گفت:
«الهی خدا مُبتلات کنه
به عشـــقِ حسین‌ع..»

ببخش! که هیچ‌کس بخاطرِ تو و هزاران زن و کودکِ دیگر، پشتِ تریبون‌هایِ حقوق‌بشری -که با ژستِ آزادی و صلح، ذبحِ بشریت می‌کنند‌- موهایش را کوتاه نکرد و سرش را نتراشید. ببخش.

برای من عجیبه که یه سری کانالِ ظاهراً مذهبی، با ذکرِ هر روزهٔ «العجل‌العجل» و روایت و دعا برایِ ظهورِ امام‌زمان؛ قائل به بی‌تفاوتی نسبت به جنایاتِ اسرائیل -بعنوان نیرویِ نیابتیِ امریکا در منطقه- هستن. از درکِ من خارجه که چطور می‌شه داعیهٔ ظهور داشت اما با اعلامِ بی‌طرفی نسبت به نبردِ واضحِ خیر و شَرّ، در واقع لگدی نثارِ طرفِ مظلومِ این نبردِ واضح کرد؟ در‌شرایطی‌که دو طرفِ این نبرد، برابر نیست؛ بی‌طرفیِ شما چیزی بجز لگد زدن به طرفِ مظلومِ این جنگه؟ این سکوت و عدم‌واکنشِ عمدی نسبت به ظلمِ فاحشِ مصادیقِ فرعون و نمرود در زمانهٔ ما -که اگر هم به واکنش مُنتهی بشه؛ غالباً با زخم‌زبان و زیرسوال بردنِ مفهومِ «جهاد» و «ایثار» و «مقاومت» همراهه- تاییدِ ظلمِ همین جماعت نیست؟

معتقدید که دنیا باید از ظلم و شَرّ مملوء بشه تا آماده و مهیایِ ظهور بشه؟ معتقدید که باید در این دنیایِ وارونه، قیدِ مبارزه با ظلمِ فرعون‌هایِ زمانه رو زد؛ چرا؟ چون ظلمِ بی‌حد لازمهٔ ظهوره؟ از این‌که با سکوت و بی‌طرفیِ عجیبِ خودتون؛ در حقیقت دارید با اساسِ وجودِ ظلم و عملِ ظالم موافقت می‌کنید چه حسی دارید؟ بنظرتون این نوع مواجهه با پدیدهٔ انتظار، رخوت‌آور و ناامیدکننده و آماده‌خوری نیست؟ پس چه جایِ خُرده‌ به امثالِ سلیمانِ صردخزاعی که وقتی در محضرِ مُسلم نشسته بود گفت؛ «من قیامِ شیعه را پیش از آمدنِ امام جایز نمی‌دانم و می‌روم یعقوب‌وار در انتظارِ یوسف‌مان بنشینم»؟ که با تنها گذاشتنِ مسلم‌ابن‌عقیل بعنوانِ «سفیرِ امامِ عصر»، زمینه‌سازِ تنها‌گذاشتنِ امامِ عصرش شد؟ امام‌زمان رو صرفاً برایِ پرآب کردن رودها و سبز کردنِ باغ‌ها و پربار کردنِ درخت‌ها و پرکردنِ جیب‌ها و … می‌خواید؟ بی‌این‌که یک سنگ‌ریزه از مسیرِ عبورش بردارید؟ چه ضمانتی می‌دید که بعد از تنهاگذاشتنِ مُسلم و آمدنِ امام، نامه‌هایِ نوشته‌شده‌تون رو پس نگیرید؟
بله یقیناً و بلاشک دعا و طلبِ مددِ‌الهی -خصوصاً در این زمانِ دشـوار- سِلاحِ مؤمنه و بدونِ فضلِ الهی بن‌بست‌ها باز نخواهد شد؛ اما بی‌طرفـی و اَدایِ انتظار، جز رخوت و ناامیدی و بی‌بُخـاری و آماده‌خوری هیچ عایدی نداره. برایِ آمدن آخـرین حجتِ الهـی؛ باید اول «اثباتِ لیاقت» کرد!

خـدا خیر بده به عباس‌موزون که وسیلهٔ یادآوریِ حقیقتِ‌ معاد شد…
بعدِ اون هی به این فکر می‌کنم که برای باورمندانِ به معاد، فقط «دل‌تنگی» آزاردهنده‌ست. دل‌تنگی و جایِ خالی! دل‌تنگی و اشتیاق به دیدارِ دوباره! وگرنه این یقین که امروز چهلمین روز از آغازِ «یک سفرِ ابدیِ» مادربزرگم و وصال به فرزندِ‌شهیدشه؛ التیام‌بخشه…

ممنون می‌شم برای شادیِ‌ روحِ مادربزرگم، دایی‌م، و همهٔ رفتگان فاتحه و صلوات بفرستید.🤍

«تو را
چون جانِ خود
می‌دانَمَت.»

«نگویم ز جنگِ بداندیـش ترس
در آوازهٔ صــلح، از او بیش ترس
بسا کَس به‌روز آیتِ صلح خواند
چو شب شد
سِپَه بر سرِ خُفته راند..»

- سعدی.