Mən bu yolu tək də gedərdim, dərdim sənə yol kənarındakı gülləri göstərməkdi..

Həmidə dedim:

-Evimizə tablo alaq? Tablolara baxıb dedi:

-Yaxşı, məsləhətdir. Nə qədər ki, fürsətimiz var, gərək evimizi
fikirləşək.

Bütün tablolara baxandan sonda İmam Xameneinin təbəssüm etdiyi halda çəkilmiş tablosunu seçdik. Həmid pulunu ödəyəndə gözü üzük vitrininə sataşdı.

-Dürr-Nəcəf qaşlı üzüyünüz var?

-Sifariş vermişik, gətirməlidirlər.

Mağazadan çıxanda əlini gözümə yaxınlaşdırıb dedi: -Bu üzüyü görürsən, xanım? Qaşı dürr-Nəcəfdir. Həmişə barmağımdadır. Eşitmişəm ki, barmağına bu üzüyü taxanlar qiyamət günü həsrət çəkməyəcəklər. Gərək bunun qaşını ikiyə bölək, yarısı ilə sənə üzük düzəltdirək. Sənin qiyamətdə həsrət çəkməyinə dözə bilmərəm.

"Yadinda qalsın"

Hərəm müdafiəçisi Şəhid Həmid Muradi həyat yoldaşının xatirələrində

:)

Bütün yollar insanın içindən keçər.

Hərəmi Allah olan xanələrdən istər bəşər
Gərəkdir əvvəl etsin özdən özə insan səfər..

Bir söhbət var ay ilə aramızda; mən onu, o da məni eşitmir..

Fərqlənirsən yer ilə göy qədər ondan-bundan,
Dikilir qamətinə min nəzər ondan-bundan.

Sorağın ayda otuz gün gəlir aydan, gündən,
Soruşur yerdə səni bir nəfər ondan-bundan.

Yeriyir qəm qoşunu qəlbinə sağdan, soldan,
Üzü danlaq görür axşam-səhər ondan-bundan.

Gəl, bu "Xalxın uşağı" söhbəti sizdən, bizdən
Yığışa, biz də olaq bəxtəvər ondan-bundan.

Biz ki, eşqin dəyərin bilmişik azdan-çoxdan,
Qoruyub saxlamışıq birtəhər ondan-bundan.

Deməyir Leyliyə Məcnun nəsə səndən, məndən,
Desə sevdaları çəkməz zərər ondan-bundan.

Dərdimi əhli-qələm duysa da ordan-burdan,
Mən olan yerdə yazırlar əsər ondan-bundan.

Keçmişəm Qeys ilə, Fərhad ilə düzdən, dağdan,
Mən ki, az görməmişəm dərdi-sər ondan-bundan.

Seçməyirsən məni heç sən də ögeydən, yaddan,
İncimə qalmasa fərqim əgər ondan-bundan.

Qalmısanmı, gözəlim, qeydimə birdən-ikidən?!
Vermisənmi mənə artıq dəyər ondan-bundan?!

Yarısan, gəl, Kamalın könlün al hərdən-birdən,
Gedib əhvalın alınca xəbər ondan-bundan.

Kamal Hüseynzadə

Nə dedim, taleyi çiskinlə dolanım dedi yox.
Don vuran qönçə kimi qəlbi solanım dedi yox.

Dedim Allah kərimdir, məni bəlkə sevdin.
Dilinin zikri kərim Allah olanım dedi yox.

Yaxşı, qal yerdə dedim sən, mən isə qalxım aya,
Başına ay boyu bir dəfə dolanım, dedi yox.

Getmə, dünya gözəli, gəl səni dünyadən alım
Söylədim, baxdı məni məndən alanım, dedi yox.

İstədim ömrünə salsın bu yanan könlüm işıq.
Kipriyi çöhrəsinə kölgə salanım dedi yox.

Cismimi etdi evin küncü əsir, ruhumu qəm.
Sənin olsunmu dedim yerdə qalanım, dedi yox.

Yaraşan bircə Kamaldır sənə dünyadə dedim,
Baxdı yan yörəsinə, çıxdı yalanım, dedi yox.

Kamal Hüseynzadə

İlahi, hər kəs şadlıq istəyir, mənə isə bitməyən qəm əta et ki, Səni unutmayım..

MaşaAllah🌹

Özümü Sənin tərəfdarın bilirəm deyə, məni kənarlaşdırma. Sənin qapını döymüşəm deyə, məni qovma..

Payızı, qışı, yayı- bütün fəsilləri Həmidlə birgə şəhidlər xiyabanında sınaqdan keçirdim. Bəzi fikirlər beynimdən bir an belə çıxmırdı: "Torpaqda uyuyan əzizimin bədəni çürüyüb,ya yox? Ağrı hiss edib, ya yox?"

Hava isti olanda, soyuyanda, qar yağanda narahat olursan. Baxmayaraq ki, hər şeyin bitdiyini, ruhun bədəndən çıxdığını çox gözəl bilirsən..

• Bu, həmin qəlbdir ki, elçilik günü mənə demişdi: "Bu qəlbin ilk eşqi Allahdır, ikincisi İmam Hüseyn. Sənsə mənim üçüncü eşqimsən"..

الَّذِينَ يَجْتَنِبُونَ كَبَائِرَ الْإِثْمِ وَالْفَوَاحِشَ إِلَّا اللَّمَمَ ۚ إِنَّ رَبَّكَ وَاسِعُ الْمَغْفِرَةِ ۚ هُوَ أَعْلَمُ بِكُمْ إِذْ أَنْشَأَكُمْ مِنَ الْأَرْضِ وَإِذْ أَنْتُمْ أَجِنَّةٌ فِي بُطُونِ أُمَّهَاتِكُمْ ۖ فَلَا تُزَكُّوا أَنْفُسَكُمْ ۖ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اتَّقَىٰ
Həmin o kəslərə ki, kiçik və təsadüfi günahlar istisna olmaqla, həmişə (dünyada şər’i cəza, axirət üçün isə od vəd edilmiş) böyük günahlardan və (İslamda cəza təyin edilmiş) çirkin əməllərdən çəkinirlər. Sənin Rəbbinin əfvi doğrudan da genişdir. O sizi həm torpaqdan yaradanda, həm də analarınızın bətnində rüşeym halında olanda çox yaxşı tanıyır. Odur ki, özünüzü tərifləməyin. O, təqvalı olanı daha yaxşı tanıyır.

Nəcm surəsi 32

İnsan insana muhtaçtır demişti bir hocam. Fakat kabullenmek istememiştim. Bir insana muhtaç olmak çok acı gelmişti.. Ve bir dua dökülmüştü dilimden, Allahım beni senden başkasına muhtaç etme. Fakat anladım ki muhtaçlık el açmaktan ibaret değilmiş. Bir insanin bizi güldürmesine bile muhtaç olabiliyormuşuz, iç döküp sarılmak istediğimiz samimi dostlara muhtaçmışız meğer, deli gibi özlediğimiz birinin kokusunu ciğerlerimize çekmeye bile muhtaç olabiliyormuşuz.

'Tercih edilmemiş bir yalnızlık insanı içten içe çürütürmüş..'

Böyle okumuştum bir kitapta..