کانال آثار داتیس مهرابیان 13547

66 viewsداتیس مهرابیان, 18:45

#نوزایی_و_بازآفرینی #نویسنده_داتیس_مهرابیان #استوره_ها(اسطوره ها) #عشق_اسپندیاد_و_پری_دریایی #بخش_۲۸ کلبه ، از آب خالی شد و گاو ماهی در شکم ژله ای و زلال مینتور که حالا مثل برکه ای زیر یخ به نظر می آمد ، جای گرفت و گوهر های شبچراغش را از دو سوراخ بینی…

#نوزایی_و_بازآفرینی
#نویسنده_داتیس_مهرابیان

#کالبد_شکافی_فرهنگ_ایران_و_شرق_باستان
#استوره_ها(اسطوره)

#عشق_اسپندیاد_و_پری_دریایی
#بخش_۲۹

❤️ اسپندیاد به قایقش که رسید تور ماهیگیری اش را در قایق گذاشت و مثل همیشه فانوس پیه سوزش را به دیرک چوبی قایق آویز کرد ، اما ریسمان را از اسکله چوبی باز نکرد ، می خواست به پری دریایی بگوید که برای رهایی او ، از چنگ مینتور گاوسر یا همان بابای دریا ، چه در سر دارد .

دوست داشت ، پیش از سفر دور و دراز به سوی نیایشگاه آناهیتا ، یکبار دیگر صدای زیبای پری را بشنود و در خلسه ی آواز سحرآمیزش ، دمی آرامش یابد.

با این ایده ، شانه ی راست ساحل را به سوی صخره ها و آبگیر ، در پیش گرفت ، در نزدیکی آبگیر ، به یادش آمد که باید به سکوت ذهن برسد تا آواز پری را بشنود و چشم سر را باید ببندد که چشم دلش گشوده شود و زیبایی "هور ودات " و " انارام" که فروغ بیکران است را ببیند ، و اینگونه خواهد بود که ذهنش اجازه در آغوش گرفتن اندام زیبای پری را بی ترس مرگ به او می داد.

بی آنکه قدم از قدم بردارد ، همانجا ایستاد ، چشمانش را بست ،چند نفس ژرف کشید و بر فرش نمناک ساحل که پر از صدف های ریز و درشت بود ، نشست .

با صدای موج های آرام به سکوت ذهن وارد شد .
در هوای خنک سپیده دمان از پشت پلکهای بسته اش ، نور دمیده بر کرانه های صبح را می دید که آرام ، آرام بر تاج موج ها می درخشید .
سفیر آواز کلاغی از کرانه های بامداد در وجودش پژواک می شد که خود را ، بر درگاه باغ مینُوی یافت ، باغی ، معلق میان دو کوه بزرگ در کهکشانی دور ، باغی از درک و معنا که دیوارهای کوتاهش پوشیده از گلهای رنگارنگ بود .
در میان آن باغ پردیس ، درخت زیبا و شکوهند " آسوریک" مانند خورشیدی درخشان بود ، درختی که به درخت زندگی ، شناخته می شد و اسپندیاد همیشه از ملوانان پیر شنیده بود که خوشبختی نهایی انسان ، دمی نشستن و آسودن بر سریر و تخت های روان ، در سایه ی درخت زندگی است .

باز بوی بهار نارنج ، مشامش را پر کرد و آواز افسونگر پری را از حنجره ی تمام پرندگان نشسته بر درخت "آسوریک "شنید.
گوش جان سپرد ، جانش با هستی و کیانای جهان ، یکی شد .

رقص انگشتانی ، مینُوی بر تارهای روان و چنگ جانش زنده شد و با آهنگ آواز پری ، پیوند خورد .
احساس می کرد در رودی از رویای خوش و خُرّم جاريست.
در لذت گوش سپردن به آواز پری که درحال دور شدن بود ، صدایی زیبا را شنید که در او نجوا می کرد ؛
- ابر انسان ، در جستجوی نور و روشنایی بیکران است و نور در عشق ورزیدن به دیگران دیده خواهد شد.
اسپندیاد ! تو پیش از این از دو گذرگاه گذر کرده ای ؛
- گذر گاه اول از روان آزاد در نیستی به سوی هستی بود.
در گذرگاه دوم با ذره ذره ی وجودت به عشق و به پیدایش رسیدی .
اکنون در گذرگاه سوم ، تو با زایشی نو ، آماده ی گام نهادن به گذرگاه درک و معنا هستی .
از این رو اول باید در هفت اندام از پیکرت سیر کنی و تا سفر در خودت را به پایان نبرده ای و از خویشتن خودت ، گذر نکرده ای نمی توانی کس دیگری را از بند برهانی.

اسپندیاد ، باران آن صدا را که در بند ، بند وجودش می بارید ، مثل خون در رگهایش احساس می کرد ، صدا از حنجره ی پرنده ی رنگین کمان، در هوا پر می گرفت و بر شاخه های هوش جانش می نشست.

صدا ادامه داد ؛
_ ای اسپندیاد ! تو در سپیده دمان ، مانند کلاغی که سفیر آواز بلندش از فراز قله های دور به خواب شبنم زده ی دشتها فرود آمده باشد ، جستجوگرانه بر شانه های مرگ نشستی و در شنیدن آواز سحرآمیز پری دریایی به پله ی سکوت رسیده ای که آن پله ی عاشقی است.
در این پله ، تو نامزد پوشیدگی راز ها گشته ای ، پیوندت را با سکوت خجسته باد می گویم ، باشد که از این دم ، برای جنگاوری آماده شوی ، شیردال ایرانویچ ، گریفین بشکوچ در این کوچیدن به سوی رزمگاه فداکاری و عشق تو را همراهی خواهد کرد . از هم اکنون پیاله ی شرابت را از خم سرخ رنگ لبان پری لبریز کن ، که مستی پرستش است و پرستش چیزی جز عشق ورزیدن نیست و عشق ، همانا او خدای خدایان است.

ادامه دارد ....

#درگاه_نگارین_چکامه_داتیس_مهرابیان
@esmaeilmehrabiandatis

71 viewsداتیس مهرابیان, edited 18:46