Нарачанскія рыбакі

У вячэрнім паветры запахла свежай рыбай.

— Вярнуліся!.. Вярнуліся!.. — крычалі хлапчукі, акружаючы чорныя прасмоленыя лодкі.

Рыбакі выйшлі з лодак на бераг. Усе яны ў кепках і ватоўках. На нагах высокія гумавыя боты вышэй каленяў і чорныя цыратовыя фартухі. На некаторых цыратовыя курткі з капюшонамі.

Па драўляным насціле да лодак пад’ехала фурманка, і рыбакі пачалі выгружаць улоў. Спачатку яны паставілі на фурманку вялізны кораб са шчупакамі, потым такі ж кораб з акунямі і яшчэ адзін — з сялявай.

— Рыбакі разбіраюць рыбу па гатунках адразу пасля лову і здаюць прыёмшчыку на вагу, — сказаў мне галоўны інжынер.

Нарыс: "Вярнуліся з лову". Віталь Вольскі, 1958 год. На фота: Нарачанскія рыбакі ў 1950-я і 1960-я

Руіны засвірскага кляштара, збудаванага ў 1776 годзе.

Па ўспамінах Альбіна Стаповіча, плябанія займала задняе крыло кляштарнай падковы, а прытулак для сірот — бакавое і пярэдняе крыллі.

У касцельнай закрыстыі пачынаўся доўгі, цёмны калідор, з дзвярамі да кляштарных келляў. Іх абрысы і сёння прасочваюцца ў руінах. Вокны ў калідоры, з грубым зялёным шклом былі замаляваны каляровымі вітражамі на ўзор беларускіх народных арнаментаў. Іх аўтарам быў мастак Рамуальд Ракіцкі. Да закрыстыі прылягалі ўваходныя сені, далей была кухня, пакой службы, сталовая, супольны пакой Альбіна Стаповіча і яго маці, а ў канцы калідора — два пакоі ксяндза Казіміра Сваяка і забудаваная многімі паліцамі багатая бібліятэка. Усе памяшканні былі ў сапраўднасці малымі кляштарнымі келлямі, за выключэннем сталовай, якая спаўняла тую самую ролю і ў даўнейшыя часы.