گاهی واقعا غبطه میخورم به آدمایی که راحت میتونن بگن بی‌خیال و رد بشن؛ من باید هزار بار تو ذهنم بازسازی کنم، تحلیل کنم، خودمو خسته کنم تا مرز فروپاشی پیش برم تا شاید یه ذره ول کنم.
من باهات قهر نیستم ولی شما تا ابد نسخه‌ی پرمیوم اخلاق من رو از دست دادی عزیزم.
راستش رو بخوای، برای تمام احتمالات زندگی خسته‌ام این‌روزا. فقط نیاز دارم مغزم آروم بگیره و بتونم این حجم از فکر رو طبقه‌بندی کنم. دلم میخواد از "شدن" یه روزایی دست بکشم و به "بودن" فکر کنم فقط.
آدم همیشه یادش میماند،
یادش میماند که دیگران چگونه قلبش را شکستند
و حتی کمی هم پشیمان نبودند.
یادش میماند که دیگران چگونه قلبش را شکستند
و حتی کمی هم پشیمان نبودند.
نمیدونم چطوری توضیح بدم ولی همیشه اونی که بیشتر اهمیت میده منم و اونی که بقیه فکر میکنن هیچی براش مهم نیست و اهمیت نمیده بازم منم.
اینقدر تو Saved Messages تلگرامم خاطره هست که وقتی میرم اونجا یه چیزی پیدا کنم انگار دارم میرم تو عمیق‌ترین قسمت استخر دنبال چیزی بگردم،
باید نفسمو حبس کنم تند تند بگردم پیدا کنم سریع بیام بیرون :)
باید نفسمو حبس کنم تند تند بگردم پیدا کنم سریع بیام بیرون :)
نه باید زودتر میفهمیدی و نه بهتر عمل میکردی،
اون موقع فقط تا همون‌جا بلد بودی، همون هم کافی بود.
اون موقع فقط تا همون‌جا بلد بودی، همون هم کافی بود.