خطاب حق (۳)

ای مردم، ما شما را از مرد و زنی آفریدیم، و شما را ملت‌ملت و قبیله‌قبیله گردانیدیم تا با یکدیگر شناسایی متقابل حاصل کنید. در حقیقت ارجمندترین شما نزد خدا پرهیزگارترین شماست. بی‌تردید، خداوند دانای آگاه است.(۴۹: ۱۳)

ای مردم، شمایید که به خدا نیازمندید، و خداست که بی‌نیازِ ستوده است.(۳۵: ۱۵)

ای مردم، وعدهٔ خدا حق است، پس مبادا زندگی دنیوی، شما را بفریبد، و مبادا آن (شیطانِ) فریبکار شما را دربارهٔ خدا فریب دهد!(۳۵: ۵)

ای مردم، ستم‌ورزی‌تان تنها به زیان خودتان است، بهرهٔ زندگانی دنیوی را [برخوردار می‌شوید]، آنگاه بازگشت شما تنها به سوی ماست، و شما را به [نتیجه و حقیقت] آنچه می‌کردید خبر خواهیم داد.(۱۰: ۲۳)

ای مردم، از پروردگارتان پروا کنید، و از روزی بترسید که هیچ پدری چیزی را از [عذاب] فرزندش دفع نمی‌‌کند، و هیچ فرزندی برطرف‌کنندهٔ چیزی از [عذاب] پدرش نیست. بی‌گمان، وعدهٔ خدا حق است، پس مبادا زندگی دنیوی، شما را بفریبد، و [شیطان] فریبکار شما را به خدا فریفته نگرداند.(۳۱: ۳۳)

ای مردم، از آنچه در زمین که حلال [و] پاکیزه است بخورید، و به دنبال گام‌های شیطان نروید؛ چرا که او دشمن آشکار شماست.(۲: ۱۶۸)

ای فرزندان آدم، همانا برای شما لباسی پدید آوردیم که شرمگاهتان را می‌پوشاند و [نيز لباسی که مایهٔ] زینت است؛ و [البته] لباس تقوا بهتر است. این از نشانه‌های خداست، باشد که پند پذیرند. (۷: ۲۶)

ای مردم! [قرآن و دعوتِ] حق از سوی پروردگارتان نزد شما آمده است. پس هر کس [با نور قرآن] هدایت گردد، به سود خویش هدایت شده است، و هر کس که [با اعراض از نورِ هدایت قرآن] گمراه گردد، تنها به زیانِ خویش گمراه گردیده است. و من وکیل [و نگاهبانِ هدایت و ضلالتِ شما] نیستم.(۱۰: ١٠٨)

ای مردم، به راستی که شما را اندرزی از سوی پروردگارتان آمده است و شفایی برای آنچه در سینه‌هاست و هدایت و رحمتی برای مؤمنان است.(۱۰: ۵۷)

ای بندگان من که دربارهٔ خویش [در گناه] زیاده‌روی کرده‌اید، از رحمتِ خدا ناامید نشوید، که خدا همهٔ گناهان را می‌آمرزد، همانا اوست که آمرزندهٔ مهربان است. و به سوی‌پروردگارتان بازگردید و فرمانش را گردن نهید، پیش از آنکه عذاب به سراغتان آید و دیگر یاری نشوید. و از بهترین چیزی که از جانب پروردگارتان به سویتان فرو فرستاده شده پیروی کنید، پیش از آنکه ناگهان عذاب به سراغتان آید و شما آگاه نباشید.(۳۹: ۵۳_۵۵)

ای بندگان من که ایمان آورده‌اید، همانا، زمینِ من گسترده است، پس تنها مرا بپرستید.(۲۹: ۵۶)

ای بندگانِ من که ایمان آورده‌اید، از پروردگارتان پروا کنید؛ برای آنان که در این دنیا نیکی کرده‌اند [پاداش] نیکی خواهد بود، و زمین خدا گسترده است [هر جا زمینهٔ نیکی می‌یابید همانجا روید]، جز این نیست که شکیبایان، پاداششان کامل و بی‌حساب داده می‌شود.(۳۹: ۱۰)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، با صبر و نماز [از خدا] یاری بجویید؛ زیرا خدا با صابران است.(۲: ۱۵۳)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، همگی به فرمانبرداری [خدا] درآیید، و به دنبال گام‌های شیطان نروید؛ چرا که او دشمن آشکار شماست.(۲: ۲۰۸)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، از آنچه روزی‌تان کرده‌ایم انفاق کنید، پیش از آنکه روزی بیاید که در آن نه دادوستدی هست و نه دوستی و نه شفاعتی.(۲: ۲۵۴)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، صدقات خود را با منت نهادن و آزار رساندن تباه نکنید.(۲: ۲۶۴)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، از پاکیزه‌های دلپذیری که به دست آورده‌اید و از آنچه برایتان از زمین برآورده‌ایم انفاق کنید، و سراغ [اموال] پَست و نامرغوب نروید که از آن انفاق کنید، در حالی که [اگر همان را به خودتان بدهند] جز با چشم‌پوشی [و بی‌رغبتی] آن را نمی‌گیرید! و بدانید که خدا بی‌نیازِ ستوده است.(۲: ۲۶۷)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، از خدا آن‌گونه که شایسته‌ پروای اوست، پروا کنید، و نمیرید مگر در حالی که تسلیم [فرمانِ او] باشید.(۳: ۱۰۲)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، همواره برپادارندگان عدل [و] گواهان [به حق] برای خدا باشید، هر چند به زیان خودتان یا پدر و مادر و خویشاوندان [شما] باشد؛ اگر [خواهانِ گُواهی]، بی‌نیاز با فقیر باشد خدا به [رعایت حالِ] آن دو سزاوارتر است؛ و هوای نفْس را پیروی نکنید که [از حق] عدول کنید. و اگر‌ [به ناروا] زبان بچرخانید یا روی‌ بگردانید، بی‌گمان، خدا به آنچه می‌کنید همیشه آگاه است.(۴: ۱۳۵)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، همواره برای خدا به‌پا خیزید [و] گواهان به عدل باشید،و هرگز نباید دشمنی‌تان با گروهی شما را وادارد که عدالت نورزید. عدالت بورزید که دادگری به تقوا نزدیک‌تر است. و از خدا پروا کنید؛ چرا که، خدا به آنچه انجام می‌دهید آگاه است.(۵: ۸)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید! از خدا پروا گیرید و وسیله‌ای برای تقرّب به خدا بجویید و در راه او بکوشید، باشد که رستگار شوید.(۵: ۳۵)

@sedigh_63

خطاب حق (۴)

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، به خودتان بپردازيد. هر گاه شما هدايت‏ يافتيد، آن كس كه گمراه شده است به شما زيانى نمی‌‏رساند. بازگشت همه‌ٔ شما به سوى خداست. پس شما را از آنچه انجام می‌داديد آگاه خواهد كرد. (۵: ۱۰۵)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، خدا و پیامبرش را آنگاه که شما را به چیزی دعوت می‌کنند که شما را حیات می‌بخشد اجابت کنید؛ و بدانید که خدا میان آدمی و دل او حائل می‌شود، و اینکه تنها به سوی او [روانه و] محشور می‌شوید.(۸: ۲۴)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، اگر از خدا پروا کنید برای شما وسیلهٔ تشخیص حق از باطل قرار می‌دهد، و گناهانتان را از شما می‌زداید، و شما را می‌آمرزد، و خدا دارای بخشش بزرگ است.(۸: ۲۹)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، از خدا پروا کنید و با راستان باشید.(۹: ۱۱۹)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، رکوع و سجود کنید و پروردگارتان را بپرستید و کار خوب انجام دهید، باشد که رستگار شوید.(۲۲: ٧٧)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، خدا را بسیار یاد کنید. و او را بامداد و شامگاه به پاکی بستایید. اوست که خود و فرشتگانش بر شما درود می‌فرستند، تا شما را از تاریکی‌ها به سوی نور بیرون آورد؛ و [او] به مؤمنان مهربان است.(۳۳: ۴۱_۴۳)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، اگر خدا را یاری کنید، [او] شما را یاری خواهد کرد و گام‌هایتان را استوار خواهد ساخت.(۴۷: ۷)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، نباید هیچ گروهی [از شما مردان] گروه دیگر را مسخره کند، شاید آنان بهتر از اینان باشند، و نه زنانی زنان دیگر را، شاید آنان بهتر از اینان باشند و از یکدیگر عیب‌جویی نکنید و همدیگر را با لقب‌های بد مخوانید، چه بد عنوانی است فسقِ بعد از ایمان، و هر که توبه نکند چُنین کسانند که ستمکارند. ای کسانی که ایمان آورده‌اید، از بسیاری گمان‌ها بپرهیزید که برخی گمان‌ها گناه است، و [در کارهای یکدیگر] جستجو نکنید، و از یکدیگر غیبت نکنید، آیا یکی‌ از شما دوست دارد که گوشت برادرِ مُردهٔ خود را بخورد؟ [بی‌گمان] آن را ناپسند می‌دارید، و از خدا پروا کنید که خدا بس توبه‌پذیرِ مهربان است.(۴۹: ۱۱_۱۲)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید از خدا پروا کنید و به پیامبرش ایمان بیاورید تا از رحمت خود دو بهره به شما دهد، و برایتان نوری قرار دهد که به‌وسیله‌ آن راه بسپرید و شما را بیامرزد، و خدا آمرزنده‌ مهربان است.(۵۷: ۲۸)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، از خدا پروا کنید، و هر کسی باید بنگرد که برای فردا[یش] چه پیش فرستاده است، و از خدا پروا کنید، که خدا به آنچه می‌کنید آگاه است. و مانند کسانی نباشید که خدا را از یاد بردند، و خدا نیز خودشان را از یادشان بُرد، آنانند که نافرمانند.(۵۹: ۱۸_۱۹)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، دارایی‌ها و فرزندانتان شما را از یاد خدا غافل نگرداند، هر کس چُنین کند، آنانند که زیانکار خواهند بود. -و از آنچه روزیِ شما کردیم انفاق کنید، پیش از آنکه مرگ به سراغ هر یک از شما آید، آنگاه گوید: پروردگارا، چرا تا مدتی نزدیک [مرگ] مرا به تأخیر نیفکندی تا صدقه دهم و از شایستگان شوم؟ ولی خدا هرگز [مرگِ] کسی را چون اجلش فرارسیده باشد به تأخیر نمی‌افکند، و خدا به آنچه می‌کنید آگاه است.(۶۳: ۹_۱۱)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید به درگاه خدا توبه‌ خالصانه کنید، امید است پروردگارتان بدی‌های‌تان را از شما بزداید و شما را به باغستان‌هایی درآورَد که از دامن آنها جوی‌ها روان است، روزی که خدا، پیامبر و کسانی را که با او ایمان آورده‌اند خوار نمی‌سازد، نورشان پیشارویشان و از جانب راستشان شتابان است.(۶۶: ۸)

آیا برای کسانی که ایمان آورده‌اند هنگام آن نرسیده است که دل‌هایشان به یادِ خدا و آنچه از حق فرود آمده خشوع یابد؟(۵۷: ۱۶)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، یاران خدا باشید.(۶۱: ۱۴)

@sedigh_63

https://www.instagram.com/reel/DJSGxyVNVMy/?igsh=MWV1dGE4YjFxZ2ZxNA==

شما دعوتید به نمایشگاه مجازی کتاب ورزه از ١٧ اردیبهشت تا ٢٧ اردیبهشت ١۴٠۴، هم‌زمان با نمایشگاه بين‌المللی کتاب تهران. در این نمایشگاه، کتابخانه ورزه شامل بیست هزار جلد کتاب و مجله در حوزهٔ فلسفه، عرفان، هنر، ادبیات و علوم انسانی، توسط #مسعود_زنجانی از طریق لایوهای اینستاگرامی معرفی می‌شود.

کتابخانهٔ «ورزه»، کتابخانهٔ زندگی است. به قالبش که نگاه کنید، مانند هر کتابخانه‌ای، خانهٔ کتاب است، اما اگر با سرگذشت و سرشتِ درونی‌اش آشنا شوید، می‌بینید که آشیانِ زندگی است. کتابخانه‌ای که آرمانش این نبوده که شما را با کتاب آشتی دهد، بلکه این بوده که شما را با «زندگی» آشتی بدهد؛ آن هم زندگیِ شورمندانه و شادمانه. در «ورزه»، کتاب‌ها، ابزار و ابرازِ زندگی هستند، و به خودیِ خود، اهمیت و اصالتی ندارند. «ورزه» می‌خواهد هر کتابی هیزمی باشد تا زندگی را در شما شعله‌ورتر گرداند و لذا فراخوانی است که اولاً، "تنها به وقتِ ضرورت و به قدرِ ضرورت کتاب‌ بخوانیم" و ثانیاً، «کتاب‌های خوب بخوانیم و کتاب‌ها را خوبْ بخوانیم".

به ورزه بپیوندید👇
instagram.com/varzehlibrary

راهِ آه

«آتش فراق در جانش مشتعل شد، دود هجران به‌سرش آمد. [...] چون خواست که بازگردد، مرکبِ نفخه طلب کرد تا برنشیند [...] مرکب نیافت. نیک شکسته‌دل شد. با او گفتند که: ما از تو این شکسته‌دلی می‌طلبیم. قبض بر وی مستولی شد، آهی سرد برکشید؛ گفتند: ما ترا از بهرِ این آه فرستاده‌ایم.»
(مرصادالعباد، نجم رازی، نشر علمی و فرهنگی، ۱۳۸۷، ص۸۹-۹۰)

راهِ بی‌راه نیست راه شما
راه اگر هست، هست آهِ شما
(حدیقه‌الحقیقة، سنایی)

خیز کَاجزای جهانْ موقوفِ یک آه تواند
از دل پرخون برآر آهی چو مستانِ خراب
(عطار)

گر نه حدیث او بُدی، جانِ تو آه کی زدی
آه بزن که آهِ تو راه کند سوی خدا
(دیوان شمس، غزلِ ۴۴)

آه کردم، چون رَسَن شد آهِ من
گشت آویزان رسن در چاهِ من
آن رسن بگرفتم و بیرون شدم
شاد و زفت و فربه و گلگون شدم
در بُن چاهی همی بودم زبون
در همه عالَم نمی‌گنجم کُنون
آفرین‌ها بر تو بادا ای خدا
ناگهان کردی مرا از غم جدا
گر سرِ هر موی من یابد زبان
شکرهای تو نیاید در بیان
می‌زنم نعره در این روضه و عُیون
خلق را: یا لَیتَ قَومی یَعلَمُون
(مثنوی، ۵: ۲۳۱۱_۲۳۱۶)

یا رب آن زاهد خودبین، که به جز عیب ندید
دود آهیش در آیینهٔ ادراک انداز
(حافظ)


@sedigh_63

جمعیّت و گدازشِ شرّ

روزی حضرت مولانا به جماعت خانهٔ مدرسه درآمد و یاران را جمع دید؛ فرمود که «الله الله با همدیگر جمع باشید و پیوسته در جمعیّت باشید که الجماعةُ رحمةٌ والفُرقَةُ عذابٌ، چه اگر گوسفندی را تنها در مرغزاری بگذارند هرگز نبالد و فربه نشود بلکه هلاک شود و گرگش درّد، الّا در میان گلهٔ خود باید و همچنان اگر درختی را تنها به جائی نشانند و تیمارش کنند نیکو نروید و نگیرد، مگر نادراً، پس جمعیّت و اتّفاقِ بی‌نفاق را اثرهاست.»
(مناقب‌العارفین، تصحیح تحسین یازیجی، نشر دوستان، ص۳۲۷)

«اعظمِ مجاهدات، آمیختن است با یارانی که روی به حق آورده‌اند و از این عالَم اِعراض کرده‌اند. هیچ مجاهده‌ای سخت تر از این نیست که با یاران صالح نشیند، که دیدن ایشان گُدازش و اِفنای آن نفس است. و از این است که می‌گویند: «چون مار، چهل سال آدمی نبیند اژدها شود!». یعنی کسی را نمی‌بیند که سبب گدازشِ شرّ و شومیِ او شود.»
(فیه مافیه، شرح کامل کریم زمانی، ص۶۱۷)

«اکنون غنیمت دارید جمعیت یاران را!»
(مقالات شمس تبریزی، تصحیح محمدعلی موحد، ص۶۸۹)

جمعیّتِ یارانِ خداخواه چندان حیاتی و ضروری است که قرآن کریم به پیامبر(ص) توصیه می‌کند چشم از جویندگان چهرهٔ خدا برندارد:

«وَاصْبِرْ نَفْسَكَ مَعَ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُم بِالْغَدَاةِ وَالْعَشِيِّ يُرِيدُونَ وَجْهَهُ وَلَا تَعْدُ عَيْنَاكَ عَنْهُمْ»(سوره کهف، آیه ٢٨)

«و خود را با کسانی که صبح و شام پروردگارشان را می‌خوانند در حالی که خشنودی او را می‌خواهند، شکیبا [و همدم و همراه] دار و دیدگانت از آنان منصرف نگردد.»

@sedigh_63

🌲منتظر دیدار شما در نمایشگاه کتاب هستیم🌲
| شبستان، راهروی ۲۹، غرفۀ ۱۱۷ |

@arishpublication

وطنِ بی‌وطنان


کاتبی نزدیک آمد و او را گفت: «استاد، هر کجا روی از پی تو می‌آیم.» عیسی او را گفت: «روبهان را لانه‌هاست و پرندگان آسمان را آشیانه‌ها؛ لیک پسر انسان را جایی از برای سرنهادن نیست.»
◽️(انجیل متی، ۸: ۱۸_۲۰، ترجمهٔ پیروز سیّار)

«عیسی، علیه‌السّلام، وقتی در دشت می‌رفت. شب درآمد و باران دراستاد، و عیسی سیّاح[=آفاق‌گرد، سیاحت‌گر] بود، می‌گشتی. وی را نه روا بودی که شبانروزی در یک‌جا مقام کردی، که پیوسته می‌رفتی با یک جامه‌ٔ مُرَقَّع[=وصله‌دار]، سربرهنه و پای‌برهنه. عیسی، علیه‌السّلام، خواست که آن شب در پوشش شود از باران که سخت می‌آمد. از دور خیمه‌ای دید سیاه، روی آنجا داد. چون نزدیک آمد، در آن خیمه زنی بود تنها، وی برگذشت. روی نهاد و بر کوه رفت. در کنی [شکاف ایجاد شده در کوه، پناهگاه طبیعی] از آن کوه پای وی در نرمی آمد، بنگریست شیری بود، بیرون آمد از آن کن. گفت: الهی، خلق را و سِباع[=درندگان] را مأوی و وطن بوَد، مرا مأوی و وطن نبود. جبرئیل آمد، گفت: الله سلام می‌رساند و می‌گوید: آن را که مأوی و وطن وی من بُوَم، وی را وطن نبوَد جز من.»
◽️(طبقات الصوفیه، خواجه عبدالله انصاری هروی، تصحیح محمدسرور مولائی، نشر معین، ص۲۴-۲۳)

«فرانچسکو آیینی برای زندگی پیروان خویش می‌نگارد. آیین ساده‌ای که در این اصول خلاصه می‌شود: نشاطِ روح داشتن، غمِ فردا نخوردن، به جمله‌ٔ زندگی‌ها توجهِ کامل نمودن. شادکامیِ تعلق نپذیرفتن از هیچ چیز و شگفتیِ مأنوس بودن با حضورِ همه چیز. برای آنکه سخن خویش را به زبانی ساده بیان کند، این داستان را برایشان نقل می‌کند: می‌خواهید بدانید شادی چیست، به راستی می‌خواهید بدانید چیست؟ پس گوش کنید: شب است و من زیر باران با شکم گرسنه پشت در خانه‌ٔ خویش مانده‌ام، هر چه بر در می‌کوبم و نامم را به صدای بلند فریاد می‌کنم، کسی در را به رویم نمی‌گشاید. شب را پشت در خانه‌ٔ خود زیر باران و با شکم گرسنه می‌گذرانم. شادی در همین است. آن که می‌فهمد بفهمد. آن که می‌شنود بشنود. شادی در این است که هیچ‌گاه در خانه‌ٔ خویش نباشیم و همواره بیرون از آن به سر بریم، ناتوان‌تر از هر کس و گرسنه‌تر از همه، همه جا بیرون از دنیا باشیم، آنچنان که گویی در دل خداییم.»
◽️(رفیق اعلی، کریستیان بوبن، ترجمهٔ پیروز سیار، نشر طرح نو، ص۸۲_۸۳)

@sedigh_63

«شهاب هریوه می‌گفت که مرگ بر من همچنین است که بر پشت شخص ضعیف جَوالِ[=گونی] گران نهاده باشند، عَوّانان[=پاسبان‌ها] به ظلم، و در وَحَلی[=گِل] می‌رود یا بر کوه بلندی می‌رود به هزار جان کندن، کسی بیاید و ریسمان آن جوال را که بر گردن او بسته‌است فروبُرَد، تا جوال از پشت او فروافتد؛ چون سبک شود و خلاص یابد و جانش تازه شود.»

(مقالات شمس تبریزی، تصحیح محمدعلی موحد، ص۲۸۶)

@sedigh_63

بگذر، مَخَر...

و نقل است که یارانش گفتند: «گوشت گران است.» گفت: «ما ارزان بکنیم.» گفتند: «چه‌گونه؟» گفت: «نخوریم.»
(ذِکْرِابراهیم بن ادهم:
تذکرة‌الأولیاء عطّار، تصحیح شفیعی‌کدکنی، ص۱۲۲)

ای روتُرُش که «کاله گِران است، چون خَرَم؟»
بُگْذر، مَخَر، که ما زِ خریدار فارغیم
(کلیات شمس، غزلِ ۱۷۱۰)

@sedigh_63

یک درخت، یک صخره، یک ابر


«... خوب گوش کن. من به عشق فکر کردم و بهش رسیدم. فهمیدم اِشکال کارمون کجاس... عشق رو از سر اشتباهش شروع می‌کنن. از اوج‌اش شروع می‌کنن. تعجب می‌کنی که این‌قدر دردسر داره؟...
میدونی عشق رو چطور باید شروع کرد؟... یه درخت، یه صخره، یه ابر...
همون وقت که علم من شروع شد فکر کردم و خیلی با احتیاط شروع کردم. از توی خیابون چیز برمی‌داشتم و با خودم می‌بردمش خونه. یه ماهی قرمز خریدم و رو ماهی قرمز تمرکز کردم و عاشقش شدم. پله‌پله جلو می‌رفتم. از یه چیز به یه چیز دیگه. روز به روز حساب کار بیشتر دستم می‌اومد...
الان شیش ساله که دارم واسه خودم می‌چرخم و علم‌مو سروسامان می‌دم. حالا دیگه استادم. می‌تونم عاشق هرچیزی بشم. دیگه لازم نیست حتی بهش فکر کنم. یه خیابون شلوغ می‌بینم و نورای قشنگی تو دلم می‌تابه. یه پرنده تو آسمون می‌بینم یا یه مسافررو تو یه جاده می‌بینم. هرچی... هر کی. همه‌شون غریبه و همه‌شونم دوست‌داشتنی! می‌دونی معنیِ علمی مثِ علم من چی‌یه؟»

(یک درخت، یک صخره، یک ابر
کارسون مک کولرز
ترجمهٔ محمدرضا فرزاد
نشریهٔ گلستانه، آبان ۱۳۸۱، شمارهٔ ۴۴)


@sedigh_63

.

همیشه دوست داشتم از کنارهٔ زندگی بگذرم. تماشاکنان.
دوست داشتم از پشت پنجره‌ای به زندگی نگاه کنم. لبخندزنان.
و هر گاه به اشتباه در میانهٔ زندگی افتادم
به ماه نگاه کردم
خوشبخت بود
و شفاف
و مرا به کرانه‌های زندگی می‌بُرد.

در میانهٔ پرشتابِ زندگی
گل‌های شمعدانی کم‌سوترند
و یاد شیرین تو ای دوست
دورتر

خدای مهربان
و زیبا
ما را آنجا ببر
که وضوح یادهاست
وضوحِ دوست‌داشتن‌ها
آنجا که چراغ کوچکی
محضِ خاطرِ قلبِ آدمی
همواره روشن است

صدّیق.

.

سلام بر عزیزان
در کانال اشعار معنوی، زیباترین پندهای مفید و مختصر مولانا را با شرح و تبیین های درس آموز و کاربردی با شما در میان می گذارم، با حضورتان و ملاحظات تان بر غنای این کار بیافزایید. با سپاس

👇لطف کنید کانال اشعار معنوی را به دوستان تان هم معرفی کنید
https://www.tg-me.com/elhaqjavadi