به نظر سنکا، اوج حکمت آن است که یاد بگیریم سرسختی و لجاجت جهان را با واکنش هایی مثل فوران خشم، احساس بدبختی، اضطراب، ترش رویی، خودبرحق بینی و بدگمانی، بدتر نسازیم.
در سراسر آثار سنکا یک فکر واحد تکرار می‌شود؛
وقتی می‌توانیم به بهترین صورت این ناکامی ها را تحمل کنیم که خود را برای آن ها آماده ساخته و درک کرده باشیم که بیشترین آسیب را از ناکامی هایی می‌بینیم که اصلا انتظارشان را نداشته ایم و نتوانسته ایم آن ها را بفهمیم.

مثنوی یک قصه‌ای دارد حکایت یک گاو است که از صبح تا شب، توی یک جزیره سبزِ خوش آب و علف مشغول چراست. خوب می‌چرد، خوب می‌خورد، چاق و فربه می‌شود، بعد شب تا صبح از نگرانی اینکه فردا چه بخورد، هرچه به تن‌اش گوشت شده بود، آب می‌شود !
حکایت آن گاو، حکایت دل نگرانی‌های بیخود ما آدم‌هاست. حکایت‌‌ همان ترس‌هایی، که هیچ‌وقت اتفاق نمی‌افتد، فقط لحظه‌هایمان را هدر می‌دهد. یک روز چشم باز می‌کنی، به خودت می‌آیی، می‌بینی عمری در ترس گذشته و تو لذتی از روز‌هایت نبردی .
معتاد شده‌ایم، عادت کرده‌ایم هر روز یک دل‌مشغولی پیدا کنیم. یک روز غصه گذشته ر‌هایمان نمی‌کند، یک روز دلواپسی فردا ...
مدتی‌ست فکرم مشغول این تک بیتِ «باید پارو نزد وا داد» شده است. خوب است گاهی، دلمان را به دریا بزنیم، توکل کنیم و امیدوار باشیم موج بعدی که می‌آید ما را به جاهای خوب خوب می‌رساند ...
باور کنید‌‌ همان فکرش هم خوب است، شما را به جاهای خوب خوب می‌رساند !

دو راه برای شاد بودن وجود دارد:
یا شرایط را تغییر بده، یا طرز فکرت را نسبت به آن تغییر بده.

گاهی ما بیش از حد کار می‌کنیم،
‏نه از سرِ علاقه یا جاه‌طلبی،
‏بلکه چون کار کردن راحت‌تر از احساس کردنه.
‏راحت‌تر از روبه‌رو شدن با غم، خشم، یا تنهایی.
‏مشغول بودن، پناهی موقتیه از دنیای درون.

[بین ما، هرچی بوده تموم شده
عشق این دوره چه بی‌دووم شده.]

اگر امروز خواستی و نتوانستی ، که معذوری ... ولی اگر روزی توانستی و نخواستی ، منتظر روزی باش که بخواهی و نتوانی

ارنست مفهوم افسوس را برای درمان بسیاری از بیمارانش وارد کرده بود و از آن‌ها می‌خواست افسوس‌های گذشته‌ی خود را بررسی کنند تا از افسوس‌های آینده پرهیز نمایند.

او می‌گفت: «به گونه‌ای زندگی کنید که پنج سال بعد با افسوس به پنج سال گذشته‌ی خود نگاه نکنید.»

باید ادامه دهم ، نمی‌توانم ادامه دهم ، ادامه می‌دهم.
چون که سگ دنبالم کرده

دوست ندارم با افرادی که همواره مرا در حالت دفاع قرار می دهند معاشرت کنم؛ دفاع از عقاید، دفاع از اندیشه ها، دفاع از خودم و دفاع از حقوق و آرزوهایم.

تنگدستی (کمیابی) و تله تنگدستی
Scarcity and scarcity trap

در روان شناسی اجتماعی (اقتصاد رفتاری) مفهوم تنگدستی شرایطی ذهنی است که فرد به علت برآورده نشدن برخی نیازهایش، دچار کاهش پهنای باند ذهنی (mental bandwith) می شود. در نتیجه، کارکردهای توجه، قدرت تصمیم گیری، استدلال منطقی، پردازش اطلاعات، خودتنظیمی، بازداری، آغازگری، برنامه ریزی و حل مساله آسیب دیده و دچار مشکلات شناختی و هیجانی می شود.

مثال ۱: کسی که در بیابان آب کمی دارد، ممکن است آن‌قدر بر یک بطری کوچک تمرکز کند که مسیر خروج از بیابان را فراموش کند.»

تله تنگدستی موجب رفتارهای خودشکست دهی می شود که این به نوبه خود تنگدستی روان شناختی را تداوم می بخشد.

مثال ۲: کسی که به دنبال برآوردن نیاز استقلال است، ممکن است به روابط اجتماعی خود آسیب بزند. (با لجبازی، نپذیرفتن دیدگاه دیگران، و ندیدن پیامدهای رفتار). سپس، دچار محدودیت دیدگاه شده و تصمیم گیری اشتباه انجام می دهد.

مثال ۳: فردی که نیاز به عشق دارد، ممکن است ایرادهای فرد عاشق را نبیند، یا آنها را کم اهمیت بپندارد.
@metaphortherapy🪴

شادمانی و تحول، نتیجه خواندن و دانستن بیشتر نیست، بلکه حاصل درنگ و تامل در خوانده ها و دانسته هاست.

هیچ چیز به سودمندی دوری جستن از جلب توجه مردم و کم سخن گفتن با دیگران و بسیار سخن گفتن با خویش نیست.

برای زیستن
هنوز بهانه دارم...
من هنوز می توانم
به قلبم که فرسوده است
فرمان بدهم که تو را
دوست داشته باشد…!

گفت: خانه ها در غیاب ساکنانشان خواهند مُرد؛
و سپس به قلبش اشاره کرد.

داشتنِ چیزی برای گفتن و نبودنِ کسی برای شنیدن، خیلی وحشتناک است. اوج بی‌کسی‌ست.

بیشتر مردم نیازی به درمان ندارند،آنها به دوستی نیاز دارند که بدون فکر کردن با او احمق باشند.

تجربه‌ی حرف زدن از صمیم قلب و جدی گرفته شدن، پایه‌های روانی لازم برای تحمل سختی‌های زندگی را شکل می‌دهد.

مُشک را گفتند: "ﺗﻮ ﺭﺍ ﯾﮏ ﻋﯿﺐ ﻫﺴﺖ،
ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐﻪ نِشینی، ﺍﺯ ﺑﻮیِ خوشَت ﺑﻪ ﺍﻭ دَﻫﯽ..."
ﮔﻔﺖ: "ﺯﯾﺮﺍ ﮐﻪ نَنگرَم ﺑﺎ ﮐﯽ ﺍﻡ،
ﺑﻪ ﺁﻥ بِنگرَم، ﮐﻪ مَن ﮐﯽ ﺍﻡ...!"

در جهانی که موفقیت بیرونی را چون تاجی مقدس می‌پرستد، گاهی باید به خود یادآور شویم که هیچ‌کس تا ابد در ذهن دیگران نمی‌ماند. تحسین‌ها می‌آیند و می‌روند؛ آنچه می‌ماند، کیفیتی‌ست که با آن زندگی کرده‌ایم.
آیا با خود مهربان بوده‌ایم؟ آیا زمانی را صرف تماشای منظره‌ای آرام یا گوش سپردن به صدای کسی کرده‌ایم که برایمان عزیز است؟
شاید ارزشمندترین افتخار، نه عنوانی رسمی یا تأیید دیگران، بلکه همان سکوت دلپذیری باشد که در تنهایی‌مان احساس می‌کنیم؛ وقتی زندگی‌مان آن‌قدر معنا داشته که دیگر نیازی به تماشاگر نداشته باشیم.

منگر به هر گدایی که تو خاص از آن مایی
مفروش خویش ارزان که تو بس گران بهایی

«تعادل را اگر در عشق رعایت کنیم، دیگه نمی‌گیم عشق، می‌گیم دوست‌داشتن.»

«در تنهایی آدم بهتری هستم، چون مجبور نیستم دروغ بگم.»

تکه‌هایی از فیلم‌های عباس کیارستمی به همراه حرف‌های او درباره زندگی، عشق و تنهایی

«اگر انسان بخواهد از دل پوچی، معنایی بیرون بکشد، باید مانند شازده کوچولو بپرسد: "چه چیزی واقعاً مهم است؟" و این پرسش، اساس همه‌ی فلسفه‌هاست.»