‏از تصمیم گرفتن خسته‌ام، برام دفتر و مداد رنگی بخرید بشینم یه گوشه رنگ‌آمیزی کنم.

تو میگویی صبر کنم، غم تمام میشود
اما عزیز من اینجا هیچ‌چیز تمام نمیشود، جز آدم‌ها.

یکی چه قشنگ نوشته بود:
اونی که میگفت آدم هارو تو سفر میشه شناخت،
جنگ ندیده بود.

دردا و دریغا
که در این بازی خونین
بازیچه‌ی ایام،
دل آدمیان است.
#ابتهاج

«که حال خوب برایم فراهم نمیشود مگر در تنهایی و به دور از آدم‌ها.»

استرس جوریه که مغزت میگه: «باید بخوابی»، دلت میگه: «باید گریه کنی»، معده‌ت میگه: «باید بالا بیاری»، و تو وسطش داری به این فکر میکنی که چرا موبایلت رو تو یخچال گذاشتی.

آنچه غیر قابل تحمل بود انسان‌ها بودند نه زندگی...

از هر آجری نمیشه دیوار ساخت،
اینو وقتی تکیه بدی میفهمی:)
#𝐒𝐓𝐎𝐑𝐘🔗
𖦼siaho sefide

جدی‌ چرا‌ من باید انقدر اضطراب داشته باشم؟ پروژه بزرگی دستمه؟ سرنوشت صد نفر به من بسته‌اس؟ آخر هفته عروسیمه؟ ته پیاز این زندگی‌ام یا سرش؟ چه مرگمه دقیقا؟

از اینکه آدمای موردعلاقم یکی یکی دارن ناامیدم میکنن خستم.

مثل خاری که زیر پوست آدم گیر میکنه، هرچی بیشتر درگیرت میشم بیشتر درد میکشم.

فکر میکنی تموم شده، خیال میکنی فراموش کردی،
اما جایی در اعماق وجودت حسش میکنی، همیشه...

انگار دو نفر درونم هستند؛
یکی میخواهد تمام دنیا را ببیند
و دیگری حتی نمیخواهد اتاقش را ترک کند.

کاش وقتی میگفتم بیخیال، واقعا بیخیال میشدم.

تماشاگرتان خواهم بود...
#𝐒𝐓𝐎𝐑𝐘🤙🏼
𖦼siaho sefide

اون جایی از سریالِ خون سرد که
امیرعلی خطاب به کسری گفت:
+ اگه قرار باشه همه مثل تو فکر کنن
که باید این شهرو با خون بشوریم!
- مگه الان با چی میشوریم؟
آها با اشکِ مردم…

‏نسلِ ما همه چیز را تجربه کرد؛ الا زندگی.

آنان که میگفتند نمیرویم
حتی خداحافظی هم نکردند!

‏چون اَمن و مهربونی همیشه تنها میمونی، آدما عاشق چیزای مبهم هستن، دنبال هیجان و تفریح،
اما چون انسان مهربون و امن همیشه واضحه،
خیلیا نادیدش میگیرن،
حقیقتی تلخ اما واقعی…

‏من درونگرا نیستم. بیرون خبر خاصی نیست.