دیگه حرف هیچکسو باور ندارم

من دیگه برای شبای تنهاییم پناهی ندارم.

عادت کن فاطمه

اخرین باری که از ته دل خندیدمو یادم نیست.

التماسش کردم

گفتم تو رو خدا نرو

امروز کلا چندتا لقمه شام خوردم فقط

و مدام گریه کردم

دلم برای خودم می سوزه

تا حالا هیچ وقت خودم رو تا این حد بی پناه ندیده بودم

من حتی شهامت اینو ندارم که خودمو خلاص کنم

من خیلی ضعیفم..

.

میگه دو سه روز در هفته تا حد توانم میام پیشت

و منی که یک ساعت بدون اون نمی تونم..

حتی یک شب بدون اون چطوری بخوابم؟

چطوری تنهایی زندگی کنم؟