جنگجوی واقعی! دنیا چنین خوشحالی ای بهش بدهکار بود♥️

«من گمان می‌کنم هر کسی در ته دلش یک باغی دارد که پناهگاه اوست. هیچ‌کس از آن‌جا خبر ندارد، کلیدش فقط در دست صاحبش است.
آن‌جا، آدم هر تصور ممنوعی دلش بخواهد می‌کند.
عشق‌های محال، هر آرزوی ناممکن و هر خواب و خیال خوش، هر چیز نشدنی، آن‌جا شدنی است؛ یک بهشت- یا شاید جهنم ـ خودمانی و صمیمی که هرکس برای خودش دارد.
این باغِ اندرونی چه بسا از دید باغبانش هم پنهان است اما یک روزی و یک جوری آن را کشف می‌کند.»

هر چيزى كه ديرتر از زمانش برسد،ديگر هيچ معنايی ندارد.
بعد از مرگ من، گل‌ها را دور بياندازيد؛سنگ‌هاى قبر، چيزى از دل‌تنگی نمى‌دانند...

گریه کردن نشون دهنده این نیست که تو ضعیفی؛ از زمان تولد، همیشه یه نشونه بوده از اینکه زنده‌ای...

این قافله عمر عجب میگذرد
دریاب دمی که با طرب میگذرد

ساقی غم فردای حریفان چه خوری
پیش آر پیاله را که شب میگذرد

وقتی هیجان های منفی به سراغ شما می آیند، این نکته را به یاد داشته باشید که؛ گره کار به دست تفکر باز می‌شود، چون نوع احساس شما بستگی به شیوه تفکراتان دارد.

اگر دریابیم که تنها دو دقیقه برای بیان آنچه می‌خواهیم بگوییم فرصت داریم؛
تمام باجه‌های تلفن از افرادی پر می‌شد که می‌خواهند به دیگران بگویند آن‌ها را دوست دارند...

بدنت با تو حرف می‌زنه و خیلی وقت‌ها از احساساتت آگاه‌تر از خودته.
شاید همیشه متوجه نباشی، اما هر احساسی که تجربه می‌کنی، ردپایی توی بدنت داره.
از فشار روی قفسه سینه تا لرزش دستان، هر کدوم از این واکنش‌ها یه پیام دارن که نشون می‌ده چه حسی داری.
وقتی بتونی این پیام‌ها رو بشنوی، می‌تونی بهتر از پس احساساتت بر بیای. امتحانش کن: یه لحظه از خودت بپرس، الان چه احساسی دارم؟ و کجا توی بدنم این حس رو احساس می‌کنم؟ این آگاهی می‌تونه کمک کنه که بهتر با احساساتت کنار بیای و آرامش بیشتری پیدا کنی.

زندگی فهم محدودیت های اختیار و قدرت ماست.ولی متاسفانه پذیرش ناتوانی و رهایی از دایره توهم قدرت مطلق چالش بزرگی است.
باید بپذیریم که هر گره ایی به مدد عقل و عمل گشوده نمی شود و تجربه ناتوانی بارها و بارها تکرار می شود.به نظرم زندگی شهامت می خواهد تا باگسترش مرزهای وجودخویش بتوان ناملایمات را در سیالی روان خود صیقل داده و رشد کرد که این از عهده هرکسی بر نمی اید.

محبت بالغانه از غنای فرد ناشی می شود نه از تهیدستی اش،از رشد ناشی می شود نه از نیاز.
فرد عشق نمی ورزد چون نیاز به وجود دیگری دارد،نیاز به کامل بودن دارد و نیازمند فرار از تنهایی فراگیر است.

فردی که بالغانه عشق می ورزد، این نیازها را در جایی دیگر و به شیوه ای دیگر، مثلا با "عشق مادرانه "که در مراحل ابتدایی زندگی بر او جاری شده ،برآورده کرده است.
بنابراین عشق پیشین، سرچشمه قدرت است و عشق کنونی زاییده قدرت.

محبت متقابل است: به همان میزان که فرد حقیقتا" به دیگری رو می کند"،به همان میزان خود تغییر می کند.

به همان میزان که به دیگری زندگی می بخشد، خود بیشتر زنده می شود.

محبت بالغانه بدون پاداش نیست:
فرد تغییر می کند، غنی می شود،توانمند می شود و از تنهایی اگزیستانسیالش کاسته می شود.

"آه" از کسی‌که منکر درد محبت است
اینجا همین دلست و کف خونش انتخاب

به راستی آنچه اهل درد را از آدم‌های معمولِ دچار روزمرگی جدا می‌کند، از کسانی که جهان از وجودشان آکنده است، همانا دو توانایی است که با هم خویشاوندی نزدیک دارند؛ یکی توانایی داوری کردن است و دیگری، توانایی اندیشه‌های خاص خود را داشتن!

از آب انتظار مزه نداریم
شاید واسه همینه انقدر میچسبه
انتظار داشتن خیلی چیزا رو عوض میکنه.‌..

اگر از انسان آرزو و خواب گرفته شود بدبخت‌ترین موجود روی زمین می‌شود.

آهنگ جدید شادمهر عقیلی برای خلیج فارس، منتشر شد؛

بعضی باشند که سلام دهند و از سلامِ ایشان بوی #دود آید و بعضی باشند که سلام دهند و از سلامِ ایشان بوی مُشک آید.
این را کسی در یابد که او را #مشامی باشد.

عشق ورزیدن هنر انسان‌های کامل است. عشق سالم نیازمند دو "من" تکامل‌یافته است؛ کسانی که پیش از گفتن "دوستت دارم"، معنای "من کیستم؟" را کشف کرده‌اند. مشکل روابط امروز، شاید نه در کمبود احساس، که در انبوهی از هویت‌های معلق است، افرادی که در پیوندهای عاطفی به دنبال مکملی برای نقص‌های درونیشان می‌گردند، غافل از اینکه هیچ رابطه‌ای نمی‌تواند جای خالی خودشناسی را پر کند. تا زمانی که ارزشمندی‌مان را از نوازش‌های بیرونی طلب کنیم، با هر نسیمی تکان خواهیم خورد.
انسانی که به هویت رسیده، وداع را نیز بخشی از عشق ورزیدن می‌داند. او می‌داند باقی ماندن در پیوندی سمی، صرفاً به امید تغییر طرف مقابل، نه فداکاری، که خیانت به خویشتن است. چنین فردی با شهامت پذیرش تنهایی، خود را از تله وابستگی می‌رهاند، چون می‌داند تنها در سکوت جدایی‌هاست که صدای اصیل وجودش دوباره شنیده می‌شود.
به قول ریلکه، عشق دو تنهایی است که در کنار یکدیگر ایستاده‌اند. و این ممکن نمی‌شود مگر با کشف تنهایی مقدسی که در آن، خود را بدون هیچ ماسکی دیده‌ایم. عشق واقعی از دل خودآگاهی می‌روید، نه از نیاز به تکمیل شدن توسط دیگری. تنها زمانی می‌توانیم با دیگری پیوندی اصیل برقرار کنیم که ابتدا با خودمان آشتی کرده باشیم، وگرنه عشق به جای بال‌های پرواز، به زنجیری برای گریز از خویشتن تبدیل می‌شود.

عمده رنج های ما ریشه در روابط با دیگران دارد.به قول سارتر؛جهنم همان دیگری است.اما خبر خوب اینکه عمده رنجی که از روابط می بریم غیر ضروری است و می توانیم با ایجاد روابط دوستانه با خود،از آن رنج های بیهوده اجتناب کنیم.

ارتباط سالم با دیگران از ارتباط سالم با خودمان شروع می شود.

"شراب لطف خداوند را کرانی نیست"مولانا

سعی کنید خانه به جای محیط باید ها و نباید ها سرشار از تفاهم و دوستی و عطوفت گردد

هیچ #آهویی از روی شانس بد، طعمه‌ی گرگ‌ها نمی‌شود!در حقیقت گرگ‌ها برای شکار، آهوهای #ضعیف‌تر را انتخاب می‌کنند.
اگر از کسی ضربه می‌خورید، همیشه دیگران را مقصر ندانید.بهتره ضعف را در #خودتان جستجو کنید.هر چه سریع‌تر بتوانید مشکل را پیدا کنید،سریع‌تر می‌توانید ضعف‌تان را برطرف کنید.

هی فلانی!
زندگی شاید همین باشد ...
یک فریب ساده و کوچک
آن هم از دست عزیزی که تو دنیا را
جز برای او و جز با او نمی‌خواهی
من گمانم
زندگی باید همین باشد