جمهوری اسلامی صبح امروز هفت هم‌وطن بی‌گناه ما را اعدام کرد
🔹سامان محمدی خیاره، زندانی سیاسی کرد، علی مجدم، معین خنفری، سید سالم موسوی، محمدرضا مقدم، عدنان غبیشاوی و حبیب دریس، زندانیان سیاسی عرب بودند که در زندان‌های قزلحصار و شیبان اهواز اعدام شدند.
🔹قوه قضاییه گفته سامان سرکردگی تیم ترور «ماموستا شیخ‌الاسلام» را در سال ۸۸ بر عهده داشته است. او در زمان بازداشت ۱۹ سال داشت. بیدادگاه قضاییه همچنین ادعا کرده علی، سالم، معین، محمدرضا، عدنان و حبیب «تروریست تجزیه‌طلب» بوده‌اند. اما من می‌گویم هر هفت نفر هم‌وطنان بی‌گناه ما بودند. در کنار خانواده‌هایشان هستم، به مردم شریف خوزستان، کردستان و جامعه مبارز مخالف مجازات اعدام در سراسر ایران تسلیت می‌گویم و دستانشان را به گرمی می‌فشارم.
🔹من در ایران فرزندانی، برادرانی و خواهرانی دارم که ستم جمهوری اسلامی را تاب نیاورده‌اند و هر یک به طریقی راه شریف زیستن را در مقابل سر خم کردن در مقابل ستمکار انتخاب کردند. میلیون‌ها ایرانی از خوزستان تا بلوچستان، از هرمزگان تا مازندران، به خاطر مسیری که برگزیده‌اند گروگان حکومت جهل و استبداد هستند. حکومت هر از گاهی آنها را به اتهامات واهی بازداشت می‌کند، شکنجه می‌کند، اعتراف اجباری می‌گیرد، بدون دادرسی عادلانه محاکمه می‌کند و سرانجام به طناب دار می‌آویزد.
🔹هر وقت خبری درباره ترور یا بمب‌گذاری منتشر شد، بمب‌گذاری حرم امام رضا در۱۳۷۳ و نقش وزارت اطلاعات را به یاد بیاورید. اگرچه نسخه‌های جدیدتری از جمله بمب‌گذاری در شاهچراغ شیراز نیز هست که پوستر تسلیت آن توسط رسانه‌های سپاه پاسداران قبل از بمب‌گذاری تهیه و طراحی شده بود!
🔹در جمهوری اسلامی تنها یک تروریست تجزیه طلب وجود دارد و آن کسی و چیزی نیست جز «حکومت جمهوری اسلامی».
@ShirinEbadiofficial
🔹سامان محمدی خیاره، زندانی سیاسی کرد، علی مجدم، معین خنفری، سید سالم موسوی، محمدرضا مقدم، عدنان غبیشاوی و حبیب دریس، زندانیان سیاسی عرب بودند که در زندان‌های قزلحصار و شیبان اهواز اعدام شدند.
🔹قوه قضاییه گفته سامان سرکردگی تیم ترور «ماموستا شیخ‌الاسلام» را در سال ۸۸ بر عهده داشته است. او در زمان بازداشت ۱۹ سال داشت. بیدادگاه قضاییه همچنین ادعا کرده علی، سالم، معین، محمدرضا، عدنان و حبیب «تروریست تجزیه‌طلب» بوده‌اند. اما من می‌گویم هر هفت نفر هم‌وطنان بی‌گناه ما بودند. در کنار خانواده‌هایشان هستم، به مردم شریف خوزستان، کردستان و جامعه مبارز مخالف مجازات اعدام در سراسر ایران تسلیت می‌گویم و دستانشان را به گرمی می‌فشارم.
🔹من در ایران فرزندانی، برادرانی و خواهرانی دارم که ستم جمهوری اسلامی را تاب نیاورده‌اند و هر یک به طریقی راه شریف زیستن را در مقابل سر خم کردن در مقابل ستمکار انتخاب کردند. میلیون‌ها ایرانی از خوزستان تا بلوچستان، از هرمزگان تا مازندران، به خاطر مسیری که برگزیده‌اند گروگان حکومت جهل و استبداد هستند. حکومت هر از گاهی آنها را به اتهامات واهی بازداشت می‌کند، شکنجه می‌کند، اعتراف اجباری می‌گیرد، بدون دادرسی عادلانه محاکمه می‌کند و سرانجام به طناب دار می‌آویزد.
🔹هر وقت خبری درباره ترور یا بمب‌گذاری منتشر شد، بمب‌گذاری حرم امام رضا در۱۳۷۳ و نقش وزارت اطلاعات را به یاد بیاورید. اگرچه نسخه‌های جدیدتری از جمله بمب‌گذاری در شاهچراغ شیراز نیز هست که پوستر تسلیت آن توسط رسانه‌های سپاه پاسداران قبل از بمب‌گذاری تهیه و طراحی شده بود!
🔹در جمهوری اسلامی تنها یک تروریست تجزیه طلب وجود دارد و آن کسی و چیزی نیست جز «حکومت جمهوری اسلامی».
@ShirinEbadiofficial
رضا خندان در تحصن مقابل بند ۷ اوین: حق ملاقاتم را پس می‌گیرم
🔹رضا خندان، فعال مدنی و همسر نسرین ستوده، بیش از ۹ ماه است که به جرم ایستادگی علیه حجاب اجباری در زندان اوین محبوس است. اما حکومتی که حتی زندان را به ابزاری برای تحقیر بدل کرده، ملاقات او با همسر و دخترش را نیز به بهانه «نوع پوشش» ممنوع کرده است؛ بی‌قانونی مضاعفی که نشان می‌دهد سرکوب در جمهوری اسلامی تا حریم خانواده و ابتدایی‌ترین حقوق انسانی نفوذ کرده است. خندان در اعتراض به این سیاست تحقیرآمیز از ۸ مهر مقابل دفتر بند ۷ اوین دست به تحصن زده و تأکید کرده در صورت تداوم محرومیت از ملاقات، دست به کنش‌های اعتراضی دیگر خواهد زد.
متن کامل نامه رضا خندان به شرح زیر است:
✍️بیش از ۹ ماه از بازداشتم به دلیلِ اعتراض به حجابِ اجباری سپری می‌شود. در تمامِ این مدّت غیر از هفته‌ی اول که در اعتصاب غذا بودم، از ملاقات با همسر و دخترم در زندانِ اوین به بهانه‌ی واهیِ نوع پوششِ آنها جلوگیری کرده‌اند. در تمام این مدّت همسرم در سالنِ ملاقاتِ اوین حاضر شده، امّا از ورودِ او به سالنِ ملاقات جلوگیری کرده‌اند.
من نه تنها از ملاقاتِ همسرم محروم شده‌ام، بلکه دخترم را نیز که سالِ گذشته یک بار توانسته بود به ملاقاتم بیاید، از پشتِ کابینِ ملاقات قبل از حضورِ من بیرون کشیدند و او بدونِ ملاقات با من از ایران به محلِ تحصیلش برگشت.
با وجودی که نوع پوششِ زنان و سبکِ زندگیِ آنها هیچ ربطی به مسئولینِ زندان ندارد، سازمانِ زندان‌ها ده‌ها سال به‌طورِ غیرقانونی چادر را برای زنانِ زندانی اجباری کرده بود، امّا سال‌هاست به یُمنِ تلاش و اعتراضِ زنانِ زندانی، چادرِ اجباری در تمامِ زندان‌ها بدونِ تغییرِ هیچ قانونی برچیده شده است.
رئیسِ زندانِ اوین نه‌تنها نسبت به پوششِ زندانیان دخالت می کند، بلکه خود را مسئولِ پوششِ خانواده‌های زندانیان نیز می‌داند؛ پوششی که جزو حقوقِ بدیهیِ انسان‌هاست.
من بارها و بارها سعی کردم از طریقِ گفتگو با مسئولینِ زندان مشکلِ ملاقات‌هایم را حل کنم، امّا پاسخی نگرفتم. بنابراین در اعتراض به جلوگیری از حقِ ملاقات با همسر و دخترم، از روزِ سه‌شنبه ۸ مهرماهِ سالِ جاری مقابلِ دفترِ بندِ ۷ زندانِ اوین در ساعاتِ اداری دست به تحصّن زده‌ام.
در صورتِ ادامه‌ی شرایط و تداومِ محرومیت از ملاقات، از روش‌ها و کنش‌های دیگر نیز برای اعتراض استفاده خواهم کرد.
رضا خندان
۱۱ مهر ماه ۱۴۰۴
زندان اوین
@ShirinEbadiofficial
🔹رضا خندان، فعال مدنی و همسر نسرین ستوده، بیش از ۹ ماه است که به جرم ایستادگی علیه حجاب اجباری در زندان اوین محبوس است. اما حکومتی که حتی زندان را به ابزاری برای تحقیر بدل کرده، ملاقات او با همسر و دخترش را نیز به بهانه «نوع پوشش» ممنوع کرده است؛ بی‌قانونی مضاعفی که نشان می‌دهد سرکوب در جمهوری اسلامی تا حریم خانواده و ابتدایی‌ترین حقوق انسانی نفوذ کرده است. خندان در اعتراض به این سیاست تحقیرآمیز از ۸ مهر مقابل دفتر بند ۷ اوین دست به تحصن زده و تأکید کرده در صورت تداوم محرومیت از ملاقات، دست به کنش‌های اعتراضی دیگر خواهد زد.
متن کامل نامه رضا خندان به شرح زیر است:
✍️بیش از ۹ ماه از بازداشتم به دلیلِ اعتراض به حجابِ اجباری سپری می‌شود. در تمامِ این مدّت غیر از هفته‌ی اول که در اعتصاب غذا بودم، از ملاقات با همسر و دخترم در زندانِ اوین به بهانه‌ی واهیِ نوع پوششِ آنها جلوگیری کرده‌اند. در تمام این مدّت همسرم در سالنِ ملاقاتِ اوین حاضر شده، امّا از ورودِ او به سالنِ ملاقات جلوگیری کرده‌اند.
من نه تنها از ملاقاتِ همسرم محروم شده‌ام، بلکه دخترم را نیز که سالِ گذشته یک بار توانسته بود به ملاقاتم بیاید، از پشتِ کابینِ ملاقات قبل از حضورِ من بیرون کشیدند و او بدونِ ملاقات با من از ایران به محلِ تحصیلش برگشت.
با وجودی که نوع پوششِ زنان و سبکِ زندگیِ آنها هیچ ربطی به مسئولینِ زندان ندارد، سازمانِ زندان‌ها ده‌ها سال به‌طورِ غیرقانونی چادر را برای زنانِ زندانی اجباری کرده بود، امّا سال‌هاست به یُمنِ تلاش و اعتراضِ زنانِ زندانی، چادرِ اجباری در تمامِ زندان‌ها بدونِ تغییرِ هیچ قانونی برچیده شده است.
رئیسِ زندانِ اوین نه‌تنها نسبت به پوششِ زندانیان دخالت می کند، بلکه خود را مسئولِ پوششِ خانواده‌های زندانیان نیز می‌داند؛ پوششی که جزو حقوقِ بدیهیِ انسان‌هاست.
من بارها و بارها سعی کردم از طریقِ گفتگو با مسئولینِ زندان مشکلِ ملاقات‌هایم را حل کنم، امّا پاسخی نگرفتم. بنابراین در اعتراض به جلوگیری از حقِ ملاقات با همسر و دخترم، از روزِ سه‌شنبه ۸ مهرماهِ سالِ جاری مقابلِ دفترِ بندِ ۷ زندانِ اوین در ساعاتِ اداری دست به تحصّن زده‌ام.
در صورتِ ادامه‌ی شرایط و تداومِ محرومیت از ملاقات، از روش‌ها و کنش‌های دیگر نیز برای اعتراض استفاده خواهم کرد.
رضا خندان
۱۱ مهر ماه ۱۴۰۴
زندان اوین
@ShirinEbadiofficial
از کولبرکشی تا حرمت‌شکنی؛ سرکوب اقلیت یارسان در دالاهو
🔹نیروهای انتظامی جمهوری اسلامی ایران با ورود به محدوده "تکیه حیدری" دالاهو، از اماکن مقدس متعلق به پیروان آیین یارسان، اقدام به حمله و تیراندازی کرده‌اند.
🔹روز سه‌شنبه، نیروهای انتظامی حکومت محوطه مکان مقدس تکیه حیدری در روستای "تویشامی" از توابع دالاهو را نقض کردند که این رویداد اعتراض اهالی یارسان این منطقه را در پی داشت. به گفته یک منبع آگاه، نیروهای حکومتی در جریان آنچه "تعقیب و گریز یک کولبر" عنوان شده است، به محدوده این مکان مذهبی یارسان ورود کرده بودند.
🔹این توضیح مثل این است که بگویند «ببخشید با شما کار نداشتیم، آمده بودیم یک کولبر را بکشیم»!!
🔹چنین اقدامی تعرض آشکار به مکان مذهبی و تضییع حقوق اقلیت یارسان تلقی است که واکنش اهالی روستای تویشامی و فعالان مدنی و مذهبی را در پی داشته. تا جمهوری اسلامی بر سر کار باشد هیچ شخص و گروهی و باورمندان به هیچ عقیده متفاوتی در اما نخواهند بود.
@ShirinEbadiofficial
🔹نیروهای انتظامی جمهوری اسلامی ایران با ورود به محدوده "تکیه حیدری" دالاهو، از اماکن مقدس متعلق به پیروان آیین یارسان، اقدام به حمله و تیراندازی کرده‌اند.
🔹روز سه‌شنبه، نیروهای انتظامی حکومت محوطه مکان مقدس تکیه حیدری در روستای "تویشامی" از توابع دالاهو را نقض کردند که این رویداد اعتراض اهالی یارسان این منطقه را در پی داشت. به گفته یک منبع آگاه، نیروهای حکومتی در جریان آنچه "تعقیب و گریز یک کولبر" عنوان شده است، به محدوده این مکان مذهبی یارسان ورود کرده بودند.
🔹این توضیح مثل این است که بگویند «ببخشید با شما کار نداشتیم، آمده بودیم یک کولبر را بکشیم»!!
🔹چنین اقدامی تعرض آشکار به مکان مذهبی و تضییع حقوق اقلیت یارسان تلقی است که واکنش اهالی روستای تویشامی و فعالان مدنی و مذهبی را در پی داشته. تا جمهوری اسلامی بر سر کار باشد هیچ شخص و گروهی و باورمندان به هیچ عقیده متفاوتی در اما نخواهند بود.
@ShirinEbadiofficial
زینب جلالیان؛ زندانی سیاسی یا گروگان دستگاه امنیتی؟
🔹زینب جلالیان، تنها زن زندانی سیاسی محکوم به حبس ابد در ایران، پس از عمل جراحی فیبروم در بیمارستان یزد، تنها ۲۴ ساعت بعد، بدون تکمیل درمان و در حالی که با خونریزی و درد شدید مواجه بود، به زندان بازگردانده شد. این بازگشت اجباری، آن هم پیش از پایان مراقبت‌های پزشکی، مصداق روشن محرومیت عامدانه از درمان و استفاده از «سلامت» به‌عنوان ابزار شکنجه است.
🔹زینب جلالیان باید فوراً و بدون قید و شرط آزاد شود. گزارشگران ویژه سازمان ملل هشدار داده‌اند که زمان، حیاتی است و ادامه حبس و شکنجه، جان او را در خطر فوری قرار داده است. تداوم این وضعیت، نقض آشکار میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی، کنوانسیون منع شکنجه، و قواعد حداقلی سازمان ملل برای رفتار با زندانیان است که ایران به آنها پیوسته ولی همچون سایر تعهداتش آنها را پایمال می‌کند.
🔹نهادهای امنیتی آزادی او را به «توبه و ندامت» مشروط کرده‌اند؛ شرطی غیرقانونی و غیرانسانی که نشان می‌دهد هدف حکومت نه اجرای عدالت، بلکه شکستن مقاومت و تحمیل تحقیر است. پرونده زینب جلالیان امروز نماد سیاست سیستماتیک جمهوری اسلامی در شکنجه، تبعیض علیه زنان و سرکوب اقلیت‌ها است. مسئولیت جان او مستقیما بر عهده حکومت است و جامعه جهانی نباید در برابر این جنایت سکوت کند.
@ShirinEbadiofficial
🔹زینب جلالیان، تنها زن زندانی سیاسی محکوم به حبس ابد در ایران، پس از عمل جراحی فیبروم در بیمارستان یزد، تنها ۲۴ ساعت بعد، بدون تکمیل درمان و در حالی که با خونریزی و درد شدید مواجه بود، به زندان بازگردانده شد. این بازگشت اجباری، آن هم پیش از پایان مراقبت‌های پزشکی، مصداق روشن محرومیت عامدانه از درمان و استفاده از «سلامت» به‌عنوان ابزار شکنجه است.
🔹زینب جلالیان باید فوراً و بدون قید و شرط آزاد شود. گزارشگران ویژه سازمان ملل هشدار داده‌اند که زمان، حیاتی است و ادامه حبس و شکنجه، جان او را در خطر فوری قرار داده است. تداوم این وضعیت، نقض آشکار میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی، کنوانسیون منع شکنجه، و قواعد حداقلی سازمان ملل برای رفتار با زندانیان است که ایران به آنها پیوسته ولی همچون سایر تعهداتش آنها را پایمال می‌کند.
🔹نهادهای امنیتی آزادی او را به «توبه و ندامت» مشروط کرده‌اند؛ شرطی غیرقانونی و غیرانسانی که نشان می‌دهد هدف حکومت نه اجرای عدالت، بلکه شکستن مقاومت و تحمیل تحقیر است. پرونده زینب جلالیان امروز نماد سیاست سیستماتیک جمهوری اسلامی در شکنجه، تبعیض علیه زنان و سرکوب اقلیت‌ها است. مسئولیت جان او مستقیما بر عهده حکومت است و جامعه جهانی نباید در برابر این جنایت سکوت کند.
@ShirinEbadiofficial
محمدجواد وفایی ثانی را فراموش نکنیم
#آزادی_زندانیان_سیاسی
🌕امروز یکشنبه ۱۳ مهر ۱۴۰۴
🌕برابر با پنجم اکتبر ۲۰۲۵
@ShirinEbadiofficial
#آزادی_زندانیان_سیاسی
🌕امروز یکشنبه ۱۳ مهر ۱۴۰۴
🌕برابر با پنجم اکتبر ۲۰۲۵
@ShirinEbadiofficial
جمهوری اسلامی، ماشین کشتار؛ از آبان ۹۸ تا امروز
🔹حکم اعدام محمدجواد وفایی‌ثانی، بوکسور ۲۹ ساله و از بازداشت‌شدگان اعتراضات آبان ۱۳۹۸، در دیوان عالی کشور تأیید شد. او از اسفند همان سال در زندان وکیل‌آباد مشهد در بازداشت است و حالا با حکم مرگی روبه‌روست که بر پایه «افساد فی‌الارض از طریق تحریق و تخریب اموال عمومی» صادر شده. فارغ از ناروا بودن اتهام اگر کسی قرار باشد محاکمه شود قاتل مردم است نه متهم به ایجاد حریق!
🔹این خبر در شرایطی منتشر می‌شود که همین دیروز، حکومت هفت زندانی سیاسی را در زندان‌های مختلف کشور اعدام کرد؛ نشانه‌ای روشن از شتاب بی‌امان ماشین اعدام در ایران. جمهوری اسلامی در سال‌های اخیر، به‌ویژه پس از جنبش «زن، زندگی، آزادی»، اعدام را به سلاح سیاسی بدل کرده است: کشتن برای ایجاد رعب، کشتن برای خاموش‌کردن اعتراض، و کشتن برای به‌تعویق‌انداختن سقوطی که هر روز نزدیک‌تر می‌شود.
🔹محمدجواد وفایی‌ثانی امروز نماینده‌ی هزاران جوانی است که در آبان ۹۸ به خیابان آمدند و با گلوله و زندان پاسخ گرفتند. اکنون، در روزهایی که نشانه‌های فرسودگی و پایان کار حاکمیت آشکارتر از همیشه است، جمهوری اسلامی می‌خواهد با خون بیشتر، عمر خود را بخرد. اما تاریخ نشان داده است: هیچ حکومتی با کشتار دوام نمی‌آورد.
@ShirinEbadioffcial
🔹حکم اعدام محمدجواد وفایی‌ثانی، بوکسور ۲۹ ساله و از بازداشت‌شدگان اعتراضات آبان ۱۳۹۸، در دیوان عالی کشور تأیید شد. او از اسفند همان سال در زندان وکیل‌آباد مشهد در بازداشت است و حالا با حکم مرگی روبه‌روست که بر پایه «افساد فی‌الارض از طریق تحریق و تخریب اموال عمومی» صادر شده. فارغ از ناروا بودن اتهام اگر کسی قرار باشد محاکمه شود قاتل مردم است نه متهم به ایجاد حریق!
🔹این خبر در شرایطی منتشر می‌شود که همین دیروز، حکومت هفت زندانی سیاسی را در زندان‌های مختلف کشور اعدام کرد؛ نشانه‌ای روشن از شتاب بی‌امان ماشین اعدام در ایران. جمهوری اسلامی در سال‌های اخیر، به‌ویژه پس از جنبش «زن، زندگی، آزادی»، اعدام را به سلاح سیاسی بدل کرده است: کشتن برای ایجاد رعب، کشتن برای خاموش‌کردن اعتراض، و کشتن برای به‌تعویق‌انداختن سقوطی که هر روز نزدیک‌تر می‌شود.
🔹محمدجواد وفایی‌ثانی امروز نماینده‌ی هزاران جوانی است که در آبان ۹۸ به خیابان آمدند و با گلوله و زندان پاسخ گرفتند. اکنون، در روزهایی که نشانه‌های فرسودگی و پایان کار حاکمیت آشکارتر از همیشه است، جمهوری اسلامی می‌خواهد با خون بیشتر، عمر خود را بخرد. اما تاریخ نشان داده است: هیچ حکومتی با کشتار دوام نمی‌آورد.
@ShirinEbadioffcial
دریغ است ایران که ویران شود؛ اگر امروز وقت اتحاد نیست، پس کی؟
🔹خبرهای نگران‌کننده‌ای منتشر شده که تصویر روشنی از عمق بحران‌های هم‌زمان در ایران به دست می‌دهد: سن سکته مغزی در ایران نسبت به میانگین جهانی ده سال پایین‌تر است و هر چهل دقیقه یک زن در ایران به سرطان پستان مبتلا می‌شود. در همین حال، روزنامه «شرق» به‌خاطر گزارشی درباره پیامدهای بحران «سیاست‌های افزایش جمعیت» و پیامدهای سلامتِ ناشی از آن، مورد اعلام جرم قرار گرفته! از موج مهاجرت پزشکان و پرستاران و خودکشی دانشجویان پزشکی هم نمی‌توان گذشت. بحران دارو هم به جای خود!
🔹در حوزه آموزش هم اوضاع فاجعه‌بار است: پیش‌تر به فهرستی از فجایع را در دو هفته اخیر اشاره کردم؛ اخراج معلمان، مرگ دانش‌آموزان و معلمان، کلاس‌های شلوغ و بی‌کیفیت و این‌قدر تکرار شده که به‌نظر می‌رسد رسانه‌ها و نهادهای مستقل نسبت به آن دچار بی‌حسی شده‌اند. بیراه نیست اگر بگوییم در ایران عملاً دانش‌آموزان چیزی در مدرسه یاد نمی‌گیرند!
🔹بازار و شرایط اقتصادی نیز متلاشی شده: هر هفته نزدیک به بیست تجمع اعتراضی برگزار می‌شود، مردم نان برای خوردن ندارند و خانواده‌ها به‌جای برنامه‌ریزی برای خرید مسکن، برای خرید گوشت و مرغ برنامه‌ریزی می‌کنند. از قیمت دلار ۱۱۵هزار تومانی هم بگذریم!
🔹بحران‌های زیست‌محیطی و امنیتی نیز عرصه را تنگ‌تر کرده‌اند: دریاچه ارومیه خشک شده، خشکی سراب نیلوفر در کرمانشاه، بحران میانکاله و تالاب‌های خوزستان و وضعیت اصفهان همه نشان از فروپاشی محیط زیستی دارد.
🔹در حوزه امنیت روزی نیست که فیلم یا عکسِ زورگیری، سرقت یا چاقو زدن منتشر نشود. آزادی بیان هم پیشکش!
🔹داستان ایران امروز شبیه خانواده‌ای است که پدری مستبد برای اثبات «قدرت» و نشان دادنِ وجود خود، بارها همسر و فرزندانش را کتک می‌زند و می‌گوید «چون نان ندارم بهتر است کتکشان بزنم که بدانند من هستم!» اما این «حضور» نامشروع، کشور را به نابودی کشانده است. جمهوری اسلامی ایران را نابود کرده است. باید کاری کرد.
🔹تکرار می‌کنم: «اگر امروز کاری نکنیم، اگر امروز متحد نشویم، پس کی؟»
@ShirinEbadiofficial
🔹خبرهای نگران‌کننده‌ای منتشر شده که تصویر روشنی از عمق بحران‌های هم‌زمان در ایران به دست می‌دهد: سن سکته مغزی در ایران نسبت به میانگین جهانی ده سال پایین‌تر است و هر چهل دقیقه یک زن در ایران به سرطان پستان مبتلا می‌شود. در همین حال، روزنامه «شرق» به‌خاطر گزارشی درباره پیامدهای بحران «سیاست‌های افزایش جمعیت» و پیامدهای سلامتِ ناشی از آن، مورد اعلام جرم قرار گرفته! از موج مهاجرت پزشکان و پرستاران و خودکشی دانشجویان پزشکی هم نمی‌توان گذشت. بحران دارو هم به جای خود!
🔹در حوزه آموزش هم اوضاع فاجعه‌بار است: پیش‌تر به فهرستی از فجایع را در دو هفته اخیر اشاره کردم؛ اخراج معلمان، مرگ دانش‌آموزان و معلمان، کلاس‌های شلوغ و بی‌کیفیت و این‌قدر تکرار شده که به‌نظر می‌رسد رسانه‌ها و نهادهای مستقل نسبت به آن دچار بی‌حسی شده‌اند. بیراه نیست اگر بگوییم در ایران عملاً دانش‌آموزان چیزی در مدرسه یاد نمی‌گیرند!
🔹بازار و شرایط اقتصادی نیز متلاشی شده: هر هفته نزدیک به بیست تجمع اعتراضی برگزار می‌شود، مردم نان برای خوردن ندارند و خانواده‌ها به‌جای برنامه‌ریزی برای خرید مسکن، برای خرید گوشت و مرغ برنامه‌ریزی می‌کنند. از قیمت دلار ۱۱۵هزار تومانی هم بگذریم!
🔹بحران‌های زیست‌محیطی و امنیتی نیز عرصه را تنگ‌تر کرده‌اند: دریاچه ارومیه خشک شده، خشکی سراب نیلوفر در کرمانشاه، بحران میانکاله و تالاب‌های خوزستان و وضعیت اصفهان همه نشان از فروپاشی محیط زیستی دارد.
🔹در حوزه امنیت روزی نیست که فیلم یا عکسِ زورگیری، سرقت یا چاقو زدن منتشر نشود. آزادی بیان هم پیشکش!
🔹داستان ایران امروز شبیه خانواده‌ای است که پدری مستبد برای اثبات «قدرت» و نشان دادنِ وجود خود، بارها همسر و فرزندانش را کتک می‌زند و می‌گوید «چون نان ندارم بهتر است کتکشان بزنم که بدانند من هستم!» اما این «حضور» نامشروع، کشور را به نابودی کشانده است. جمهوری اسلامی ایران را نابود کرده است. باید کاری کرد.
🔹تکرار می‌کنم: «اگر امروز کاری نکنیم، اگر امروز متحد نشویم، پس کی؟»
@ShirinEbadiofficial
محرومیت درمانی؛ شکنجه‌ی مضاعف علیه بابک دادبخش
🔹بابک دادبخش، زندانی سیاسی محبوس در زندان تهران بزرگ، در شرایطی وخیم جسمانی به‌سر می‌برد. او پس از ضرب‌وشتم توسط مأموران زندان از ناحیه چشم، بینی و کمر آسیب دیده و ستون فقراتش دچار صدمه شده است. پزشکان اعزام فوری او برای انجام سی‌تی‌اسکن و بستری در بیمارستان را ضروری دانسته‌اند، اما بیش از یک هفته است که مسئولان زندان از انتقال او به مراکز درمانی جلوگیری می‌کنند.
🔹به گفته‌ی منابع مطلع، دادبخش از روز گذشته حتی قادر به راه رفتن نیست، اما نه‌تنها اجازه مراجعه به درمانگاه به او داده نشده بلکه به دستور ریاست زندان از هرگونه تردد نیز محروم شده است. این محرومیت آشکار، نقض صریح حق درمان زندانیان و مصداق شکنجه و رفتار غیرانسانی است. جرقه این خشونت از روزی زده شد که او در حضور بازرسان سازمان، داوطلب شد مشکلات زندان را افشا کند و بلافاصله مورد ضرب‌وشتم سربازان و مأموران قرار گرفت.
🔹دادبخش، ۴۵ ساله، متأهل و پدر دو فرزند، سال‌ها با پرونده‌های امنیتی ساختگی و احکام سنگین مواجه بوده است. او پیش‌تر به ۱۶ سال حبس تعزیری محکوم شد و اکنون با پرونده‌ای جدید به اتهام «تبلیغ علیه نظام» روبه‌روست. وضعیت امروز او، نشان می‌دهد که جمهوری اسلامی نه‌تنها آزادی زندانیان سیاسی را سلب می‌کند، بلکه جانشان را نیز به گروگان می‌گیرد. مسئولیت جان بابک دادبخش بر عهده مستقیم مقامات قضایی و امنیتی است؛ و جامعه بین‌المللی باید هرچه سریع‌تر نسبت به این محرومیت درمانی به‌عنوان شکلی از شکنجه واکنش نشان دهد.
@ShirinEbadiofficial
🔹بابک دادبخش، زندانی سیاسی محبوس در زندان تهران بزرگ، در شرایطی وخیم جسمانی به‌سر می‌برد. او پس از ضرب‌وشتم توسط مأموران زندان از ناحیه چشم، بینی و کمر آسیب دیده و ستون فقراتش دچار صدمه شده است. پزشکان اعزام فوری او برای انجام سی‌تی‌اسکن و بستری در بیمارستان را ضروری دانسته‌اند، اما بیش از یک هفته است که مسئولان زندان از انتقال او به مراکز درمانی جلوگیری می‌کنند.
🔹به گفته‌ی منابع مطلع، دادبخش از روز گذشته حتی قادر به راه رفتن نیست، اما نه‌تنها اجازه مراجعه به درمانگاه به او داده نشده بلکه به دستور ریاست زندان از هرگونه تردد نیز محروم شده است. این محرومیت آشکار، نقض صریح حق درمان زندانیان و مصداق شکنجه و رفتار غیرانسانی است. جرقه این خشونت از روزی زده شد که او در حضور بازرسان سازمان، داوطلب شد مشکلات زندان را افشا کند و بلافاصله مورد ضرب‌وشتم سربازان و مأموران قرار گرفت.
🔹دادبخش، ۴۵ ساله، متأهل و پدر دو فرزند، سال‌ها با پرونده‌های امنیتی ساختگی و احکام سنگین مواجه بوده است. او پیش‌تر به ۱۶ سال حبس تعزیری محکوم شد و اکنون با پرونده‌ای جدید به اتهام «تبلیغ علیه نظام» روبه‌روست. وضعیت امروز او، نشان می‌دهد که جمهوری اسلامی نه‌تنها آزادی زندانیان سیاسی را سلب می‌کند، بلکه جانشان را نیز به گروگان می‌گیرد. مسئولیت جان بابک دادبخش بر عهده مستقیم مقامات قضایی و امنیتی است؛ و جامعه بین‌المللی باید هرچه سریع‌تر نسبت به این محرومیت درمانی به‌عنوان شکلی از شکنجه واکنش نشان دهد.
@ShirinEbadiofficial
پرهام پروری را فراموش نکنیم
#آزادی_زندانیان_سیاسی
🌕امروز دوشنبه ۱۴ مهر ۱۴۰۴
🌕برابر با ششم اکتبر ۲۰۲۵
@ShirinEbadiofficial
#آزادی_زندانیان_سیاسی
🌕امروز دوشنبه ۱۴ مهر ۱۴۰۴
🌕برابر با ششم اکتبر ۲۰۲۵
@ShirinEbadiofficial
گروگان‌گیری به سبک جمهوری اسلامی؛ بازداشت ریحانه ایرندگانی به‌جای برادرش
🔹روز پنج‌شنبه ۱۰ مهرماه، نیروهای امنیتی با یورش گسترده به منزل یک خانواده بلوچ در منطقه گلشهر چابهار، ریحانه ایرندگانی ۲۱ ساله، دختر خانواده را به‌جای برادرش بازداشت کردند. شاهدان عینی گفته‌اند که مأموران با حضور سنگین و حتی استفاده از پهپاد، وارد خانه شدند و چون برادر ریحانه در منزل حضور نداشت، بدون هیچ حکم قضایی، او را به‌عنوان «جایگزین» بازداشت کردند!
🔹اقدام مأموران را چیزی جز گروگان‌گیری آشکار نمی‌شود نامید. روشی غیرقانونی و غیرانسانی که نشان می‌دهد در بلوچستان، نه فقط کرامت انسانی، بلکه ابتدایی‌ترین اصول حقوقی نیز زیر پا گذاشته می‌شود. تاکنون هیچ اطلاع دقیقی از نهاد بازداشت‌کننده، محل نگهداری و یا اتهام احتمالی علیه ریحانه منتشر نشده است.
🔹این بازداشت خودسرانه، حلقه‌ای دیگر از زنجیره تبعیض و سرکوب سیستماتیک علیه مردم بلوچ است؛ مردمی که سال‌هاست قربانی سیاست‌های تبعیض‌آمیز، کشتار سوخت‌بران، اعدام‌های گسترده و اکنون حتی «گروگان‌گیری خانوادگی» شده‌اند. ریحانه ایرندگانی امروز نماد این بی‌عدالتی مضاعف است: زنی جوان که تنها جرمش خواهر بودن است.
@ShirinEbadiofficial
🔹روز پنج‌شنبه ۱۰ مهرماه، نیروهای امنیتی با یورش گسترده به منزل یک خانواده بلوچ در منطقه گلشهر چابهار، ریحانه ایرندگانی ۲۱ ساله، دختر خانواده را به‌جای برادرش بازداشت کردند. شاهدان عینی گفته‌اند که مأموران با حضور سنگین و حتی استفاده از پهپاد، وارد خانه شدند و چون برادر ریحانه در منزل حضور نداشت، بدون هیچ حکم قضایی، او را به‌عنوان «جایگزین» بازداشت کردند!
🔹اقدام مأموران را چیزی جز گروگان‌گیری آشکار نمی‌شود نامید. روشی غیرقانونی و غیرانسانی که نشان می‌دهد در بلوچستان، نه فقط کرامت انسانی، بلکه ابتدایی‌ترین اصول حقوقی نیز زیر پا گذاشته می‌شود. تاکنون هیچ اطلاع دقیقی از نهاد بازداشت‌کننده، محل نگهداری و یا اتهام احتمالی علیه ریحانه منتشر نشده است.
🔹این بازداشت خودسرانه، حلقه‌ای دیگر از زنجیره تبعیض و سرکوب سیستماتیک علیه مردم بلوچ است؛ مردمی که سال‌هاست قربانی سیاست‌های تبعیض‌آمیز، کشتار سوخت‌بران، اعدام‌های گسترده و اکنون حتی «گروگان‌گیری خانوادگی» شده‌اند. ریحانه ایرندگانی امروز نماد این بی‌عدالتی مضاعف است: زنی جوان که تنها جرمش خواهر بودن است.
@ShirinEbadiofficial
سرکوب سیستماتیک بهاییان؛ تأیید احکام سنگین علیه ده زن در اصفهان
🔹شعبه ۴۷ دادگاه تجدیدنظر اصفهان، حکم دادگاه بدوی علیه ده زن بهایی را به طور کامل تأیید کرد. بر اساس این حکم، یگانه آگاهی، یگانه روح‌بخش، آرزو سبحانیان، مژگان شاهرضایی، شانا شوقی‌فر، ندا بدخش، پرستو حکیم و نگین خادمی هر یک به ۱۰ سال حبس تعزیری و ۱۰۰ میلیون تومان جریمه نقدی محکوم شدند. همچنین بهاره لطفی و ندا عمادی به ۵ سال حبس و ۵۰ میلیون تومان جریمه محکوم گردیدند.
🔹این ده شهروند بهایی علاوه بر حبس و جریمه، به مجازات تکمیلی دو سال ممنوع‌الخروجی و ممنوعیت استفاده از شبکه‌های اجتماعی محکوم شده‌اند. در میان محکومان، یگانه روح‌بخش تنها ۱۹ سال سن دارد و همراه با مادرش، آرزو سبحانیان، به زندان محکوم شده است؛ تصویری روشن از سرکوب خانوادگی و هدف قرار دادن نسل جوان این اقلیت مذهبی.
🔹اتهامات این ده زن شامل «تبلیغ علیه نظام»، «آموزش انحرافی مغایر با موازین اسلام» و «همکاری با گروه‌های متخاصم» عنوان شده است. در واقع، جمهوری اسلامی بار دیگر نشان داده که هویت دینی بهاییان را جرم‌انگاری کرده و با احکام سنگین، حق آزادی مذهب و بیان را سرکوب می‌کند. این حکم نه نشانه عدالت، بلکه سند دیگری از تبعیض سیستماتیک علیه بهاییان ایران است.
@ShirinEbadiofficial
🔹شعبه ۴۷ دادگاه تجدیدنظر اصفهان، حکم دادگاه بدوی علیه ده زن بهایی را به طور کامل تأیید کرد. بر اساس این حکم، یگانه آگاهی، یگانه روح‌بخش، آرزو سبحانیان، مژگان شاهرضایی، شانا شوقی‌فر، ندا بدخش، پرستو حکیم و نگین خادمی هر یک به ۱۰ سال حبس تعزیری و ۱۰۰ میلیون تومان جریمه نقدی محکوم شدند. همچنین بهاره لطفی و ندا عمادی به ۵ سال حبس و ۵۰ میلیون تومان جریمه محکوم گردیدند.
🔹این ده شهروند بهایی علاوه بر حبس و جریمه، به مجازات تکمیلی دو سال ممنوع‌الخروجی و ممنوعیت استفاده از شبکه‌های اجتماعی محکوم شده‌اند. در میان محکومان، یگانه روح‌بخش تنها ۱۹ سال سن دارد و همراه با مادرش، آرزو سبحانیان، به زندان محکوم شده است؛ تصویری روشن از سرکوب خانوادگی و هدف قرار دادن نسل جوان این اقلیت مذهبی.
🔹اتهامات این ده زن شامل «تبلیغ علیه نظام»، «آموزش انحرافی مغایر با موازین اسلام» و «همکاری با گروه‌های متخاصم» عنوان شده است. در واقع، جمهوری اسلامی بار دیگر نشان داده که هویت دینی بهاییان را جرم‌انگاری کرده و با احکام سنگین، حق آزادی مذهب و بیان را سرکوب می‌کند. این حکم نه نشانه عدالت، بلکه سند دیگری از تبعیض سیستماتیک علیه بهاییان ایران است.
@ShirinEbadiofficial
اعدام در سکوت، ممنوعیت عزاداری؛ مصداق شکنجه خانواده‌های اعدام‌شدگان
🔹جمهوری اسلامی تنها به گرفتن جان شش زندانی عرب در اهواز بسنده نکرد، بلکه خانواده‌های داغدار آنان را نیز از ابتدایی‌ترین حق انسانی‌شان محروم ساخت: حق عزاداری و دادخواهی. مأموران وزارت اطلاعات پس از اجرای مخفیانه احکام، با تماس و احضار بستگان و بزرگان قبایل، آنان را تحت فشار قرار دادند تا هیچ مراسم عمومی برگزار نکنند، نه در مسجدی، نه در خانه‌ای، و حتی از پخش قرآن و شعر عربی هم منع شدند. از خانواده‌ها تعهد کتبی گرفتند که با رسانه‌ها و نهادهای حقوق بشری سخن نگویند.
🔹این سیاست چیزی جز شکنجه مضاعف بازماندگان نیست. وقتی خانواده‌ها حتی از محل دفن عزیزانشان هم بی‌خبرند، محروم‌کردنشان از عزاداری به معنای سلب دوباره کرامت انسانی است؛ ادامه همان مسیری که با بازداشت خودسرانه آغاز شد، با محاکمه ناعادلانه ادامه یافت، و با طناب دار به اوج رسید. اکنون، سکوت اجباری و ممنوعیت سوگواری آخرین حلقه این زنجیر سرکوب است.
🔹محرومیت از عزاداری، تلاش حکومت برای دفن حقیقت است. اما تجربه‌های پیشین نشان داده‌اند که هیچ حکومتی با ممنوعیت سوگواری نتوانسته صدای دادخواهی را خاموش کند. برعکس، این زخم باز، به نمادی از بی‌عدالتی و مقاومت بدل می‌شود. جمهوری اسلامی می‌خواهد «اعدام» را دو بار اجرا کند: یک بار بر چوبه دار و بار دیگر در خفه کردن صدای خانواده‌ها؛ اما این سکوت تحمیلی دیر یا زود در حافظه جمعی مردم به فریادی رساتر بدل خواهد شد.
@ShirinEbadiofficial
🔹جمهوری اسلامی تنها به گرفتن جان شش زندانی عرب در اهواز بسنده نکرد، بلکه خانواده‌های داغدار آنان را نیز از ابتدایی‌ترین حق انسانی‌شان محروم ساخت: حق عزاداری و دادخواهی. مأموران وزارت اطلاعات پس از اجرای مخفیانه احکام، با تماس و احضار بستگان و بزرگان قبایل، آنان را تحت فشار قرار دادند تا هیچ مراسم عمومی برگزار نکنند، نه در مسجدی، نه در خانه‌ای، و حتی از پخش قرآن و شعر عربی هم منع شدند. از خانواده‌ها تعهد کتبی گرفتند که با رسانه‌ها و نهادهای حقوق بشری سخن نگویند.
🔹این سیاست چیزی جز شکنجه مضاعف بازماندگان نیست. وقتی خانواده‌ها حتی از محل دفن عزیزانشان هم بی‌خبرند، محروم‌کردنشان از عزاداری به معنای سلب دوباره کرامت انسانی است؛ ادامه همان مسیری که با بازداشت خودسرانه آغاز شد، با محاکمه ناعادلانه ادامه یافت، و با طناب دار به اوج رسید. اکنون، سکوت اجباری و ممنوعیت سوگواری آخرین حلقه این زنجیر سرکوب است.
🔹محرومیت از عزاداری، تلاش حکومت برای دفن حقیقت است. اما تجربه‌های پیشین نشان داده‌اند که هیچ حکومتی با ممنوعیت سوگواری نتوانسته صدای دادخواهی را خاموش کند. برعکس، این زخم باز، به نمادی از بی‌عدالتی و مقاومت بدل می‌شود. جمهوری اسلامی می‌خواهد «اعدام» را دو بار اجرا کند: یک بار بر چوبه دار و بار دیگر در خفه کردن صدای خانواده‌ها؛ اما این سکوت تحمیلی دیر یا زود در حافظه جمعی مردم به فریادی رساتر بدل خواهد شد.
@ShirinEbadiofficial
جمهوری اسلامی و ماشین مرگ: از دار تا گلوله
🔹جمهوری اسلامی برای کشتن روش‌های متنوعی دارد: اعدام در زندان‌ها، محرومیت عامدانه زندانیان از درمان، شلیک مستقیم به مردم بی‌گناه در خیابان و مرز، و کوچک‌کردن سفره مردم تا مرگ تدریجی از فقر و گرسنگی. همه این‌ها چهره‌های مختلف یک سیاست واحدند: مرگ‌اندیشی حکومتی که جان انسان را هیچ می‌انگارد.
🔹بامداد یکشنبه در جنایتی جدید، مهدی شریفی، کولبر ۴۰ ساله، پدر یک فرزند و ساکن روستای «کانی سیو» بانه، با شلیک مستقیم نیروهای هنگ‌مرزی در منطقه مرزی «سارداو» کشته شد. منابع محلی می‌گویند نیروهای مرزبانی او را از فاصله نزدیک و بدون هیچ اخطار قبلی هدف قرار داده‌اند. پیکر او به بیمارستان منتقل شده اما هنوز به خانواده‌اش تحویل داده نشده است.
🔹مهدی شریفی تنها یکی از سه کولبری است که در ده روز گذشته در مرزهای بانه کشته شده‌اند. پیش از او، قاسم عزیزی ۴۳ ساله، پدر دو فرزند، و ریبوار محمدزاده ۳۸ ساله، پدر دو فرزند، با گلوله مستقیم نیروهای مرزبانی جان باختند. این آمارها نشان می‌دهد که تیراندازی به کولبران نه «حوادث مرزی» بلکه سیاست سیستماتیک کشتار و تحقیر معیشت مردمی است که تنها برای نان شبشان بار بر دوش می‌کشند.
🔹وقتی حکومت با طناب دار می‌کُشد، در زندان‌ها با منع درمان جان می‌گیرد، در خیابان با گلوله و در سفره‌ها با گرسنگی؛ باید گفت جمهوری اسلامی تنها یک نظام سیاسی نیست، بلکه ماشین مرگ است که هر روز به شکلی تازه جان می‌گیرد.
@ShirinEbadiofficial
🔹جمهوری اسلامی برای کشتن روش‌های متنوعی دارد: اعدام در زندان‌ها، محرومیت عامدانه زندانیان از درمان، شلیک مستقیم به مردم بی‌گناه در خیابان و مرز، و کوچک‌کردن سفره مردم تا مرگ تدریجی از فقر و گرسنگی. همه این‌ها چهره‌های مختلف یک سیاست واحدند: مرگ‌اندیشی حکومتی که جان انسان را هیچ می‌انگارد.
🔹بامداد یکشنبه در جنایتی جدید، مهدی شریفی، کولبر ۴۰ ساله، پدر یک فرزند و ساکن روستای «کانی سیو» بانه، با شلیک مستقیم نیروهای هنگ‌مرزی در منطقه مرزی «سارداو» کشته شد. منابع محلی می‌گویند نیروهای مرزبانی او را از فاصله نزدیک و بدون هیچ اخطار قبلی هدف قرار داده‌اند. پیکر او به بیمارستان منتقل شده اما هنوز به خانواده‌اش تحویل داده نشده است.
🔹مهدی شریفی تنها یکی از سه کولبری است که در ده روز گذشته در مرزهای بانه کشته شده‌اند. پیش از او، قاسم عزیزی ۴۳ ساله، پدر دو فرزند، و ریبوار محمدزاده ۳۸ ساله، پدر دو فرزند، با گلوله مستقیم نیروهای مرزبانی جان باختند. این آمارها نشان می‌دهد که تیراندازی به کولبران نه «حوادث مرزی» بلکه سیاست سیستماتیک کشتار و تحقیر معیشت مردمی است که تنها برای نان شبشان بار بر دوش می‌کشند.
🔹وقتی حکومت با طناب دار می‌کُشد، در زندان‌ها با منع درمان جان می‌گیرد، در خیابان با گلوله و در سفره‌ها با گرسنگی؛ باید گفت جمهوری اسلامی تنها یک نظام سیاسی نیست، بلکه ماشین مرگ است که هر روز به شکلی تازه جان می‌گیرد.
@ShirinEbadiofficial
الهام صالحی را فراموش نکنیم
#آزادی_زندانیان_سیاسی
🌕امروز سه‌شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۴
🌕برابر با هفتم اکتبر ۲۰۲۵
@ShirinEbadiofficial
#آزادی_زندانیان_سیاسی
🌕امروز سه‌شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۴
🌕برابر با هفتم اکتبر ۲۰۲۵
@ShirinEbadiofficial
تداوم کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در هفته‌ی هشتادونهم در ۵۲ زندان، در آستانه‌ی روز جهانی علیه مجازات اعدام
🔹هشتادونهمین هفته‌ی کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» را در آستانه‌ی روز جهانی «علیه مجازات اعدام» در حالی آغاز می‌کنیم. که جامعه‌ی جهانی در تلاش برای لغو کامل حکم اعدام و یا حداقل کاهش قابل ملاحظه‌ی آن است اما در ایران نه‌تنها مجازات اعدام لغو نشده و یا کاهش نیافته، بلکه نظام حاکم هر روز رکوردهای بیشتری را در وحشیگری و اعدام در می‌نوردد.
🔹به‌طوری‌که روز شنبه ۱۲ مهر، ۶ زندانی سیاسی از هم‌وطنان عرب، علی مجدم، محمدرضا مقدم، معین خنفری، حبیب دریس، عدنان غبیشاوی، سیدسالم موسوی و زندانی سیاسی سامان محمدی خیاره از هم‌وطنان کُرد اعدام شدند. در همین روز، حکم اعدام زندانی سیاسی محمدجواد وفایی‌ثانی برای سومین بار در دیوان عالی تأیید شد.
🔹شمار اعدام‌ها در یک سال گذشته، از اول اکتبر ۲۰۲۴ تا امروز، به ۱۶۹۵ نفر و از ابتدای سال ۱۴۰۴ در شش ماه و نیم به ۹۵۷ تن رسیده است. باید اذعان کنیم که ما از بسیاری از اعدام‌ها بی‌اطلاعیم و ارقام واقعی بسا بیشتر است و این تنها بخشی از جنایت حکومت اعدامی است.
🔹بنابر گزارش تازه‌ی سازمان عفو بین‌الملل، تا پایان دسامبر ۲۰۲۴ میلادی، ۱۱۳ کشور در جهان مجازات اعدام را به‌طور کامل از قوانین خود حذف کرده‌اند و در مجموع، ۱۴۵ کشور یا در قانون یا در عمل، اعدام را متوقف نموده‌اند. اما در ایران، سایه‌ی مرگ هر روز گسترده‌تر می‌شود.
🔹همه می‌دانیم اعدام در ایران نه‌تنها یک مجازات بلکه ابزاری برای ارعاب و ایجاد وحشت در جامعه‌ای است که در شرایط انفجاری به‌سر می‌برد. از نظر این حکومت، هر اعتراض و اعتراض‌کننده‌ای را باید با اعدام و زندان مرعوب کرد. از همین‌روست که امروز «نه به اعدام» از جمله شعارهای همه‌ی معترضان از معلمان و بازنشستگان و کارگران و دانشجویان است.
🔹در پایان، روز جهانی معلم را به تمام معلمان عزیز تبریک می‌گوییم و یاد صمد بهرنگی و فرزاد کمانگر را گرامی می‌داریم؛ معلمانی که در تاریخ ایران درس آزادی و برابری دادند و سرانجام جان خود را در راه آن فدا نمودند.
🔹ما در کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»، با تأکید بر اینکه مجازات اعدام نه عدالت می‌آورد و نه بازدارندگی، بلکه تنها خشونت را نهادینه می‌کند، از همه‌ی وجدان‌های بیدار، فعالان مدنی، نویسندگان، هنرمندان، معلمان، بازنشستگان و کارگران می‌خواهیم که صدای خود را علیه اعدام بلندتر کنند تا اصلی‌ترین ابزار سرکوب و خفقان از دست این حکومت اعدامی گرفته شود. آن موقع است که مسیر برای تحقق عدالت و آزادی مهیا می‌گردد.
هفته‌ی هشتادونهم
سه‌شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۴
@ShirinEbadiofficial
🔹هشتادونهمین هفته‌ی کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» را در آستانه‌ی روز جهانی «علیه مجازات اعدام» در حالی آغاز می‌کنیم. که جامعه‌ی جهانی در تلاش برای لغو کامل حکم اعدام و یا حداقل کاهش قابل ملاحظه‌ی آن است اما در ایران نه‌تنها مجازات اعدام لغو نشده و یا کاهش نیافته، بلکه نظام حاکم هر روز رکوردهای بیشتری را در وحشیگری و اعدام در می‌نوردد.
🔹به‌طوری‌که روز شنبه ۱۲ مهر، ۶ زندانی سیاسی از هم‌وطنان عرب، علی مجدم، محمدرضا مقدم، معین خنفری، حبیب دریس، عدنان غبیشاوی، سیدسالم موسوی و زندانی سیاسی سامان محمدی خیاره از هم‌وطنان کُرد اعدام شدند. در همین روز، حکم اعدام زندانی سیاسی محمدجواد وفایی‌ثانی برای سومین بار در دیوان عالی تأیید شد.
🔹شمار اعدام‌ها در یک سال گذشته، از اول اکتبر ۲۰۲۴ تا امروز، به ۱۶۹۵ نفر و از ابتدای سال ۱۴۰۴ در شش ماه و نیم به ۹۵۷ تن رسیده است. باید اذعان کنیم که ما از بسیاری از اعدام‌ها بی‌اطلاعیم و ارقام واقعی بسا بیشتر است و این تنها بخشی از جنایت حکومت اعدامی است.
🔹بنابر گزارش تازه‌ی سازمان عفو بین‌الملل، تا پایان دسامبر ۲۰۲۴ میلادی، ۱۱۳ کشور در جهان مجازات اعدام را به‌طور کامل از قوانین خود حذف کرده‌اند و در مجموع، ۱۴۵ کشور یا در قانون یا در عمل، اعدام را متوقف نموده‌اند. اما در ایران، سایه‌ی مرگ هر روز گسترده‌تر می‌شود.
🔹همه می‌دانیم اعدام در ایران نه‌تنها یک مجازات بلکه ابزاری برای ارعاب و ایجاد وحشت در جامعه‌ای است که در شرایط انفجاری به‌سر می‌برد. از نظر این حکومت، هر اعتراض و اعتراض‌کننده‌ای را باید با اعدام و زندان مرعوب کرد. از همین‌روست که امروز «نه به اعدام» از جمله شعارهای همه‌ی معترضان از معلمان و بازنشستگان و کارگران و دانشجویان است.
🔹در پایان، روز جهانی معلم را به تمام معلمان عزیز تبریک می‌گوییم و یاد صمد بهرنگی و فرزاد کمانگر را گرامی می‌داریم؛ معلمانی که در تاریخ ایران درس آزادی و برابری دادند و سرانجام جان خود را در راه آن فدا نمودند.
🔹ما در کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»، با تأکید بر اینکه مجازات اعدام نه عدالت می‌آورد و نه بازدارندگی، بلکه تنها خشونت را نهادینه می‌کند، از همه‌ی وجدان‌های بیدار، فعالان مدنی، نویسندگان، هنرمندان، معلمان، بازنشستگان و کارگران می‌خواهیم که صدای خود را علیه اعدام بلندتر کنند تا اصلی‌ترین ابزار سرکوب و خفقان از دست این حکومت اعدامی گرفته شود. آن موقع است که مسیر برای تحقق عدالت و آزادی مهیا می‌گردد.
هفته‌ی هشتادونهم
سه‌شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۴
@ShirinEbadiofficial
قرارداد کرسنت؛ قطره‌ای از دریای غارت
🔹دادگاه تجدیدنظر انگلستان و ولز حکم مصادره ساختمان شرکت ملی نفت ایران در لندن به ارزش ۱۰۰ میلیون پوند (حدود ۱۲۵ میلیون دلار) را تأیید کرد؛ مبلغی که قرار است برای جبران بخشی از خسارت بیش از ۲ میلیارد و ۴۰۰ میلیون دلاری شرکت «کرسنت پترولیوم» امارات هزینه شود.
🔹این پرونده به قرارداد گازی سال ۱۳۸۱ بازمی‌گردد؛ قراردادی که جمهوری اسلامی با سوءمدیریت، بی‌تعهدی و فساد سیستماتیک، به بحرانی بین‌المللی بدل کرد و زمینه داوری‌های میلیاردی علیه ایران را فراهم آورد. حالا، نتیجه این بی‌کفایتی روشن است: اموال ملی مردم ایران در دادگاه‌های خارجی یکی پس از دیگری به حراج گذاشته می‌شود.
🔹اما واقعیت این است که این ۱۲۵ میلیون دلار تنها یک قطره از دریای چپاول است. مردمی که امروز با فقر، گرسنگی و سفره‌های کوچک‌شده دست‌وپنجه نرم می‌کنند، تاوان مستقیم این فساد را می‌پردازند؛ در حالی که آقازادگان و مقامات، بی‌دغدغه و بی‌شرم، همچنان بر دارایی‌های غارت‌شده تکیه زده‌اند. پرونده کرسنت فقط یک نمونه است؛ حقیقت تلخ آن است که جمهوری اسلامی سرمایه ملی را نه برای توسعه و رفاه، که برای ویرانی و فساد هزینه کرده است.
@ShirinEbadiofficial
🔹دادگاه تجدیدنظر انگلستان و ولز حکم مصادره ساختمان شرکت ملی نفت ایران در لندن به ارزش ۱۰۰ میلیون پوند (حدود ۱۲۵ میلیون دلار) را تأیید کرد؛ مبلغی که قرار است برای جبران بخشی از خسارت بیش از ۲ میلیارد و ۴۰۰ میلیون دلاری شرکت «کرسنت پترولیوم» امارات هزینه شود.
🔹این پرونده به قرارداد گازی سال ۱۳۸۱ بازمی‌گردد؛ قراردادی که جمهوری اسلامی با سوءمدیریت، بی‌تعهدی و فساد سیستماتیک، به بحرانی بین‌المللی بدل کرد و زمینه داوری‌های میلیاردی علیه ایران را فراهم آورد. حالا، نتیجه این بی‌کفایتی روشن است: اموال ملی مردم ایران در دادگاه‌های خارجی یکی پس از دیگری به حراج گذاشته می‌شود.
🔹اما واقعیت این است که این ۱۲۵ میلیون دلار تنها یک قطره از دریای چپاول است. مردمی که امروز با فقر، گرسنگی و سفره‌های کوچک‌شده دست‌وپنجه نرم می‌کنند، تاوان مستقیم این فساد را می‌پردازند؛ در حالی که آقازادگان و مقامات، بی‌دغدغه و بی‌شرم، همچنان بر دارایی‌های غارت‌شده تکیه زده‌اند. پرونده کرسنت فقط یک نمونه است؛ حقیقت تلخ آن است که جمهوری اسلامی سرمایه ملی را نه برای توسعه و رفاه، که برای ویرانی و فساد هزینه کرده است.
@ShirinEbadiofficial
سه حکم اعدام دیگر، از جمله برای یک مادر بلوچ
🔹روز شنبه ۱۲ مهرماه ۱۴۰۴، دادگاه انقلاب تهران سه نفر را از جمله نسیمه اسلام‌زهی، زن بلوچ و مادر دو کودک خردسال، به اتهام «محاربه» و «عضویت در داعش» به اعدام محکوم کرد. او در شهریور ۱۴۰۲ همراه همسرش ارسلان شیخی و دختر خردسالش بازداشت شد و در طول بازداشت و محاکمه، تحت فشار مجبور به اعتراف گردید.
🔹نسیمه اسلام‌زهی، ۴۱ ساله، در حالی امروز زیر حکم اعدام است که دومین فرزندش، تسنیم، را در زندان اوین به دنیا آورد. او و نوزادش ۴۰ روز در سلول انفرادی، بدون نور و تهویه، در شرایط غیرانسانی نگهداری شدند و سپس به زندان قرچک منتقل گردیدند. این وضعیت، نقض آشکار کرامت انسانی، حقوق کودک و اصول حداقلی سازمان ملل در مورد رفتار با زندانیان است.
🔹صدور حکم اعدام برای نسیمه و همسرش بار دیگر نشان می‌دهد که جمهوری اسلامی، با تکیه بر اعترافات زیر فشار و دادگاه‌های فاقد استانداردهای دادرسی عادلانه، از مجازات مرگ به‌عنوان ابزار سرکوب استفاده می‌کند. زندانی‌کردن یک مادر به همراه نوزادش، جدا کردن کودک خردسال دیگرش، و اکنون صدور حکم اعدام، نمونه‌ای تکان‌دهنده از ظلم مضاعف علیه زنان، اقلیت‌های قومی و معترضان سیاسی است.
@ShirinEbadiofficial
🔹روز شنبه ۱۲ مهرماه ۱۴۰۴، دادگاه انقلاب تهران سه نفر را از جمله نسیمه اسلام‌زهی، زن بلوچ و مادر دو کودک خردسال، به اتهام «محاربه» و «عضویت در داعش» به اعدام محکوم کرد. او در شهریور ۱۴۰۲ همراه همسرش ارسلان شیخی و دختر خردسالش بازداشت شد و در طول بازداشت و محاکمه، تحت فشار مجبور به اعتراف گردید.
🔹نسیمه اسلام‌زهی، ۴۱ ساله، در حالی امروز زیر حکم اعدام است که دومین فرزندش، تسنیم، را در زندان اوین به دنیا آورد. او و نوزادش ۴۰ روز در سلول انفرادی، بدون نور و تهویه، در شرایط غیرانسانی نگهداری شدند و سپس به زندان قرچک منتقل گردیدند. این وضعیت، نقض آشکار کرامت انسانی، حقوق کودک و اصول حداقلی سازمان ملل در مورد رفتار با زندانیان است.
🔹صدور حکم اعدام برای نسیمه و همسرش بار دیگر نشان می‌دهد که جمهوری اسلامی، با تکیه بر اعترافات زیر فشار و دادگاه‌های فاقد استانداردهای دادرسی عادلانه، از مجازات مرگ به‌عنوان ابزار سرکوب استفاده می‌کند. زندانی‌کردن یک مادر به همراه نوزادش، جدا کردن کودک خردسال دیگرش، و اکنون صدور حکم اعدام، نمونه‌ای تکان‌دهنده از ظلم مضاعف علیه زنان، اقلیت‌های قومی و معترضان سیاسی است.
@ShirinEbadiofficial