.

من راهمو گم کردم

آدرس همه شادی هامو گم کردم.

یکی دوتایی هم که یادمه، دیگه منو نمیپذیرن.

من حتی خودمم گم کردم

این من نیستم

انگار توی یه سرزمین غریبم که هیچ کسی رو در اون ندارم

اگه اتفاقی آشنایی هم ببینم، روشو یه سمت دیگه میکنه و تظاهر میکنه که منو نمیشناسه.

احساس غربت داره عذابم میده.

انگار که برم به کِسان نزدیک خودم بگم آهای این منم. فاطمه ام. لطفا نگاهم کنید، لطفا یکی باهام حرف بزنه. و کسی صدامو نشنوه.

انگار بچه ای ام که توی شلوغی گم شدم و دیگه هیچ وقت کسی پیدام نکرد.

به معنای واقعی کلمه، متلاشی شدم‌.

.

ولی من هم به عشق اعتقاد داشتم یه روزی. چون فکر میکردم پیداش کردم. :)

.

دیگه کسی تو زندگیم نیست که بترسم یه روزی ترکم کنه. :)

چون ترکم کرد

از یه روزی به بعد دیگه اون آدم سابق نبود

همه ی ترسام سرم اومده. چیز زیادی واسه از دست دادن نمونده.

.