Telegram Web Link
پرهام پروری را فراموش نکنیم

#آزادی_زندانیان_سیاسی

🌕امروز دوشنبه ۱۴ مهر ۱۴۰۴
🌕برابر با ششم اکتبر ۲۰۲۵

@ShirinEbadiofficial
گروگان‌گیری به سبک جمهوری اسلامی؛ بازداشت ریحانه ایرندگانی به‌جای برادرش

🔹روز پنج‌شنبه ۱۰ مهرماه، نیروهای امنیتی با یورش گسترده به منزل یک خانواده بلوچ در منطقه گلشهر چابهار، ریحانه ایرندگانی ۲۱ ساله، دختر خانواده را به‌جای برادرش بازداشت کردند. شاهدان عینی گفته‌اند که مأموران با حضور سنگین و حتی استفاده از پهپاد، وارد خانه شدند و چون برادر ریحانه در منزل حضور نداشت، بدون هیچ حکم قضایی، او را به‌عنوان «جایگزین» بازداشت کردند!

🔹اقدام مأموران را چیزی جز گروگان‌گیری آشکار نمی‌شود نامید. روشی غیرقانونی و غیرانسانی که نشان می‌دهد در بلوچستان، نه فقط کرامت انسانی، بلکه ابتدایی‌ترین اصول حقوقی نیز زیر پا گذاشته می‌شود. تاکنون هیچ اطلاع دقیقی از نهاد بازداشت‌کننده، محل نگهداری و یا اتهام احتمالی علیه ریحانه منتشر نشده است.

🔹این بازداشت خودسرانه، حلقه‌ای دیگر از زنجیره تبعیض و سرکوب سیستماتیک علیه مردم بلوچ است؛ مردمی که سال‌هاست قربانی سیاست‌های تبعیض‌آمیز، کشتار سوخت‌بران، اعدام‌های گسترده و اکنون حتی «گروگان‌گیری خانوادگی» شده‌اند. ریحانه ایرندگانی امروز نماد این بی‌عدالتی مضاعف است: زنی جوان که تنها جرمش خواهر بودن است.

@ShirinEbadiofficial
سرکوب سیستماتیک بهاییان؛ تأیید احکام سنگین علیه ده زن در اصفهان

🔹شعبه ۴۷ دادگاه تجدیدنظر اصفهان، حکم دادگاه بدوی علیه ده زن بهایی را به طور کامل تأیید کرد. بر اساس این حکم، یگانه آگاهی، یگانه روح‌بخش، آرزو سبحانیان، مژگان شاهرضایی، شانا شوقی‌فر، ندا بدخش، پرستو حکیم و نگین خادمی هر یک به ۱۰ سال حبس تعزیری و ۱۰۰ میلیون تومان جریمه نقدی محکوم شدند. همچنین بهاره لطفی و ندا عمادی به ۵ سال حبس و ۵۰ میلیون تومان جریمه محکوم گردیدند.

🔹این ده شهروند بهایی علاوه بر حبس و جریمه، به مجازات تکمیلی دو سال ممنوع‌الخروجی و ممنوعیت استفاده از شبکه‌های اجتماعی محکوم شده‌اند. در میان محکومان، یگانه روح‌بخش تنها ۱۹ سال سن دارد و همراه با مادرش، آرزو سبحانیان، به زندان محکوم شده است؛ تصویری روشن از سرکوب خانوادگی و هدف قرار دادن نسل جوان این اقلیت مذهبی.

🔹اتهامات این ده زن شامل «تبلیغ علیه نظام»، «آموزش انحرافی مغایر با موازین اسلام» و «همکاری با گروه‌های متخاصم» عنوان شده است. در واقع، جمهوری اسلامی بار دیگر نشان داده که هویت دینی بهاییان را جرم‌انگاری کرده و با احکام سنگین، حق آزادی مذهب و بیان را سرکوب می‌کند. این حکم نه نشانه عدالت، بلکه سند دیگری از تبعیض سیستماتیک علیه بهاییان ایران است.

@ShirinEbadiofficial
اعدام در سکوت، ممنوعیت عزاداری؛ مصداق شکنجه خانواده‌های اعدام‌شدگان

🔹جمهوری اسلامی تنها به گرفتن جان شش زندانی عرب در اهواز بسنده نکرد، بلکه خانواده‌های داغدار آنان را نیز از ابتدایی‌ترین حق انسانی‌شان محروم ساخت: حق عزاداری و دادخواهی. مأموران وزارت اطلاعات پس از اجرای مخفیانه احکام، با تماس و احضار بستگان و بزرگان قبایل، آنان را تحت فشار قرار دادند تا هیچ مراسم عمومی برگزار نکنند، نه در مسجدی، نه در خانه‌ای، و حتی از پخش قرآن و شعر عربی هم منع شدند. از خانواده‌ها تعهد کتبی گرفتند که با رسانه‌ها و نهادهای حقوق بشری سخن نگویند.

🔹این سیاست چیزی جز شکنجه مضاعف بازماندگان نیست. وقتی خانواده‌ها حتی از محل دفن عزیزانشان هم بی‌خبرند، محروم‌کردنشان از عزاداری به معنای سلب دوباره کرامت انسانی است؛ ادامه همان مسیری که با بازداشت خودسرانه آغاز شد، با محاکمه ناعادلانه ادامه یافت، و با طناب دار به اوج رسید. اکنون، سکوت اجباری و ممنوعیت سوگواری آخرین حلقه این زنجیر سرکوب است.

🔹محرومیت از عزاداری، تلاش حکومت برای دفن حقیقت است. اما تجربه‌های پیشین نشان داده‌اند که هیچ حکومتی با ممنوعیت سوگواری نتوانسته صدای دادخواهی را خاموش کند. برعکس، این زخم باز، به نمادی از بی‌عدالتی و مقاومت بدل می‌شود. جمهوری اسلامی می‌خواهد «اعدام» را دو بار اجرا کند: یک بار بر چوبه دار و بار دیگر در خفه کردن صدای خانواده‌ها؛ اما این سکوت تحمیلی دیر یا زود در حافظه جمعی مردم به فریادی رساتر بدل خواهد شد.

@ShirinEbadiofficial
جمهوری اسلامی و ماشین مرگ: از دار تا گلوله

🔹جمهوری اسلامی برای کشتن روش‌های متنوعی دارد: اعدام در زندان‌ها، محرومیت عامدانه زندانیان از درمان، شلیک مستقیم به مردم بی‌گناه در خیابان و مرز، و کوچک‌کردن سفره مردم تا مرگ تدریجی از فقر و گرسنگی. همه این‌ها چهره‌های مختلف یک سیاست واحدند: مرگ‌اندیشی حکومتی که جان انسان را هیچ می‌انگارد.

🔹بامداد یکشنبه در جنایتی جدید، مهدی شریفی، کولبر ۴۰ ساله، پدر یک فرزند و ساکن روستای «کانی سیو» بانه، با شلیک مستقیم نیروهای هنگ‌مرزی در منطقه مرزی «سارداو» کشته شد. منابع محلی می‌گویند نیروهای مرزبانی او را از فاصله نزدیک و بدون هیچ اخطار قبلی هدف قرار داده‌اند. پیکر او به بیمارستان منتقل شده اما هنوز به خانواده‌اش تحویل داده نشده است.

🔹مهدی شریفی تنها یکی از سه کولبری است که در ده روز گذشته در مرزهای بانه کشته شده‌اند. پیش از او، قاسم عزیزی ۴۳ ساله، پدر دو فرزند، و ریبوار محمدزاده ۳۸ ساله، پدر دو فرزند، با گلوله مستقیم نیروهای مرزبانی جان باختند. این آمارها نشان می‌دهد که تیراندازی به کولبران نه «حوادث مرزی» بلکه سیاست سیستماتیک کشتار و تحقیر معیشت مردمی است که تنها برای نان شبشان بار بر دوش می‌کشند.

🔹وقتی حکومت با طناب دار می‌کُشد، در زندان‌ها با منع درمان جان می‌گیرد، در خیابان با گلوله و در سفره‌ها با گرسنگی؛ باید گفت جمهوری اسلامی تنها یک نظام سیاسی نیست، بلکه ماشین مرگ است که هر روز به شکلی تازه جان می‌گیرد.

@ShirinEbadiofficial
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
🔹️دشمن بسوزد از اتحادمان

سرزمینمان یکی
آئینمان یکی
خوش و ناخوش، روزگارمان یکیست



@ShirinEbadiofficial
الهام صالحی را فراموش نکنیم

#آزادی_زندانیان_سیاسی

🌕امروز سه‌شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۴
🌕برابر با هفتم اکتبر ۲۰۲۵

@ShirinEbadiofficial
تداوم کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در هفته‌ی هشتادونهم در ۵۲ زندان، در آستانه‌ی روز جهانی علیه مجازات اعدام

🔹هشتادونهمین هفته‌ی کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» را در آستانه‌ی روز جهانی «علیه مجازات اعدام» در حالی آغاز می‌کنیم. که جامعه‌ی جهانی در تلاش برای لغو کامل حکم اعدام و یا حداقل کاهش قابل ملاحظه‌ی آن است اما در ایران نه‌تنها مجازات اعدام لغو نشده و یا کاهش نیافته، بلکه نظام حاکم هر روز رکوردهای بیشتری را در وحشیگری و اعدام در می‌نوردد.

🔹به‌طوری‌که روز شنبه ۱۲ مهر، ۶ زندانی سیاسی از هم‌وطنان عرب، علی مجدم، محمدرضا مقدم، معین خنفری، حبیب دریس، عدنان غبیشاوی، سیدسالم موسوی و زندانی سیاسی سامان محمدی خیاره از هم‌وطنان کُرد اعدام شدند. در همین روز، حکم اعدام زندانی سیاسی محمدجواد وفایی‌ثانی برای سومین بار در دیوان عالی تأیید شد.

🔹شمار اعدام‌ها در یک سال گذشته، از اول اکتبر ۲۰۲۴ تا امروز، به ۱۶۹۵ نفر و از ابتدای سال ۱۴۰۴ در شش ماه و نیم به ۹۵۷ تن رسیده است. باید اذعان کنیم که ما از بسیاری از اعدام‌ها بی‌اطلاعیم و ارقام واقعی بسا بیشتر است و این تنها بخشی از جنایت حکومت اعدامی است.

🔹بنابر گزارش تازه‌ی سازمان عفو بین‌الملل، تا پایان دسامبر ۲۰۲۴ میلادی، ۱۱۳ کشور در جهان مجازات اعدام را به‌طور کامل از قوانین خود حذف کرده‌اند و در مجموع، ۱۴۵ کشور یا در قانون یا در عمل، اعدام را متوقف نموده‌اند. اما در ایران، سایه‌ی مرگ هر روز گسترده‌تر می‌شود.

🔹همه می‌دانیم اعدام در ایران نه‌تنها یک مجازات بلکه ابزاری برای ارعاب و ایجاد وحشت در جامعه‌ای است که در شرایط انفجاری به‌سر می‌برد. از نظر این حکومت، هر اعتراض و اعتراض‌کننده‌ای را باید با اعدام و زندان مرعوب کرد. از همین‌روست که امروز «نه به اعدام» از جمله شعارهای همه‌ی معترضان از معلمان و بازنشستگان و کارگران و دانشجویان است.

🔹در پایان، روز جهانی معلم را به تمام معلمان عزیز تبریک می‌گوییم و یاد صمد بهرنگی و فرزاد کمانگر را گرامی می‌داریم؛ معلمانی که در تاریخ ایران درس آزادی و برابری دادند و سرانجام جان خود را در راه آن فدا نمودند.

🔹ما در کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»، با تأکید بر اینکه مجازات اعدام نه عدالت می‌آورد و نه بازدارندگی، بلکه تنها خشونت را نهادینه می‌کند، از همه‌ی وجدان‌های بیدار، فعالان مدنی، نویسندگان، هنرمندان، معلمان، بازنشستگان و کارگران می‌خواهیم که صدای خود را علیه اعدام بلندتر کنند تا اصلی‌ترین ابزار سرکوب و خفقان از دست این حکومت اعدامی گرفته شود. آن موقع است که مسیر برای تحقق عدالت و آزادی مهیا می‌گردد.

هفته‌ی هشتادونهم
سه‌شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۴

@ShirinEbadiofficial
قرارداد کرسنت؛ قطره‌ای از دریای غارت

🔹دادگاه تجدیدنظر انگلستان و ولز حکم مصادره ساختمان شرکت ملی نفت ایران در لندن به ارزش ۱۰۰ میلیون پوند (حدود ۱۲۵ میلیون دلار) را تأیید کرد؛ مبلغی که قرار است برای جبران بخشی از خسارت بیش از ۲ میلیارد و ۴۰۰ میلیون دلاری شرکت «کرسنت پترولیوم» امارات هزینه شود.

🔹این پرونده به قرارداد گازی سال ۱۳۸۱ بازمی‌گردد؛ قراردادی که جمهوری اسلامی با سوءمدیریت، بی‌تعهدی و فساد سیستماتیک، به بحرانی بین‌المللی بدل کرد و زمینه داوری‌های میلیاردی علیه ایران را فراهم آورد. حالا، نتیجه این بی‌کفایتی روشن است: اموال ملی مردم ایران در دادگاه‌های خارجی یکی پس از دیگری به حراج گذاشته می‌شود.

🔹اما واقعیت این است که این ۱۲۵ میلیون دلار تنها یک قطره از دریای چپاول است. مردمی که امروز با فقر، گرسنگی و سفره‌های کوچک‌شده دست‌وپنجه نرم می‌کنند، تاوان مستقیم این فساد را می‌پردازند؛ در حالی که آقازادگان و مقامات، بی‌دغدغه و بی‌شرم، همچنان بر دارایی‌های غارت‌شده تکیه زده‌اند. پرونده کرسنت فقط یک نمونه است؛ حقیقت تلخ آن است که جمهوری اسلامی سرمایه ملی را نه برای توسعه و رفاه، که برای ویرانی و فساد هزینه کرده است.

@ShirinEbadiofficial
سه حکم اعدام دیگر، از جمله برای یک مادر بلوچ

🔹روز شنبه ۱۲ مهرماه ۱۴۰۴، دادگاه انقلاب تهران سه نفر را از جمله نسیمه اسلام‌زهی، زن بلوچ و مادر دو کودک خردسال، به اتهام «محاربه» و «عضویت در داعش» به اعدام محکوم کرد. او در شهریور ۱۴۰۲ همراه همسرش ارسلان شیخی و دختر خردسالش بازداشت شد و در طول بازداشت و محاکمه، تحت فشار مجبور به اعتراف گردید.

🔹نسیمه اسلام‌زهی، ۴۱ ساله، در حالی امروز زیر حکم اعدام است که دومین فرزندش، تسنیم، را در زندان اوین به دنیا آورد. او و نوزادش ۴۰ روز در سلول انفرادی، بدون نور و تهویه، در شرایط غیرانسانی نگهداری شدند و سپس به زندان قرچک منتقل گردیدند. این وضعیت، نقض آشکار کرامت انسانی، حقوق کودک و اصول حداقلی سازمان ملل در مورد رفتار با زندانیان است.

🔹صدور حکم اعدام برای نسیمه و همسرش بار دیگر نشان می‌دهد که جمهوری اسلامی، با تکیه بر اعترافات زیر فشار و دادگاه‌های فاقد استانداردهای دادرسی عادلانه، از مجازات مرگ به‌عنوان ابزار سرکوب استفاده می‌کند. زندانی‌کردن یک مادر به همراه نوزادش، جدا کردن کودک خردسال دیگرش، و اکنون صدور حکم اعدام، نمونه‌ای تکان‌دهنده از ظلم مضاعف علیه زنان، اقلیت‌های قومی و معترضان سیاسی است.

@ShirinEbadiofficial
اعتراف زیر شکنجه؛ پرونده‌سازی برای اعدام

🔹در جمهوری اسلامی، تقریباً همه پرونده‌های «جاسوسی»، «محاربه» و «افساد فی‌الارض» بر یک ستون سست بنا شده‌اند: اقرار متهم. اما کدام عقل سلیمی می‌پذیرد که فردی، بدون وجود هیچ سند و مدرکی علیه خود، آن‌چنان اعتراف کند که طناب دار را بر گردنش بیندازد؟! همه می‌دانند این اعترافات در چه شرایطی گرفته می‌شود: انفرادی‌های طولانی، شکنجه جسمی و روانی، تهدید خانواده، و سپس پخش تلویزیونی برای تحقیر و مشروعیت‌بخشی به سرکوب.

🔹نمونه اخیر، امیرحسین موسوی، متهم سیاسی محبوس در اوین است. صداوسیما ویدیویی از او منتشر کرده که در آن «ابراز پشیمانی» می‌کند و اتهام جاسوسی برای اسرائیل به او نسبت داده می‌شود؛ اتهامی که حتی با زمان بازداشتش تناقض دارد، چرا که او شش ماه پیش از جنگ ۱۲ روزه بازداشت شده بود. این ویدیو نه سند جرم، بلکه سند رسوایی دستگاه امنیتی است که با جعل و تناقض، می‌خواهد پرونده‌ای سنگین بسازد.

امروز امیرحسین موسوی در آستانه دادگاهی به ریاست قاضی نام‌دار سرکوب، ابوالقاسم صلواتی، قرار دارد؛ دادگاهی که نه محل اجرای عدالت، بلکه نمایشی برای توجیه سرکوب است. همان‌گونه که صدها بار دیده‌ایم، هدف نه کشف حقیقت، بلکه شکستن متهم و ساختن «اعتراف تلویزیونی» برای تطهیر خشونت حکومت است. اعترافات اجباری، لکه ننگی است بر کارنامه قضایی جمهوری اسلامی؛ اعترافاتی که تاریخ نشان خواهد داد هیچ‌کدامشان حقیقت نبود، بلکه حقیقت، همان شکنجه‌ای بود که پشت دوربین‌ها پنهان ماند.

@ShirinEbadiofficial
۱۶۳ مرگ در یک سال؛ کشتار بی‌محاکمه ادامه دارد
این بار یک شهروند در کهنوج به قتل رسید


🔹در ایران امروز، فجایعی که باید وجدان عمومی را بلرزاند، به امری «عادی» بدل شده‌اند. شامگاه ۱۲ مهر، در جاده پوزه کهنوج، نیروهای نظامی بدون هیچ هشداری به خودروی یک شهروند آتش گشودند. گلوله به باک سوخت اصابت کرد، خودرو شعله‌ور شد و ارشاد فرامرزی، جوانی اهل عنبرآباد، در آتش سوخت و جان داد. جرم او؟ تنها ظن حمل کالای قاچاق؛ ظنی که کافی بود تا به حکم گلوله بدل شود.

🔹 آمارها می‌گویند در سال ۲۰۲۴، تیراندازی‌های بی‌ضابطه نیروهای نظامی در ایران دست‌کم ۱۶۳ نفر را به کام مرگ برده و ۳۲۱ نفر را مجروح کرده است؛ رقمی که در مقایسه با پنج سال پیش، دو برابر شده است. یعنی هر سال شمار بیشتری از شهروندان عادی، کولبران، سوخت‌بران یا رانندگان جاده‌ای، قربانی ماشه‌ای می‌شوند که هیچ قانونی مهارش نمی‌کند.

🔹جمهوری اسلامی اسم این نوع کشتار را «تیراندازی بی‌ضابطه» گذاشته است، اما شاید بهتر باشد نام خودش را «حکومت بی‌ضابطه بگذارد. کشتن با ظن، کهنوج فقط یک نام است در کنار ده‌ها شهر دیگر که شاهد این جنایات‌اند. در کشوری که مرگ به دست مأموران حکومتی این‌چنین «عادی» شده، جان انسان هیچ ارزشی ندارد و حکومت تنها یک پیام می‌فرستد: زندگی شما، بی‌هیچ دلیل و بی‌هیچ دادگاهی، می‌تواند در یک لحظه پایان یابد.

@ShirinEbadiofficial
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
🎶اجرای ترانۀ «جان مریم» توسط ارکستر سمفونی مونترئال
🔸خواننده: مانیکا جلیلی
🔹ترانه از محمد نوری


@ShirinEbadiofficial
حسین شاهوزهی را فراموش نکنیم

#آزادی_زندانیان_سیاسی

🌕امروز چهارشنبه ۱۶ مهر ۱۴۰۴
🌕برابر با هشتم اکتبر ۲۰۲۵

@ShirinEbadiofficial
حسین شاهوزهی؛ وقتی زندگیِ یک جوان بلوچ را به بازی می‌گیرند

🔹حسین شاهوزهی، جوان بلوچ اهل زاهدان که نزدیک به سه سال در زندان وکیل‌آباد مشهد است، این روزها با اعلام اعتصاب غذا در واکنش به تأیید حکم اعدام در دیوان عالی کشور، جانش در خطر است.. شش ماه نخست بازداشت او با «شکنجه فیزیکی و روانیِ شدید» پر کرد؛ شکنجه‌‌هایی که منجر به اعترافات تلویزیونی شد که هر عقل سلیمی می‌داند محصول فشار و اجبار است، نه حقیقت. حالا حکومتی که با زور و اعترافات اجباری پرونده می‌سازد ادعا می‌کند این جوان کارگر بلوچ چند فقره سلاح داشته و قصد ترور علم‌الهدی را داشته؛ اتهامی که نه تنها ناروا، بلکه خنده‌دار است.

🔹این پرونده کصداق تکرار همان فرایند ناعادلانه همیشگی است: بازداشت، شکنجه، اعتراف تلویزیونی، محاکمه نمایشی و حکم اعدام. جمهوری اسلامی می‌کوشد با «امنیتی» نشان دادن هر صدای اعتراض، حقایق را بپوشاند؛ اما کدام آدمِ عاقل باور می‌کند جوانی کارگر و بلوچ بتواند یا بخواهد علیه مافیای قدرتی که یک انگشتش می‌تواند زندگی‌ها را در مشهد و سراسر کشور به‌هم بریزد «ترور» کند؟ این روایت‌ها ناتوان از پوشاندنِ واقعیت‌اند: شکنجه و اعتراف‌گیری ابزار ساختن مجرم به‌دلخواهِ دستگاه امنیتی‌اند، نه شیوه کشف حقیقت.

🔹صدای حسین شاهوزهی باشیم. او امروز «تنها یک سلاح» دارد: جانش؛ و آگاهانه آن را در کف دست گرفته تا بگوید «من بی‌گناهم.»

@ShirinEbadiofficial
بازداشت خودسرانه سه نوجوان بلوچ در راسک؛ خانواده‌ها بی‌خبر از سرنوشت فرزندانشان

🔹روز پنج‌شنبه ۱۰ مهر ۱۴۰۴، سه نوجوان بلوچ در شهرستان راسک توسط نیروهای اطلاعات سپاه بدون حکم قضایی بازداشت و به مکان نامعلومی منتقل شدند. هویت این کودکان «مرتضی بیجاد» ۱۶ ساله، «مبین نیکجو» ۱۷ ساله و «ابوبکر بیجاد» ۱۸ ساله اعلام شده است. تنها مرتضی پس از چند ساعت آزاد شد، اما دو نوجوان دیگر همچنان در بازداشت‌اند و خانواده‌ها هیچ اطلاعی از سرنوشت و سلامتشان ندارند.

🔹این کودکان و نوجوانان بلوچ، همانند هزاران هم‌سن‌وسال خود در سیستان و بلوچستان، در یکی از فقیرترین مناطق ایران زندگی می‌کنند؛ جایی که مدرسه درست و حسابی وجود ندارد، آموزش رایگان و باکیفیت یک رویاست، فرصت کار و آینده روشن از آنان دریغ شده است. حالا نه تنها از حقوق اولیه محروم‌اند، بلکه کودکی‌شان نیز زیر فشار بازداشت و سرکوب امنیتی لگدمال می‌شود.

🔹این اتفاق تنها نقض آشکار حقوق کودک نیست؛ بلکه بازتاب تبعیض مضاعفی است که بر جامعه بلوچ تحمیل شده است. سکوت نهادهای بین‌المللی، از جمله یونیسف، در برابر این بازداشت‌های خودسرانه شرم‌آور است. اگر قرار است حقوق کودک معنا داشته باشد، امروز باید صدای این کودکان بلوچ شنیده شود؛ کودکانی که آینده‌ای از آنان گرفته شده و حالا حتی حق زیستن در آرامش دوران نوجوانی هم از آنان سلب شده است.

@ShirinEbadiofficial
اعترافات اجباری؛ سلاح کهنه جمهوری اسلامی علیه فعالان مدنی

🔹امیرحسین موسوی، فعال پیشین شبکه‌های اجتماعی که از آذر ۱۴۰۳ در بازداشت موقت در زندان اوین به‌سر می‌برد، در نامه‌ای سرگشاده اتهامات مطرح‌شده علیه خود در گزارش اخیر صداوسیمای جمهوری اسلامی را قاطعانه رد کرده است. او تأکید کرده که اعترافات پخش‌شده در برنامه ۲۰:۳۰، زیر شکنجه، تهدید و فشار روانی از او گرفته شده و هیچ مبنای حقوقی و واقعی ندارد.

🔹موسوی توضیح داده است که ویدیوی اعترافات اجباری او در اردیبهشت‌ماه و یک ماه پیش از جنگ ۱۲ روزه ایران و اسرائیل ضبط شده است. به گفته او، حکومت اکنون می‌کوشد با تقطیع و تحریف این اعترافات، او را به‌عنوان «جاسوس موساد» معرفی کند تا شکست‌های اطلاعاتی خود را بپوشاند. او در نامه خود می‌نویسد: «بعد از ۱۴۸ روز انفرادی، بازداشت همسرم، ضرب‌وشتم شدید و تهدید به تکرار دوباره همه این‌ها، مجبور به انجام این مصاحبه شدم.»

🔹این زندانی سیاسی که در شبکه اجتماعی ایکس با نام «جیمز بی‌دین» شناخته می‌شود، تأکید کرده است: «تقریباً تمام جملاتی که در آن مصاحبه گفتم، حاصل القای بازجو بود و همان‌ها نیز با تحریف فراوان در صداوسیما پخش شد.» او نتیجه‌گیری می‌کند که هدف این نمایش رسانه‌ای، القای دستگیری یک «جاسوس موساد» پس از جنگ ۱۲ روزه است، در حالی که او نزدیک به یک سال است در زندان بلاتکلیف نگه داشته شده است.

🔹این پرونده بار دیگر نشان می‌دهد که جمهوری اسلامی چگونه از اعترافات اجباری و رسانه حکومتی برای پرونده‌سازی علیه مخالفان استفاده می‌کند؛ رویه‌ای که سال‌هاست توسط نهادهای بین‌المللی حقوق بشری به‌عنوان مصداق «شکنجه و نقض دادرسی عادلانه» محکوم شده است.

@ShirinEbadiofficial
آموزش یا شست‌وشوی مغزی؟

🔹علیرضا کاظمی، وزیر آموزش و پرورش جمهوری اسلامی، با افتخار اعلام کرده که سیاست‌های «پرورشی» مدارس روی «نماز و قرآن» متمرکز شده و دستورالعمل تازه‌ای هم برای «کیفی‌سازی مراسم صبحگاه» صادر کرده است. بله! همان صبحگاهی که قرار است کودکان خواب‌آلود، به جای یاد گرفتن ریاضی و علوم، شاهد اجرای نمایشی از شستشوی مغزی حکومتی باشند!

🔹کاظمی همچنین خبر داده که بسته‌های ویژه‌ای درباره «جنگ ۱۲ روزه با اسرائیل» و «دستاوردهای موشکی» برای مدارس آماده شده است؛ یعنی بچه‌هایی که کلاس درس درست و معلم باحقوق مناسب ندارند، حالا باید با ماکت موشک و تصویر فرماندهان کشته‌شده جمهوری اسلامی سرگرم شوند!

🔹ممنون آقای وزیر! چه‌قدر به فکر آموزش و آینده بچه‌ها هستید! در کشوری که مدارسش سقف ندارند، بچه‌هایش دفتر و مانتو ندارند، و صدها هزار کودک به خاطر فقر از تحصیل بازمی‌مانند، شما با نهایت دلسوزی به جای کتاب و آموزش، برایشان موشک و شهید تدارک دیده‌اید. لابد قرار است آینده ایران با همین «صبحگاه‌های کیفی» و «پکیج موشکی» ساخته شود. بهتر است آموزش و پرورش تعارف را کنار بگذارد و شعار «توانا بُوَد هر که نادان بُوَد ، ز موشک دل پیر برنا بُوَد» را رسما اعلام کند!

🔹راستی مگر رئیس جمهوری نگفته بود فکر کنید ما نیستیم؟! خوب چرا تشریف نمی‌برید تا مطمئن شویم شما نیستید؟!

@ShirinEbadiofficial
۲۵ سال زندان برای یک زن بهائی؛ عدالت یا سرکوب دینی؟

🔹دادگاه تجدیدنظر استان فارس حکم سنگین ۲۵ سال حبس علیه رویا ثابت، شهروند بهائی ساکن شیراز را عیناً تأیید کرد. او پیش‌تر در دادگاه انقلاب شیراز به اتهام «مراوده با اتباع اسرائیل»، «تشکیل گروه علیه امنیت کشور» و «فعالیت تبلیغی فرقه‌ای» محکوم شده بود. افزون بر این، مجازات‌های تکمیلی شامل دو سال ممنوع‌الخروجی، پنج سال محرومیت از حقوق اجتماعی و منع فعالیت در فضای مجازی نیز بر او تحمیل شده است.

ا🔹ین حکم نه تنها ظالمانه است، بلکه بار دیگر نشان می‌دهد چگونه دستگاه قضایی جمهوری اسلامی از مفاهیم مبهم امنیتی و مذهبی برای سرکوب سیستماتیک بهائیان استفاده می‌کند. اتهاماتی کلی و بدون سند، جایگزین اصل دادرسی عادلانه و بی‌طرفانه شده است؛ روندی که هدفی جز حذف و به حاشیه راندن یک اقلیت مذهبی ندارد.

🔹پرونده رویا ثابت بخشی از یک الگوی گسترده است: بهائی بودن در ایران خود به "جرم" تبدیل شده است. این حکم سنگین نمادی است از نقض آشکار آزادی دین و عقیده، و جامعه جهانی باید صدای اعتراض خود را علیه چنین مجازات‌هایی برآورد.

@ShirinEbadiofficial
«دزدی نان»؛ فریاد نانوایان مشهد علیه بی‌عدالتی

🔹۱۶ مهر ۱۴۰۴، خیابان‌های مشهد شاهد راهپیمایی گروهی از نانوایان معترض بود که در اعتراض به پرداخت‌نشدن یارانه‌ها به سمت استانداری حرکت کردند. آن‌ها با صدای بلند نام این وضعیت را گذاشتند: «دزدی نان».

🔹این نانوایان می‌گویند سه ماه است که هیچ یارانه‌ای دریافت نکرده‌اند؛ وعده‌های پی‌درپی مسئولان، از فرماندار تا وزیر، تنها به پاسکاری‌های بی‌پایان منجر شده است. نتیجه روشن است: سفره‌های خالی‌تر، بدهی‌های سنگین‌تر و آینده‌ای مبهم‌تر برای مردمی که تنها به امید نان شب ایستاده‌اند.

🔹اعتراض نانوایان در حقیقت بازتاب صدای میلیون‌ها شهروند است؛ شهروندانی که می‌بینند حکومت حتی «نان» را هم غارت می‌کند. در کشوری که روزی به انبار غله منطقه معروف بود، امروز نانوا باید برای حق خود خیابان را اشغال کند و فریاد بزند: «نان ما را ندزدید!» این فریاد فقط فریاد صنفی نیست؛ فریاد مردمی است که از گرانی، فساد و بی‌کفایتی خسته‌اند. نان نماد ساده‌ترین حق حیات است؛ وقتی حکومت دست در جیب نان مردم می‌کند، یعنی چیزی از کرامت و زندگی عادی باقی نگذاشته است.

@ShirinEbadiofficial
2025/10/20 01:26:33
Back to Top
HTML Embed Code: