و این جهانِ گذرنده دارِ خلود نیست و بر کاروانگاهیم و پسِ یکدیگر می‌رویم...
هیچ‌کس را اینجا مُقام نخواهد بود.
چنان باید زیست که پس از مرگ، دعایِ نیک کنند.

📚 تاریخ بیهقی



@rasepardeh

وَأَمَّا الْقَاسِطُونَ فَكَانُوا لِجَهَنَّمَ حَطَبًا
ولی منحرفان هیزم دوزخ‌اند


جن/۱۵









تعصب بابِ ورود هرگونه‌ی اندیشه‌ی متفاوت از آنچه باور داری را می‌بندد و نادانی به بار می‌آورد.

نقد عقل عملی/کانت

تکایە وڵامەکانتان کامێنت کەن بۆمان
ژووری وتووێژ ساز کراوە

سڵام

پێم وانیە نە کاروانی، نە زۆرێک لەو مامۆستایانە جیا لەوانیش ئەوەندە موتابەعەی ئەفکاری مامۆستا ناسڕ و کاک احمدیان هەبێت. ئەوپەڕەکەی ئەگەر گوێیان لە مونازەرەکەی گرتبێت یان نا. ئەسڵەن تاقەتێکی دەوێ گوێگرتن لەو کاسێتانەی مامۆستا.



بەڵێ، مامۆستا گەر بمایە ئەفکارەکانی دەگۆڕان، بەڵام نەک ئەوەی بگەڕێتەوە دواوە و دووبارە بچێتەوە سەر ئەفکاری تەقلدیدی خەڵکی، بەڵکو زیاتر داهێنان و نوێکاری دەکرد.

هەر بەڕاست گەر تاوەکو ئێستا کاک ناسڕ بمایە، پێتان وایە ئێستاکە کەس باسی ئەئیممە و غەزالی و ابن تیمیەیان بکردایە بەراورد بەو !!



✍..ا

🔸

صوفی ار باده به اندازه خورَد نوشش باد
ور نه اندیشه این کار فراموشش باد

#حافظ


این بیت در واقع بر اهمیت اعتدال و میانه‌روی در هر کاری، به ویژه در سلوک عرفانی، تأکید دارد. حافظ می‌گوید که بهره‌مندی درست و به اندازه از هر چیز (چه لذت مادی و چه تجربه‌ی روحانی) نه تنها بد نیست، بلکه می‌تواند سازنده نیز باشد. اما اگر این بهره‌مندی از حد بگذرد و منجر به افراط و تفریط شود، بهتر است که کلاً از آن دوری شود تا از پیامدهای منفی آن جلوگیری گردد.
به عبارت دیگر، صوفی واقعی کسی است که می‌تواند از "باده‌ی" معرفت و عشق الهی به درستی و با حفظ تعادل استفاده کند و دچار غرور و مستی کاذب نشود. در غیر این صورت، بهتر است که از این وادی دوری کند تا به گمراهی نیفتد. این بیت هشداری است به سالکان راه حقیقت که همواره جانب اعتدال را نگه دارند و از هرگونه زیاده‌روی پرهیز کنند.


@rasepardeh

🔸
⭕️ #سکانس_فیلم
"خاکستری"

یه کاری کن
زود باش، ثابت کن
ایمان به کنار کاری کن!
یه چیزی بهم نشون بده...
من الان میخوام
نه بعدا... الان نشون بده
تا آخر عمرم بهت ایمان بیارم


@rasepardeh

🍀از صفات عباد الرحمان:

وَالَّذِينَ إِذَا أَنْفَقُوا لَمْ يُسْرِفُوا وَلَمْ يَقْتُرُوا وَكَانَ بَيْنَ ذَٰلِكَ قَوَامًا

و آنان که وقتی انفاق می کنند، نه از حدّ معمول [و متعارف] می گذرند و نه تنگ می گیرند، و [انفاقشان] همواره میان این دو در حدّ اعتدال است.
[الفرقان–67]

کاک ناسر خاوەنی عەقڵێکی ئازاد بوو کە بازنە و لاکێشەکانی هەڵوەشاندەوە. ئەو نە لە کەلامدا خۆی بەستەوە بە فیکری ئەشعەرییەوە، نە لە فیقهدا خۆی لە چوار مەزهەبدا قەتیس کرد. ڕابەرێکی گەورەی ئیخوان بوو بەڕاستی و ئیلهام بەخشە بۆ هەموو ڕۆشنبیرێکی ئایینی لە کوردستاندا




✍ متعلم

باید هدفِ ما، تنها اصلاح خویشتن باشد

اگر خودم را اصلاح کردم، اطرافیان و جامعه‌ی من، به میزانی که تحت تأثیر من‌اند، وضع بهتری پیدا می‌کنند. نتیجه‌ی موفقیت در اصلاح خودم این است که درد و رنج کسانی که زندگی‌شان تحت تأثیر من است، کاهش می‌یابد. یگانه راه کاهش درد و رنج بشر، همین است. هدف من اصلاح خودم باید باشد، گر چه نتیجه‌ی توفیق در این کار، بهتر شدن وضع جامعه به همان نسبت است.

بهترین راه برای بهبود وضع جامعه، این است که هدفم بهبود بخشیدن به جامعه نباشد. هدفم باید این باشد که زندگی خوش‌تر، خوب‌تر و ارزشمند‌تری داشته باشم. ترجمه‌ی این نگاه در عالَم اجتماع و سیاست این است: بهترین راه مبارزه‌ِ سیاسی- اجتماعی این است که هر کسی کاری را که به عهده گرفته است خوب انجام دهد.

اصلاحِ خود، هدف است و اصلاح جامعه، نتیجه. من به همان اندازه‌ای که اگر معلم‌ام معلم خوبی‌ام و اگر نجّارم، نجار خوبی‌‌ام و اگر مکانیک اتومبیل‌ام، مکانیک خوبی‌ام، در اصلاح جامعه‌ام سهم دارم. فساد در جامعه یا ناشی از این است که کسانی عهده‌دار کاری شده‌اند که آگاهی و اطلاع لازم را ندارند یا مطابق آگاهی و علم‌شان، عمل نمی‌کنند. یا کاری را که بلد نیستند بر عهده می‌گیرند یا کاری را که بر عهده‌گرفتند چنان که بلدند انجام نمی‌دهند. همه‌ی فسادها از درون خودِ ماست و هر یک از ما فرعونی در درون داریم که برخی مجال پیدا کرده‌اند و برخی نه.

استاد مصطفی ملکیان




@rasepardeh

من می‌خواهم در اینجا به این سؤال پاسخ دهم که زبان دین و معنویت که یکی از زبان‌های انسان است، چگونه اصالت خود را از دست می‌دهد؛ زبان غالب رایج دینی، اگر سازنده باشد و برای شنونده معنای جدید ایجاد کند و شنونده را در ارتباط با معناهای گذشته و آینده قرار بدهد دیالوگی باشد به طوری که شنونده را به تأمل و تفکر و پاسخ وادارد و گفت‌وگو را دامن بزند، زبانی اصیل در قلمرو دین خواهد بود.
اما اگر زبان غالب دینی تک صدایی باشد. تک گویی باشد دیگران را در نظر نگیرد؛ علم، هنر، فلسفه، دگراندیشان غیر مؤمنان و معناهای دیگر را در نظر نگیرد و یک طرفه القا شود این زبان، زبان از خودبیگانه است. در یکی از آفت‌های بزرگ زبان دینی تک صدایی است. اینکه یک نفر باید بگوید و دیگران باید بشنوند. یا چند نفر بگوید و دیگران موظف به شنیدن باشند پرسش و بحث در میان نباشد، ارتباط زبان با وجدان انسانیت دانش‌ها و اخلاق قطع شده باشد حالت عرضه کردن نداشته باشد و حالت محکوم کردن داشته باشد؛ چنین زبانی از خود بیگانه است یعنی زبان دین و معنویت نیست.

اگر زبان دینی با زبانِ علم ،فلسفه و هنر قطع ارتباط کند از خودبیگانه خواهد شد. انسان فقط با دین زندگی نمی‌کند. انسان با همه حوزه‌های علم فلسفه هنر و دین زندگی می‌کند و تاریخ چندهزار ساله بشر این واقعیت را نشان می‌دهد هیچ کدام از حوزه‌ها تابع دیگری نیست اما می‌توان بین اینها دیالوگ و تعامل برقرار کرد. زبان دینی باید تولید معنای جدید و اصیل کند
وگرنه از خودبیگانه می‌شود.










نقد بنیادهای فقه و کلام
محمد مجتهد شبستری











@rasepardeh

نکته:

از “یاکوب بومه” عارف و نویسنده‌ی آلمانی در قرن هفدهم، پرسیدند: نزدیک‌ترین راه به خدا چیست؟
گفت: برای من که پینه‌دوزم، نزدیک‌ترین راه، این است که پینه دوزِ خوبی باشم، شما را نمی‌دانم.




(دیانت و عقلانیت /رضا بابایی)