🎥 اظهارات جالب و صنعتی علامه رائفی پور:

حضرت عیسی درون کرمچاله هست و از زمان عروجش تا امروز ۱ ساعت از عمرش گذشته

ظاهراً جناب علامه فیلم زیاد می بینه...

@Salman_e_farsi

دمشقیه ( شیخ اهل لواط و مبلغ وهابیت) :

احادیث نشستن خدا روی عرش نزد صحابه و تابعین ثابت است!

@Salman_e_farsi

ولیجه پرست نباشیم.

تنها و تنها ثقلین معصوم هستند ؛ یعنی خداوند تضمین این را داده است که قرآن و اهل بیت علیهم السلام سبب نجات از ضلالت است .
پس هرکس که دوست دارد ابدا گمراه نشود، تمسک به ثقلین داشته باشد.


اما سایر علما چطور؟
آنها معصوم نیستند. لذا تا زمانیکه قرآن و کلام معصومین را بگویند، کلامشان مقبول است وگرنه نه. چون معصوم نیستند


لذا آقای رائفی پور نیز از این قاعده مستثنی نیست.
https://www.tg-me.com/farooqir/349
در کلیپ فوق آقای رائفی برای اینکه بگویند لعن علنی جایز نیست، روایتی را میخوانند که در آن لفظ فلان و فلان و فلان آمده که حضرت آنها را بعد از هر نماز لعن میکردند

ایشان می گوید چون امام اسم نبرده است پس تقیه کرده اند. حتی بعد از نماز هایشان؛ پس نتیجه گیری میکنند که لعن علنی جایز نیست.


نکته مهمی که باید مد نظر داشته باشیم این است که استخراج احکام (لعن علنی یا ....) از قرآن و روایات برداشت می شود و استنباط آن بر عهده ی مراجع تقلید است. و ما حق اینکار را تا قبل از اجتهاد نداریم.

و آقای رائفی پور نیز خود را مجتهد نمیداند.

و اما آیا حرف ایشان درست است؟

ابتدا اصل روایت را ارائه و سپس اشکال ایشان را مطرح میکنیم:

7164-24 الكافي ،1/10/342/3 التهذيب ،1/169/321/2

محمد عن محمد بن الحسين عن ابن بزيع عن الخيبري عن الحسين بن ثوير و أبي سلمة السراج قالا: سمعنا أبا عبد اللّٰه عليه السّلام و هو يلعن في دبر كل مكتوبة أربعة من الرجال و أربعا من النساء التيمي و العدوي و فعلان و معاوية و يسميهم و فلانة و فلانة و هندا و أم الحكم أخت معاوية.

ترجمه:
حسين بن ثوير و ابو سلمه سراج گويند: از امام صادق عليه السّلام شنيديم كه پس از هر نماز واجب، چهار نفر از مردان و چهار نفر از زنان را لعن مى‌فرمود: فلان، فلان، فلان و معاوية و آن‌ها را نام مى‌برد، و فلانه، فلانه، هند و امّ‌ حكم خواهر معاويه.


آقای رائفی به کلمه یسمیهم دقت نکرده است!
ویسمیهم یعنی آنها را نام میبرد.

پس امام صادق ع بر خلاف تصور و کلام آقای رائفی پور، اسم آنها را برده اند و لفظ فلان از جهت راوی جایگزین شده است و راوی در نقل یک فعل امام صادق ع تقیه کرده است.

مثال:
امروز در جلسه خصوصی مجلس اسم مفسدان اقتصادی آورده شد. و آقای فلان و فلان نیز نام برده شدند.
از این جمله شما چه چیز متوجه می شوید؟
پر واضح است که ناقل خبر اسم آنها را مطرح نمیکند و فلان را جایگزین میکند.


پس ان شاءالله آقای رائفی پور تعمدا روایت را قیچی نکرده اند و بخاطر عدم تسلطشون به زبان عربی، معنای یسمیهم را بلد نبودند.


اما توصیه ی ما برای آقای رائفی پور این است که اولا تقوای الهی را پیشه کنند و ثانیا تا قبل از حصول علم به کلام اهل بیت ع، آنها را بصورت اشتباه برای مردم بیان نکند.
چون اگر فردی عقیده اش دچار اشکال شود، شما نیز مسئول هستی....

و توصیه ی ما به شنوندگان ایشان این است که دقت لازم در اخذ عقاید خود را داشته باشند...

#ولیجه_پرست نباشیم
#ثقلین

در طۅݪ ٺـاريخ رافـــضـــے شدݩ آرزۅے ݒيرۅاݩ مڪــٺــب اھـل اݪبـيٺ ؏ـــݪيـھم اݪسݪام بۅدھ است.
ݕھ دۅســٺــاݩ خۅد نیز ݕگۅئيد
ڵېنڪ عضوېٺ:
❄️ https://www.tg-me.com/farooqir ❄️

📌 تفسیر صحیح از معرفت وجدانی

⚜ تفسیر اول: وجدانی بودن معرفت الهی به این معنا است که ما به طور یقینی در دل و قلبمان می یابیم (یعنی ایمان و آگاهی غیرقابل تردید داریم) که ما و سایر اشیا را آفریدگاری است مهربان و رئوف و بخشنده و مجیب و... که جز از راه وجود مخلوقاتش شناخته نمی شود، نه ذات او در ماست، و نه وجود ما در ذات او می باشد، و نه با صرف نظر از تعين و هاذيتمان کنه وجود آن کنز خفی را به علم حضوری شهودی (یکی بودن عالم و معلوم باصرف نظر از تعینات) وجدان کرده ایم واجدیم).

❇️ این تفسیر در نظر متکلمین و اعلام دین کاملا مورد تأیید و پذیرش است، ولی با مبانی و تصریحات پیروان تفکیک و عرفا و فلاسفه نمی سازد.


⚜ تفسیر دوم: وجدان به معنای واجدیت است یعنی چنانچه از تعين و هاذيت ما صرف نظر شود، وجودمان غیراز خدا چیزی نیست، پس معرفت وجدانی یعنی واجد شدن اشباح ما، همین وجودی را که جز آن اصلا وجودی نیست لذا چنانچه از تعینمان صرف نظرشود خود خدا را به خودش و بدون واسطه شناخته ایم یعنی واجد می باشیم اگرچه این واجدیت وجود خدا هرگز پایانی ندارد و به مراتب نامتناهی امکان دارد که برای عارف حاصل شود.

⛔️ این تفسير همان چیزی است که پیروان تفکیک و فلاسفه و عرفا میگویند ولی از نظر مکتب وحی و اعلام فقها و متکلمین واهل توحید قابل قبول نیست.
یافتن ذات خداوند از راه واجد شدن هستی او در وجود عارف، عینا همان عقیده وحدت وجود، و مبتنی بر یکی دانستن وجود خالق و مخلوق" و "اتحاد علم وعالم و معلوم" از حیث حقیقت هستی، و تفاوت آنها از حیث محدودیت و عدم محدودیت، وتعين و عدم تعین است.


✍🏻 راه شناخت خداوند متعال منحصر به اقامه دلیل و برهان و استدلال بر وجود ذاتی است که از هر لحاظ متعالی از وجود مخلوقات بوده و ما به هیچ عنوان واجد وجود او نیستیم، بلکه او خالق و آفریدگار ماست که واقعا به کنه وجودش مباین با وجود ماست.
ما در باب خداشناسی و عبادت پروردگار متعال خداوندی را مورد تصديق و دعا و نیایش و تضرع و ابتهال والتجا و مناجات و انس و خوف و خشیت و بیم و امید خود قرار میدهیم که واقعا قریب و مجيب و رحمان و رحیم و آفریدگار ما است.
او هرگز مانند مخلوقات خود دارای صورتی نقش بسته در عقل یا وهم نبوده، بلکه بر خلاف هرصورتی است که در تصور و توهم آید. و در این صورت ما خود خداوند را - به همین گونه ای که گفتیم - واقعا شناخته و عبادت می کنیم. نه اینکه غیر او را شناخته و به جای او قرار داده باشیم، بلکه اگر گفته می شود که خداوند را باید از راه مخلوقات او شناخت منظور این است که وجود و شناخت مخلوقات او، وسیله پی بردن به وجود وی به همان گونه ای که گفتیم می باشد، نه اینکه صورت و شکل و قیافه ای از ذات وی در خود ترسیم کنیم.

🔹امیر المؤمنین علیه السلام می فرمایند:
الحمد لله الذي أعجز الأوهام أن تنال إلا وجوده.
🔸حمد و ستایش خداوندی را که اوهام و اندیشه ها را از اینکه جز به وجود او رسند ناتوان ساخته است.
📔بحارالانوار ، ج ۴ ، ص ۲۲۱


🔹 لم تجعل للخلق طريقا إلى معرفتك إلا بالعجز عن معرفتك.
🔸برای خلق خویش غیراز ناتوانی و عجزآنان، هیچ راهی به سوی معرفت و شناخت خود قرار نداده ای.
📔زاد المعاد، ج ۱ ، ص ۴۱۴


🔹 کمال معرفته التصديق به.
🔸فراترین درجه شناخت خداوند، تصديق به وجود اوست.
📔سید رضی ، نهج البلاغه ، خطبه اول


🔹ليس باله من عرف بنفسه، هوالدال بالدليل عليه.
🔸هرچیزی که شناخته شود معبود نیست، خداوند آن است که به وسیله دلیل بر وجود خود راهنمایی میکند.
📔الاحتجاج ، ج ۱ ، ص ۲۰۰


🔹ماتصور فهو بخلافه.
🔸هرچه در تصور آید، خداوند بر خلاف آن است.
📔بحارالانوار ، ج ۴ ، ص ۲۵۲ به نقل از الاحتجاج


🔹سید الشهدا علیه السلام می فرمایند:
لیس برب من طرح تحت البلاغ، أو وجد في هواء أو غير - هواء.
_ آنکه در دسترس وصول و رسیدن بوده، یا در هوا یا غیر هوا (مثلادر نفس انسان) وجدان شود پروردگار نیست.
📔تحف العقول ، ص ۲۴۴


🔸امام باقر علیه السلام می فرمایند:
دیدگان او را به مشاهده عیانی ندیده اند، و دیده های دلهابه حقیقت ایمان او را یافته اند. با مقایسه شناخته نمی شود، و با حواس ادراک نمیگردد، و به مردمان شباهت ندارد. تنها به آیات خود وصف می شود، و شناخت او از راه نشانه هایش می باشد.
📔بحارالانوار ، ج۴ ، ص ۲۶


🔹آفریدگار اشیا از راه خود مخلوقات برای آنها تجلی کرده است. و به ملاک قابل رؤیت بودن خود آنها قابل رؤیت نیست، و تحاكم اوهام را به سوی خود آنها کشانده است، و در خود آن ها تباین و غیریت خود با اشیا را اثبات فرموده است، آنها را دلیل بر وجود خود قرار داده، و به وجود خود آنها ایمان و اقرار به وجود خود را شناسانده است، تصديق به وجود خداوند به وسیله عقل حاصل می شود، و با اقرار به وجود او ایمان کامل است.
📔بحارالانوار ، ج ۴ ، ص ۲۳۰


🔸امام صادق علیه السلام می فرمایند:
معرفت و شناخت حقیقی اشیا چهار وجه دارد. اول: اینکه نگریسته شود که آیا آن شیء موجود است یا نه؟
دوم: اینکه دانسته شود که حقیقت و جوهر ذات آن شیء چیست؟
سوم اینکه چگونگی و صفات آن چیز شناخته شود.
چهارم: اینکه علت وجود آن شیء دانسته گردد.

🔹شناخت صحیح هیچ یک از این وجوه درباره خالق برای مخلوق ممکن نیست مگر اینکه فقط بداند که او موجود است. پس اگر گفتیم حقیقت ذات و صفات او چیست؟ دانستن آن ممتنع است.
سؤال از علت نیز درباره خالق ساقط است، زیرا خداوند علت همه اشیا است، و هیچ چیز علت او نیست.
📔بحارالانوار ، ج۳ ، ص۱۴۸


🔹 ولا يعرف إلا بخلقه تبارك وتعالی.
🔸خداوند جز به خلق خویش شناخته نمی شود.
📔 بحارالانوار ، ج۳، ص۱۹۳


🔹 امام رضا علیه السلام می فرمایند:
کل معروف بنفسه مصنوع... بصنع الله يستدل عليه، وبالعقول تعتقد معرفته، وبالفطرة تثبت حجته، خلق الله الخلق حجاب بينه وبينهم.
🔸هرچیزی که مورد شناخت واقع شود مصنوع و مخلوق است... از آفرینش خداوند متعال بر وجود او استدلال می شود، و به واسطه عقول ایمان و معرفت به او حاصل می شود، و به فطرت حجت او قرار می یابد، مخلوقیت خلایق خود حجاب بین خالق و خلق است.
📔عیون اخبار الرضا علیه السلام ، ج۱ ، ص۱۵۱


🔹ويستدل عليه بخلقه حتى لا يحتاج في ذلك الطالب المرتاد إلى رؤية عين، ولا استماع أذن، ولا لمس کف، ولا إحاطة بقلب.
🔸به وجود خلق بر وجود او استدلال می شود تا اینکه جوینده، نیازمند دیدن چشم، یا شنیدن گوش، یا لمس بادست، ویا احاطه با قلب نشود.
📔عیون اخبار الرضا علیه السلام، ج۱ ، ص۱۷۵