان وابسته است، این آزمایش توصیه می‌شود:
نوزادان متولد شده از مادران HBsAg مثبت و نوزادانی که وضعیت HBsAg مادر آن‌ها نامشخص باقی مانده است (برای مثال، نوزادانی که بلافاصله پس از تولد رها شده‌اند)؛ در این موارد، آزمایش سرولوژیک پس از واکسیناسیون باید شامل سنجش هر دو نشانگر anti-HBs و HBsAg باشد.
پرسنل مراقبت‌های بهداشتی و کارکنان خدمات عمومی که در معرض تماس با خون یا مایعات بدن قرار دارند.
بیماران تحت دیالیز (و سایر افرادی که ممکن است به دیالیز سرپایی نیاز داشته باشند)، افراد مبتلا به HIV، و سایر افراد با نقص ایمنی (مانند دریافت‌کنندگان پیوند سلول‌های بنیادی خونساز یا افراد تحت شیمی‌درمانی)، به‌منظور تعیین نیاز به واکسیناسیون مجدد و نوع پیگیری لازم.
شرکای جنسی افراد HBsAg مثبت، برای مشخص شدن اینکه آیا ایمنی کافی ایجاد شده است یا خیر؛ در صورت عدم ایجاد ایمنی، این افراد باید مجدداً واکسینه شوند و تا آن زمان از روش‌های دیگر پیشگیری از عفونت HBV استفاده کنند.
آزمایش سرولوژیک باید ۱ تا ۲ ماه پس از تزریق آخرین دوز واکسن انجام شود، و باید از روشی استفاده شود که بتواند غلظت محافظتی anti-HBs (۱۰ میلی‌واحد بین‌المللی در میلی‌لیتر یا بیشتر) را تعیین کند.
#هپاتیت_B
تهیه شده توسط: کانال مطالعات تخصصی طب کودکان
با نظارت: دکتر منصور شیخ‌الاسلام
https://www.tg-me.com/pediatricarticles
موز سبز شدت بالینی شیگلوز کودکان را کاهش می‌دهد
میوه‌ی موز سبز رسیده (Green Banana یا GB) سرشار از نشاسته مقاوم به آمیلاز است که باعث تحریک تولید اسیدهای چرب کوتاه‌زنجیر در روده‌ی بزرگ می‌شود. این اسیدهای چرب برای درمان بیماری‌های اسهالی مفید هستند.
در یک کارآزمایی بالینی دوسوکور، تصادفی و کنترل‌شده، اثرات درمانی موز سبز در شیگلوز کودکان با بررسی میزان تولید اسیدهای چرب در روده‌ی بزرگ ارزیابی شد.
در این مطالعه، ۷۳ کودک ۶ تا ۶۰ ماهه که دچار اسهال خونی شدید ناشی از عفونت با شیگلا بودند، به دو گروه تقسیم شدند: یکی رژیم غذایی بر پایه برنج (با کالری ۵۴ کیلوکالری در دسی‌لیتر) به همراه موز سبز پخته (۲۵۰ گرم در لیتر) دریافت کرد (۳۴ نفر)، و گروه دیگر همین رژیم را بدون موز سبز (۳۹ نفر) به مدت ۵ روز مصرف کردند.
همه‌ی کودکان به‌طور یکسان سیپروفلوکساسین (۱۵ میلی‌گرم بر کیلوگرم هر ۱۲ ساعت) دریافت کردند.
حجم و تعداد دفعات مدفوع، میزان دفع خون و موکوس (مخاط)، و شاخص‌های بالینی و آزمایشگاهی مرتبط ارزیابی شدند. در روز پنجم:
۵۹٪ کودکان گروه موز سبز دیگر موکوس در مدفوع نداشتند، در حالی که در گروه کنترل فقط ۳۶٪ بدون موکوس بودند.
خون در مدفوع ۹۶٪ کودکان گروه موز سبز به‌طور کامل برطرف شد، در مقایسه با ۶۰٪ در گروه کنترل (P < 0.05).
موز سبز تعداد دفعات مدفوع در روز را به‌طور معنی‌داری کاهش داد (۷۰٪ در برابر ۵۰٪ در گروه کنترل؛ P < 0.05).
حجم مدفوع (بر حسب میلی‌لیتر بر کیلوگرم) در گروه موز سبز بین ۲۵٪ تا ۴۰٪ کاهش یافت (P < 0.05).
نرخ موفقیت بالینی در گروه موز سبز ۸۵٪ بود، در مقابل ۶۷٪ در گروه کنترل (P < 0.05).
موز سبز فعالیت میلوپراکسیداز مدفوع را کاهش داد ).
نتیجه‌گیری: رژیم حاوی موز سبز باعث بهبود قابل توجهی در شدت بالینی بیماری شیگلوز در کودکان می‌شود و می‌تواند یک روش ساده و مؤثر در کنار درمان دارویی برای مدیریت تغذیه‌ای این بیماری باشد.
PubMed
#شیگلوز
تهیه شده توسط :
کانال مطالعات تخصصی طب کودکان
با نظارت دکتر منصور شیخ الاسلام
https://www.tg-me.com/pediatricarticles
میوه‌ی موز سبز رسیده (Green Banana یا GB) سرشار از نشاسته مقاوم به آمیلاز است که باعث تحریک تولید اسیدهای چرب کوتاه‌زنجیر در روده‌ی بزرگ می‌شود. این اسیدهای چرب برای درمان بیماری‌های اسهالی مفید هستند.
در یک کارآزمایی بالینی دوسوکور، تصادفی و کنترل‌شده، اثرات درمانی موز سبز در شیگلوز کودکان با بررسی میزان تولید اسیدهای چرب در روده‌ی بزرگ ارزیابی شد.
در این مطالعه، ۷۳ کودک ۶ تا ۶۰ ماهه که دچار اسهال خونی شدید ناشی از عفونت با شیگلا بودند، به دو گروه تقسیم شدند: یکی رژیم غذایی بر پایه برنج (با کالری ۵۴ کیلوکالری در دسی‌لیتر) به همراه موز سبز پخته (۲۵۰ گرم در لیتر) دریافت کرد (۳۴ نفر)، و گروه دیگر همین رژیم را بدون موز سبز (۳۹ نفر) به مدت ۵ روز مصرف کردند.
همه‌ی کودکان به‌طور یکسان سیپروفلوکساسین (۱۵ میلی‌گرم بر کیلوگرم هر ۱۲ ساعت) دریافت کردند.
حجم و تعداد دفعات مدفوع، میزان دفع خون و موکوس (مخاط)، و شاخص‌های بالینی و آزمایشگاهی مرتبط ارزیابی شدند. در روز پنجم:
۵۹٪ کودکان گروه موز سبز دیگر موکوس در مدفوع نداشتند، در حالی که در گروه کنترل فقط ۳۶٪ بدون موکوس بودند.
خون در مدفوع ۹۶٪ کودکان گروه موز سبز به‌طور کامل برطرف شد، در مقایسه با ۶۰٪ در گروه کنترل (P < 0.05).
موز سبز تعداد دفعات مدفوع در روز را به‌طور معنی‌داری کاهش داد (۷۰٪ در برابر ۵۰٪ در گروه کنترل؛ P < 0.05).
حجم مدفوع (بر حسب میلی‌لیتر بر کیلوگرم) در گروه موز سبز بین ۲۵٪ تا ۴۰٪ کاهش یافت (P < 0.05).
نرخ موفقیت بالینی در گروه موز سبز ۸۵٪ بود، در مقابل ۶۷٪ در گروه کنترل (P < 0.05).
موز سبز فعالیت میلوپراکسیداز مدفوع را کاهش داد ).
نتیجه‌گیری: رژیم حاوی موز سبز باعث بهبود قابل توجهی در شدت بالینی بیماری شیگلوز در کودکان می‌شود و می‌تواند یک روش ساده و مؤثر در کنار درمان دارویی برای مدیریت تغذیه‌ای این بیماری باشد.
PubMed
#شیگلوز
تهیه شده توسط :
کانال مطالعات تخصصی طب کودکان
با نظارت دکتر منصور شیخ الاسلام
https://www.tg-me.com/pediatricarticles
ایمون‌گلوبولین زیرجلدی (SCIG) در کودکان و بزرگسالانی که دچار نقص اولیه سیستم ایمنی هستند، درمانی ایمن و مؤثر محسوب می‌شود.
وقتی این دارو به‌صورت هفتگی و با دوزهای کمتر تزریق می‌شود، سطح ایمونوگلوبولین G (IgG) در خون به‌طور یکنواخت‌تری حفظ می‌شود و نوسان کمتری دارد.
واکنش‌های سیستمیک (یعنی واکنش‌هایی که کل بدن را درگیر می‌کنند) در مقایسه با روش وریدی (IVIG) کمتر رخ می‌دهند. شایع‌ترین عارضه جانبی SCIG واکنش در محل تزریق است، مانند قرمزی، تورم یا درد. در حال حاضر اطلاعات و داده‌ای در مورد تزریق عضلانی ایمونوگلوبولین (IMIG) به روش زیرجلدی وجود ندارد.
Nelson 2024
#IVIG
تهیه شده توسط :
کانال مطالعات تخصصی طب کودکان
با نظارت دکتر منصور شیخ الاسلام
https://www.tg-me.com/pediatricarticles
وقتی این دارو به‌صورت هفتگی و با دوزهای کمتر تزریق می‌شود، سطح ایمونوگلوبولین G (IgG) در خون به‌طور یکنواخت‌تری حفظ می‌شود و نوسان کمتری دارد.
واکنش‌های سیستمیک (یعنی واکنش‌هایی که کل بدن را درگیر می‌کنند) در مقایسه با روش وریدی (IVIG) کمتر رخ می‌دهند. شایع‌ترین عارضه جانبی SCIG واکنش در محل تزریق است، مانند قرمزی، تورم یا درد. در حال حاضر اطلاعات و داده‌ای در مورد تزریق عضلانی ایمونوگلوبولین (IMIG) به روش زیرجلدی وجود ندارد.
Nelson 2024
#IVIG
تهیه شده توسط :
کانال مطالعات تخصصی طب کودکان
با نظارت دکتر منصور شیخ الاسلام
https://www.tg-me.com/pediatricarticles
عفونت ناشی از روتاویروس ها:
روتاویروس‌ها از خانواده‌ی Reoviridae هستند و در تقریباً تمام پستانداران و پرندگان بیماری ایجاد می‌کنند.
روتاویروس‌ها بر اساس سروگروه (A، B، C، D، E، F، و G) و زیرگروه (I یا II) طبقه‌بندی می‌شوند. سویه‌های مختلف روتاویروس خاص گونه‌ی میزبان خود هستند و در میزبان‌های غیر هم‌گونه بیماری ایجاد نمی‌کنند. گروه A شامل پاتوژن‌های رایج انسانی و انواع مختلفی از ویروس‌های حیوانی است. روتاویروس گروه B تنها در چین به‌عنوان عامل بیماری شدید در شیرخواران و بزرگسالان گزارش شده است. گاهی اوقات شیوع انسانی گروه C نیز گزارش می‌شود. سایر سروگروه‌ها تنها در حیوانات بیماری ایجاد می‌کنند.
عفونت با روتاویروس در ماه‌های زمستان در اقلیم‌های معتدل شایع‌تر است. از زمان پذیرش گسترده واکسن‌های روتاویروس، اوج‌های فصلی کاهش یافته‌اند.
معمولاً چندین سروتیپ برای یک یا دو فصل در یک جامعه غالب می‌شوند، اما مکان‌های نزدیک ممکن است دارای سویه‌های کاملاً متفاوتی باشند.
بیماری در کودکان ۳ تا ۲۴ ماهه شدیدتر است، اگرچه ۲۵٪ از موارد شدید در کودکان بالای ۲ سال رخ می‌دهد و تا سن ۴ تا ۵ سالگی تقریباً تمام کودکان از نظر سرولوژیک شواهدی از عفونت دارند.
شیرخواران زیر ۳ ماه به‌دلیل وجود آنتی‌بادی مادری (از طریق جفت) و احتمالاً شیر مادر نسبتاً محافظت‌شده هستند.
عفونت در نوزادان تازه متولد شده و بزرگسالانی که با کودکان مبتلا در تماس نزدیک هستند، معمولاً بدون علامت است.
برخی از سویه‌های روتاویروس برای سال‌ها به‌طور پایدار در بخش‌های نوزادان بیمارستان‌ها مستقر شده‌اند و تقریباً تمام نوزادان را آلوده می‌کنند بدون آنکه علائم آشکاری ایجاد کنند.
روتاویروس و سایر ویروس‌های گوارشی عمدتاً از طریق مسیر مدفوعی-دهانی منتقل می‌شوند و شیوع آن‌ها در بیمارستان‌های کودکان و مراکز نگهداری کودکان رایج است.
ویروس در مدفوع، قبل و تا چند روز پس از بروز علائم، با غلظت بسیار بالایی دفع می‌شود. برای ایجاد بیماری در یک میزبان حساس، تنها تعداد بسیار کمی ویریون عفونی کافی است.
خلاصه شده از کتاب نلسن ۲۰۲۴
#روتاویروس
تهیه شده توسط :
کانال مطالعات تخصصی طب کودکان
با نظارت دکتر منصور شیخ الاسلام
https://www.tg-me.com/pediatricarticles
روتاویروس‌ها از خانواده‌ی Reoviridae هستند و در تقریباً تمام پستانداران و پرندگان بیماری ایجاد می‌کنند.
روتاویروس‌ها بر اساس سروگروه (A، B، C، D، E، F، و G) و زیرگروه (I یا II) طبقه‌بندی می‌شوند. سویه‌های مختلف روتاویروس خاص گونه‌ی میزبان خود هستند و در میزبان‌های غیر هم‌گونه بیماری ایجاد نمی‌کنند. گروه A شامل پاتوژن‌های رایج انسانی و انواع مختلفی از ویروس‌های حیوانی است. روتاویروس گروه B تنها در چین به‌عنوان عامل بیماری شدید در شیرخواران و بزرگسالان گزارش شده است. گاهی اوقات شیوع انسانی گروه C نیز گزارش می‌شود. سایر سروگروه‌ها تنها در حیوانات بیماری ایجاد می‌کنند.
عفونت با روتاویروس در ماه‌های زمستان در اقلیم‌های معتدل شایع‌تر است. از زمان پذیرش گسترده واکسن‌های روتاویروس، اوج‌های فصلی کاهش یافته‌اند.
معمولاً چندین سروتیپ برای یک یا دو فصل در یک جامعه غالب می‌شوند، اما مکان‌های نزدیک ممکن است دارای سویه‌های کاملاً متفاوتی باشند.
بیماری در کودکان ۳ تا ۲۴ ماهه شدیدتر است، اگرچه ۲۵٪ از موارد شدید در کودکان بالای ۲ سال رخ می‌دهد و تا سن ۴ تا ۵ سالگی تقریباً تمام کودکان از نظر سرولوژیک شواهدی از عفونت دارند.
شیرخواران زیر ۳ ماه به‌دلیل وجود آنتی‌بادی مادری (از طریق جفت) و احتمالاً شیر مادر نسبتاً محافظت‌شده هستند.
عفونت در نوزادان تازه متولد شده و بزرگسالانی که با کودکان مبتلا در تماس نزدیک هستند، معمولاً بدون علامت است.
برخی از سویه‌های روتاویروس برای سال‌ها به‌طور پایدار در بخش‌های نوزادان بیمارستان‌ها مستقر شده‌اند و تقریباً تمام نوزادان را آلوده می‌کنند بدون آنکه علائم آشکاری ایجاد کنند.
روتاویروس و سایر ویروس‌های گوارشی عمدتاً از طریق مسیر مدفوعی-دهانی منتقل می‌شوند و شیوع آن‌ها در بیمارستان‌های کودکان و مراکز نگهداری کودکان رایج است.
ویروس در مدفوع، قبل و تا چند روز پس از بروز علائم، با غلظت بسیار بالایی دفع می‌شود. برای ایجاد بیماری در یک میزبان حساس، تنها تعداد بسیار کمی ویریون عفونی کافی است.
خلاصه شده از کتاب نلسن ۲۰۲۴
#روتاویروس
تهیه شده توسط :
کانال مطالعات تخصصی طب کودکان
با نظارت دکتر منصور شیخ الاسلام
https://www.tg-me.com/pediatricarticles
مقایسه درمان با ایمونوگلوبولین داخل‌وریدی و زیرجلدی:
ایمونوگلوبولین زیرجلدی (SCIg) و داخل‌وریدی (IVIg) هر دو برای جایگزینی آنتی‌بادی‌ها در افراد مبتلا به نقص ایمنی استفاده می‌شوند. این دو روش از نظر نحوه‌ی تزریق و تأثیرگذاری با یکدیگر تفاوت دارند.
در روش IVIg، دارو مستقیماً وارد رگ می‌شود که باعث افزایش سریع سطح IgG در خون می‌گردد، اما ممکن است عوارض جانبی بیشتری ایجاد کند. در مقابل، SCIg زیر پوست تزریق می‌شود و جذب آهسته‌تری دارد، که منجر به پایداری بیشتر سطح IgG و بروز کمتر عوارض سیستمیک می‌شود، اگرچه واکنش‌های موضعی در محل تزریق (مانند قرمزی یا خارش) شایع‌تر هستند.
مقایسه‌ی دقیق‌تر:
ایمونوگلوبولین داخل‌وریدی (IVIg):
نحوه تزریق: از طریق رگ و معمولاً در کلینیک یا بیمارستان انجام می‌شود.
جذب: باعث افزایش سریع IgG در خون می‌شود.
اوج غلظت IgG: سطح IgG به‌سرعت بالا می‌رود که ممکن است منجر به عوارض جانبی مانند علائم شبیه آنفلوآنزا، سردرد یا واکنش‌های جدی‌تر شود.
سطح پایین بین دوزها: کاهش قابل توجه سطح IgG بین دوزها نیاز به تزریق‌های مکرر دارد.
اثربخشی: در پیشگیری از عفونت‌ها مشابه SCIg عمل می‌کند.
عوارض جانبی: عوارض سیستمیک بیشتر، شامل سردرد، تب، تهوع و در موارد نادر واکنش‌های شدیدتر.
ایمونوگلوبولین زیرجلدی (SCIg):
نحوه تزریق: زیر پوست و معمولاً در منزل توسط بیمار یا مراقب آموزش‌دیده تزریق می‌شود.
جذب: جذب آهسته و تدریجی به جریان خون.
اوج غلظت IgG: سطح اوج IgG پایین‌تر است، بنابراین عوارض سیستمیک کمتری دارد.
پایداری سطح IgG: سطح IgG بین دوزها پایدارتر باقی می‌ماند.
اثربخشی: همانند IVIg در محافظت در برابر عفونت مؤثر است.
عوارض جانبی: عوارض سیستمیک کمتر، اما واکنش‌های موضعی در محل تزریق (مانند قرمزی، تورم، خارش) شایع‌تر هستند.
جمع‌بندی:
هر دو روش IVIg و SCIg در درمان بیماران دارای نقص ایمنی مؤثر هستند. با این حال، برای بیمارانی که با IVIg دچار عوارض جدی می‌شوند یا ترجیح می‌دهند درمان را در خانه انجام دهند، روش زیرجلدی (SCIg) انتخاب مناسب‌تری است .
#IVIG
تهیه شده توسط :
کانال مطالعات تخصصی طب کودکان
با نظارت دکتر منصور شیخ الاسلام
https://www.tg-me.com/pediatricarticles
ایمونوگلوبولین زیرجلدی (SCIg) و داخل‌وریدی (IVIg) هر دو برای جایگزینی آنتی‌بادی‌ها در افراد مبتلا به نقص ایمنی استفاده می‌شوند. این دو روش از نظر نحوه‌ی تزریق و تأثیرگذاری با یکدیگر تفاوت دارند.
در روش IVIg، دارو مستقیماً وارد رگ می‌شود که باعث افزایش سریع سطح IgG در خون می‌گردد، اما ممکن است عوارض جانبی بیشتری ایجاد کند. در مقابل، SCIg زیر پوست تزریق می‌شود و جذب آهسته‌تری دارد، که منجر به پایداری بیشتر سطح IgG و بروز کمتر عوارض سیستمیک می‌شود، اگرچه واکنش‌های موضعی در محل تزریق (مانند قرمزی یا خارش) شایع‌تر هستند.
مقایسه‌ی دقیق‌تر:
ایمونوگلوبولین داخل‌وریدی (IVIg):
نحوه تزریق: از طریق رگ و معمولاً در کلینیک یا بیمارستان انجام می‌شود.
جذب: باعث افزایش سریع IgG در خون می‌شود.
اوج غلظت IgG: سطح IgG به‌سرعت بالا می‌رود که ممکن است منجر به عوارض جانبی مانند علائم شبیه آنفلوآنزا، سردرد یا واکنش‌های جدی‌تر شود.
سطح پایین بین دوزها: کاهش قابل توجه سطح IgG بین دوزها نیاز به تزریق‌های مکرر دارد.
اثربخشی: در پیشگیری از عفونت‌ها مشابه SCIg عمل می‌کند.
عوارض جانبی: عوارض سیستمیک بیشتر، شامل سردرد، تب، تهوع و در موارد نادر واکنش‌های شدیدتر.
ایمونوگلوبولین زیرجلدی (SCIg):
نحوه تزریق: زیر پوست و معمولاً در منزل توسط بیمار یا مراقب آموزش‌دیده تزریق می‌شود.
جذب: جذب آهسته و تدریجی به جریان خون.
اوج غلظت IgG: سطح اوج IgG پایین‌تر است، بنابراین عوارض سیستمیک کمتری دارد.
پایداری سطح IgG: سطح IgG بین دوزها پایدارتر باقی می‌ماند.
اثربخشی: همانند IVIg در محافظت در برابر عفونت مؤثر است.
عوارض جانبی: عوارض سیستمیک کمتر، اما واکنش‌های موضعی در محل تزریق (مانند قرمزی، تورم، خارش) شایع‌تر هستند.
جمع‌بندی:
هر دو روش IVIg و SCIg در درمان بیماران دارای نقص ایمنی مؤثر هستند. با این حال، برای بیمارانی که با IVIg دچار عوارض جدی می‌شوند یا ترجیح می‌دهند درمان را در خانه انجام دهند، روش زیرجلدی (SCIg) انتخاب مناسب‌تری است .
#IVIG
تهیه شده توسط :
کانال مطالعات تخصصی طب کودکان
با نظارت دکتر منصور شیخ الاسلام
https://www.tg-me.com/pediatricarticles